ตอนที่ 2 กินข้าว...ดูตัว

 

"คุณหมอชล อเมริกาโน่เย็นของคุณค่ะ"

"ขอบคุณคร๊าบบคนสวย ทำไมวันนี้เป็นคุณล่ะ คุณพิมพ์ไม่ว่างเหรอครับ"

"พิมพ์ช่วยรับลูกค้าอยู่ค่ะ เลยอาสามาส่งแทน"

"แหมม ขยันจังเลยนะครับ นี่ก็ใกล้จะเรียนจบกันแล้วสินะครับ"

"ใช่ค่ะ เอาไว้วันฉลองรับปริญญา จะมาเชิญคุณหมอไปร่วมยินดีนะคะ"

"ยินดีเลยคร๊าบบ บอกผมก่อนล่วงหน้านะ หมอหล่อๆอย่างผม คิวยาวนะครับ ฮ่าๆๆ"

"งั้นจะบอกพิมพ์ให้นะคะว่าคุณหมออาจจะไม่ว่าง"

"เดี๋ยวๆๆ สิ โถ่ น้องออแกน พี่ล้อเล่นน อย่าไปบอกคุณพิมพ์นะครับ สำหรับน้องพิมพ์ พี่หมอชลมีคิวว่างให้เสมอ"

หมอชลธีร์ ศัลยแพทย์ของ รพ KBH อีกคนหนึ่งซึ่งมีความเชี่ยวชาญสูงเรื่องการผ่าตัดหัวใจ เขาเป็นคนคุยสนุก และชอบแซวสาวๆ โดยเฉพาะออแกนและพิมพ์ ซึ่งเป้าหมายจริงๆของเขาคือพิมพ์ เพื่อนสาวคนสนิทของออแกนนั่นเอง 

"กาแฟก็ส่งแล้ว คุณหมอ ออแกนขอตัวก่อนนะคะ"

"ได้ๆ เจอกันใหม่นะสาวน้อย เดิน....ดีๆ.."

จังหวะที่เธอหันกลับจะออกจากประตู เธอก็ชนเข้ากับแผงอกกว้างเต็มแรง เสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมสีฟ้าอ่อน กลิ่นน้ำหอมแบรนด์หรูที่ออแกนคุ้นเคยปนกับกลิ่นกาแฟ สวมเสื้อกาวน์สีขาวทับไว้ด้านนอก ไม่ใช่น่า ไม่ซวยขนาดนั้นมั้ง เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นพร้อมกับใช้มือถูจมูกที่ชนเข้ากับแผงอกที่ทั้งกว้างทั้งแข็งอย่างเต็มแรง เธอยกมือไหว้ขอโทษผู้ที่ถูกเธอชน

"ขอโทษด้วยนะคะ"

อ๊ากกก แม่เจ้า ใช่เขาจริง ๆด้วย มองหน้าระยะใกล้แค่คืบ หล่อวัวตายควายล้มเลยจ้า.....

ร่างสูงนั้นก้มลงมามองเธอ เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนที่จะบอกเธอว่า

"คุณขวางทางผมอยู่"

"ขอโทษค่ะ"

"......"

ออแกนนิ่งไป ที่จริงขาเธอตายต่างหาก เธอขยับไปไหนไม่ได้เลยเพราะมัวแต่ตะลึง และตกใจกับการได้เจอเขาอย่างไม่คาดคิดโดยที่ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้

"เอ่อ ช่วยหลีกทางหน่อยครับ ผมเข้าไม่ได้"

"อ้อ ขอโทษค่ะๆ คุณหมอชล ขอตัวก่อนนะคะ บายค่ะ"

"เอ่อ ครับ เดินดี ๆนะ"

ออแกนยกมือโบกให้เขาแต่ไม่หันกลับมามอง และรีบเดินไป

"เดี๋ยวก็หกล้มอีกหรอก ว่าแต่นายมีอะไรเหรอ ว๊าว ไม่ธรรมดา ชนแล้วยังฝากรอยไว้อีก"

ชายหนุ่มผู้ถูกทักก้มลงมามอง รอยลิปสติกของสาวน้อยเมื่อครู่นี้สินะ

"ต้องเปลี่ยนเสื้ออีกแล้ว เสียเวลาจริง นี่รายงานที่นายขอเมื่อวาน"

"ขอบใจนะ ว่าแต่ แค่เช็ดก็ออกแล้วมั้ง"

"ไม่ล่ะ ยิ่งเช็ดยิ่งเลอะ ส่งซักแห้งง่ายกว่า ไปก่อนนะ คืนนี้นายอยู่เวรเหรอ"

"อืมใช่ สนใจอยู่เป็นเพื่อนกันมั้ยล่ะ"

"ไม่ล่ะ มีนัดน่ะ"

"อัยย๊ะ มาแปลกนะ มีนัด หรือว่า เฮ้ยยย ดูตัวรึป่าว"

"......"

