ตอนที่ 10

เพิ่งจะมีความคิดเช่นนี้ผุดขึ้นมาในหัว เสิ่นฝานซิงก็ปัดตกมันไปในทันที

เป็นไปไม่ได้หรอก

เมื่อเดือนที่แล้ว ตอนที่ฟู่อวี้หานรู้ว่าเยี่ยจิงป่วย เขายังจองเที่ยวบินที่เร็วที่สุดแล้วเดินทางออกนอกประเทศกลางดึก เฝ้าดูแลอยู่ข้างกายเยี่ยจิงไม่ห่างไปไหนตั้งสามวันเต็มๆ เพื่อทำให้เยี่ยจิงมีความสุข เขาถึงกับประมูลสร้อยคอราคาหลายล้านเพื่อมอบให้เธอ

หลังจากกลับมา ขนาดหลับฝันเขายังนอนละเมอเรียกชื่อของเยี่ยจิงเลย

เขารักเยี่ยจิงมากถึงขนาดนี้ จะไม่อยากอย่ากับตนเองได้ยังไงล่ะ?

ฟู่อวี้หานคิดว่าเธอกำลังผิดหวังที่ไม่ได้เงินจากเขาสักบาท จึงรู้สึกดูถูกดูแคลนเธออยู่ในใจ อดที่จะหัวเราะเยาะไม่ได้ “ตระกูลฟู่ไม่ใช่ที่ที่เธออยากมาก็มา อยากจะไปก็ไปง่ายๆ ตอนนั้นเธอดื้อด้านไม่ยอมทำลายสัญญาหมั้นหมาย ตอนนี้กลับคิดจะกอบโกยเงินแล้วจากไปแบบง่ายๆ ไม่มีทางเสียหรอก”

เสิ่นฝานซิงไม่เข้าใจ “เงินพวกนี้ แลกกับการที่นายและเยี่ยจิงได้อยู่ด้วยกัน มันไม่คุ้มเหรอ?”

ฟู่อวี้หานชะงักไปเล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าเรื่องนี้มันแปลกอยู่นิดหน่อย

เยี่ยจิง?

เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับเยี่ยจิงด้วยล่ะ?

ไม่นานนัก ฟู่อวี้หานก็เข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ในคำพูดของเธอ เธอจะบอกว่ายอมหย่าเพื่อให้เขากับเยี่ยจิงสมหวังกัน

ฟู่อวี้หานรู้สึกว่ามันน่าขำและน่าหงุดหงิดในคราวเดียวกัน

เธอก็แค่อยากหย่าแล้วแบ่งทรัพย์สินส่วนหนึ่งของตัวเองไปชัดๆ ตอนนี้กลับกลายเป็นเธอที่ยอมเสียสละเพื่อให้ตนเองและเยี่ยจิงสมหวังไปเสียอย่างนั้น

เป็นพวกเจ้าเล่ห์เหมือนแม่ของเธอไม่มีผิด

ฟู่อวี้หานแค่นเสียงเย็นชาแล้วยกมือขึ้นบีบคางของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้าสบตากับตนเอง

“ใครบอกเธอว่าต้องหย่าเท่านั้น ฉันถึงจะอยู่กับจิงจิงได้?”

น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น

เสิ่นฝานซิงจ้องนัยน์ตาดำขลับของเขา ขณะที่หัวใจค่อยๆ เย็นวาบทีละนิด

นั่นสินะ

เขาไม่ใช่คนที่จะยอมอยู่ในโอวาทเพราะถูกการแต่งงานผูกมัด

เธอจะหย่ากับเขาหรือไม่ ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการคบหากันของเขากับเยี่ยจิงเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอย่ำแย่ ฟู่อวี้หานก็คิดว่าเธอกำลังเสียใจที่แผนการไม่สำเร็จ รอยยิ้มจึงแฝงการแดกดัน

“เสิ่นฝานซิง ล้มเลิกความคิดที่น่าเบื่อของเธอสักทีเถอะ”

“เธอมีสองทางเลือก หนึ่งคือปรับปรุงนิสัยของตัวเองและตั้งใจทำหน้าที่คุณนายฟู่ของเธอต่อไป หรือไม่ก็...”

