Mag-log inShare
บทที่ 522
Kaugnay na kabanata
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 523
เดิมทีท่านจินต้าอยากเลิกพูดโน้มน้าวแล้ว ทว่ากลับนึกบางอย่างได้กะทันหัน พลันกล่าวว่า“ท่านอ๋อง มิลองสืบอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ? ก่อนหน้าจ้าวซวนไปสืบครอบครัวชิวเฮ่าก็มิได้พบปัญหาใดเลย!”“บางทีจ้าวซวนอาจมีส่วนที่สะเพร่าไปพ่ะย่ะค่ะ?”“อีกอย่าง… ก่อนหน้าชิวเหวินซวงอยากออกเรือนกับท่าน ทั้งกระทำเรื่องยุให้รำ ตำให้รั่วหลายสิ่งระหว่างท่านกับพระชายาพ่ะย่ะค่ะ!”“หวกชิวเหวินซวงข่มขู่หวางซือได้ ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะหาแม่นมมาใส่ร้ายพระชายาเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!”ท่านจินต้าเอ่ยอย่างจริงใจ “ท่านอ๋อง หากพิสูจน์ได้ว่าหลิงเยวี่ยมิใช่ลูกของท่านจริง อย่างมากที่สุดพวกเราก็แค่เหนื่อยเปล่าพ่ะย่ะค่ะ!”“แต่หากเข้าใจไปผิด ๆ… ท่านอ๋อง ท่านอาจต้องสูญเสียลูกที่รู้ประสีประสาผู้หนึ่งไป และพระชายาด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมเคยสังเกตเจ้าเด็กเยวี่ยเยวี่ยผู้นั้น ช่างรู้ประสากตัญญู และฉลาดยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ!”“ท่านอ๋อง หากท่านใส่ไคล้เขา ท่านจะเสียใจภายหลังไปชั่วชีวีแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”เซียวหลินเทียนเริ่มใจโลเลเนื่องวาจาของท่านจินต้า หรือเขาจะใส่ความหลิงอวี๋กับหลิงเยวี่ยจริง ๆ?เซียวหลินเทียนนิ่งเงียบไปชั่วขณะหนึ่งพลางกล่าว “ได้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 524
แม้เซียวหลินเทียนจะรู้สึกว่าหลิงอวี๋แปลกไปหน่อย แต่ก็มิได้สนใจลู่หนานช่วยประคองเขาขึ้นรถม้าที่พวกเขานั่งคือรถม้าส่วนตัวของเซียวหลินเทียน ตัวรถกว้างขวางและจัดแต่งอย่างสะดวกสบายหลิงอวี๋ลองมองขาของเซียวหลินเทียนพลางถามเสียงแผ่ว “ท่านมิอยากลุกขึ้นเดินหรือเพคะ?”เซียวหลินเทียนสามารถยืนได้กว่าครึ่งชั่วยามแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้จึงไม่กระทบต่อชีวิตประจำวันของเขาเซียวหลินเทียนกล่าวเสียงทุ้ม “มิอยากชั่วคราว! ช่วงนี้องค์ชายคังกับองค์ชายเว่ยสิ้นอำนาจ จึงเพียงรอข้าทำพลาด!”“หากข้าหายยามนี้ ในสายตาพวกเขาเป็นภัยคุกคามร้ายแรง การแก้แค้นก็ยิ่งทวีความบ้าคลั่ง!”หลิงอวี๋พยักหน้าเหตุการณ์ที่เซียวหลินเทียนถูกลอบสังหารในคราก่อนยังคงค้างคา ถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่าองค์ชายใหญ่เว่ยคือคนทำ แต่พวกเขาก็ไร้หลักฐานสิ้นวิธีจับองค์ชายเว่ยอยู่ดี!เมื่อมาถึงสวนบึงบุษบง หลิงอวี๋จึงลงรถม้าเดินตามเซียวหลินเทียนเข้าไปองครักษ์ที่สวนบึงบุษบงคือองครักษ์กองทัพหลวงแห่งวังหลวง ผู้ที่ได้รับเชิญล้วนเป็นคุณหนูมั่งคั่งและคุณชายมั่งมีในแวดวงมีชื่อทั้งนั้นหลิงซวนเคยเล่าขั้นตอนงานชมบุปผาแล้วคร่าว ๆ ภายใต้สถานการณ์ปกติในงานเช
