“ห้า...สี่...สาม...สอง...หนึ่ง...”

“ติ๊ด ฟรืดดด....”

เสียงประตูร้านกาแฟ เปิดออกอย่างตรงเวลาเจ็ดโมงตรง นิมิตราหรือออแกน สาวน้อยที่นั่งอยู่ที่ประจำตรงมุมร้าน สามารถมองเห็นข้างนอกได้อย่างชัดเจน เธอจะนั่งอยู่ที่ตรงนี้ทุกวัน เพื่อรอคอยใครบางคน และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวัน

ชายหนุ่มร่างสูง รูปร่างดีสมส่วน ผมสีดำสนิท ใบหน้ายาวรูปไข่ คิ้วหนาตาคมมองแล้วดูปราดเปรียว จมูกโด่งได้รูปดั่งหมอปั้นมา แต่นั่นน่าจะเป็นจมูกจริง ปากสีชมพูเข้มดูสุขภาพดี

เมื่อไหร่ที่เขาเข้าร้านมา สาวๆ ในร้านไม่วายจะต้องหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว จุดที่สาวน้อยนั่งอยู่คือมุมที่ดีที่สุด ได้เห็นทั้งตอนที่เขาเดินมา และเดินไปสั่งกาแฟที่เขามักจะดื่มอยู่เป็นประจำ

“อเมริกาโน่ร้อนครับ”

“ได้ค่ะคุณหมอ รอสักครู่นะคะ”

“ครับ”

และเขาก็จะยกมือถือมาสแกนจ่ายเงิน ก่อนที่จะมานั่งโต๊ะใกล้ๆ เธอ ทำให้เธอมองเขาได้เต็มตา

“แม่เจ้า วันนี้ก็หล่ออีกเหมือนเดิม เขาจะรู้มั้ยนะว่า ฉันมาแอบจ้องมองความหล่อของเขาทุกวัน เพื่อจินตนาการว่าเขาเป็นพระเอกในนิยายรักของฉันเอง”

ออแกนแสร้งทำเป็นพิมพ์ข้อความในใจลงในแพลตฟอร์มนิยายของเธอ ก่อนที่จะเผลอยกมือขึ้นมาจับแก้มทั้งสองข้างแล้วยิ้มเขินๆ อย่างลืมตัว ก่อนที่เธอจะเหลือบมองไปยังชายหนุ่มที่เธอเฝ้าฝันจะเจอเขาทุกเช้า โชคดีที่เขาไม่ได้หันมามองหรือสนใจเธอ เขากำลังนั่งดูมือถือของเขาอย่างใจลอย

“คุณหมอรุต อเมริกาโน่ร้อนได้แล้วค่ะ”

นี่คือเสียงที่ออแกนแสนจะเกลียด ยัยเพื่อนตัวดี จะทำให้ช้าหน่อยก็ไม่ได้ เสียเวลานั่งรอมาตั้งเกือบสองชั่วโมง ได้เห็นหน้าไม่ถึงห้า นาที ลัดคิวไปบ้างจะตายมั้ยนะ!!

เขาลุกขึ้นอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะค่อยๆ เดินไปที่เคาน์เตอร์ เก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบแก้วกาแฟ และเดินออกจากร้านไป

“เฮ้ออ ไปซะแล้วห้านาทีแห่งความสุข”

ออแกนยกมือขึ้นเท้าคางมองตามร่างสูงของหมอศัลยแพทย์ของโรงพยาบาล KBH ไปอย่างใจลอย ก่อนที่พิมพ์ เพื่อนรักตัวดีจะเดินมานั่งข้างๆ พร้อมกับดีดหน้าผากเธอเบาๆ

“ใจลอยไปถึงแผนกศัลยกรรมแล้วเพื่อนสาว แกจะนั่งมองเขาจนเขามีลูกมีเมียไปก่อนเลยหรือไง ชอบก็เดินเข้าไปจีบเลยสิ ทำอย่างกับ puppy love อย่างนั้นแหละ”

“แกไม่มีทางเข้าใจความสุขของคนอย่างฉันหรอกน่า ขนาดแกแอบชอบรุ่นพี่นนท์ตั้งสามปี แกยังไม่กล้าบอกเขา จนเขาไปแต่งงานลูกโตแล้วพามางานเปิดร้านกาแฟแกให้ช้ำเล่น จำไม่ได้หรือไง ทำเป็นมาว่าฉัน โธ่!!”

