พานพบ

หลังจากนั้นจางเหม่ยอิงได้เดินผ่านสวนหย่อมกลางจวนและบังเอิญได้ยินสาวใช้กลุ่มหนึ่งพูดคุยกันอย่างออกอรรถรสเกี่ยวกับตนแอง

“ครั้งล่าสุดที่แม่นางผิงชิงเสียมาหาคุณหนู นางนำของขวัญวันแต่งงานมาให้ เห็นว่าเป็นผ้าแพรผืนหนึ่ง ทันทีที่คุณหนูรับไว้ ท่าทีของนางก็เปลี่ยนไปทันที”

“ข้าเองก็อดสงสารคุณหนูจางของพวกเราไม่ได้ นางเคยสนิทกับแม่นางผิงชิงเสียมาก่อนแต่กลับต้องมาแตกหักกันเพราะองค์ชายสามคนเดียว”

“ข้าเองก็ได้ยินมาว่าองค์ชายสามรักแม่นางผิงชิงเสียมากแต่เพราะถูกบังคับให้แต่งกับคุณหนูของเรา จึงไม่พอใจคุณหนูของเราเป็นอย่างมาก”

“คุณหนูของพวกเราช่างน่าสงสารเสียจริง ข้าเองก็ไม่ชอบแม่นางผิงชิงเสียเอาเสียเลย ถ้าสังเกตดีๆ นางไม่ได้เป็นมิตรกับคุณหนูของเราเลยสักนิด มีแต่คุณหนูของพวกเราที่มองว่านางยังเป็นสหาย”

จางเหม่ยอิงหยุดชะงักทันที คำพูดเหล่านั้นจุดประกายความสงสัยในใจเธอ

“ผิงชิงเสีย…ผ้าแพร?”

จากนั้นด้วยความสงสัยจางเหม่ยอิงรีบไปหาหงเอ๋อร์และสอบถามข้อมูลทันที

“ไม่นานมานี้ ผิงชิงเสียเคยมาเยี่ยมข้าจริงหรือ?”

หงเอ๋อร์ถอนหายใจ “ใช่เจ้าค่ะ แต่ท่านไม่ควรใส่ใจนางมากนัก นางไม่เคยจริงใจกับท่านเลยสักนิด มาทีไรก็มักจะพูดจาหยอกล้อเสียดสี ข้าเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณหนูถึงทนฟังคำพูดเหล่านั้น ไหนจะองค์ชายสามที่มักจะปกป้องนางจนออกนอกหน้า”

“องค์ชายรักนางหรือ?” จางเหม่ยอิงถามขึ้น

“คุณหนูอย่าได้เสียใจเลยเจ้าค่ะ ใครไม่รักท่านก็ช่าง แต่บ่าวรักท่านอย่างหมดใจ และจะภักดีต่อท่านเพียงคนเดียว...”

ได้ฟังเรื่องราวเท่านี้ จางเหม่ยอิงก็เริ่มเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดในทันทีถึงความสัมพันธ์ที่คลุมเครือนี้

ผิงชิงเสียดูจะเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งที่อาจมีส่วนทำให้เจ้าของร่างเดิมหายไปเพราะความหึงหวง ต่อให้ความรักขององค์ชายสามไม่สำคัญกับเธอก็ตามที แต่จางเหม่ยอิงรู้ว่าควรไปพบผิงชิงเสียด้วยตนเองสักครั้ง

หลังจากเครียดมาทั้งวันแล้วจางเหม่ยอิงจึงขออนุญาตบิดามารดาไปเที่ยวเล่นข้างนอก แม้ทั้งสองจะเป็นห่วงแต่เพราะความรักที่มีต่อลูกสาวพวกเขาก็ยอมให้นางออกนอกจวนเพื่อไปเที่ยวเล่น

หลังจากออกจากจวน จางเหม่ยอิงรู้สึกถึงสายตาของผู้คนที่จ้องมองนางด้วยความชื่นชม ก็รูปโฉมของร่างนี้งดงามจนใครๆ ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง

จางเหม่ยอิงบอกหงเอ๋อร์และขบวนของผู้ติดตามว่าอยากจะไปที่ร้านหนังสือ หงเอ๋อร์จึงเดินไปส่งไปถึงหน้าร้านและถึงแม้จะเป็นห่วงคุณหนูแค่ไหน แต่ก็ยอมให้คุณหนูเข้าไปเพียงคนเดียวตามคำขอของนางว่าอยากได้ความเป็นส่วนตัว

เมื่ออยู่ในร้าน จางเหม่ยอิงเลือกดูหนังสือตำราต่างๆ อย่างสนอกสนใจ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรและตำราอักษรโบราณ ทันใดนั้น หญิงสาวก็รู้สึกเหมือนมีสายตาแปลกๆ จ้องมองมา จางเหม่ยอิงหันไปและชนเข้ากับแผงอกของชายหนุ่มคนหนึ่ง

หญิงสาวถอยหลังออกมา มองเขาอย่างตกใจ!

