บทที่ 13

“บอสคะ.. เออ ท่านประธานคะ.. ปล่อยฉันก่อนค่ะ” ถ้าเธอดิ้นรนเขาก็คงยิ่งจู่โจมหญิงสาวก็เลยต้องใช้วิธีอื่น

จริงๆ เขาแค่อยากจะลองดูว่า พอเห็นทุกอย่างที่เขาให้ไปเธอจะถ่างขาให้เลยไหม และเขาก็เห็นแล้วว่าเธอไม่ได้เป็นแบบนั้น เพราะเธอพยายามหาวิธีเอาตัวรอดจากเขาตลอด

“อะไรของเธออีก รู้ไหมว่าการถูกขัดอารมณ์บ่อยๆ มันหงุดหงิด”

“ไม่รู้ค่ะ ฉันยังไม่พร้อมนี่คะ”

“ไม่พร้อมแล้วเซ็นลงไปทำไม”

“ฉันหมายถึงตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม ฉันเป็นวันนั้นของเดือน” เอาวะ..ยังไงก็ต้องเอาตัวรอดให้ได้ก่อน เขาคงไม่กล้าเช็คไปถึงประจำเดือนหรอกมั้ง

“วันนั้นของเดือน?” สายตาคมมองต่ำลงไปที่..

“ใช่คะ” หญิงสาวรีบดึงชายกระโปรงลงเพราะว่ามันเปิดขึ้นมาแทบจะเห็นกางเกงชั้นในอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไร ฉันให้เวลาเธอไปล้าง แล้วค่อยมาต่อกัน”

“ไปล้าง?” ..ไอ้นี่มันบ้าหรือเปล่าวะ “คุณจะบ้าเหรอ ฉันเป็นรอบเดือนที่มีเลือดออกมานะ..คุณเข้าใจไหม” ฉันกำลังเจอกับอะไรอยู่เนี่ย

“ทำไมผมจะไม่รู้ ก็แค่ล้างออกแล้วก็ต่อกันได้” ว่าแล้วมือหนาก็ยื่นไปเปิดลิ้นชักหยิบอะไรบางอย่างออกมา “คุณไม่ต้องกลัวหรอก..เพราะผมมีไอ้นี่”

“ถุงยางอนามัย?!” รู้สึกว่าเขาจะพร้อมทุกอย่างเลยนะ “คุณเป็นผู้ชายคุณไม่รู้หรอกว่าการมีรอบเดือนมันหงุดหงิดแค่ไหน แล้วคุณยังจะเอาไอ้นั่นมาทิ่มฉันอีกเหรอ” เหอะ..เราพูดอะไรออกไปวะเนี่ย แต่ก็ช่างเถอะได้พูดไปแล้วนี่

เมื่อเธอยังไม่พร้อมที่จะเป็นของเขา พร้อมรบก็ไม่คิดจะบังคับ เขาก็เลยยอมปล่อยเธอกลับไปก่อน

[บริษัทเสรีวิวัฒน์]

“เธอช่วยแต่งตัวมาทำงานเหมือนพนักงานคนอื่นหน่อยได้ไหม” เกตุแก้วเรียกคะนึงหามาตำหนิ เมื่อเห็นว่าวันนี้เธอก็แต่งตัวล่อแหลมเหมือนเช่นเคย

“ทำไมคะบริษัทนี้ห้ามเรื่องการแต่งตัวเหรอคะ” เธอก็เห็นพนักงานหลายคนถึงแม้จะมียูนิฟอร์ม แต่ก็พยายามดัดแปลงให้สั้นมาก

“คนอื่นเขาทำงานที่นี่มานานแล้ว ส่วนเธอยังไม่ถึงอาทิตย์เลยด้วยมั้ง”

“มีอะไรเหรอครับคุณเกตุแก้ว” ต้นสนซึ่งเดินตามเจ้านายมาได้หยุดแล้วเอ่ยถาม ส่วนเจ้านายเดินเข้าไปในห้องทำงานแบบไม่สนใจ

“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะคุณต้นสน แค่อบรมพนักงานใหม่ค่ะ”

“คุณคะนึงหาครับช่วยเอากาแฟเข้าไปให้บอสหน่อยนะครับ”

“ค่ะ”

“กาแฟของบอสคือกาแฟดำนะครับ” ในขณะที่ต้นสนเปิดประตูเข้าไปก็ได้หันกลับมาเมื่อนึกอะไรได้ เพราะกลัวว่าเธอจะชงเหมือนวันที่อยู่ในห้องประชุม