“หน็อย เรื่องแบบนี้ก็เอามาล้อฉันเนอะ เฮ้อ แต่จะว่าไป คุณหมอโรงพยาบาลนี้ก็มีแต่งานดีๆ เนอะ แกว่า หมอรุตจะรอดยังโสดอยู่เหรอ”

“คนหล่อน่ะ ได้มองเป็นแค่อาหารตาก็พอแล้ว อย่าไปคิดหวังอะไรมาก คาดหวังมากก็เจ็บมาก”

“ออแกน แกคงไม่คิดมากเรื่องพี่ศรันย์แล้วใช่มั้ย ฉันรู้ว่าเรื่องมันก็นานแล้ว ตั้งแต่ก่อนพวกเราจะเรียนจบ มีคนเข้ามาจีบแกตั้งเยอะ แต่เหมือนแกรออะไรอยู่ ทำไมไม่ลองเปิดใจดูบ้างล่ะ”

ตาของสาวน้อยวัยยี่สิบสองหม่นลงทันทีที่พูดถึงผู้ชายคนนี้ พี่ศรันย์เป็นแฟนคนแรกและคนเดียวของออแกนตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขาเรียนคณะแพทย์ โตกว่าออแกนสองปี

 เป็นคนที่วางแผนใช้ชีวิตร่วมกันไว้ คิดเอาไว้ว่าจะหมั้นกันหลังเรียนจบ และจะบินไปเรียนต่อด้วยกันที่เมืองนอก แต่ก่อนเรียนจบ ออแกนกลับจับได้ว่าศรันย์ ลักลอบได้เสียกับรูมเมทของตัวเอง เพื่อนสนิทตั้งแต่ปีหนึ่งเข้ามหาลัยมาด้วยกัน

 จนย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันตอนปีสาม ทั้งคู่แอบคบกันลับหลังออแกนเกือบสองปี ทำให้เธอตัดสินใจย้ายออกจากคอนโดนั้นทันที ทั้งๆ ที่เป็นคอนโดที่พ่อเธอซื้อเอาไว้ให้

เธอกลับไปอยู่หอในมหาวิทยาลัยกับพิมพ์จนเรียนจบโดยที่ไม่ได้บอกที่บ้าน แก้วเองก็ย้ายไปอยู่หอในเช่นกัน แต่คนละตึกกับออแกน ทั้งสองคนมายอมรับผิด ศรันย์บอกออแกนว่าจะเลิกกับแก้ว ขอให้เธอยกโทษให้และคืนดีกับเขาได้ไหม แก้วเป็นเด็กต่างจังหวัดที่พึ่งเข้ามาเรียนในเมืองหลวง

 วันที่ศรันย์มาบอกเลิก เธอก็ร้องห่มร้องไห้ ออแกนในวันนั้นไม่เข้มแข็งพอ เธอบอกให้ศรันย์รับผิดชอบแก้ว ทำในสิ่งที่ควรทำ

หลังจากที่ออแกนย้ายออกไปไม่นาน ก็ได้ข่าวว่าแก้วท้อง และศรันย์ต้องรับผิดชอบโดยการหมั้นกับแก้วหลังจากนั้นแม้ว่าจะมีคนเข้ามาจีบมากมาย แต่ออแกนก็ไม่นึกสนใจใครเลย เพราะสิ่งที่เธอได้รับ จากความไว้ใจคนที่เธอรัก มันทำให้เธอผิดหวัง

“ออแกน เฮ้ ยูวว์ ยังอยู่ด้วยกันรึป่าว ฮัลโหลล..”

