บทที่ 1 ชายารองต่างแคว้น

"ท่านอยากลงทัณฑ์ข้าก็ลงมือเถิด ไยต้องทรมานกันถึงเพียงนี้" สุ้มเสียงที่เคยสดใสสั่นเครือแหบพร่า ฉงเสว่ปิงพยายามกล้ำกลืนก้อนสะอื้นและเสียงครวญครางซึ่งจุกอยู่ในลำคอไม่ให้เล็ดลอดออกมา 

อาภรณ์งดงามถูกฉีกทึ้งขาดวิ่นไม่เหลือชิ้นดี แท่งทวนขนาดใหญ่เปียกชื้นกระทั้นเข้าออกในโพรงบุปผาอย่างไม่ปรานีซ้ำแล้วซ้ำเล่า มือหยาบกร้านดึงรั้งแขนเล็กไพล่หลัง ร่างกำยำโน้มลงแนบชิดกายขาวเนียนดุจหยกเนื้อดี บุรุษผู้ควบคุมแรงปรารถนาเบื้องบนเปล่งเสียงกระเส่าระคนดุดัน "เจ้าเป็นชายารองของข้า ทว่าแอบคบชู้สู่ชาย ก่อนข้าส่งเจ้าไปลงปรโลก ข้ายังใจดีมอบความสุขครั้งสุดท้ายให้ ยังไม่คิดขอบคุณอีกหรือ" 

ใบหน้างามซับสีแดงระเรื่อเบี่ยงมองด้านข้าง ฟันเรียงสวยขบแน่นจนกายสั่นระริก "ชินอ๋อง ข้าไม่เคยต้องการสักนิด อีกอย่างลีลาของท่านนั้นมันไม่ได้เรื่อง! ข้าหรือจะมีความสุข หากใคร่อยากนักควรไปลงกับสนมของท่าน ในเมื่อเชื่อในคำพูดของนางแต่ไม่รับฟังข้า ก็รีบส่งข้าไปปรโลกเถอะ คนอำมหิต!" 

ไต้ฮ่าวเฉินกัดฟันกรอด ยิ่งได้ยินวาจาประชดประชันความโกรธเกรี้ยวก็ยิ่งปะทุเป็นทบทวีคูณ เขาเพิ่มแรงกระแทกบดอัดอาวุธร้ายของบุรุษเข้าไปอย่างดุดันเสียจนอีกฝ่ายร้องครางไม่เป็นศัพท์ "ฉงเสว่ปิง! เจ้าปากกล้านัก ไม่ต้องเร่งร้อนเดินทางถึงเพียงนั้น ไว้ข้าอิ่มหนำในกายเจ้าจนเบื่อหน่ายข้าจะส่งเจ้าไปแน่นอน" 

"อื้อ!...ปล่อยข้า ข้าเกลียดท่าน" 

"เจ้าเกลียดข้าหรือ อย่าลืมว่าคนที่เจ้าบอกว่าเกลียดก็คือสวามีที่ถูกต้องของเจ้า" ไต้ฮ่าวเฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น

ฉงเสว่ปิงเหลียวมองเหยือกสุราพิษข้างเตียงที่ชินอ๋องเตรียมไว้ให้นางด้วยดวงตาแดงก่ำ ทว่ามือยังถูกจับไพล่หลัง หนำซ้ำอีกฝ่ายกำลังควบคุมเกมสวาทเสียจนสรรพางค์ไหวสะท้าน

ไต้ฮ่าวเฉินจับกายบอบบางพลิกขึ้นประจันหน้าตน เมื่อสบโอกาสฉงเสว่ปิงจึงยกเท้ายันร่างกำยำทันควัน

โครม!

จากนั้นจึงคว้าหยกลายวิจิตรที่บรรจุสุราพิษขึ้นจรดริมฝีปาก แม้เรี่ยวแรงหลงเหลือกะพร่องกะแพร่งก็ตามทีทว่าอีกฝ่ายไม่ทันระวังตัว จึงส่งผลให้เขาเกิดอาการซวนเซและหล่นลงจากเตียงโดยไม่รู้ตัว 

ใบหน้าหล่อเหลาทว่าร้ายกาจดุจปีศาจถลึงตามองชายาถือดีอย่างนึกคาดโทษ "ฉงเสว่ปิง! เจ้าบังอาจนัก!" 