“ยืนทำอะไรอยู่ รีบไปจัดเตรียมกาแฟให้บอสสิ”

“ค่ะ” ที่เธอยังไม่ไป ก็เพราะรออยู่ว่าเกตุแก้วจะอบรมต่ออีกไหม

กาแฟแก้วนั้นได้ถูกนำเข้ามาบริการในห้องของท่านประธาน พอเธอวางมันลงต้นสนถึงกับทำหน้าไม่พอใจ

“ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าบอสดื่มกาแฟดำ”

“กาแฟดำมันจะไปอร่อยอะไรคะ มันต้องมีการเพิ่มความหวานหน่อยสิ” มือเรียวยื่นไปลูบไล้ไหล่กว้างของคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง

“อุ๊ย!” หญิงสาวตกใจที่ถูกผู้ชายคนที่เธอกำลังลูบไล้อยู่กระชากตัวให้มานั่งลงที่ตัก “อี๊ดด” เขาไม่ได้ทำแค่ดึงตัวเธอให้นั่งลง แต่ใบหน้าของเขายังโน้มเข้ามาใกล้

“เออ..คือ.. ก็เราไม่ได้อยู่ในห้องนี้แค่สองคนนี่คะ” หญิงสาวรีบหาข้ออ้าง เพราะกลัวว่าเขาจะไม่พอใจที่เธอปฏิเสธแล้วปฏิเสธอีก

“ถ้าคุณหมายถึงต้นสน ไม่ต้องกลัวหรอกเขาเป็นแค่ต้นไม้”

“คะ??!” ดวงตากลมโตรีบตวัดมองไปดูคนที่กำลังพูดถึง “เขาเป็นต้นไม้จริงเหรอคะ”

“หึ” พร้อมรบนึกขำกับท่าทางที่เหมือนเธอจะเชื่อคำพูดของเขา

“ให้ผมออกไปก่อนไหมครับ” เห็นแค่สายตาของผู้เป็นนายที่จ้องมองสาวสวยคนนี้ก็รู้แล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เพราะเรื่องแบบนี้ผู้ชายรู้กันดี

“ไม่ต้องหรอก”

“ปล่อยได้แล้วค่ะฉันเข้ามาในนี้นานเกินไปแล้ว” หญิงสาวสังเกตได้ว่าไอ้ที่เธอนั่งทับอยู่มันกำลังขยายตัว ถ้าขืนยังนั่งอยู่แบบนี้ต่อไปเธอคงไม่ปลอดภัยแน่

“อีกสองชั่วโมงไปเจอกันที่รถ” เขาปล่อยมือที่โอบรัดร่างของเธอออก

“เราจะไปไหนกันเหรอคะ”

“ก็ไปดูบ้าน ไปดูรถ หรือคุณอยากได้คอนโดหลังที่ค้างเมื่อคืนนี้ล่ะ”

ทุ่มจังเลยนะพ่อ “,,เออ ฉันขับรถไม่เป็นค่ะ ซื้อมาก็คงได้แค่เอามานั่งมอง” อันนี้เธอพูดเรื่องจริง เพราะที่บ้านไม่มีรถให้ขับ

“ถ้างั้นก็ไปดูบ้านก่อนว่าชอบไหม ถ้าไม่ชอบจะได้เปลี่ยนหลังใหม่ให้”

“เรื่องบ้านก็เหมือนกัน ตอนนี้ฉันพักอยู่คอนโดกับเพื่อนที่บริษัทนี้ ถ้าย้ายออกไปเพื่อนต้องสงสัยแน่”

“ก็ไม่เป็นไรไปซื้อไว้ก่อนเดี๋ยวโครงการเต็ม”

ต้นสนแอบสังเกตคำพูดคำจาของผู้เป็นนาย เขาไม่เคยมีความอดทนกับใครมากขนาดนี้มาก่อน ทั้งๆ ที่ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่จริงจัง แถมปฏิเสธตลอดเวลาด้วย

“ค่ะ” ที่เธอไม่อยากจะออกไปข้างนอกกับเขา เพราะไม่อยากเปิดโอกาสให้เขาตอนอยู่นอกบริษัท ถ้าไม่งั้นเธอคงไม่ปลอดภัยแน่

ตอนที่เดินออกมาจากห้องของท่านประธานทุกคนที่อยู่ด้านนอกต่างก็มองมาด้วยสายตาที่ดูจะไม่เป็นมิตรเลย