ใบหน้าชายหนุ่มตรงหน้านั้นดูคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด นี่คือใบหน้าของอาจารย์หวังที่เธอแอบรักชัดๆ! ทว่าดวงตาของเขาเย็นชาและดุดัน ไม่อบอุ่นเช่นที่เคยเป็น..

"หลีกทางให้ข้าเถอะเจ้าค่ะ ข้าไม่รู้จักท่าน และข้าก็จะกลับจวนแล้ว"

จางเหม่ยอิงตอบเสียงเรียบพลางสงวานท่าทีของตัวเองอย่างแนบเนียนไม่ให้ตื่นเต้นไปกับใบหน้าที่หล่อเหลาเหมือนกับอาจารย์หวัง

ชายหนุ่มตรงหน้าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

"เจ้าจำคู่หมั้นของตัวเองไม่ได้หรือ? เราเจอกันออกบ่อยไป จางเหม่ยอิง"

จางเหม่ยอิงยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย คู่หมั้น? อย่าบอกนะว่านี่คือองค์ชายสามคนนั้น?

"จำไม่ได้ก็คือจำไม่ได้ ข้าขอให้ท่านหลีกทางเพราะตอนนี้ข้าไม่มีเวลามาสนทนากับท่านนักหรอก องค์ชาย"

หวังกู้หย่งประหลาดใจกับท่าทีของหญิงสาวตรงหน้าเป็นอย่างมาก ปกติจางเหม่ยอิงเป็นคนขี้กลัวแค่สบตาเขาก็หน้าซีดแล้ว แต่คราวนี้นางกลับยืนประจันหน้าและถียงเขาอย่างไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

 “เจ้ากล้าพูดกับข้าเช่นนี้จริงหรือ จางเหม่ยอิง? ที่ข้าเข้าหาเจ้าในวันนี้ก็เพราะข้าเพียงต้องการให้เจ้ายกเลิกงานแต่งงานนี้ ข้ามีคนที่อยากแต่งงานด้วยอยู่แล้ว นั่นคือผิงชิงเสีย หากไม่ใช่เหตุผลนี้ข้าคงไม่เดินเขาหาคนตระกูลจางที่น่ารังเกียจอย่างเจ้าหรอก”

จางเหม่ยอิงหัวเราะเบาๆ “เช่นนั้นก็ยกเลิกเองสิ ข้าไม่ได้รักท่าน และไม่อยากแต่งงานกับท่านเช่นกัน แต่ข้าจะไม่เป็นฝ่ายขอยกเลิก เพราะถ้าตระกูลจางของข้าขัดราชโองการ ฮ่องเต้ก็ต้องประหารครอบครัวของข้า แต่ถ้าฝ่ายของท่านยกเลิกเอง ฮ่องเต้ก็คงจะไม่ทำอะไรท่านหรอกเพราะท่านเป็นบุตรของเขา หรือว่าท่านไม่กล้า?”

หวังกู้หย่งจ้องมองจางเหม่ยอิงด้วยความโกรธเกลียด ทว่าไม่ทันได้ตออะไรบ ตวนเฟิงก็เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

 "องค์ชายสาม ฮองเฮาทรงเรียกพบท่านพ่ะย่ะค่ะ"

หวังกู้หย่งหันมองตวนเฟิง ก่อนจะปรายตามองจางเหม่ยอิงอย่างเย็นชาโดยไม่เอ่ยอะไร เขาหันหลังเดินออกจากร้านไปทันที ทิ้งให้จางเหม่ยอิงยืนอยู่ลำพังด้วยความรู้สึกโล่งใจและสงสัยถาโถมเข้ามาพร้อมกัน

“หน้าตาเหมือนกันก็จริง แต่นิสัยต่างกันสุดขั้ว อย่างไรจารย์หวังก็ดีกว่าเห็นๆ”