บทที่ 27 ชีวิตแสนขมปร่ายิ่งกว่ารสสุราที่ดื่ม (2/2)

ไต้ฮ่าวเฉินและฉงเสว่ปิงยังคงเร้นกายอยู่ในมุมมืดเพราะเมื่อครู่ไม่อาจหนีได้ทันการณ์ ฉงเสว่ปิงเห็นภาพทุกอย่างกระจะตา นางอยากกระโจนออกมาปกป้องบิดายิ่ง ทว่าไต้ฮ่าวเฉินปรามไว้เสียก่อน จึงทำได้เพียงมองภาพพี่ชายสุดรักของตน กำลังเอ่ยวาจาส่อเสียด ซ้ำยังทำร้ายผู้มีพระคุณอย่างน่าเวทนา ฉงเสว่ปิงพยายามกอดความอดสูเอาไว้ ร่างกายชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

กระทั่งอีกฝ่ายจากไปแล้ว ทั้งสองจึงรุดมาดูอาการฉงเจิ่งหมิน "ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าออกไปเถิด หากถูกจับได้ขึ้นมา เกรงว่าคงไม่มีโอกาสคราที่สอง"

ไต้ฮ่าวเฉินพยักหน้า ฉงเสว่ปิงกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามคนร่างสูงที่ประคองตน นางเหลียวมองใบหน้าบิดาด้วยแววตาเศร้าหมอง "ท่านพ่อ รักษาตัวด้วย"

ฉงเจิ่งหมินยิ้มตอบ กระทั่งทั้งสองลับตาไปแล้ว เขาพลันทอดถอนใจอย่างนึกปลงตก

"ปิงเอ๋อร์ เหยียนเฟิง พ่อผิดต่อพวกเจ้าแล้ว"

เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะบิดาเช่นเขาละเลยไม่ใส่ใจตู้เหยียนเฟิง จึงทำให้บุตรบุญธรรมผู้นี้เหิมเกริม ความคิดความอ่านอ่อนไหว หลงผิดจนจิตใจมืดบอดชั่วขณะ เดิมทีเขาเป็นเด็กที่หัวอ่อนเชื่อฟังตนโดยตลอด คงเป็นเรื่องฉงเสว่ปิงกระหน่ำซ้ำเพราะเขามิอาจสมหวัง เหตุจากฉงเจิ่งหมินไม่