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 525
หลิงอวี๋ผงะไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็นึกถึงคราที่ไปจวนเสนาบดีในครั้งก่อน ฉากที่ท่านป้าสะใภ้ใหญ่สวมเสื้อผ้าคนรับใช้กำลังทำความสะอาดผุดขึ้นมาครานั้นนางค่อนข้างสับสน ท่านป้าสะใภ้ใหญ่เป็นฮูหยินของแม่ทัพ แล้วเหตุใดต้องทำงานเก็บกวาด?ทว่าครานั้นนางถูกหลิงเสียงเซิงเรียกไป จึงไม่ได้สนใจถาม“เกิดอะไรขึ้นกับท่านป้าสะใภ้ใหญ่? ขอโทษด้วย… ก่อนหน้านี้ข้าเลอะเลือน ข้ามิรู้จริง ๆ!”หลิงอวี๋หน้าแดงพลันรีบส่งยิ้มกล่าวคำ“หว่านเอ๋อร์… ข้าก็เสียใจต่อความเลอะเลือนในอดีต แต่ข้าเปลี่ยนไปแล้ว เจ้าโปรดให้โอกาสข้าชดเชยสักครั้งเถิด!”หลิงหว่านสับสนไปชั่วขณะ โดยคิดว่าหลิงอวี๋คงมิรู้เรื่องอันใดจริง ๆ จึงกล่าวอย่างกลัดกลุ้ม“ท่านพ่อข้าร่วมออกศึกกับทหารเมื่อหนึ่งปีก่อน เขาถูกซุ่มโจมตี! ขาพิการไปข้างหนึ่ง แต่หนีเอาชีวิตรอดจากความตายมาได้”จู่ ๆ หัวใจของหลิงอวี๋ก็กระตุก เกิดเรื่องใหญ่กับท่านลุงเข้าแล้ว และนางดันไม่รู้อะไรเลยนี่สิ!มิแปลกใจว่าทำไมหลิงหว่านถึงโกรธตน!“ท่านพ่อหนีกลับมาได้ แต่ทหารห้าพันคนที่เขานำทัพ มีเพียงหนึ่งพันกว่าคนกระจายกันหนีกลับมาได้เท่านั้นเอง”“เมื่อฝ่าบาทได้ยินก็ทรงกริ้วยิ่ง พระองค์ประ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 526
หลิงหว่านปลอบใจตัวเอง บางทีอาจมิใช่ว่าท่านพี่หลิงหลิงมิอยากจัดการ แต่มิสามารถจัดการได้ต่างหาก!ในฐานะพระชายาอ๋องอี้ หลิงอวี๋มิได้รับการต้อนรับจากผู้ใดในตำหนักอ๋องอี้เลย การใช้ชีวิตของนางมิได้ดีเท่าของตน!กระทั่งเห็นว่าหลิงอวี๋เป็นแม่นางหลิงแพทย์ชั้นเซียน หลิงหว่านก็รู้สึกยินดีกับหลิงอวี๋ท่านพี่มีความสามารถเหล่านี้ ต่อไปชีวิตก็จะดีขึ้น!บัดนี้พอหลิงหว่านเห็นว่าหลิงอวี๋ปกป้องตนเอง ความเกลียดชังที่มีต่อนางก็น้อยลงไปมากหลิงหว่านกระซิบ “ท่านพี่ ท่านปู่บอกกับข้าว่าเขาให้ท่านพี่ตัดสินใจเรื่องงานแต่งงานของข้า!”“ข้ามิได้อยากแต่งงานกับขุนนางชั้นสูงอะไรหรอก ขอเพียงมิรังเกียจครอบครัวข้า และปฏิบัติต่อข้าอย่างดีก็พอแล้ว!”ข้อเรียกร้องต่ำถึงเพียงนี้เชียวหรือ?หลิงอวี๋เอ่ยปลอบใจนาง “เจ้าเอ่ยมาเช่นนี้ การแต่งงานเป็นเรื่องตลอดชีวิต จักทำสิ่งใดตามสบายเช่นนี้ได้เยี่ยงไร! เจ้ามิต้องกังวล ข้าจักหาตัวเลือกที่ดีให้เจ้าอย่างแน่นอน!”หลิงหว่านยิ้มขมขื่น และไปกระซิบข้างหูของหลิงอวี๋“มีบางเรื่องที่ข้ายังมิได้บอกท่านพี่… หวางซือแม่เลี้ยงของท่านพี่มีหลานชายคนหนึ่งในช่วงนี้เขาไปที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนแ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 527
