LOGINShare
บทที่ 404
Latest chapter
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 404
เซี่ยซางเห็นนางมีสภาพอนาถถึงเพียงนี้ก็เกือบนึกไม่ออกว่าเป็นใคร “เจ้ามิได้อยู่ที่เมืองเซิ่งจิงหรือ เหตุใดจึงมาโผล่อยู่ที่นี่?” ซูถิงหว่านยิ่งคิดยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ จึงทรุดตัวลงซบบนตักเซี่ยซาง “เดิมที่หม่อมฉันตั้งใจจะกลับเรือน แต่ไม่รู้ด้วยเหตุผลใดหม่อมฉันเกิดหลงทางกลางคัน แล้วยังไปเจอโจรป่า พวกมันสังหารผู้ติดตามของหม่อมฉันจนหมดแล้วยังจับหม่อมฉันไปขังไว้ในถ้ำ กว่าหม่อมฉันและอิ๋นซิ่งจะหนีรอดออกมาไม่ง่ายเลยเพคะ…” ซูถิงหว่านหลังจากจัดการฝังศพจีเฉินเรียบร้อย นางก็ออกเดินทางจากเมืองเซิ่งจิงทันที ตอนแรกยังเดินทางอยู่ดี ๆ กลับคิดไม่ถึงว่าระหว่างทางจะบังเอิญเจอกับนักต้มตุ๋น ต่อมานางถึงได้รู้ว่าคนพวกนั้นใช่นักต้มตุ๋นเสียที่ไหน แท้จริงแล้วคือโจรป่าต่างหาก พวกมันไม่เพียงปล้นเอาเงินของนางไปจนหมด ซ้ำร้ายอาภรณ์กันความหนาวของนางก็ยังถูกชิงเอาไปด้วย พวกมันยังจับนางไปขายให้เรือนคณิกา หากมิใช่เพราะนางมีวรยุทธ์ติดตัว นางคงเสียตัวไปแล้ว แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้นางมิได้เล่าออกไป หลังจากหนีออกมาจากเรือนคณิกาได้แล้ว นางก็ไม่กล้าไปฟ้องทางการ ด้วยฐานะของนางเป็นถึงพระชายารองของเหิงอ๋อง เรื่องนี้หากถูกคน
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 403
หลินเฟิงเองก็นั่งลงด้วยเช่นกัน “สถานการณ์อันตรายเพียงนี้ อีกทั้งการรบก็ดุเดือด หากเป็นคนทั่วไปคงพากันหนีหัวซุกหัวซุนแล้ว คิดไม่ถึงว่าแม่นางเย่จะเข้าร่วมการคัดเลือกแพทย์ในเมืองเซิ่งจิงเพื่อมาที่เขตชายแดน” “โชคดีที่ได้แพทย์อาสากลุ่มนี้อย่างพวกท่านมาช่วยเหลือ มิเช่นนั้นหากจะพึ่งพาเพียงแพทย์ทหารในกองทัพอย่างเดียว ทุกคนจะต้องวุ่นวายมือไม้พัลวันกันไปหมด และมีทหารบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วนแน่ แต่เพราะได้กลุ่มแพทย์อาสามาช่วยไว้ทัน ทำให้ผู้ได้รับบาดเจ็บไม่ต้องทนทรมานมากนัก” เย่ซู่ซู่ตอบกลับว่า “ซู่ซู่มิบังอาจรับความดีความชอบไว้เพียงคนเดียว หนนี้หมอชาวบ้านที่อาสาเข้ามาเป็นกำลังหนุนมีมากถึงสามสิบกว่าคน ราชสำนักเองก็มิได้ให้พวกข้ามาเปล่า ยังให้เงินจุนเจือในจำนวนที่เพียงพอด้วย การที่สตรีตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งสามารถให้การช่วยเหลืออะไรพวกท่านได้ ข้าก็รู้สึกปีติยินดียิ่งนักแล้ว ซู่ซู่กลับรู้สึกว่าทหารต่างหากที่กล้าหาญ พวกเขาต่อสู้ต้านทานศัตรูโดยไม่สนใจความปลอดภัยของตนเอง เพื่อปกป้องพวกเราประชาชนไว้ ในฐานะราษฎรคนหนึ่งของต้าโจว แม้ราชสำนักจะมิได้ให้เงินจุนเจือ แต่ด้วยคุณธรรมแล้วข้าจะมาที่ชายแดนเพื่อร่วมปกป้