"ฮ่าวเฉิน!! ท่านมันจอมปีศาจ ข้าไม่เคยอยากแต่งงานกับท่าน ชินอ๋องอะไร ยศถาอะไร ข้าไม่เคยต้องการจากท่านแม้เพียงนิด ตั้งแต่ข้าก้าวเท้าเข้าแคว้นไต้เจียข้าก็ไม่เคยรู้จักความสุขและความยุติธรรม ท่านมันจอมสับปลับ มีแต่พวกริษยาแก่งแย่งชิงดี ชาติหน้าฉันใดอย่าได้พบเจอกันอีกเลย!"

ฉงเสว่ปิงเขม้นมองอีกฝ่ายด้วยแววตาแดงก่ำ มีอย่างที่ใดต้องข่มเหงนางก่อนคิดสังหาร คนใจดำอำมหิตนางเกลียดเขายิ่งนัก คนมักมากในกาม 

"เจ้าจะทำอะไร หยุดนะเสว่ปิง!" 

นัยน์ตาคมเข้มเบิกกว้างตะลึงลาน เขารีบดันกายของตนขึ้นด้วยความรวดเร็ว ทว่ากลับช้าไปครึ่งก้าว ฉงเสว่ปิงกระดกสุรากรอกเข้าปากของตนจนเปียกลู่ตั้งแต่ลำคอลามไล่จนถึงปทุมขาวราวงาช้าง นัยน์ตาดอกท้อแดงก่ำ ลมหายใจเริ่มติดขัด ความร้อนรุ่มเดือดพล่านไปทั่วเรือนร่าง 

ไต้ฮ่าวเฉินตะลีตะลานตื่นตกใจ เขากระชากเหยือกสุราหมับ จากนั้นจึงเขวี้ยงลงพื้นด้วยความโมโห

เพล้ง!

ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายรับราชโองการประทานสุราพิษมาให้นางเองโดยแท้ เพียงเพื่อต้องการลงทัณฑ์อีกฝ่ายตามกฎมณเฑียรบาลของแคว้น ทว่าเมื่อนางชิงลงมือปลิดชีพตนไปก่อน จิตใจของเขากลับร้อนรุ่มอย่างยากอธิบาย ไต้ฮ่าวเฉินรุดเข้าประคองร่างบอบบางซึ่งอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรงไว้บนอ้อมแขน

"ฉะ...ฉงเสว่ปิง นี่เจ้า!..." 

"ท่านอ๋อง...ท่านและข้าอย่าได้พานพบกันอีกเลย คนโง่งม ขะ...ข้าเกลียดท่าน" เปลือกตาบางค่อย ๆ หลับลงเชื่องช้า ลมหายใจขาดสะบั้นลงในที่สุด 

ไต้ฮ่าวเฉินมองภาพชายาสิ้นใจด้วยอาการพรึงเพริดประดุจชีวิตนี้กำลังสูญเสียสิ่งที่หวงแหน เขาเขย่าร่างสตรีในอ้อมแขนราวคนเสียสติ "ไม่นะ...เสว่ปิง ข้ายังไม่อนุญาตให้เจ้าตาย เจ้าก็อย่าตาย!!" 

เสียงแหบแห้งร้องตะโกนระคนไปด้วยความเจ็บปวดและเคียดแค้น 

.

.

เฮือก!!...

ฉงเสว่ปิงดีดกายผึง เสียงหายใจหอบเหนื่อยดังก้องทั่วห้อง 

"หวาดกลัวจนสติเลอะเลือนไปแล้วหรือ" เสียงทุ้มโพล่งขึ้น 

ฉงเสว่ปิงหันหน้าขวับ ดวงตากลมโตเบิกกว้างตะลึงงัน "ท่านอ๋อง นี่ท่าน!?" 