“มิใช่...”หลิงอวี๋ไม่อยากให้หลิงหว่านเข้าใจผิด จึงเอ่ย “ข้าขอถามเจ้าหน่อย เจ้าหมายเปิดร้าน อยากทำให้ใหญ่โต หรือเจ้าแค่ทำไปแบบสบาย ๆ?”หลิงหว่านถูกถามเช่นนี้ก็ก้มหน้าลง พลางเอ่ยอย่างเศร้า ๆ “ท่านพี่ หลังจากที่ท่านพ่อของข้าไปแล้ว บ้านใหญ่ของเราในจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนก็ถูกครอบครัวของสะใภ้สองดูถูกเข้า”“เวลาท่านปู่อยู่บ้าน พวกเขาก็ยังแสร้งทำสุภาพ! แต่พอท่านปู่มิอยู่บ้าน ครอบครัวของพวกเขาก็สั่งเราอย่างกับคนใช้!”“หลิงเยี่ยนยังพูดอีกว่า ครอบครัวของพวกเราเป็นบ้านรอง! บอกว่าพวกเราอยู่กินแบบมิทำอันใด... คำพูดเหล่านั้นช่างน่าเกลียดนัก!”หลิงหว่านนึกถึงพวกสิ่งที่หลิงเยี่ยนพูดแล้วก็รู้สึกเสียใจมากจนอยากจะร้องไห้ออกมา “ข้ามิอยากให้ท่านแม่ได้รับสายตาเย็นชาอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นพอเห็นว่าท่านพี่เปิดโรงเหยียนหลิง ก็เกิดความคิดอยากทำการค้าขึ้นมา!”“ข้ามิได้แช่งท่านปู่… แต่ท่านพี่… หากวันใดท่านปู่มิอยู่แล้ว ข้ากับท่านแม่ต้องถูกครอบครัวของลุงรองขับไล่ออกไปเป็นแน่!”“แทนที่เมื่อถึงเวลานั้นต้องเข้าตาจนไร้ทางไป สู้ข้าหาหนทางให้ครอบครัวเราเสียตั้งแต่บัดนี้มิดีกว่าหรือ”หลิงอวี๋เข้าใจแล้ว หลิงหว่านมีค
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 528
คนที่ยืนอยู่ข้างองค์หญิงหกคือหวางซือแม่เลี้ยงของหลิงอวี๋ นางพาหลิงเยี่ยนไปคุยกับฮูหยินเหล่านั้นด้วยหลิงอวี๋เหลือบมองหวางซือ นึกถึงสิ่งที่หลิงหว่านบอกเมื่อครู่ด้วยความรู้สึกรังเกียจในใจใบหน้าของหวางซือดูซีดเซียวเล็กน้อย แม้ว่านางจะทาแป้งหนา ๆ แต่ก็มิสามารถซ่อนความซีดเซียวได้ดูเหมือนว่ากู่ซุ่ยจะมีความดีความชอบมาก!หลิงเยี่ยนดูท่าทางมีความสุขดี นางสวมชุดสีชมพู ตรงกระโปรงกับคอเสื้อมีด้ายสีทองประดับอยู่เมื่อเทียบหลิงเยี่ยนกับหลิงหว่านแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่าหลิงหว่านดูโทรมมาก“องค์หญิงหก!”หลิงอวี๋เป็นฝ่ายพาหลิงหว่านเข้าไปทักทายหลิงหว่านทำความเคารพอย่างรู้มารยาท นางเป็นลูกสาวของคนที่มีความผิด เทียบมิได้กับหลิงอวี๋เลยองค์หญิงหกแสร้งทำเป็นมองมิเห็นหลิงหว่าน แต่ยิ้มให้หลิงอวี๋อย่างอบอุ่น“พี่สะใภ้สี่ ข้าคิดว่าท่านจักมิมาร่วมงานชมบุปผาเสียแล้ว แต่ท่านก็มา!”“วันนี้ต้องสนุกมากแน่!”หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย “องค์หญิงเชิญ หลิงอวี๋จักมิมาได้เยี่ยงไร!”“งานบุปผาขององค์หญิงจัดได้ประสบความสำเร็จอย่างมากทีเดียว หลิงอวี๋ได้เห็นบุปผานานาพันธุ์ องค์หญิงหกคงใช้ความตั้งใจอย่างมากในการเตรียมงานเพ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 529