ออแกนสะดุ้งสุดตัวออกจากภวังค์นั้นอย่างรวดเร็ว

“โทษทีๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ แกว่ายังไงนะ”

“เฮ้อ พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไร เป็นแบบนี้ทุกที”

“ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดอะไรอีกแล้วล่ะ เรื่องมันก็ผ่านมาเกือบปีแล้ว ป่านนี้สองคนนั้นคงมีความสุขไปแล้ว ช่างพวกเขาเถอะ”

“แล้วเมื่อไหร่ แกจะเดินหน้าจีบคุณหมอล่ะ”

“บ้า ไม่ได้ชอบเขาแบบนั้น แค่แอบมองก็มีความสุข จะให้ไปจีบเขา ใจกล้าเกินไปแล้ว”

“ทำไมอ่ะ ร้านกับโรงพยาบาลก็ติดกันแค่นี้ แกก็สิงอยู่ที่นี่ทุกวัน มีอะไรจะทำไม่ได้”

“ไม่เอา ไม่ใจกล้าขนาดนั้น”

“พี่พิมพ์ครับ ลาเต้หวานน้อยสองแก้ว อเมริกาโน่ร้อนสอง คาปูชิโน่เย็นสาม ส่งที่แผนกศัลยกรรมชั้นสี่ ผมติดลูกค้าอยู่ พี่ไปให้ทีได้มั้ย”

ออแกนหูผึ่ง แผนกศัลยกรรมเหรอ

“พี่ไปเอง พี่ว่าง พิมพ์ ลูกค้าเริ่มเยอะแล้ว ฉันช่วยส่งเอง”

ออแกนลุกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับถือออเดอร์ที่ได้รับมาเพื่อมุ่งตรงไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

“ไม่เอา ไม่กล้า โธ่ ยัยคนปากแข็ง ชีวิตเพื่อนฉันนี่ก็วนเวียนอยู่แต่กับพวกหมอนี่แหละนะ”

พิมพ์มองตามหลังเพื่อนสาวที่รีบเดินออกจากร้านไปส่งกาแฟโดยไม่ต้องร้องขออย่างรวดเร็ว เป็นเวลาเกือบสี่เดือนที่เพื่อนสาวของเธอ มานั่งเฝ้ามองหมอหนุ่ม ที่จะมาที่ร้านทุกเจ็ดโมงเช้าทุกวัน

 วันไหนที่คุณหมอไม่มา วันนั้นออแกนก็จะหน้ามุ่ย ถอนหายใจทั้งวัน มีบางวันเขาจะมาช่วงบ่าย หากออแกนไม่ทันเห็น ก็จะมีอาการเหมือนซื้อตั๋วคอนเสิร์ตวงโปรดไม่ทัน

.... ติ๊งงง ชั้นสี่....

ออแกนเดินเลี้ยวซ้ายไปด้วยความเคยชิน เธอมาที่นี่บ่อยแล้วเพื่อส่งกาแฟให้พยาบาลและคุณหมอที่แผนกนี้ จริงเธอก็ไปเกือบทุกแผนก เพราะหากที่ร้านยุ่งๆ และมีออเดอร์ เธอก็จะช่วยมาส่งให้ตลอด เธอจึงเป็นที่รู้จักของพยาบาลในวอร์ดต่างๆ เป็นอย่างดี

“กาแฟมาส่งค่ะ ลาเต้หวานน้อยสองแก้ว อเมริกาโน่ร้อนสอง คาปูชิโน่เย็นสาม ค่าพี่หวานคนสวย”

“ปากหวานเหมือนกันน๊า ขอบใจจ้า อ้อ ออแกนพี่วานหน่อย อเมริกาโน่แก้วนี้ ไปส่งที่ห้องตรวจสอง ให้พี่หน่อยสิ พี่ต้องรีบเอาเอกสารไปให้คุณหมอห้องแปดก่อน”

“ห้องตรวจสองโอเคค่ะ เดี๋ยวไปส่งให้ค่ะ”

“โอเค ขอบใจจ้าคนสวย”

ออแกนเดินไปถึงหน้าห้องตรวจที่สอง ก่อนจะเคาะประตู

“ขอโทษนะคะ มาส่งกาแฟค่ะ”

“เชิญครับ”

ครืดด.....ออแกนค่อยๆ เลื่อนเปิดประตูห้องตรวจ คล้ายภาพสโลว์โมชั่น คุณหมอที่นั่งอยู่ในห้องนั้นเงยหน้าขึ้นมามองเธอ..