"เฮ้ย จริงดิ นี่พูดเล่นนะ จริงเหรอ ใครกันจะมาเป็นน้องสะใภ้ผม"

"ยังหรอก แค่ที่บ้านจัดการให้น่ะ แค่ไปกินข้าวพอเป็นพิธีก็กลับ"

"เฮ้ออ ช่างน่าสงสารคู่ดูตัวของคุณ คนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ไม่แน่นะ คืนนี้อาจจะเป็นคนสุดท้ายแล้วก็ได้ ใครจะรู้ล่ะ คุณก็ถึงวัยที่ควรมีแฟนได้แล้ว เดี๋ยวจะเฉาตายเอานะ"

"ไปนะ"

"อ้าว ไปเฉยเลย ไรวะ"

กรี๊ดดๆๆๆ แผงอกนั่น หืยยยย หอมมากกก ได้กลิ่นอเมริกาโน่กับกลิ่นน้ำหอมของเขา โอยยย ถ้ารู้แบบนี้ จะไม่ยอมถอยออกมาเลย กำไรชะมัด ขออีกรอบได้มั้ย อ๊ายยยยยย......

"นี่ ยิ้มอารมณ์ดีมาแต่ไกลแบบนี้ ไปเจออะไรดีๆมาแน่ๆเลย ได้กลิ่นข่าวเม้ามอยส์ ว่ามาซิ"

ออแกนยิ้มไม่หุบ หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ ระหว่างทางเดินกลับ เธอไม่รู้ตัวเลยว่ามาถึงร้านตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้อีกทีเพราะตกใจเสียงของพิมพ์ที่ร้องทักขึ้นมา

"เมื่อกี้ ก่อนกลับมา ฉันเดินชนเขาที่หน้าห้องตรวจ"

"ใคร ยังไง หรือว่า ...."

"อื้อๆๆๆ นั่นแหละๆๆ"

"ว๊าววว สุดยอดไปเลย ไปทีเดียว ประชิดถึงแผงอก แล้วยังไงต่อๆๆ"

"เขาก็บอกฉันว่า...."

"ว่า...."

"คุณขวางทางผมอยู่"

พิมพ์ที่ยกผ้าเช็ดโต๊ะค้างรอ ถึงกับหมุนผ้าในมือเล่น และก้มเช็ดโต๊ะต่อไป พร้อมกับส่ายหัว

"โธ่เอ๊ย ไอ้เราก็นึกว่าจะคุยอะไรกันบ้าง แค่นี่เองเหรอ"

"อื้มม แค่นี้เอง"

ออแกนเดินใจลอยเข้าไปในร้าน ก่อนจะนั่งลงหน้าโน๊ตบุ๊กของตัวเอง และยิ้มไม่หุบอยู่คนเดียว พิมพ์ที่มองตามเข้าไปหัวเราะอย่างเข้าใจอารมณ์

"เป็นเอามาก!!"

สาวน้อยนั่งตาลอยอยู่พักหนึ่งก่อนที่เสียงเรียกเข้าจะทำเธอตื่นจากฝันหวานที่นั่งมโนอยู่

"ค่าแม่ ออแกนอยู่ร้านพิมพ์ค่ะ แม่ว่าไงคะ"

"เย็นนี้เหรอ ได้นะ หนูว่างค่ะ ส่งหมดแล้วรอแค่พรีเซนต์อย่างเดียว ได้ค่ะ ร้านไหนคะ .... โอเคค่ะ เจอกันค่ะแม่"

พิมพ์เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับเอาของส่งให้เด็กเอาไปเก็บล้างข้างหลัง ก่อนเดินมาหาออแกน

"เย็นนี้มีนัดเหรอ"

"อืม แม่นัดกินข้าวอ่ะ ไม่รู้นึกอะไร บอกว่าใกล้เรียนจบแล้ว เลยอยากฉลองให้สักหน่อย"

"แล้วพ่อแกไปป่ะ"

"ไม่รู้สิ ไม่ได้ถามนะ เอาล่ะ เก็บของแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะ"

ร้านอาหารชื่อดัง

"แม่ วันนี้นึกยังไงพามาที่หรูแบบนี้"

"นานๆทีแม่ได้เจอเพื่อนน่ะ"

"เพื่อน แม่ไม่เห็นบอกหนูเลยว่าแม่นัดคนอื่นไว้"