คำพูดของหลิงอวี๋ทำเอาฮูหยินจูหน้าซีดเหมือนกับหวางซือไปแล้ว นางจะกล้าบอกว่าตนรู้กฎเกณฑ์ดีกว่าไทเฮาหรือ?ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่หลิงอวี๋พูดนั้นเป็นความจริง นางคือพระชายาอ๋องอี้ ส่วนตนเป็นเพียงฮูหยินตราตั้งขั้นสี่เท่านั้น เมื่อพบกับหลิงอวี๋จะต้องทำความเคารพตนเสียมารยาทไปก่อน แล้วมีสิทธิ์อะไรไปกล่าวหาหลิงอวี๋?พอเซียวทงเห็นว่าเพื่อนร่วมทีมสองคนที่พูดช่วยเหลือตนเองถูกหลิงอวี๋ทำให้พูดไม่ออก ก็จ้องหลิงอวี๋อย่างมิพอใจ“พี่สะใภ้สี่ อย่ามายกตนข่ม งานเลี้ยงชมบุปผาของข้ามิใช่สถานที่ที่ท่านจักมาแสดงอำนาจ!”หลิงอวี๋ยิ้ม “องค์หญิงหก หลิงอวี๋แค่พูดไปตามเรื่องตามราว… ยกตนข่มที่ใดกันเพคะ?”“อีกทั้งหม่อมฉันเป็นพระเชษฐนี(1)ของท่าน หม่อมฉันอยู่ในตระกูลเซียวแล้ว! องค์หญิงหกกับหม่อมฉันต่างหากที่เป็นครอบครัวเดียวกัน แม้ว่าท่านเห็นแก่เหตุผลมากกว่าคนในครอบครัว แต่จะไปเข้าข้างคนนอกมิได้สิเพคะ!”“หม่อมฉันที่อยู่ในฐานะพระเชษฐนีของท่านจักเสียใจมากเพคะ!”เซียวทงโกรธมากจนริมฝีปากสั่น แต่ก็พูดอะไรโต้แย้งไม่ออกทั้งหวางซือกับฮูหยินจูล้วนไม่มีเหตุผลเลย!หากนางพูดอีก เช่นนั้นคงเป็นการเข้าข้างคนนอกอย่างโจ่งแจ้ง เ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 530
หลิงอวี๋ก้มมองโดยสัญชาตญาณ แล้วก็เห็นจี้หยกรูปหงส์อยู่ในฝ่ามือของตน“ท่านพี่ นี่มิใช่ของข้า… ข้ามิรู้ว่ามันมาได้เยี่ยงไร! ข้าควรทำเยี่ยงไรดี?”หลิงหว่านกังวลมากจนแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้วทันใดนั้น พวกขององค์หญิงหกที่กำลังเดินมาจู่ ๆ ก็หยุดชะงักองค์หญิงหกกรีดร้องออกมา “จี้หยกของข้าเล่า?”หัวใจของหลิงอวี๋จมดิ่งลง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่องค์หญิงหกเท้าพลิก และหลิงหว่านไปพยุงไว้หลิงหว่านเป็นบุตรีของคนที่มีความผิด แต่องค์หญิงหกกลับเชิญนางมา!ยิ่งไปกว่านั้น เท้าขององค์หญิงหกจะพลิกตรงไหนก็ได้แค่กลับมาพลิกตอนที่เดินผ่านหลิงหว่านพอดี นี่มิใช่แผนจัดการหลิงหว่านหรือ?“ใจเย็น ๆ!”หลิงอวี๋ไม่มีเวลาปลอบหลิงหว่าน จึงตบไหล่นางพลางเอ่ยกับเถาจื่อที่ยืนอยู่ไม่ไกล“เถาจื่อ เอาต่างหูของข้ามาใส่ให้ข้าหน่อยสิ!”เถาจื่อตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พลางเดินมาอย่างรวดเร็วหลิงอวี๋ไม่เคยชินกับการใส่ต่างหู ครั้นออกมาวันนี้ก็ถูกแม่นมลี่บังคับให้ใส่ถึงได้เอามาด้วยขณะที่เถาจื่อกำลังใส่ต่างหูให้หลิงอวี๋ หลิงอวี๋ก็ยัดจี้หยกไว้ในมือของนาง พลางกระซิบสั่ง“ทิ้งสิ่งนี้ไว้ระหว่างทางที่พวกท่านอ๋องเดินมา!”
