บทที่ 19 ร้อนรุ่มประดุจไฟสุมอก

ฉงเสว่ปิงยังคงติดแหง็กอยู่ที่ตำหนักชินอ๋องเป็นเวลาหลายสัปดาห์ ทว่านางกลับป่วนตำหนักเขาเสียจนนับว่าทุกอย่างแทบวอดวาย บ้างเข้าครัวทำอาหารรสประหลาดส่งให้เขา ซ้ำยังพยายามกลั่นแกล้งวางกับดักจากมดไปทั่วสารทิศ อีกทั้งยังทำลายข้าวของมีค่าแตกยับไม่เหลือชิ้นดี นับได้ว่าบรรดาทหารและนางกำนัลที่ดูแลตำหนัก ต่างวิ่งวุ่นอลหม่านกันอย่างถ้วนทั่ว ทว่าไต้ฮ่าวเฉินกลับยังใจเย็นประดุจหุบเขาน้ำแข็งทั้งลูก เขาไม่ไล่ตะเพิดนางกลับแคว้นสุ่ยเหอ หนำซ้ำยังยิ้มร่ายียวนคอยส่งเสริมให้นางกระทำตามใจเสียด้วย

"มู่หลิน เมื่อไหร่ข้าจะได้กลับแคว้นสุ่ยเหอเสียที ข้าคร้านจะก่อกวนเขาแล้ว" ฉงเสว่ปิงถอนหายใจ นัยน์ตาทอดมองริมน้ำเบื้องหน้าด้วยจิตใจห่อเหี่ยว เรียวมือขว้างหินก้อนเล็กเพื่อระบายโทสะอย่างเนือย ๆ  

"องค์หญิง หากฝ่าบาทยังไม่มีรับสั่งก็มิอาจกลับได้นะเพคะ" 

"แต่ก่อนนั้นท่านพี่เหยียนเฟิงส่งสาส์นมาแล้ว ทว่าไม่มีผู้ใดตอบรับ ซ้ำซินอี๋ยังเอามาล่อลวงข้า ถ้างั้นข้าจะลอบส่งสาส์นไปหาท่านพี่เหยียนเฟิงอีกครา ให้เขามารับข้าเองเจ้าว่าดีหรือไม่" 

มู่หลินเบิกตากว้าง "องค์หญิงไม่ได้นะเพ