สองชั่วโมงผ่านไป

“คุณคะนึงหาครับ มายกของลงไปข้างล่างช่วยผมหน่อยครับ” คนที่เรียกก็คือต้นสน

“ค่ะ” ใช้แผนนี้กันเลยเหรอ ถ้ากลัวคนรู้มากขนาดนี้แล้วจะทำทำไม ถึงแม้ในใจคิดตำหนิแต่เธอก็ต้องได้ทำตาม และบรรดาเลขาต่างก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะคนที่ใช้ก็คือผู้ช่วยท่านประธาน

พอหญิงสาวเอาของลงไปช่วยต้นสนได้เพียงไม่นาน พร้อมรบก็ตามลงไป เขาเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ ซึ่งมีเธอนั่งอยู่ในนั้นด้วย

“จอด” ขับรถออกมาจนถึงถนนด้านหน้า ชายหนุ่มก็สั่งให้ต้นสนหยุดรถ

“มีอะไรครับบอส”

“ตกลงธอเป็นผู้หญิงของฉันหรือผู้หญิงของนาย” เขาหันไปพูดกับลูกน้องคนสนิท

“ผู้หญิงของบอสครับ”

“แล้วทำไมไปนั่งหน้ากับนาย”

“งานเข้าแล้วไหมล่ะ” ต้นสนไม่คิดว่าเจ้านายจะคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ เพราะท่านไม่เคยเป็น

“เชิญคุณไปนั่งข้างหลังดีกว่าครับ”

คะนึงหาจำเป็นต้องได้ทำตาม เพียงไม่นานเธอก็มานั่งเคียงข้างคนที่อยู่ด้านหลัง

ต้นสนแอบมองกระจกเพื่อส่องดูใบหน้าของผู้เป็นนาย เพราะทำงานกับเขามาก็นานหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย

“คุณพาฉันมาผิดที่หรือเปล่าคะ” หญิงสาวมองดูบ้านหลังใหญ่ในโครงการวิลล่า

“ไม่ผิดหรอก โครงการนี้เหลือบ้านอยู่ห้าหลัง ผมจองไว้หมดแล้ว เผื่อให้คุณเลือกว่าอยากจะได้หลังไหน”

“คะ?! คุณซื้อบ้านห้าหลังไว้เผื่อให้ฉันเลือกเนี่ยนะคะ?”

“ทำไม..น้อยไปเหรอ”

คะนึงหาได้ยินคำถามนั้นเธอไม่ได้มองหน้าเขา แต่หญิงสาวมองไปกระจกด้านหน้าเพื่อมองดูหน้าตัวเอง เธอสวยขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมเขาถึงยอมเสียเงินกับเธอมากขนาดนี้

พอได้บ้านแล้ว พร้อมรบก็พาเธอมาที่โชว์รูม

“ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันขับรถไม่เป็น”

“ขับไม่เป็นก็หัดได้”

“คุณพูดเหมือนกับว่ามันหัดขับได้ง่ายๆ อย่างนั้นแหละ”

“ไม่มีใครเขาขับเป็นตั้งแต่อยู่ในท้องหรอก อยากได้คันไหนไปเลือกเอา”

คนที่พาเธอลงมาดูรถก็คือต้นสน แม้แต่ดูบ้านเขาก็ไม่ลงจากรถ เพราะเขาคงกลัวคนจะเห็น แล้วคาบข่าวไปบอกแฟนหรือเปล่าอันนี้เธอได้แต่คิดอยู่ในใจ

หญิงสาวเลือกรถคันที่แพงที่สุด พอได้ทุกอย่างครบ เขาก็พาเธอกลับมาที่คอนโด

“ทำไมเราไม่กลับบริษัทล่ะคะ”

“วันนี้ไม่เข้าแล้ว”

“ถ้าฉันไม่กลับไป พี่ๆ เลขาของคุณ ต้องเล่นงานฉันแน่เลย” เรื่องนั้นคะนึงหาไม่ได้กลัวเลย แต่เธอกลัวว่าจะได้ขึ้นคอนโดกับเขามากกว่า

“ไม่ต้องกลัวหรอกเดี๋ยวให้ต้นสนจัดการให้”

คะนึงหาจำเป็นต้องได้ตามเขาขึ้นมาข้างบน ส่วนต้นสนถูกสั่งให้กลับไปที่บริษัท

“เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าไปอาบน้ำพร้อมกัน” ชายหนุ่มเดินไปหยิบเอาผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในตู้ออกมาส่งให้กับเธอ

“คะ?!”

“ยังเป็นรอบเดือนอยู่ไม่ใช่เหรอ ถ้าทำอะไรในห้องน้ำก็คงจะสะดวกกว่า”