Pinakabagong kabanata
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2214
“ซานเอ๋อร์!”หลงอวิ๋นก็เห็นภาพนี้เช่นกัน ทันใดนั้นในสมองก็ว่างเปล่า…ในฐานะมารดา นางจะมิรู้ได้อย่างไรว่าตนลำเอียงต่อบุตรชายทั้งสองคนหยวนซือและหยวนซานป่วยไข้พร้อมกัน นางกลับเฝ้าหยวนซือทั้งวันทั้งคืนส่วนหยวนซานกลับเป็นหยวนซิ่งสามีของนางที่คอยดูแลด้วยตนเองของประทานที่ได้รับจากมหาเทพและเจ้าแห่งทะเลผู้เป็นบิดาในช่วงเทศกาลปีใหม่และวันสำคัญต่าง ๆ นางก็จะให้หยวนซือเลือกก่อน ที่เหลือถึงจะให้หยวนซานเรื่องเช่นนี้นับมิถ้วน แต่หยวนซานกลับถูกหยวนซิ่งบิดาของเขาสั่งสอนมาอย่างดี มิเคยบ่นว่าเรื่องความลำเอียงของนางเลย!บัดนี้มองดูหยวนซานกำลังจะตกหน้าผา หลงอวิ๋นในฐานะมารดาจะสามารถมองดูเฉย ๆ ให้บุตรชายตายตกไปเช่นนี้ได้หรือ?ฝ่ามือหลังมือก็เนื้อเดียวกัน นางทำให้หยวนซานมาสู่ใต้หล้าผืนนี้ หยวนซานมีความผิดอะไร นางมีสิทธิ์อะไรจะทำกับหยวนซานเช่นนี้“ซานเอ๋อร์!”เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชีวิต เมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียบุตรชายคนนี้ไปตลอดกาล หลงอวิ๋นก็พลันเสียใจแต่ก็สายเกินไปนางมิสนใจอีกต่อไปว่าจะทำให้หยวนซือบาดเจ็บหรือไม่ นางใช้แรงดึงหยวนซือออกอย่างแรงแล้วพุ่งเข้าไปที่หน้าผา“ซานเอ๋อร์ แม่มาช่วยเจ้าแล้ว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2213
หลงเพ่ยเพ่ยเห็นท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋น ในสมองพลันเกิดความคิดแวบขึ้นมา ถึงได้คิดข้ออ้างนี้ออกเมื่อเห็นเย่หรงตามแนวคิดของตนทัน หลงเพ่ยเพ่ยก็แอบชื่นชมในไหวพริบของเย่หรงในใจ แล้วกล่าวต่อไป“เสด็จย่า ท่านคงมิประสงค์ให้ท่านอาเจ้าแห่งทะเลต้องเสียหน้าใช่หรือไม่เพคะ!”“หากเย่หรงไปหาท่านปู่ของเขาให้ออกหน้า การกระทำอันเผด็จการเช่นนี้ของท่านอาเจ้าแห่งทะเลจะถูกผู้คนรังเกียจ ถึงเวลานั้นก็จะส่งผลกระทบต่อเกียรติของราชวงศ์พวกเรา!”“ในใต้หล้านี้มีสตรีมากมาย ท่านอาเจ้าแห่งทะเลก็มิได้ขาดสตรีที่มาเสนอตัวให้ เหตุใดต้องทำเรื่องทำลายวาสนาคู่ครองของผู้อื่นเช่นนี้ด้วย!”ครั้นฮองเฮานึกถึงความเหลวไหลของเจ้าแห่งทะเลก็รู้สึกเสียหน้ายิ่งนัก กล่าวเสียงเข้ม “เอาเถอะ ย่ารู้แล้ว จะออกพระราชโองการให้พวกเจ้าไปรับคนที่จวนเจ้าแห่งทะเล...”หลงเพ่ยเพ่ยและเย่หรงถอนหายใจโล่งอก เพียงแต่ทั้งสองยังมิทันลุกขึ้นยืน ก็มีเสียงกรีดร้องดังแว่วมาจากที่ไกล ๆได้ยินเสียงคนกำลังตะโกนแว่วมา “ช่วยด้วย เร็วเข้า ใครก็ได้ คุณชายน้อยตกลงไปใต้หน้าผาแล้ว...”ฮองเฮาพลันลุกขึ้นยืน ร้องเรียกอย่างร้อนรน “เร็ว ไปดูซิ ใครตกลงไป?”วันนี้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2212
