บทที่ 446

ในเวลานี้เอง เซี่ยซางก็กล่าวว่า “ทูลเสด็จพ่อ ลูกอยากตั้งตำหนักรัชทายาทไว้ที่ตำหนักเฉินซีพ่ะย่ะค่ะ หลังสงครามครั้งใหญ่ ลูกไม่อยากทำร้ายชาวบ้านด้วยการใช้เงินจำนวนมากไปสร้างตำหนักรัชทายาทอีก แม้ตำหนักเฉินซีจะเล็ก แต่ลูกก็อยู่จนคุ้นชินแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เรื่องพวกนี้เจ้าตัดสินใจเองก็พอ ตำหนักบูรพาของรัชทายาทไม่ได้ซ่อมแซมมานาน หากคิดจะย้ายเข้าไปยังต้องเสียแรงอีกไม่น้อย เราไม่ได้เลือกรัชทายาทผิดจริงๆ!”

ฮ่องเต้ราวกับเหนื่อยแล้ว ช่วงนี้เขาอ่อนเพลียลงเรื่อยๆ หาวครั้งหนึ่งจากนั้นก็กล่าวว่า “หากมีข้อราชการก็ไปรายงานรัชทายาท ให้รัชทายาทเป็นผู้จัดการ ส่วนเจียงหวยแต่งตั้งให้เป็นอาจารย์ของรัชทายาท”

ยังไม่ทันที่ทุกคนจะได้สติกลับมา ฮ่องเต้ก็กล่าวเรียบๆ ว่า “เลิกประชุมเถอะ!”

หลังแต่งตั้งรัชทายาท ความเครียดที่ตึงเขม็งอยู่ภายในใจของฮ่องเต้ก็ราวขาดผึงลงในชั่วพริบตา นับตั้งแต่เขาขึ้นครองราชย์มาก็นับว่าทุ่มเทแรงกายแรงใจทุกหยาดหยด วังหลวงก็เป็นดั่งคุก ที่คุมขังอยู่มีเพียงเหล่าสนมในวังหลังเสียที่ใด เขาก็ถูกขังอยู่ในนี้ ถูกขังอยู่ในห้องทรงอักษรเช่นเดียวกัน แต่ไรมาก็ไม่เคยกล้าทำตามอำเภอใจไม่ออกประชุมว่าราชการ ไม