บทที่ 452

จากนั้นคนทั้งสองก็ได้เห็นสภาพด้านใน เสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่บนพื้น ยังมีที่ห้อยอยู่บนตัวนางด้วย

เย่ซู่ซู่ขมวดคิ้ว กล่าวเสียงอ่อนว่า “เหตุใดจึงไม่เคยมีผู้ใดบอกข้าว่า เชือกรัดพวกนี้ยุ่งยากถึงเพียงนี้ ข้าไม่เอาแล้ว คนที่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ราวกับเป็นพิการไปแล้วก็ไม่ปาน ต้องให้คนคอยช่วยตลอด ข้ายังคงชอบลงมือเองมากกว่า”

นางด้านหนึ่งถอดอีกด้านก็กล่าวว่า “ปกติยามพระชายาองค์รัชทายาททรงสวมชุดที่งดงามเช่นนี้ ทรงทำอย่างไรไม่ให้เหนื่อยกันนะ”

เป่าหลันยิ้มบางๆ ว่า “มีพวกบ่าวคอยช่วยไงเจ้าคะ พระชายาองค์รัชทายาทได้รับการดูแลอย่างทะนุถนอมตั้งแต่เด็ก แม้แต่ยามที่ทรงอาบน้ำก็ยังมีแม่นางเหลียนเย่กับแม่นางหงซิ่วช่วยพระนางชำระกายเลยเพคะ”

เป่าหลันด้านหนึ่งช่วยเย่ซู่ซู่จัดเสื้อผ้าไปพลาง กล่าวไปพลางว่า “วันหลังพวกเราก็จะช่วยอนุท่านชำระกายเช่นกันเจ้าค่ะ พระชายารัชทายาทเป็นคนที่ดีมาก ดีแม้แต่กับข้ารับใช้ด้วย ย่อมจะทรงดีต่ออนุท่านแน่ พระชายาองค์รัชทายาทยังสั่งให้พวกบ่าวปรนนิบัติอนุท่านอย่างใส่ใจด้วย ในอนาคต หากพวกเราจะออกเรือน ยังจะทรงมอบสินเดิมก้อนใหญ่ให้พวกเราด้วยเจ้าค่ะ”

เย่ซู่ซู่รู้ว่าเจียงเฟิ่งหัวนับว่าดีต่อน