หลงอวิ๋นได้สติกลับคืนมา ตามปกติแล้วคนทั่วไปหากมิได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็จะถามว่า “เมื่อครู่เจ้าว่ากระไรนะ?”แต่หลงอวิ๋นกลับมิทำตามปกติ ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “เสด็จย่า เด็ก ๆ เดินไปไกลแล้ว หม่อมฉันไปตามพวกเขากลับมาดีกว่า ควรลงจากเขาได้แล้วเพคะ!”พูดจบ หลงอวิ๋นก็เดินออกจากศาลาพักร้อนไป ร้องเรียกสาวใช้ของตนว่า “พวกคุณชายใหญ่ไปทางไหนกันหรือ?”เนี่ยนจูนางรับใช้ของหลงอวิ๋นกล่าวพลางยิ้มประจบ “แม่นมจี้และเนี่ยนชิงพาพวกเขาไปทางนั้นเจ้าค่ะ มิน่าจะเดินไปไกล!”“ไป ไปดูกัน!”หลงอวิ๋นเดินตามทิศทางที่เนี่ยนจูชี้ไปโดยมิหันกลับมามองท่านหญิงชิงเฉิงมองแผ่นหลังของนางที่เดินจากไปเช่นนั้นก็โกรธจนแทบจะด่าทอเสียงดังลั่นออกมา“พี่หญิงชิงเฉิง พี่หญิงอวิ๋นไปตามหาเด็ก ๆ แล้ว ท่านมิไปตามหาแก้วตาดวงใจทั้งสองของท่านบ้างหรือ?”หลงเพ่ยเพ่ยเห็นดังนั้นก็จงใจกล่าว “ผานกกระเรียนแห่งนี้แม้จะไม่มีสัตว์ร้าย แต่เด็ก ๆ ยังเล็กนัก เล่นอยู่ริมผา หากพลาดตกลงไป เช่นนั้นก็…”“เจ้าแช่งลูกข้ารึ?”ท่านหญิงชิงเฉิงมองหลงเพ่ยเพ่ยอย่างโกรธเคือง ด่าว่า “หลงเพ่ยเพ่ย เจ้าอายุยังน้อย เหตุใดจึงทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ คบหากับเย่ห
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2211
“เรื่องคู่ครองของข้ารึ?”หลงเพ่ยเพ่ยชะงักไปครู่หนึ่ง นางยังมิได้พูดคุยเรื่องแต่งงานเลย เหตุใดจึงเกี่ยวข้องกับเรื่องคู่ครองของตนได้เล่า“นี่เป็นเพียงข้ออ้าง หลอกพวกนางไปก่อน แล้วค่อยพูดเรื่องสำคัญกับเสด็จย่าของท่าน!”เย่หรงยิ้มกล่าว “อย่างไรเสีย เรื่องนี้ค่อยอธิบายให้เสด็จย่าของท่านเข้าใจทีหลังก็ได้!”ขณะพูดคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงศาลาพักร้อนแล้วท่านหญิงชิงเฉิงที่อยู่ในศาลาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยกับเย่หรงตามมาถึงที่นี่ ก็พลันนึกถึงคำกำชับของชายาเจ้าแห่งทะเลนางรีบชิงพูดก่อน “ท่านหญิงฉางเล่อก็มาด้วยรึ อ้าว นี่พาคุณชายมาด้วย!”“คุณชายผู้นี้หน้ามิคุ้นเลย เมื่อก่อนมิเคยเห็น เป็นคุณชายจากตระกูลใดกัน?”เย่หรงเห็นใบหน้างดงามของท่านหญิงชิงเฉิงแสดงท่าทีดูแคลนก็รู้ว่าอันที่จริงนางรู้ว่าตนเป็นใครเพียงแต่เหมือนกับพวกคนหัวสูงในเมืองหลวงแดนเทพ นางก็ดูถูกตนที่เป็นบุตรชายที่มิได้เรื่องของตระกูลเย่เช่นกันเสด็จย่าของหลงเพ่ยเพ่ยยังคงดูสดใสร่าเริง อายุหกสิบกว่าปีแล้วแต่ใบหน้ายังคงเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล แทบจะไม่มีริ้วรอยเลยฮองเฮาได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็มองมาอย่างสงสัย พินิจพิจารณาเย่หรง แล้วกล่าวพล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2210
สิ่งที่เย่หรงคิด หลงเพ่ยเพ่ยก็คิดถึงเช่นกัน นางกล่าวกับเย่หรงอย่างขัดแย้งในใจ“เจ้าคิดจะบอกเรื่องที่เฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ให้พี่หญิงอวิ๋นฟังรึ?”“แต่เช่นนี้ก็มิยุติธรรมกับพี่เขยหยวน เขาและพี่หญิงอวิ๋นก็มีลูกชายด้วยกันอีกคนแล้ว หากบอกพี่หญิงอวิ๋นว่าเฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ จะเป็นการทำลายครอบครัวของพวกเขาเสียเปล่า!”“ข้ามิชอบที่ชายาเจ้าแห่งทะเลทำกับเฉาฮุยเช่นนี้ แต่พี่เขยหยวนและหลานชายตัวน้อยของข้าเป็นผู้บริสุทธิ์!”“อีกอย่าง พี่เขยหยวนก็ดีต่อพี่หญิงอวิ๋นมาก ก่อนหน้านี้ข้ายังอิจฉาพี่หญิงอวิ๋นที่ได้ลงเอยกับคนที่ดี!”