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 402
เขาเองแสร้งทำเป็นฟังอะไรไม่เข้าใจ รีบเปลี่ยนประเด็นสนทนาโดยเร็ว “กินข้าวเสร็จแล้ว พวกเราไปเดินชมโคมไฟที่ถนนกันเถิด!” ได้ยินคำว่าถนนขึ้นมา เจียงจื้อชินตื่นเต้นเป็นคนแรก โพล่งออกมาด้วยความดีใจว่า “ดีเลย!” พวกเด็ก ๆ อีกหลายคนก็ดีใจกันยกใหญ่เช่นกัน “พวกข้าเองก็จะไปด้วย จะไปกับท่านลุงด้วย” หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อย เจียงเฟิ่งหัวมิได้มาชมความครึกครื้นที่ท้องถนน นางอยู่ในเรือนคอยเป็นเพื่อนบิดาเจียงและมารดาเจียง สามพี่น้องสกุลจินเองก็ตื่นเต้นกับการออกไปข้างนอกมาก ดังนั้นเจียงหรูเมิ่งสามีภรรยาจึงจำเป็นต้องออกไปด้วย จางอวี่มั่วถามเพื่อความแน่ใจครั้งแล้วครั้งเล่า “น้องหญิงสาม เจ้าจะไปออกไปข้างนอกกับพวกข้าจริงหรือ?” เจียงเฟิ่งหัวเอ่ย “ข้าไม่ไปรบกวนช่วงเวลาหวานชื่นของท่านกับพี่ใหญ่หรอก พวกท่านรีบไปเถิด!” จางอวี่มั่วเอ่ย “ข้ารู้แล้ว น้องหญิงสามคงอยากรอให้เหิงอ๋องกลับมาก่อน แล้วค่อยออกไปเดินเล่นกับเขาสินะ” เจียงเฟิ่งหัวไม่เคยมีความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว นางรู้สึกว่าตั้งครรภ์ท้องโตแบบนี้ออกไปข้างนอกไม่สะดวกก็เท่านั้น นางจึงแสร้งทำเป็นเขินอายแล้วเอ่ยว่า “ใช่แล้วเจ้าค่ะ พวกท่านล้วนอยู
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 401
มารดาเจียงและคนสกุลเจียงกลับมาถึงโถงหน้าแล้ว มองเห็นสำรับอาหารเต็มโต๊ะ ทว่าทุกคนกลับไม่มีความคิดจะยกตะเกียบแม้แต่คนเดียว พวกบ่าวรับใช้นั่งอยู่เต็มสองโต๊ะด้านข้าง เห็นเจ้านายไม่ขยับตะเกียบ พวกเขาเองก็ไม่กล้าขยับเช่นกัน ไม่เคยเกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้นในสกุลเจียงมาก่อน มารดาเจียงกลับมาก็มิได้ดุด่าสั่งสอนสามพี่น้องสกุลจินจริงจังอะไร หลานแสนน่ารักของนาง นางจะกล้าใจแข็งขึ้นเสียงตวาดได้อย่างไร กลับเป็นเจียงจื้อชินเสียอีกที่ถูกต่อว่าอย่างเจ็บแสบ บัดนี้ก็สงบเสงี่ยมเรียบร้อยดีแล้ว เฝิงจิ้งย่วนยังรู้สึกยินดีปรีดาที่สุดท้ายบุตรชายก็เริ่มคิดได้เสียที การที่เขาเปิดใจยอมรับจางอวี่มั่วได้ก็แสดงว่าเขาตัดใจจากสวี่อิ๋งเอ๋อร์ได้อย่างสิ้นเชิงแล้ว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นางกลัวมาตลอดว่าสวี่อิ๋งเอ๋อร์จะเป็นปมในใจของบุตรคนโต หากเขาไม่สามารถปล่อยวางได้ เขาก็จะต้องจมอยู่ในความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต และเขาจะไม่มีวันได้พบกับความสุขไปตลอดชีวิต ที่ขอบของมารดาเจียงพลันเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตา เจียงหวยเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยว่า “ฮูหยิน เหตุใดเจ้ายังร้องไห้อีก ดูสิพวกลูก ๆ มองอยู่” “ข้าก็แค่มีความสุข” มารดาเจียงปาดน้ำต
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 400
เฝิงจิ้งย่วนกล่าวว่า “คอยดูนะ ข้าจะต้องจัดการกับจินหมิงตงแน่ รายงานข่าวปลอม ช่างน่าขายหน้าเกินไปแล้ว”เจียงหวยเดินเข้ามาใกล้ “เจียงจิ่นเหยียนรังแกเมียเขาอย่างไรหรือ?”เฝิงจิ้งย่วนรีบปิดปากของเขาไว้ จับมือเขาได้ก็ดึงออกไปทันที วันนี้เป็นวันที่นางขายหน้าที่สุดในชีวิตแล้วเจียงหรูเมิ่งกับเจียงเฟิ่งหัวสบตากันทีหนึ่ง “ที่แท้พี่ชายของพวกเราก็มิใช่นักบวช เขาก็มีหกอารมณ์เจ็ดปรารถนาเหมือนกัน ดูท่าบ้านเราจะมีสมาชิกเพิ่มอีกแล้ว”เจียงเฟิ่งหัวเดินไปที่ข้างหน้าต่าง เอ่ยปากอย่างปรารถนาว่า “พวกท่านทำต่อไปเถอะ คืนนี้ไม่ต้องออกมาฉลองเทศกาลโคมไฟแล้ว ดึกกว่านี้หน่อยข้าจะให้คนส่งของกินมาให้พวกท่าน จะได้เพิ่มพูนพลังกาย!”พูดจบ นางก็ช่วยพวกเขาปิดหน้าต่างด้วยความหวังดี แล้วกล่าวอีกว่า “พี่ใหญ่อย่าลืมลงกลอนประตูล่ะ ไปที่เตียงในห้องชั้นในเถอะ โต๊ะนั่นไม่สบายเลย”เจียงเฟิ่งหัวดึงเจียงหรูเมิ่งไปแล้ว ยังดีที่สาวใช้สกุลเจียงต่างมีระเบียบวินัย ล้วนอยู่ในห้องอาหารมิได้ตามเข้ามาด้วย เจ้านายทะเลาะกัน พวกนางยังคงหัวไวนัก จึงไม่มาร่วมชมเรื่องขายหน้าของเจ้านายด้วย นี่ถึงได้เลี่ยงไม่ให้เรื่องดีอันน่าตื่นตะลึงของคนทั
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 399
อาศัยแสงสว่างจากภายนอก เขาถึงสามารถมองเห็นสภาพของผู้ที่อยู่ในอ้อมกอดได้อย่างชัดเจน บนขนตายาวๆ ของนางยังมีหยดน้ำตาเกาะอยู่ ใบหน้างดงามแดงระเรื่อ เอิบอิ่มเปล่งปลั่งดั่งบุษบงที่โผล่พ้นน้ำดวงตาทั้งสองคู่สบประสาน ในระยะใกล้เพียงเอื้อม องคาพยพทั้งห้าของเขาคมสันงดงาม สันจมูกโด่งสูง เขาตกอยู่ในอารมณ์อันเงียบงัน ดวงตาลึกล้ำกำลังจับจ้องมาที่ใบหน้านางจางอวี่มั่วรีบเช็ดรอยน้ำตาบนใบหน้า คิดว่ายังดีที่เมื่อครู่มิได้จุดไฟ ทำให้ในห้องมืดสนิท เขาเลยมิได้เห็นท่าทางน่าเขินอายที่นางร้องไห้เมื่อครู่ มิเช่นนั้นคงขายหน้าจนหมดสิ้นแล้วนางโมโหตัวเองว่าเหตุใดจึงไปร้องไห้ต่อหน้าเขากัน? เหตุใดจึงอดกลั้นไว้ไม่อยู่นะ?