ตอนที่5.

ตอนที่5.

“เรื่องนั้นเราคงต้องดูกันต่อไปว่าเมฆามีสิทธิ์จริงหรือไม่ เพราะอะไรนั้นผมว่าคุณน้าน่าจะรู้ดี เอาล่ะครับผมหมดธุระที่จะคุยกับคุณน้าแล้ว เชิญไปพักผ่อนเถอะครับ..”

คุณโฉมพูดไม่ออกแต่สิงหาก็เดาได้ว่านางคงไม่พอใจแต่เขาไม่คิดจะใส่ใจอยู่แล้ว เมื่อร่างระหงสมส่วนของคุณโฉมออกไปชายหนุ่มก็ทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ตัวใหญ่อย่างเหนื่อยล้า ใบหน้าหล่อเหลาเครียดเคร่งไม่สร่างซา...

ในขณะเดียวกันคุณโฉมที่กลับมาถึงห้องของตนก็พลุ่งพล่านด้วยความโกรธแค้น ร่างระหงเดินไปยังรูปถ่ายของชายอันเป็นที่รักที่ตั้งอยู่บนโต๊ะวางของใช้ส่วนตัวของตน ใบหน้าสวยไม่สร่างแดงก่ำดวงตาวับวาวด้วยความเคียดแค้นชิงชัง

“คุณพี่ไม่เคยยุติธรรม ไม่เคยเห็นน้องในสายตาเลยใช่ไหมคะขนาดตายไปอะไรสักอย่างก็ไม่ได้ให้ไว้ แม้แต่กับลูกคุณพี่ก็ไม่เคยสนใจ ในสายตาในหัวใจคุณพี่มีแค่นังหัตถยากับสิงหาเท่านั้น นังหัตถยามันตายไปคุณพี่ก็ยังรักห่วงหามัน แต่กับน้องแม้อยู่ตรงหน้าคุณพี่ก็ไม่เคยมอง ทำไม ทำไมคุณพี่ถึงทำกับน้องแบบนี้ ทำไม...”

เรียวปากของคุณโฉมสั่นระริกดวงตารื้นด้วยหยาดน้ำตา แต่มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าเสียใจ เพราะมันคือน้ำตาแห่งความคับแค้นใจต่างหาก...

“ไม่ว่าจะยังไง น้องก็จะไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ น้องจะต้องได้ในสิ่งที่ต้องการทุกๆ อย่าง... หวงนักใช่ไหมสมบัติน่ะ ดีล่ะ น้องจะเอามาเป็นของน้องทุกอย่างเลย.. ไอ้สิงหามันจะไม่ได้อะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว...” 

คุณโฉมเชิดหน้าขึ้นมองรูปชายผู้เคยเป็นที่รักด้วยความชิงชัง และชิงชังไปถึงเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาด้วย...

สิงหาเดินมาหยุดข้างเตียงจ้องมองคนที่หลับสนิทอย่างพิจารณา หญิงสาวตรงหน้าเหมือนไร้พิษสง ใบหน้านวลใสที่ไร้เครื่องสำอางแล้วดูอ่อนเยาว์ ป้านง แม่บ้านของเขาบอกว่าเธอมีไข้เล็กน้อย ตอนนี้ก็เช็ดตัวให้เธอและให้กินยาลดไข้ไปแล้วลลนาจึงหลับสนิท

“ตื่นขึ้นมาก่อนเถอะฉันจะจัดการกับเธอ..”

สิงหาพูดเบาๆ แล้วต้องรีบถอนสายตาออกจากร่างอวบอิ่มตรงหน้าที่ขยับกายเบาๆ เสื้อคอกระเช้าของป้านงที่เธอสวมใส่อยู่ก็รั้งต่ำลงเพราะเสื้อตัวใหญ่กว่ารูปร่างของเธอทำให้ทรวงสาวอวบใหญ่แทบทะลักออกมานอกคอเสื้อ...

“บัดซบ...” ชายหนุ่มสบถกับตัวเองแล้วเดินกลับห้องของตนไปอย่างฉุนเฉียว และกว่าจะหลับลงได้ก็เช้าพอดี...

ในยามเช้าอันแสนสดใสของใครหลายๆ คน แต่สำหรับลลนาเธอกลับรู้สึกว่าเช้านี้เธอรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด แม้อาการปวดร้าวไปทั้งศีรษะจะลดลงแต่เธอก็ยังรู้สึกว่าตัวรุมๆ ทั้งเหนียวตัว ทั้งหิวและอ่อนเพลีย...

“รู้สึกตัวแล้วหรือคะคุณ”

เสียงใคร... ลลนาขมวดคิ้วยังลืมตาไม่ขึ้นทั้งแสงจ้าจากภายนอกทำให้เธอต้องหลับตาแน่น ก่อนจะค่อยๆ พยายามลืมขึ้นใหม่ช้าๆ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ...” หญิงวัยกลางคนใบหน้าอวบอูมขาวผ่องรอยยิ้มสดใสดวงตาของนางดูเป็นมิตรและเปี่ยมด้วยความเอื้ออารี...