ฟู่อวี้หานกระชากข้อมือของเธออย่างรุนแรง หยิบสัญญาหย่าขึ้นมายัดใส่ฝ่ามือของเธอ “ออกจากบ้านไปตัวเปล่า จะเลือกทางไหนก็เก็บเอาไปคิดให้ดีแล้วกัน”

พูดจบฟู่อวี้หานก็เดินออกไป โดยไม่คิดจะสนใจใยดีเธออีก

“ป้าหวัง ช่วงนี้ทำงานได้ไม่เลวเลย เดือนหน้าจะขึ้นเงินเดือนให้หนึ่งหมื่นบาท”

ก่อนออกจากบ้าน ฟู่อวี้หานหันไปบอกกับป้าหวังอย่างอารมณ์ดี

ป้าหวังดีใจจนหน้าแดงก่ำ ตอบกลับด้วยเสียงเริงร่า “ขอบคุณค่ะคุณฟู่ คุณฟู่ไม่ต้องห่วงนะคะ หลังจากนี้ไปฉันจะตั้งใจทำงานให้ดียิ่งกว่าเดิม จะไม่ให้คุณผิดหวังแน่นอนค่ะ”

พอฟู่อวี้หานเดินจากไปแล้ว ป้าหวังก็หันมายิ้มเยาะเสิ่นฝานซิงอย่างสะใจ หลังจากมองค้อนเธอแวบหนึ่งแล้วก็หันไปทำความสะอาดต่อ

เสิ่นฝานซิงดวงตาแดงระเรื่อ ร่างบอบบางเอนพิงระเบียงขณะที่สองขาทรุดลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง

เธอเดาเอาไว้แล้วว่าฟู่อวี้หานจะต้องหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอแน่ แล้วก็เตรียมใจรอรับการหาเรื่องของเขาไว้แล้ว

แต่เธอไม่คิดเลยว่าฟู่อวี้หานจะดูหมิ่นเธอถึงขั้นนี้

เขาเหยียบย่ำความพยายามและความทุ่มเทตลอดหลายปีของเธอ แล้วยังใช้เท้าขยี้มันซ้ำๆ อีกหลายครั้ง

ในใจของเขา เธอมีความสำคัญน้อยยิ่งกว่าป้าหวังอีก

เสิ่นฝานซิงเหลือบมองสัญญาหย่าในมือ บางทีอาจเป็นเพราะเธอผิดหวังมามากพอแล้ว ครั้งนี้ถึงได้รู้สึกเยือกเย็นอย่างน่าประหลาด

เธอตระหนักดีว่าฟู่อวี้หานไม่มีทางเสียดายเงินพวกนี้หรอก แต่เขาแค่อยากใช้วิธีนี้ทรมานเธอ ทำให้เธอทุกข์ใจ

ฟู่อวี้หานตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะให้เธอหย่าออกไปแบบตัวเปล่า เพราะงั้นไม่ว่าเธอจะพยายามต่อสู้ดิ้นรนแค่ไหนก็เหนื่อยเปล่า

แต่ถ้าหากไม่หย่ากับเขา ตนเองก็จะต้องใช้ชีวิตอย่างทุกข์ตรมแบบนี้ต่อไป ความเจ็บปวดจากการแท้งและสูญเสียลูกไป เธอไม่อยากจะสัมผัสมันเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ท่าทีของฟู่อวี้หานเมื่อกี๊นี้ก็บอกทุกอย่างชัดเจนแล้ว

การอยู่ที่บ้านตระกูลฟู่ต่อ ก็ไม่ต่างอะไรกับการทำลายอนาคตของตัวเอง

เสิ่นฝานซิงใคร่ครวญอยู่นานมาก นานถึงขั้นที่ภายในคฤหาสน์เหลือเธออยู่เพียงคนเดียว เธอเดินกลับไปที่ห้องอย่างเชื่องช้าและติดต่อหาทนาย บอกให้เขาร่างสัญญาหย่าฉบับใหม่

แต่ยังไม่ทันจะถึงห้อง ก็มีสายจากใครบางคนโทรเข้ามา

“ได้ยินว่าเธอจะหย่างั้นเหรอ?”

หลังกดรับสาย เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยก็ดังมาจากปลายสาย “สนใจจะกลับมาไหม?”