นางผลักเขาออกอย่างขวยเขิน ขณะที่นางจะเปิดประตูออกไปนั้นเอง วินาทีถัดมา เจียงจิ่นเหยียนก็ดึงนางเข้าสู่อ้อมกอด ไม่สนใจว่านางจะเต็มใจหรือไม่ก็จุมพิตลงมาบนริมฝีปากของนางทันทีเวลานี้จางอวี่มัวตะลึงงันไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว นางรู้สึกว่าลมหายใจของตนเปลี่ยนเป็นกระชั้นขึ้น หัวใจราวกับจะกระโจนออกมาแล้ว นางเบิกตากว้าง ขนตากะพริบไหวอยู่บนใบหน้าของเขา ในชั่วขณะหนึ่งนางก็ไม่กล้าขยับไปมั่วแล้ว แสงจันทราสาดต้องใ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 398
นางอยู่ห่างไปเพียงเอื้อมมือจนได้กลิ่นหอมจากเส้นผมของนาง มีสตรีที่งดงามและอบอุ่นประดุจหยกอยู่อ้อมกอดเช่นนี้ เขาก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวทันทีที่นางขยับ ริมฝีปากของเขาก็ปัดผ่านพวงแก้มของนาง เสี้ยววินาทีนั้น นางพลันไม่กล้าขยับต่อและก็ไม่กล้าส่งเสียงด้วยผ่านไปครู่หนึ่ง นางถึงลองเรียกเขาว่า “จิ่นเหยียน”“เมื่อครู่เจ้ามิใช่เรียกข้าว่าท่านพี่หรือ?” นางไม่เคยเรียกเขาเช่นนี้มาก่อนจางอวี่มั่วถึงนึกขึ้นได้ว่า ถึงท่าทางที่ตนฝึกเรียกเขาว่า ‘ท่านพี่’ อยู่ที่หน้ากระจกเมื่อครู่ สุดท้ายแม้แต่ตัวนางเองก็รู้สึกไม่มีความมั่นใจ จากนั้นจึงไปนั่งรอเขาที่โต๊ะ รอไปรอมาก็หลับไปเสียแล้ว จากนั้นเมื่อครู่ท่ามกลางความมืด นางก็เรียกเขาว่า ‘ท่านพี่’ ออกมาอย่างไม่รู้ตัวแต่ว่า หากเขามิได้ชมชอบนางจากใจจริง นางสามารถเรียกเขาว่าท่านพี่ได้หรือ?เขากล่าวต่อว่า “อันที่จริง ตอนอยู่ที่ชายแดนข้าก็คิดไว้แล้ว ว่าหากข้ากลับมาได้ พวกเราก็มาใช้ชีวิตด้วยกันดีๆ ตอนนี้เจ้าเป็นภรรยาของข้าแล้ว เรียกข้าว่าท่านพี่สักคำก็เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว”นางประหม่าจนไม่กล้าขยับและไม่กล้าเอ่ยวาจา รอบกายมืดมิดไปหมด นางรู้ว่าใบห
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 397
หลายเดือนมานี้ เขาก็เข้าสู่สนามรบกับเหิงอ๋องอยู่สองสามครั้ง ส่วนใหญ่ล้วนเป็นตอนกลางคืน ทัพศัตรูเลือกมาลอบโจมตีในยามราตรี ทุกค่ำคืนอันดึกสงัดหรือในตอนที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย สิ่งที่เขาคิดถึงอยู่ในสมอง นอกจากคนในครอบครัวแล้วก็คือจางอวี่มั่ว เขากระทั่งรู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ร่วมหอกับนาง เพราะเขากลัวว่าหากตายอยู่ในสนามรบจะเป็นการทำร้ายนางในคืนวิวาห์นั้นเขาดื่มจนเมามายเกินไป กระทั่งเช้าวันถัดมาเมื่อตื่นขึ้น เขารู้สึกเพียงว่าใบหน้าเต็มไปด้วยความละอายยามเผชิญหน้ากับนางวันต่อมาเขาก็ได้รับข่าวจากเหิงอ๋องอย่างกะทันหัน ชายแดนจะทำศึกแล้ว