บทที่ 2

เมื่อครู่ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วเวลากะพริบตาเดียวเท่านั้น ความเคลื่อนไหวของเซี่ยซางนับว่าว่องไว ดึงผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่ร่วงลงมาตรงอกเจียงเฟิ่งหัวคลุมศีรษะให้นางใหม่ หลังจากนั้นเขาก็กลับไปมีท่าทางห่างเหินที่ห้ามคนแปลกหน้าใกล้ชิดอีกครั้ง ไอเย็นห่อหุ้มรอบกาย แววตายิ่งเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง ปราศจากความรู้สึกแม้เศษเสี้ยว น้ำเสียงหนักแน่นเปี่ยมเสน่ห์ดึงดูดดังขึ้นริมโสตนาง “เจ้ายังดำเนินพิธีต่อได้หรือไม่?”

เจียงเฟิ่งหัวพยักหน้าน้อยๆ “เพคะ”

นางรู้ว่าถึงเซี่ยซางจะไม่ยินดีแต่งงานกับนาง แต่ก็ไม่มีทางเห็นคนประสบอันตรายแล้วไม่ช่วยเหลือ พวกเขาไม่เคยพบกันมาก่อน เจอกันครั้งแรกก็วีรบุรุษช่วยสาวงาม เท่านี้ก็พอให้ซูถิงหว่านที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชนถือสาแล้ว ส่วนว่าความเคลื่อนไหวของนางจะทำให้แม่สามีไม่พอใจหรือไม่นั้น มิได้อยู่ในขอบเขตการพิจารณของนาง

ยามนั้นขุนนางผู้ดำเนินพิธีรีบเอ่ยว่า “ยิ่งไฟลุกยิ่งรุ่งโรจน์ ยิ่งโหมไหม้ยิ่งเป็นมงคล ชีวิตของพระชายากับท่านอ๋องจะต้องรุ่งโรจน์โชติช่วง เจริญรุ่งเรืองเป็นแน่แท้ ดำเนินพิธีมงคลสมรสต่อไปได้...”

ทุกคนเห็นเจ้าสาวเพียงแวบเดียวก็เอ่ยวิพากษ์วิจารณ์ด้วยความประหลาดใจว่า “คิดไม่ถึงว่าในบ้านราชครูเจียงจะซุกซ่อนยอดพธูเอาไว้คนหนึ่ง”

ถึงขั้นมีคนร่ายบทกวีออกมาว่า “พันสารทไร้ผู้งามเลิศในปฐพี รื่นตาไซร้คือหญิงงาม โฉมล่มแคว้นล่มเมือง คนทั้งใต้หล้าพานตะลึง ที่พูดถึงคงเป็นพระชายาของเหิงอ๋องเองสินะ!”

ทุกอย่างเกิดขึ้นในชั่วพริบตา ฮองเฮาที่ชมพิธีจากข้างๆ ก็ปาดเหงื่อแทนพวกเขา นางไม่ได้พูดอะไร ในไม่ช้าสีหน้าก็กลับไปเป็นปกติ แสร้งยิ้มเอ่ยว่า “ซางเอ๋อร์เผชิญอันตรายโดยมิพรั่น ภายภาคหน้าจะต้องปกป้องภรรยาได้ดีเป็นแน่แท้”

คนข้างๆ ก็เอ่ยเสริม “เหิงอ๋องตอบสนองรวดเร็ว หากมิใช่เขาปกป้องพระชายา ถ้าสะดุดล้มลงไปบนกองไฟทั้งอย่างนั้นเกรงว่า...คงเสียโฉมแล้ว”

พิธีมงคลสมรสดำเนินต่อไป เมื่อเสร็จสิ้นพิธีแล้ว เจียงเฟิ่งหัวก็ถูกสาวใช้กับแม่นมประคองไปยังห้องหอ ส่วนเจ้าบ่าวรั้งอยู่รับแขกที่โถงหน้า