คุณแม่ของออแกนเดินนำหน้าไปเพื่อแจ้งบริกร ก่อนที่เขาจะโค้งและพาพวกเธอเดินไปยังโต๊ะที่จองไว้ ออแกนนึกเอะใจ ทำไมต้องจองโต๊ะขนาดใหญ่ด้วย ก่อนที่จะถามขึ้นมา

"เดี๋ยวๆๆ แม่ เรามากันแค่สองคน ทำไมจองโต๊ะใหญ่ขนาดนี้ล่ะ"

"อ้าว แม่ไม่ได้บอกหนูเหรอ ว่าแม่นัดป้าลิลิลไว้ เดี๋ยวก็มา พอดีลูกชายเขาก็จะไปทำงานรัฐเดียวกับที่ลูกจะไปเรียน แม่ก็เลยบอกให้เขาพามาแนะนำลูกให้รู้จักกันไว้ เผื่อเวลาอยู่ที่โน่น มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน"

สาวน้อยกรอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย ว่าแล้วเชียวจู่ๆก็นัดออกมา ชวนกินข้าวร้านหรู จับแต่งตัวซะสวยแบบนี้ ต้องมีแผนแน่ ๆ  ออแกนได้แต่หน้ามุ่ย ยกมือขึ้นเท้าคางด้วยความเบื่อหน่าย หันไปทางประตูทางเข้า และเธอก็ต้องตกใจจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น 

ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนคุ้นตา ตัวสูง สวมเสื้อสูทลำลองดูสบายตาสีดำ เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับสตรีสูงวัย น่าจะเป็นมารดาของเขา ก่อนที่จะเดินมาทางที่เธอนั่งอยู่ 

"ไม่จริงน่า อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น นี่มันบุพเพชัดๆเลย เดินมาแล้วๆ"

เสียงหัวใจออแกนเต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่มารดาของเธอจะหันกลับไปทักทายผู้ที่มาใหม่ด้านหลัง

"ลิลิล ทางนี้ๆ"

หมอหนุ่มและมารดา เดินผ่านโต๊ะที่ออแกนนั่ง และเลยไปนั่งด้านใน เขานั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะจำเธอไม่ได้ จิตใจของสาวน้อยห่อเหี่ยวลงทันที

เธอลืมนึกไปว่าเขาเป็นหมอแล้ว จะไปเมืองนอกอีกทำไมกัน เฮ้อออ  ผู้ที่มารดาของเธอทักเดินเข้ามาพร้อมกับหนุ่มหล่ออีกคน เป็นหนุ่มรูปร่างสูง ผิวสองสี มาดนักธุรกิจเพราะวันนี้เขาสวมเชิ้ตแบบสบายๆและสวมสูททับ คล้ายกลับจากที่ทำงานมา หน้าตาดีระดับเป็นพระรองของซีรี่ย์ดังๆได้เลย ( อ่าว ไม่ถึงขั้นพระเอกเหรอออแกน ) 

"ขอโทษทีๆ สวัสดีค่ะ นิสา รถติดมากเวลานี้ มาช้าไปหน่อย"

"ออแกนนี่ป้าลิลิล เพื่อนแม่จ๊ะ"

"สวัสดีค่ะคุณป้า"

ผู้รับไหว้มองหน้าออแกนอย่างชื่นชมก่อนจะดึงตัวลูกชายมาแนะนำ

"นี่ ปฏิวุฒิ หรือเรียกว่าวุฒิก็ได้ วุฒิไหว้คุณน้าก่อนลูก"

"สวัสดีครับ ผมปฏิวุฒิครับ"

"หลานชายไม่ต้องเกรงใจ เชิญนั่งก่อนๆ มาๆ เราก็นั่งกันเถอะนะ"

"สวัสดีครับ น้องออแกนใช่มั้ย"

"สวัสดีค่ะพี่วุฒิ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

        เมื่อทั้งหมดนั่งลงและเริ่มสั่งอาหาร ออแกนก็หันไปเห็นผู้หญิงที่สวยสง่า รูปร่างดี แต่งตัวด้วยชุดเดรสเข้ารูปที่ดูสวยโดดเด่น เดินมาพร้อมกับคุณพ่อของเธอ

พวกเขาเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะหมอหนุ่มที่ทำให้เธอใจเต้น ที่แท้ เขาเองก็มาดูตัวเหมือนกันเหรอเนี่ย ดูท่าทางผู้หญิงคนนั้นสวยมากเลย จิตใจของเธอห่อเหี่ยวลงจนแสดงออกทางสีหน้า ผู้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ สังเกตเห็นอาการนั้น......