ตอนที่ 9

กึก

ขาที่กำลังจะก้าวเดินชะงักลง เนื่องจากว่าคนด้านหน้าได้หยุดชะงัก โซ่หันไปมองเพื่อนสนิทที่จู่ ๆ ก็หยุดเดินด้วยใบหน้านิ่ง ๆ 

“เชี้ยยยยย” แต่คนที่กำลังเป็นเป้าสายไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้สายตาของเขาไปหยุดอยู่ที่ด้านข้างของเต็นท์คณะแล้วร้องขึ้นทันที

“อะไรของมึง?” พายัพถามขึ้นด้วยความสงสัย

“นั่นใครวะ? ทำไมน่ารักแบบนี้กูไม่เคยเห็น”

ไลอ้อนชี้ไปที่กลุ่มของสามสาวที่กำลังจัดเตรียมของกันอยู่

“ไหน?” พายัพหันไปมองตามมือของไลอ้อนที่ชี้ไปแล้วก็ตาลุกวาวทันที

“เออว่ะ”

“เด็กแพทย์หรือเปล่า?”

เป็นเรย์ที่พูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ เพราะดูจากการแต่งตัวและกล่องปฐมพยาบาลที่ถือแล้วก็คงจะเป็นอย่างที่เขาพูด

“น่าจะใช่แหละ” ซึ่งคนอื่นก็เห็นด้วยกับคำพูดนั้น

“แต่น่ารักว่ะ คนนั้นน่ะ ตัวเล็ก ๆ” ไลอ้อนชี้มือไปที่สาวน้อยน่ารักที่ตัวเล็กที่สุดในนั้นแล้วเอ่ยขึ้น

โซ่หันไปมองตามแล้วเห็นว่าคนที่เพื่อนเขาพูดถึงคือใครก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

“มีอะไรวะ?” ลีออนเห็นสีหน้าของเพื่อนแล้วแปลกใจ จึงถามขึ้น

ทำให้เพื่อนทั้งสามหันมามอง โซ่จ้องหน้าไลอ้อนนิ่งแล้วเอ่ยปฏิเสธ

“เปล่า”

จากนั้นก็เดินหนีไปทันที ตามด้วยลีออนและเรย์

“ทำไมกูรู้สึกขนลุกกับสายตามันวะ?”

ไลอ้อนหันมาถามพายัพที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาลูบแขนตนเองไปมา

“ไม่รู้ดิ แต่กูก็รู้สึกเหมือนกัน” พายัพส่ายหน้าแล้วก็คิดเหมือนกันกับไลอ้อน 

ปี๊ดดดดดดด

เสียงนกหวีดที่ดังขึ้นทำให้เด็กปีหนึ่งที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่รีบวิ่งมาต่อแถวกันทันที

“ไปกันเถอะแก” เจ้าแก้มยกกระเป๋าปฐมพยาบาลขึ้นมาสะพายแล้วหันไปบอกเพื่อน

“อื้ม”

จากนั้นสามสายก็แยกย้ายกันไปดูแลเด็กคณะวิศวะที่ตนเองได้รับมอบหมาย

“ยาดมไหมคะ?” เจ้าแก้มเอ่ยถามรุ่นน้องที่ยืนกันกลางแดดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

พรึบ

แล้วจู่ ๆ ก็มีคนมายืนข้าง ๆ เจ้าแก้มจึงหันไปมองด้วยความแปลกใจ

“พะ พี่โซ่” และเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ตกใจเล็กน้อย

“ร้อนไหม?” โซ่ถามขึ้นแล้วมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำเพราะแดดด้วยความเป็นห่วง

“นิดหน่อยค่ะ” เจ้าแก้มตอบแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อย

“นิดหน่อยอะไร ตัวแดงหมดแล้ว” โซ่บ่นขึ้นแล้วขอตัวเดินออกไป

“เดี๋ยวมา”

“เอ๊” เจ้าแก้มมองตามหลังร่างสูงในชุดช็อปวิศวะสีเลือดหมูไปด้วยความแปลกใจ 

“ไหวไหมคะ?” จากนั้นก็เลิกสนใจแล้วหันมาแจกจ่ายยาดมให้น้อง ๆ ต่อ

ไม่นานโซ่ก็เดินกลับมาพร้อมกับเสื้อแขนยาวที่แดงเลือดหมู ที่บ่งบอกว่าเป็นสัญลักษณ์ประจำของคณะวิศวะ เขายื่นเสื้อนั่นไปตรงหน้าเจ้าแก้ม ท่ามกลางสายตาของรุ่นน้องปีหนึ่งที่แอบเหลือบมองมา