เย่หรงยิ้มเย็นชา “เช่นนั้นยุติธรรมกับเฉาฮุยแล้วหรือ? เขายังมีบิดามารดาที่ต้องกตัญญูเลี้ยงดู ท่านหญิงอวิ๋นมิช่วยเขาออกมา แล้วจะมีใครช่วยเขาได้อีก?”“ชั่วชีวิตของเขาจะต้องอยู่ในคุกน้ำไปตลอดหรือ? นี่มันโหดร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาทิ้งเสียอีก!”หลงเพ่ยเพ่ยพูดมิออกเดิมทีเฉาฮุยมีอนาคตที่สดใส เพียงเพราะรักใคร่กับท่านหญิงอวิ๋น ถึงต้องตกอยู่ในชะตากรรมอันน่าเศร้าเช่นนี้มิอาจกตัญญูเลี้ยงดูบิดามารดาได้ บุตรชายก็มากลายเป็นของผู้อื่น การที่เขาสามารถทนอยู่ต่อไปในคุกน้ำได้ คาดว่าคงเพราะยังมี
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2209
ชีวิตนี้หาสหายรู้ใจได้ยากนัก!หลงเพ่ยเพ่ยยิ้ม นางก็รู้สึกว่าตนกับเย่หรงพูดคุยสื่อสารกันง่ายเช่นกันเย่หรงฉลาด ที่สำคัญที่สุดคือมิใช่บุรุษประเภทหัวโบราณคร่ำครึ มิเหมือนพวกพี่สามที่เอะอะก็วางตนเป็นผู้ใหญ่สั่งสอนนางเฮ้อ หากสามีในอนาคตของนางสามารถพูดคุยกันได้เหมือนเย่หรง เช่นนั้นสามีภรรยาจะมิรักใคร่กลมเกลียวกันมากหรอกหรือ?หลงเพ่ยเพ่ยคิดแล้วพลันหน้าแดงเรื่อ นี่นางกำลังคิดฟุ้งซ่านอะไรอยู่!“พวกเรามาคิดกันก่อนดีกว่าว่าอีกประเดี๋ยวหากพบเสด็จย่าแล้วจะทำอย่างไรดี!”หลงเพ่ยเพ่ยมิกล้าคิดฟุ้งซ่านต่อไป รีบเปลี่ยนเรื่องคุย“ท่านกังวลว่าท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นจะก่อกวนหรือ?”เย่หรงก็ดึงความคิดกลับมา พวกเขาใกล้จะถึงภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้ว ต้องคิดหาข้ออ้างให้ดี“อืม ท่านหญิงชิงเฉิงมิใช่คนประเภทที่จะเจรจาด้วยง่าย ๆ ท่านหญิงอวิ๋นยังพอคุยง่ายอยู่บ้าง แต่ในเมื่อพวกนางรับคำสั่งจากชายาเจ้าแห่งทะเลมาเพื่อถ่วงเวลาเสด็จย่า ย่อมมิยอมให้ข้าบรรลุเป้าหมายแน่!”หลงเพ่ยเพ่ยเผยสีหน้าอมทุกข์เย่หรงพลันนึกถึงข่าวลือเกี่ยวกับท่านหญิงอวิ๋นขึ้นมา แม้ท่านหญิงอวิ๋นจะเป็นธิดาแท้ ๆ ของชายาเจ้าแห่งทะเล แต่ช่วงห
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2208
“โอ้ ใต้หล้านั้นแตกต่างจากใต้หล้าของพวกเราหรือ?”หลงเพ่ยเพ่ยถูกเย่หรงกระตุ้นความอยากรู้ จึงจ้องมองพลางถาม“อืม บ้านเรือนที่นั่นสูงเท่าภูเขา สูงที่สุดอาจถึงร้อยชั้นได้ ทั้งยังมีรถมากมายที่มิต้องใช้ม้าลาก วิ่งได้เร็วมาก!”เย่หรงเล่าให้หลงเพ่ยเพ่ยฟังไปเรื่อย ๆเมื่อพูดถึงเครื่องบินก็ทำให้หลงเพ่ยเพ่ยเบิกตากว้าง นางมองเย่หรงอย่างงง ๆ “เจ้าโกหกกระมัง จะมีเครื่องมือที่สามารถบรรทุกคนขึ้นไปบนฟ้าได้อย่างไร!”“มีจริง ๆ ข้ามิได้โกหกท่าน พี่หญิงหลิงหลิงจำได้มากกว่าข้าเสียอีก รอมีโอกาสให้นางเล่าให้ท่านฟัง ท่านก็จะเชื่อว่าข้ามิได้โกหกท่าน!”เย่หรงเริ่มตื่นเต้น “ท่านหญิง ท่านปู่มิได้บอกหรือว่าคันฉ่องคุนหลุนของตงกู่อวี้สามารถพลิกฟ้าคว่ำปฐพีได้?”“หากพวกเราได้คันฉ่องคุนหลุนมา มิต้องรอเวียนว่ายตายเกิด ข้าจะพาท่านไปดูใต้หล้านั้น! ท่านจะต้องชอบใต้หล้านั้นอย่างแน่นอน!”เย่หรงพูดจนหลงเพ่ยเพ่ยใจเต้นระรัว นางกล่าวออกไปโดยมิต้องคิด “ได้ เช่นนั้นรอพวกเราช่วยแดนเทพผ่านพ้นภัยพิบัติครั้งนี้ไปได้ พวกเราหาคันฉ่องคุนหลุนเจอแล้วก็ไปด้วยกัน ไปดูใต้หล้าที่เจ้าพูดถึงกัน!”“ตกลงตามนี้!”เย่หรงยกมือขึ้น หลงเพ่ยเพ่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2207