คิ้วเข้มเลิกขึ้นหยั่งเชิง "ทำไม ข้าอะไรของเจ้า สุรามงคลไม่อยากดื่ม ไยจึงชอบดื่มสุราลงทัณฑ์ หืม... ข้ามอบความสุขให้ถึงใจจนต้องร้องขออีกหรือไร" 

ข้ายังไม่ตาย หรือว่าข้าย้อนกลับมาเวลาเดิมอีกครั้ง 

"ข้ากลับมาที่นี่ได้อย่างไร!?" ฉงเสว่ปิงลดสายตามองเรือนร่างเปลือยเปล่าของตน พลางสำรวจสิ่งของต่าง ๆ รอบห้อง ทุกอย่างเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน เพียงเสี้ยวเวลาเดียวเท่านั้น ฉงเสว่ปิงจำได้ว่าภายในกายร้อนรุ่มทรมานจนขาดใจตายไปแล้วแท้ ๆ คาดไม่ถึงยามนี้นางได้ย้อนกลับมาในช่วงเวลาเดิม น่าขันสิ้นดี โอกาสเช่นนี้อย่ามียังดีเสียกว่า

"สตรีแพศยา เจ้าแสร้งทำหน้างงงวยใด เมื่อครู่ยังนอนครางเรียกชื่อข้าไม่ขาดปาก" แววตาของเขาเย็นเยียบ ทั้งยังแห้งแล้งไร้น้ำใจ 

"หน็อย...ข้าอุตส่าห์กรอกเหล้าพิษชิงตายไปก่อนก็ยังกลับมาพบหน้าท่านอีกหนงั้นหรือ ท่านอ๋อง! ตกลงแล้วท่านคือจอมปีศาจหรือไร" ดวงตากระจ่างใสของนางเต็มไปด้วยเปลวโทสะ 

ไต้ฮ่าวเฉินเหยียดยิ้ม "พูดจาเพ้อเจ้อใด ถึงข้าตั้งใจมอบเหล้าพิษให้แก่เจ้า ทว่ายามนี้ยังไม่ถึงเวลา" 

"ถึงหรือไม่ ใช่ว่าท่านเป็นผู้กำหนด ในเมื่ออยากให้ข้าตายนัก หนนี้ข้าหวังว่าจะได้ตายสมใจ และอย่าได้หวนมาพบท่านอีก!" 

ไหน ๆ ก็ต้องตายอยู่แล้ว ถึงข้ามีโอกาสอีกคราแล้วอย่างไร ไม่เห็นหรือว่าตอนนี้ก็ยังย้อนกลับมาช่วงเวลาก่อนตายไม่นาน เหอะ! สวรรค์ท่านช่างรู้จักเล่นเสียจริง อยากให้ข้าทรมานซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพียงนั้นเชียวรึ

ฉงเสว่ปิงตัดสินใจกรอกเหล้าพิษอีกครั้ง ความร้อนรุ่มกัดกร่อนจนรู้สึกเจ็บปวด นางนอนแดดิ้นลงบนพื้นเย็นเยียบ ครานี้ไต้ฮ่าวเฉินไม่ได้วิ่งเข้าประคองนางอีกแล้ว ดวงตาสุดท้ายที่เขามองมาที่นางล้วนเต็มไปด้วยความเย็นชา 

ฉงเสว่ปิงแค่นยิ้มให้ตนในใจ 

เหอะ! ฮ่าวเฉินอ๋อง ทั้งที่ข้าไม่ได้กระทำผิด ข้าไม่เคยนอกใจท่านแม้เพียงน้อย ทว่าท่านกลับหูเบาหลงเชื่อมารยาร้อยเล่มเกวียนของสนมจิตใจสกปรก กล้ากระทั่งประทานสุราพิษนี้แด่ข้า คนมักมากข้าได้ตายจากท่านไปเสียคงนับว่าเป็นทางออกอันดีที่สุด ข้าขอให้ท่านเจ็บปวดยิ่งกว่าข้าร้อยเท่าพันทวี อ๋องอำมหิต นับจากนี้อย่าได้พบกันอีกเลย

นัยน์ตาคู่งามปิดลงช้า ๆ หนนี้นางหวังเพียงว่าหากสวรรค์อยากให้โอกาสตนจริง ๆ ได้โปรดอย่าได้พบหน้าของฮ่าวเฉินอ๋องอีกเลย 

.

.

