บทที่ 13 กระต่ายน้อยแสนหวาน nc

แต่ลี่หลินเพียงกวาดตามองผ่าน ๆ ด้วยความบังเอิญ ไม่ได้เห็นรายละเอียดอื่นไปมากกว่านี้ ขณะที่ร่างสูงใหญ่ในชุดทำงานสีเทาที่ตอนนี้ยืนหันหลังให้เธออยู่ หลังจากลากหล่อนตามเขามาในห้องนี้แล้ว เขาหันกลับมาจ้องมองเธอด้วยดวงตาคมดุ

“ไปที่เตียง”

เขาออกคำสั่งด้วยเสียงเข้มและดุ เธอรู้ว่าเขากำลังอารมณ์เสีย เพราะอย่างน้อยก็เคยใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก่อน ทำให้เธอเดาอารมณ์เขาได้ไม่ยาก แต่ลี่หลินไม่คิดจะทำตามคำสั่ง เรื่องอะไรจะต้องไปที่เตียงนอนนั่นด้วยล่ะ

เธอยังคงยืนเฉยหันหน้ามองไม่ทางอื่น “อย่าให้โมโหนะ ลี่เอ๋อ มานี่”

แล้วเขาก็กระชากข้อมือเธออีกครั้ง แล้วลากต่อไปที่เตียงนอนด้านใน ที่เป็นเตียงนอนหลังใหญ่มาก มีเสาเตียงสี่เสาแบบโบราณ ทำจากไม้เนื้อแข็งและขัดจนเป็นเงาวับ เขาเหวี่ยงร่างบางในชุดกระต่ายน้อยของหล่อนอย่างแรง จนล้มลงไปบนฟูกหนานุ่มบนเตียงนั้น

และไม่ทันที่ลี่หลินจะยันกายลุกขึ้น เขาก็กระโจนขึ้นมา และคร่อมร่างของลี่หลินเอาไว้ โดยที่ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไรอีก ใบหน้าหล่อคมคายนั้นก็ก้มลงมาจนชิดและก็ประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มที่วันนี้ทาสีแดงสดของลี่หลินทันที

แต่หล่อนไม่มีทางยอมให้เขาทำได้ตามใจหรอก หล่อนพยายามเม้ม