เจียงเฟิ่งหัวเข้าไปในห้องหอก็ไล่ข้ารับใช้ออกไป ในห้องเหลือเพียงหงซิ่วกับเหลียนเย่สาวใช้ที่ติดตามนางออกเรือนมา รอจนข้ารับใช้ปิดประตูแล้ว ประสาทที่ตึงเครียดของนางค่อยผ่อนคลายลง นางยกมือขึ้นเปิดผ้าคลุมหน้า ทุบสองขาและหลังส่วนล่างที่ปวดเมื่อย สั่งความว่า “เหลียนเย่ไปบอกให้สวีหมัวมัวเตรียมน้ำที ข้าจะอาบน้ำ”

เหลียนเย่เอ่ยเสียงเบา “คุณหนูแต่งหน้าประณีตปานนี้ หากล้างออกทั้งอย่างนี้ก็น่าเสียดายแย่ ชั่วชีวิตผู้หญิงมีเพียงวันแต่งงานที่งดงามที่สุดแล้ว”

เจียงเฟิ่งหัวเข้าใจความคิดของอีกฝ่าย นางคลี่ยิ้มบาง “เหิงอ๋องมิใช่คนที่เห็นหญิงงามแล้วขาดความยับยั้งชั่งใจ อีกอย่างเมื่อครู่ก็เห็นไปแล้ว ไม่มีอันใดน่าค้นหาอีก หากไม่ใช่คนที่ใช่แล้วไซร้ จะทุ่มเทความคิดเท่าใดล้วนไร้ประโยชน์”

ชุดพิธีการที่หนาหนักรุ่มร่ามสวมอยู่บนร่างมีแต่จะทำให้นางรู้สึกหายใจไม่ออก

เหลียนเย่ยังคงรู้สึกเสียดาย เมื่อครู่ไฉนหงซิ่วจึงไม่ประคองคุณหนูให้ดีๆ จนทำให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น นางไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงออกไปจัดการเรื่องน้ำ

หงซิ่วกล่าว “พระชายา บ่าวช่วยถอดมงกุฎหงส์และเครื่องประดับ นวดไหล่คลายเมื่อยให้ท่านนะเพคะ” พวกนางติดตามคุณหนูมาตั้งแต่เด็ก ทราบว่านิสัยคุณหนูพูดคำไหนคำนั้น ก่อนที่จะมีราชโองการประทานสมรสลงมา คุณหนูก็ให้พวกนางไปตรวจสอบเหิงอ๋องอย่างลับๆ จึงรู้มาแต่แรกแล้วว่าเหิงอ๋องมีสตรีที่ชอบอยู่คนหนึ่ง

“อืม ถอดออกเถอะ!” อย่างไรเสียเซี่ยซางก็คงไม่กลับมาไวปานนั้น นางเหนื่อยมาทั้งวันแล้วจึงหมดแรงมาแต่แรก

เจียงเฟิ่งหัวอาบน้ำเสร็จก็เตรียมเข้านิทราอย่างสบายอารมณ์ ทั้งกำชับหงซิ่วว่าให้ปลุกนางตอนเที่ยงคืน เนื่องจากเซี่ยซางจะมาตอนเที่ยงคืนหนึ่งเค่อ ชาติก่อนนางนั่งรอจนเอวแทบหัก เขาถึงจะกลับมา

หงซิ่วไม่ประหลาดใจในความสามารถรู้ล่วงหน้าของคุณหนูเลยสักนิด คุณหนูเฉลียวฉลาดมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว

เที่ยงคืนหนึ่งเค่อ เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังมาจากในโถงทางเดิน หงซิ่วเกาะประตูส่องผ่านร่องประตูออกไปก็เห็นองครักษ์ประคองเหิงอ๋องตรงมายังห้องหอดังคาด นางรีบวิ่งไปข้างเตียง “คุณหนูทายแม่นนักเจ้าค่ะ ท่านอ๋องกลับมาเวลานี้จริงๆ ด้วย แต่คุณหนูถอดเครื่องประดับออกหมดแล้ว อาภรณ์ไม่มิดชิด ท่านอ๋องจะรู้สึกว่าคุณหนูไม่สุภาพเรียบร้อยหรือเปล่าเจ้าคะ? ยามนี้คุณหนูคือพระชายาเหิงอ๋องเชียวนะเจ้าคะ ไม่อาจทำอะไรตามอำเภอใจเหมือนตอนที่ยังไม่ออกเรือนได้อีกแล้ว”