"พระชายา พระชายาเพคะ" เสียงตื่นตระหนกร้องเรียกเป็นระยะ 

ผู้ใดอีกเล่า มู่หลินรึ ตกลงข้าตายแล้วหรือยัง เหตุใดจึงได้ยินเสียงเรียกพระชายาจากมู่หลินเล่า คงไม่เป็นเช่นข้าคิดใช่หรือไม่

ฉงเสว่ปิงเปิดปรือดวงตาขึ้นแช่มช้าด้วยหัวใจไหวระทึก ห้องนอนนี้เป็นของนาง ทว่านางมิได้อยู่ที่แคว้นสุ่ยเหอ ยามนี้ฉงเสว่ปิงยังคงตื่นขึ้นมาที่แคว้นไต้เจีย

เดิมทีนางถูกรับเข้ามาเป็นพระชายารองของชินอ๋อง เพราะสองแคว้นมีพันธสัญญาสงบศึกโดยต้องอภิเษกเชื่อมสัมพันธ์ กระนั้นอ๋องผู้เป็นสวามีกลับยืนกรานไม่รับสตรีใดเป็นชายาเอก ถึงฉงเสว่ปิงมีศักดิ์เป็นองค์หญิงแล้วอย่างไร ชินอ๋องผู้นี้มิได้เกรงใจหรือไว้หน้าแคว้นสุ่ยเหอสักนิด คนหยาบช้า

ทว่าพันธสัญญานับเป็นราชโองการแผ่นดิน ทั้งสองไม่อาจบ่ายเบี่ยง ฉงเสว่ปิงจึงถูกตกแต่งเข้ามาเป็นชายารองของเขาด้วยความจำใจ หลังจากรับชายารองไม่ถึงเดือน ขุนนางในวังก็ยัดเยียดบุตรสาวของตนประเคนแด่ไต้ฮ่าวเฉิน ส่งเสริมขึ้นเป็นสนม เพื่อหวังเพียงลาภยศอำนาจที่ชินอ๋องมีมากล้นคุ้มกะลาหัว 

ดูเหมือนสถานะนางสนมคงดูไร้ค่าตกต่ำ สนมผู้นั้นอยากได้ตำแหน่งพระชายา ถึงแม้จะเป็นเพียงชายารองก็ตาม แต่แล้วอย่างไรในเมื่อชินอ๋องมิได้ต้องการรับชายาเอกแม้สักคน สนมนางนั้นจึงวางแผนกำจัดฉงเสว่ปิง ลอบวางยาชายารองแสนโปรดปราน ซ้ำยังใส่ร้ายป้ายสีฉงเสว่ปิงว่านางคบชู้สู่ชาย 

ทันทีที่ความงงงวยมลายหายไป ฉงเสว่ปิงจึงเข้าใจกระจ่างชัดว่ายามนี้เกิดสิ่งใดขึ้น ไยนางจึงยังไม่ตายสมใจเสียที สวรรค์ต้องการเล่นสนุกใดกับชีวิตนางกันแน่ ลงทัณฑ์งั้นหรือ ทรมานหนเดียวไม่หนำใจอยากให้นางแดดิ้นตายหลายร้อยคราหรืออย่างไร 

นี่สินะที่เรียกว่าสวรรค์ไร้เมตตา 

ฉงเสว่ปิงแหงนเงยหน้าขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นสวามีเขม้นมองจ้องกินเลือดกินเนื้อ 

"ท่านอ๋อง นี่ข้า...กลับมาที่นี่อีกครั้งงั้นหรือ" ฉงเสว่ปิงยกมือคลึงขมับ 

เสียงทุ้มตะเบ็งด้วยความกราดเกรี้ยว "ยังมีหน้ามาเสแสร้งเล่นละครตลบตะแลงใด นี่เจ้าทำเรื่องงามหน้ายังไม่รู้สำนึกอีกหรือ" 

ฉงเสว่ปิงระบายลมหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ มีอย่างที่ไหนย้อนกลับมาอีกครั้งก็ยังหนีไม่พ้นจอมปีศาจ ทว่ามือของนางกลับควานต้องบางสิ่ง เมื่อเลิกผ้าห่มข้างกายออกจึงพบว่ามีบุรุษล่ำสันหน้าตาหล่อเหลานอนเปลือยกายอยู่ด้านข้าง 

ฉงเสว่ปิงเบิกตากว้างตะลึงลาน หัวใจเต้นกระหน่ำแทบกระดอนออกนอกอก

บัดซบยิ่ง ข้าย้อนกลับมาวันที่ถูกใส่ความ ก่อนที่อ๋องอำมหิตจะประทานสุราพิษให้เพียงไม่กี่ชั่วยามงั้นหรือ!