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ป้า เป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหนคะ...” ลลนาค่อยๆ ลุกขึ้นด้วยความช่วยเหลือจากหญิงคนนี้

“ที่นี่คือไร่สิงหาค่ะ ป้าชื่อป้านงนะคะ คุณลดาวัลย์ไข้สูงมากเมื่อคืนป้าเลยเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้ และให้คุณกินยาเมื่อคืนนี้ จำได้ไหมคะ” เมื่อเห็นหญิงสาวก้มลงสำรวจตัวเองแล้วทำหน้าตื่นๆ ป้านงจึงรีบอธิบาย

“อ้อ.. เอ่อ.. คือ เดี๋ยวนะคะ นุ่มของทบทวนก่อน...” ลลนาหลับตาลงนวดขมับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามองป้านง

“จำได้แล้วค่ะ ขอบคุณป้ามากนะคะที่มีน้ำใจกับนุ่ม”

ลลนาพอจำได้ลางๆ ว่าหลังจากที่เธอรู้สึกตัวตอนที่มาถึงที่นี่ เธอรู้สึกปวดหัวมากทั้งยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เธอไม่รู้ว่ามาอยู่ในห้องได้อย่างไรและมาตอนไหน เพราะความทรงจำสุดท้ายของเธอคืออยู่กับชายหนุ่มหน้าเข้มดุดันในรถ...

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่คุณหิวมั้ยคะ ป้าเอาข้าวต้มมาให้ ทานหน่อยนะคะจะได้ทานยา”

“เอ่อ ป้าคะ แล้ว เอ่อ ผู้ชายคนนั้น ที่หน้าดุๆ ท่าทางหยาบกระด้างเหมือนโจรน่ะค่ะ เขาเป็นใครคะ แล้วเขาพานุ่มมาที่นี่ทำไม”

“อุ๊ย คุณคะ ผู้ชายที่คุณว่านั่นน่ะเป็นเจ้าของที่นี่ค่ะ คุณสิงหาเธอเป็นเจ้าของไร่และเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็กสุดๆ เลยนะคะ สาวๆ งี้รุมทึ้งเชียวค่ะ”

ป้านงหัวเราะกับคำบรรยายลักษณะเจ้านายหนุ่มของตน นึกแปลกใจที่หญิงสาวตรงหน้าเห็นต่างจากหญิงสาวคนอื่นๆ แต่เมื่อนางนึกถึงใบหน้าที่รกด้วยหนวดเคราของสิงหา เพราะสามสี่วันมานี้เขามีงานยุ่งๆ หลายอย่างป้านงก็พอจะเข้าใจ...

“ตานั่นน่ะหรือคะ สาวตอมหึ่ง”

“ตอมหึ่งน่ะมันไม่ได้ใช้กับคนนะ..” เสียงเข้มๆ ของชายหนุ่มที่อยู่ในหัวข้อสนทนาดังขึ้น ลลนาถือช้อนค้างทำอะไรไม่ถูกชั่วขณะเมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มที่เธอค่อนแคะว่าเหมือนโจร...

“คุณสิงห์..”

“ป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ ท่าทางคนป่วยของป้าจะหายแล้ว”

“ค่ะ ป้าไปนะคะคุณ” ป้านงหันมาบอกแล้วเดินออกไป ลลนาวางช้อนแทบจะถลาตามป้านงไป แต่เพราะร่างสูงใหญ่ของสิงหาเดินมาหยุดขวางไว้ เธอจึงได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆ ริมหน้าต่างบานสวย ลลนาเมินหน้าหนีแววตาคมด้วยใจเต้นระทึกหวาดหวั่น กลัวว่าสิงหาจะทำร้ายตนที่แอบว่าเขาเมื่อครู่...

“เป็นไง อาการดีขึ้นพอจะคุยกันรึยัง ลดาวัลย์..”

ลลนาเงยหน้ามองเขาเต็มตาด้วยความงงงันและเข้าใจในเวลาต่อมาว่าสิงหาคงเข้าใจผิดว่าเธอเป็นลดาวัลย์ ลลนามองใบหน้าหล่อเหลาสีแทนสม่ำเสมอนั้นอย่างอดชื่นชมไม่ได้ว่า สิงหาเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาหาตัวจับยากคนหนึ่ง เขาเหมือนลูกครึ่งเพราะดวงตายาวใหญ่สีดำมันมีประกายสีเทาเหลือบอยู่น้อยๆ เรือนผมสีน้ำตาลเข้มประกายทองนิดๆ เธอเห็นเพราะแสงแดดยามเช้าส่องลอดช่องลมมากระทบเรือนผมเขาพอดี เขามีจมูกโด่งสวยทีเดียว และริมฝีปากหยักลึกไม่หนาไม่บางนั้นก็ได้รูป รับกับรูปหน้าเหลี่ยมคมคาย... แล้วเขาสูงเท่าไหร่เนี่ยทำไมดูตัวใหญ่ราวกับยักษ์ จนเธอต้องแหงนคอตั้งบ่าเมื่อนั่งมองเขาอยู่แบบนี้

“มองพอรึยัง ฉันหล่อสู้ผัวเธอได้ไหม..”

“หยาบคาย ฉันไม่เคยมีผัว และก็ไม่คิดจะเอาคุณมาทำผัวด้วย..”