“???” เจ้าแก้มมองโซ่ด้วยความไม่เข้าใจ

“ใส่”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เมื่ออีกฝ่ายพูดบึ้นเธอจึงเข้าใจ ตอนแรกเธอคิดว่าน่าจะได้ไปประจำในที่ร่ม จึงไม่ได้เอาเสื้อแขนยาวมาด้วย แต่ถ้าจะให้ใส่ของเขาก็คงไม่ดีเท่าไร

“ใส่” แต่โซ่กลับยยัดเสื้อใส่มือเจ้าแก้มแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างจริงจัง

“ค่ะ” เจ้าแก้มจึงต้องจำยอมใส่อย่างเสียไม่ได้

“เอามานี่” โซ่ยื่นมือไปหยิบเอากระเป๋าปฐมพยาบาลมาถือไว้เอง

“อ๊ะ ขอบคุณค่ะ”

“เดี๋ยวถือให้ เดินไปเถอะ” โซ่เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้านิ่ง ๆ 

จากนั้นทั้งสองก็เดินแจกจ่ายยาดม ยาหอม และช่วยเหลือรุ่นน้องที่จะเป็นลมกัน ท่ามกลางสายตาของคนในคณะวิศวะและรอบข้างที่หันมามองด้วยความแปลกใจ

แต่คนที่ตกใจที่สุดก็คงจะเป็นเพื่อนของเขานั่นเอง

“กูว่ากูรู้แล้วว่าทำไมมันถึงมองมึงแปลก ๆ” พายัพเอ่ยขึ้นในขณะที่มองเพื่อนสนิทเดินตามหลังสาวน้อยที่ไลอ้อนเอ่ยชมไปต้อย ๆ

“เออ ไอ้สัส มุมนี้ของมันทำกูขนลุกนะ” ไลอ้อนพูดขึ้นแล้วทำท่าทางขนลุก

“บรึ้ยยยยย” สองหนุ่มหันมามองหน้ากันแล้วยกมือขึ้นมาลูบแขนตัวเองไปมา

โซ่เดินตามหลังเจ้าแก้มไปไม่ห่าง

“ไอ้โซ่” จนลีออนจ้องมาตามเพราะใกล้เวลาที่ต้องขึ้นว้ากแล้ว 

“อื้ม” โซ่หันไปมองเพื่อนแล้วพยักหน้าให้

“อ่ะ เดี๋ยวมา ไปหานั่งพักไป” จากนั้นก็หันมายื่นกระเป๋าให้เจ้าแก้ม พร้อมสั่งให้เธอไปพัก เนื่องจากเดินมานานแล้ว หน้าของเจ้าแก้มก็แดงมากด้วย

“ได้ค่ะ” เจ้าแก้มรับกระเป๋าไปแล้วพยักหน้า

เมื่อเดินแยกกันออกมา เจ้าแก้มก็เดินกลับเต้นท์ ส่วนโซ่ก็เดินไปที่จุดด้านหน้ารุ่นน้องที่รวมกันอยู่

“เงียบบบบบ”

“หมอบลงไป!!!”

เสียงตะคอกที่ดังขึ้นจากกลางสนามทำให้เจ้าแก้มสะดุ้งขึ้น เธอหยุดเดินแล้วหันหลังไปมอง เมื่อเห็นคนที่ร้องตะโกนนั้นคือใครเธอกลืนน้ำลายลงคอทันที

“อึก”

“นะ นี่สินะ ชิงชิงและหนูดีถึงบอกว่าเขาโหด” เธอพูดขึ้นกับตัวเองแล้วก็หันหลังเดินต่อ

“อ้าวนั่นไง มานั่นพอดี "

เมื่อเดินเข้ามาก็เห็นเพื่อนสนิทกำลังนั่งพัดวีให้กันอยู่ เจ้าแก้มจึงเดินไปหา

“รอตั้งนาน” ชิงชิงพูดขึ้นแล้วยื่นขวดน้ำให้เจ้าแก้ม

“แล้วนี่เสื้อใครอ่ะ?”

หนูดีถามขึ้นแล้วมองเสื้อที่เพื่อนใส่ด้วยความแปลกใจ เพราะตอนออกไป เจ้าแก้มไม่ได้ใส่เสื้อแขนยาวนี่นา