“ท่านอ๋องไม่โปรดคนที่เรียบร้อยเกินไป” เขาคร้านจะมองตนเองด้วยซ้ำ ยิ่งไม่มีทางสนใจว่านางจะแต่งกายอย่างไร ยามนี้นางแค่หวังให้ตนเองผ่อนคลายสบายใจเท่านั้น

ผมดำสนิทของเจียงเฟิ่งหัวปกคลุมไหล่ประหนึ่งน้ำตก กระโปรงเกาะอกสีแดงเข้มขับเน้นทรวงอกอวบอิ่มของนาง เอวคอดดุจกิ่งหลิว อ้อนแอ้นกำได้รอบ ผ้าโปร่งสีแดงเข้มคลุมไว้บนร่างอย่างหลวมๆ เผยให้เห็นนวลไหล่ขาวผ่องวับแวม ดวงหน้าประณีตซับสีแดงเรื่อ ผิวนุ่มดุจเต้าหู้ปราศจากตำหนิแม้เพียงจุดเดียว ดวงตาปรือปรอย ดุจดั่งภูตน้อยพราวเสน่ห์

หงซิ่วเห็นคุณหนูที่น่าหลงใหลปานนี้ก็กลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้ ถึงคุณหนูไม่แต่งหน้าก็ยังงามมากอยู่ดี ได้ยินบานประตูข้างนอกถูกคนผลักเปิดอย่างแผ่วเบา นางรีบคลุมผ้าคลุมหน้าให้เจียงเฟิ่งหัว

ลมราตรีพรูเข้ามา กลิ่นสุราเข้มข้นกระจายไปทั่ว เง่าร่างสูงโปร่งสายหนึ่งเดินอ้อมฉากกันลมไม้จันทน์แดงลายเมฆเข้ามา

ภายในห้องแสงเทียนสลัว ม่านเตียงสีแดงเข้มล้อแสงและเงา เงาร่างคนบนเตียงสว่างไสว แลดูงดงามวาบหวามอย่างบอกไม่ถูก

สิ่งที่เซี่ยซางมองเห็นเป็นอย่างแรกก็คือเท้าเปลือยขาวผ่องคู่หนึ่งบนพรมปูพื้นสีแดง นิ้วเท้านางจิกแน่น ท่าทางเหมือนตื่นเต้นสุดขีด เมื่อเห็นภาพนั้น ความเย็นชาก็ฉาบย้อมใบหน้าหล่อเหลาของเขา คิ้วขมวดมุ่น ดวงตาทอประกายเย็นเยียบ ทำให้คนสะท้านเยือกในใจอย่างอดไม่อยู่

หงซิ่วก็เห็นแล้วเช่นกันว่าคุณหนูไม่ได้สวมถุงเท้า นางพลันสะดุ้งตกใจ ลืมเท้าไปได้อย่างไรกันนะ แต่ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว นางแข็งใจเดินอ้อมฉากกันลมออกไปทางประตูห้อง

เทียบกับสาวใช้ เจียงเฟิ่งหัวสงบผ่อนคลายกว่ามาก นางคลุมผ้าคลุมหน้านั่งตัวตรงอย่างเรียบร้อย เงาดำสายหนึ่งทอดลงแทบเท้าเจียงเฟิ่งหัว นางหดปลายเท้าเข้ามาอีก เกร็งหลังเท้า ท่าทางน่ารักทั้งแลดูขวัญอ่อน

เซี่ยซางเหลือบมองเตียงที่ยับย่นแวบหนึ่ง นึกเหน็บแนมในใจ เห็นทีบุตรีราชครูเจียงผู้นี้ก็ไม่ได้รู้ธรรมเนียมมารยาทเหมือนที่เสด็จแม่บอก ผลัดอาภรณ์แล้ว เครื่องประดับก็ถอดออกแล้ว คงเพิ่งตื่นนอนด้วยกระมัง