ให้เขาเตรียมพร้อมออกจากเมืองหลวงทุกเมื่อ เขาคิดไปคิดมาจึงมิได้เข้าหอกับนางเมื่อมาถึงห้องนอน จางอวี่มั่วก็กล่าวว่า “ข้าจะไปเทน้ำก่อน”“อื้ม” เขาปล่อยมือของนาง เข้าห้องชั้นในไปหาเสื้อผ้าสำหรับผลัดเปลี่ยนเพียงลำพังเสื้อผ้าของเขาถูกจางอวี่มั่วจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ เสื้อผ้าสำหรับฤดูหนาวก็ถูกนางค้นออกมาแล้ว ยังมีการเพิ่มของใหม่เข้ามาด้วยเขาแอบคิดในใจว่า ‘พวกนี้ล้วนเป็นฝีมือของท่านแม่ หรือ จางอวี่มั่วกันแน่ นางน่าจะไม่รู้ขนาดตัวของเขากระมัง!’จางอวี่มั่วเ
ย้อนชะตาวิวาห์รัก ชาตินี้ข้าขอเป็นฮองเฮา บทที่ 396
ใบหน้าราชครูเจียงเต็มไปด้วยความภูมิใจ “กลับมาก็ดีแล้ว”ในดวงตาของเจียงฮูหยินก็คลอไปด้วยหยาดน้ำตา “ในที่สุดก็กลับมาสักที”เจียงหรูเมิ่งเห็นเขากลับมาอย่างปลอดภัยในใจก็รู้สึกยินดี แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความรังเกียจ “เขายังใช่พี่ใหญ่ของพวกเราอีกหรือ? พี่ใหญ่กลายมามีสภาพแบบนี้ได้อย่างไร? ไม่เจอกันแค่ไม่กี่เดือนเหตุใดจึงหนวดเครารกรุงรังเช่นนี้”เจียงเฟิ่งหัวมองไปที่ด้านหลังของเขาอย่างไม่รู้ตัวทีหนึ่ง “พี่ใหญ่กลับมาคนเดียวหรือ”เจียงจิ่นเหยียนอธิบายว่า “ตอนข้ากลับมาท่านอ๋องยังรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ที่ค่ายทัพ ตอนนี้น่าจะอยู่ระหว่างทางกลับเมืองแล้ว ในศึกครั้งสุดท้าย เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หรวนหร่วนไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต มีแพทย์ทหารคอยดูแลอยู่ข้างกายเขา ที่ท่านอ๋องไม่ได้ส่งข่าวที่เขาบาดเจ็บกลับเมืองหลวง ก็เพราะกลัวว่าเจ้าจะเป็นห่วงด้วยนี่แหละ”“เป็นเช่นนั้นก็ดี” เจียงเฟิ่งหัวถามต่ออีกว่า “ซูถิงหว่านไปที่ชายแดน นางได้พบท่านอ๋องหรือยัง?”“สถานการณ์การศึกอันตรายมาก พวกเราไม่เห็นชายารองซูเลย”เจียงจิ่นเหยียนเป็นรองเจ้ากรมคลัง ภารกิจของเขาก็คือการจัดส่งเสบียงสิ่งของ จึงมิได
You may also like
ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์15.4K viewsหลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
เชี่ยเก้อจวี๋จื่อ218.9K viewsพระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง
นางสาวซินหยู่146.3K viewsฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ29.9K viewsข้ามันสตรีขี้อิจฉา
ซูเมี่ยวหลิง407 viewsเสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่119.4K viewsเล่ห์รัก ทัณฑ์รัญจวน
ฉู่เฉียว568 viewsประดุจหนึ่งหอมหวานปานน้ำผึ้ง
อาหลานเร่อ792 views