คนหนึ่งคือคนที่ตนรัก อีกคนคือสหายที่ดีที่สุดของตน!แต่พวกเขากลับร่วมมือกันหลอกลวงตน!หยางหงหนิงหันหลังเดินออกไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง นางจะมิปล่อยชายชั่วหญิงโฉดคู่นี้ไปแน่!สิ่งที่นางมิได้มาครอบครอง ยอมทำลายทิ้งเสียดีกว่ายอมให้คนอื่นได้ไป!หยางหงหนิงกลับไปที่รถม้าของตน เค้นเสียงลอดไรฟันออกมาคำหนึ่ง “ไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์!”ด้านหน้า เย่หรงและหลงเพ่ยเพ่ยต่างก็ร้อนใจดั่งไฟเผา ฮองเฮาเสด็จไปสองชั่วยามแล้ว พวกเขาจะตามทันพระนางหรือ?อีกทั้งต่อให้ตามทัน มีท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นอยู่ พวกนางต้องช่วยชายาเจ้าแห่งทะเลขัดขวางมิให้ฮองเฮาเรียกตัวหลิงอวี๋เข้าเฝ้าแน่“ท่านหญิง พวกเราจะไปทันหรือไม่? ชายาเจ้าแห่งทะเลจะลงมือกับพี่หญิงหลิงหลิงแล้วหรือไม่?”เย่หรงถามอย่างร้อนรนหลงเพ่ยเพ่ยก็ร้อนใจเช่นกัน หลิงอวี๋ยังรอให้นางช่วยชีวิตอยู่ แต่นางก็มิรู้ว่าจะสามารถทูลขอพระราชโองการจากฮองเฮาได้สำเร็จหรือไม่“พวกเราพยายามเต็มที่เถอะ! ขอเพียงตามเสด็จย่าทัน ต่อให้ข้าต้องคุกเข่าอ้อนวอนก็ต้องให้นางพาพี่หญิงหลิงหลิงออกมาให้ได้!”หลงเพ่ยเพ่ยกล่าวปลอบใจเย่หรงเห็นหลงเพ่ยเพ่ยวิ่งวุ่นไปทั่วกับตนก็นับว่าพยายามเ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2206
รองแม่ทัพจางยังคงกล่าวพลางยิ้มแย้ม “ท่านหญิงฉางเล่อมามิถูกจังหวะ วันนี้ฮองเฮาพร้อมด้วยท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นพาคุณชายน้อยทั้งหลายเสด็จไปชมดอกไม้ที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์พ่ะย่ะค่ะ!”ว่ากระไรนะ?หลงเพ่ยเพ่ยนิ่งอึ้งไป ท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋นล้วนเป็นธิดาของเจ้าแห่งทะเล และเป็นลูกพี่ลูกน้องของหลงเพ่ยเพ่ยด้วยเหตุใดพวกนางถึงมิไปชมดอกไม้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้เล่า แต่กลับเลือกไปชมดอกไม้ในตอนที่ตนต้องการความช่วยเหลือจากเสด็จย่าพอดีนี่น่ะหรือ?“ไปนานเท่าใดแล้ว?”หลงเพ่ยเพ่ยสงสัยว่านี่เป็นการจัดฉากโดยเจตนาของชายาเจ้าแห่งทะเล“สองชั่วยามแล้วพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้น่าจะอยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์แล้วขอรับ!”รองแม่ทัพจางกล่าวพลางยิ้มหลงเพ่ยเพ่ยอยากจะชกหน้ายิ้ม ๆ ของรองแม่ทัพจางเสียสักหมัด เหตุใดนางมองรอยยิ้มของรองแม่ทัพจางแล้วเหมือนกำลังสมน้ำหน้าตนอยู่เลยเล่า“เจ้ามิได้หลอกข้าใช่หรือไม่?”หลงเพ่ยเพ่ยถามเสียงเย็นรองแม่ทัพจางกล่าวพลางยิ้ม “ท่านหญิงฉางเล่อพูดเล่นแล้ว ไหนเลยข้าน้อยจะกล้าหลอกท่านหญิง! หากมิเชื่อท่านลองถามใครดูก็ได้ว่าที่ข้าน้อยพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่!”“หากท่านหญิงมีธุระด่วนจร