แต่งกายแบบนั้น นางคิดจะยั่วยวนอย่างนั้นรึ? นางมีดีอะไรกัน หรือนางคิดว่าอาศัยเพียงใบหน้านั้นของนางก็สามารถยั่วยวนให้เขาร่วมหอกับนางได้แล้ว

เขาไม่แน่ใจว่าเรื่องเมื่อตอนกลางวันเป็นเจียงเฟิ่งหัวจงใจให้เกิดขึ้นหรือไม่ทันระวังกันแน่ แต่เขามั่นใจว่าถึงนางงามกว่านี้ก็ไม่อาจสั่นคลอนความรักที่เขามีต่อหว่านเอ๋อร์ได้

เมื่อพิศดูอีกครั้ง นางกลับผ่อนคลายสบายอารมณ์เสียจริง เสียแรงที่เขาต้อนรับขับสู้แขกเหรื่ออยู่ข้างนอก ยุ่งจนหัวหมุน สุดท้ายยังถูกบรรดาอ๋องผู้พี่ผู้น้องกรอกสุรา เซี่ยซางอึดอัดคับข้องใจ ที่เขาแต่งงานกับนางก็เพราะเป็นประสงค์ของเสด็จแม่ เป็นแผนรับมือชั่วคราวเท่านั้นแหละ

เดิมเขาไม่อยากเข้ามา แต่พอนึกถึงว่าเสด็จแม่รับปากให้เขาแต่งหว่านเอ๋อร์เป็นชายารองได้ เขาจึงยังต้องให้เกียรติความสัมพันธ์นี้บ้าง มาบอกเจียงเฟิ่งหัวให้ชัดเจนย่อมเป็นการดีสำหรับทั้งสองฝ่าย ถ้านางสงบเสงี่ยมเจียมตัว ตนเองก็ย่อมจะปฏิบัติกับนางด้วยดี

เขาปรับอารมณ์แล้วเอื้อมมือเปิดผ้าคลุมหน้าของนาง

แล้วก็เห็นใบหน้าเล็กๆ ของเจียงเฟิ่งหัวแดงก่ำ ก้มหน้าน้อยๆ ร่างกายสั่นสะท้านเบาๆ พริบตานั้นยังไถลลงไปคุกเข่าบนพื้นอย่างขวัญอ่อน น้ำเสียงเบาหวิว “หม่อมฉันคารวะท่านอ๋องเพคะ”

เซี่ยซางคิดไม่ถึงว่าเจียงเฟิ่งหัวจะเป็นสตรีอ่อนแอขวัญอ่อนถึงเพียงนี้ ล้างเครื่องสำอางออกแล้ว รู้สึกว่าเครื่องหน้าของนางยิ่งประณีตพริ้มเพรากว่าเดิม ผิวพรรณขาวผ่อง ประหนึ่งเครื่องกระเบื้องหยกขาวชั้นดี คิ้วตาอ่อนโยน ละมุนละไมสง่างาม นางสงบนิ่งดุจหญิงพรหมจรรย์ ปานประหนึ่งนางเซียนที่ระหกระเหินมายังแดนมนุษย์

คิดถึงท่าทางหวาดกลัวของนางเมื่อกลางวัน เหมือนกวางน้อยที่ได้รับความตกใจกระนั้น นางโอบรอบคอเขาแน่น ดวงตาไร้เดียงสาหวาดหวั่น ท่าทางน่าสงสารพานให้คนรู้สึกรักหยกถนอมบุปผาขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่

เขาได้สติคืนมา ท่าทางสงบหนักแน่น กล่าวเสียงทุ้ม “ลุกขึ้นมาเถอะ! เจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยา ไม่ต้องแสดงคารวะ”

เจียงเฟิ่งหัวหยัดกายขึ้นประหนึ่งต้นหลิวล้อลม ยืนฝั่งตรงข้ามกับเขา “เพคะ”