บทที่41 ไม่จริง

“แล้วอย่างไร! เพราะยังมีอีกมากมายหลายวิธี ที่จะทำให้เจ้าเจ็บปวดเจียนตาย ความทรมานของเจ้าคือความสุขของข้า”

“ข้าโชคดีนักที่มีคนคอยปกป้อง แต่ข้ากลับโชคร้ายที่มีนางมารร้ายเช่นท่านเป็นมารดา และที่แย่ไปกว่านั้นยังมีน้องสาวโง่เขลามาร่วมสายเลือดอีก”

“หุบปากของเจ้าเสีย เจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้องเชียนเชียนของข้า”

“ท่านสังหารท่านพ่อ และชิงชังข้า เพราะข้ากับท่านพ่อรู้ว่าชิงฉู่กับเชียนเชียน เป็นลูกของท่านแม่กับคนรักเก่าใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร”

“กำพรืดอย่างไรเล่าเจ้าค่ะ สองคนนั่นเป็นได้แค่กาฝากสกุลหลิว สายเลือดชั้นต่ำของพวกเขาแสดงออกชัดเจนเสียอย่างนั้น”

หลิวเพ่ยเพ่ยแค่คาดเดา เพราะนางเห็นในนิยายหรือละครแนวนี้จะมีบทลูกชู้ นางแค่ลองทดสอบดูเท่านั้น ทว่าผลลัพธ์มันกลับเหนือความคาดหมาย

“เจ้ากล้าว่าลูกของข้า เมื่อเจ้ารู้ทุกอย่างแล้ว ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเจ้าไว้เป็นเสี้ยนหนามของลูก ๆ ของข้าอีกต่อไป”

เชร้ง! หลิวเพ่ยเพ่ยยกดาบสั้นของนางขึ้นรับด้วยสัญชาตญาณ แขนเรียวสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด นางรู้ดีว่าคงไม่มีทางที่จะสู้มารดาได้เลย หากไม่มีเจ้าก้อนแป้งอยู่ในท้อง นางอาจพอที่จะหาหนทางหลบหนีได้สะดวกกว่านี้