บทที่ 2069

จ้าวหรุ่ยหรุ่ยสบเข้ากับสายตาโหดเหี้ยมกระหายเลือดของแม่ทัพเฉิงก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา แล้วพยักหน้าโดยสัญชาตญาณ

นางมองออกว่าแม่ทัพเฉิงจริงจัง!

หากนางพูดออกไปอีกประโยคหนึ่ง แม่ทัพเฉิงจะต้องดึงลิ้นของนางออกมาตัดอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าจ้าวหรุ่ยหรุ่ยกลัวจนตัวสั่น คนจำนวนมากก็คิดคำเดียวกันอยู่ในใจ… สมน้ำหน้า!

แม่ทัพเฉิงทิ้งจ้าวหรุ่ยหรุ่ยไว้แล้วหันหลังเดินกลับไป

“แม่นางสิง ท่านซ่ง เช่นนั้นท่านทั้งสองวินิจฉัยว่าฮูหยินของข้าเป็นโรคอะไรหรือ?”

แม่ทัพเฉิงเอ่ยถามอย่างเคารพนบน้อม

หลิงอวี๋เองก็ยินดีกับสิ่งที่จ้าวหรุ่ยหรุ่ยเจอเช่นกัน แต่มิได้แสดงออกมาทางสีหน้า

นางมองท่านซ่ง แล้วเอ่ยขึ้นมาทันที “ท่านซ่ง เช่นนั้นพวกเราต่างคนต่างเขียนอาการของฮูหยินเฉิงดีหรือไม่เจ้าคะ แล้วดูว่าพวกเราคิดเหมือนกันหรือไม่?”

“ได้สิ” ท่านซ่งพยักหน้า

ต่งเฉิงรีบหากระดาษและพู่กันมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นหลิงอวี๋ก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งไปด้านข้างแล้วก็เขียน

ท่านซ่งเองก็หยิบพู่กันขึ้นมาเขียนเช่นกัน

ทุกคนที่อยู่ที่นั่นเห็นว่าทั้งสองคนใช้เวลาเขียนเพียงสั้น ๆ แล้วก็ส่งการวินิจฉัยของตนให้กับต่งเฉิง

ต่งเฉิงเห็นแล้วก็ตะลึงไปครู่หนึ