บทที่ 14

เหวินหนิงที่อยู่ชั้นบน ได้ยินสิ่งที่เจียงชูหานพูดตะโกนใส่เฉินหราน เธอทั้งรู้สึกเศร้าและน่าขัน!

ในตอนที่เฉินหรานและคนอื่นๆ ในบ้านเหยียดหยามเธอและขัดขวางไม่ให้เธอมีลูกกับเขา แม้ว่าเธอจะรู้เรื่องนี้แต่เธอก็ไม่เคยพูดอะไรให้เจียงชูหานฟังตอนนั้นเลย

คิดย้อนกลับไปในเวลานั้น มันเป็นความคิดโง่เง่าของเธอเองที่คิดว่าเธอไม่ดีพอและนั่นทำให้ครอบครัวเจียงไม่ชอบเธอ เธอเคยคิดหากเธอทำได้ดีพอ พวกเขาก็จะยอมรับเธอไปเอง

นับตั้งแต่พ่อแม่และยายของเธอจากไปทีละคน เธอก็ไม่เคยพบกับความอบอุ่นในครอบครัวอีกเลย นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอตั้งใจที่จะปกป้องบ้านของเจียงชูหานเอาไว้

เธอคิดทั้งใจว่าพวกเขาคงจะยอมรับเธอ ทว่าสุดท้ายแล้วเธอก็คิดผิด

เธอหลับตาลงสงบสติอารมณ์

ความโศกเศร้าเผยชัดเจนบนใบหน้าเล็กจนไม่อาจปกปิด

เมื่อเจียงชูหานเดินขึ้นมา เขาเห็นบรรยากาศอันเย็นชาออกมาจากเหวินหนิงที่นอนอยู่บนโซฟาหรูราวกับอยู่ในวัง เขาก้าวไปหาเธอและนั่งยองๆ ต่อหน้าเธอ

เขาจับมือเธอพูด "หนิงหนิง"

เหวินหนิงต้องการจะดึงมือออกโดยไม่รู้ตัว

ทว่าชายคนนั้นจับมือแน่นขึ้น "ทำไมเธอไม่บอกฉันมาก่อน"

"เหอะ!" เหวินหนิงหัวเราะเยาะ

จะไปมีประโยชน์อะไรที่จะบอกเขา ในขณะที่เขาเคยโทรมาตั้งคำถามกับเธอแค่เพียงเพราะน้องสาวบุญธรรมของเขา? เธอคาดหวังเหรอว่าเขาจะตัดขาดกับครอบครัวตัวเอง?

ไม่มีทาง เจียงชูหานไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ !

แล้วยังจะทำให้ชีวิตของเธอในตระกูลเจียงยากขึ้นไปอีก เฉินหรานเป็นคนใจแคบ หากเจียงชูหานมีปัญหากับแม่ของตัวเองเพราะเรื่องนี้เมื่อไหร่ล่ะก็ตอนที่เขาไม่อยู่ แม่ของเขาก็จะมาทรมานเธออีก

ตอนที่เจียงชูหานกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น

มือข้างหนึ่งยังกุมมือเหวินหนิงไว้ อีกข้างหนึ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดูหมายเลขบนหน้าก่อนจะรับสาย "พูดมา!"

เธอไม่รู้ว่าอีกฝั่งของโทรศัพท์พูดว่าอะไรแต่เจียงชูหานลุกขึ้นยืนและปล่อยมือของเหวินหนิงทันที

ความอบอุ่นของมือเขาหายวับไปกับตา

คิ้วคมตรงมองยังเหวินหนิงอย่างเรียบเฉย เธอมองขึ้นไปยังเขารู้สึกถึงความเย็นชาที่แผ่มาได้

"โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ" หลังจากพูดจบ เจียงชูหานก็วางสาย

เหวินหนิงหันไปอีกข้างหนึ่ง

เธอรู้ว่าพวกเขาพบมู่อินแล้ว

"พวกเขาเจอมู่อินแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปดู"

"นายสองคนเป็นอะไรกัน" เหวินหนิงหันกลับไปที่เจียงชูหานด้วยสายตาสงบที่ฉายแววสงสัย

ได้ยินคำถามนี้เจียงชูหานรู้สึกเหมือนถูกสอบปากคำจากคำถามแทงใจดำที่ไม่อาจตอบได้ง่ายๆ

เจียงชูหานก้มลงสัมผัสใบหน้าเธอตรงแก้มจากนั้นจึงจูบบนหน้าผากอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน

เขาพยายามทำให้เธอสงบและปลอบโยนเธอทว่ามันกลับดูขอไปทีและงุ่มง่ามในสายตาของเหวินหนิง

"อย่าคิดอะไรฟุ้งซ่าน ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขามันไม่ใช่อย่าที่เขาลือกัน ไว้ฉันจะบอกทุกอย่างตอนฉันกลับมา โอเคไหม?"

เหวินหนิงนิ่งเงียบและครุ่นคิด “......”

"ทำตัวดีๆ นะ" เขาจูบเธออีกครั้ง

ไม่รอให้เหวินหนิงได้ตอบอะไร เขาก็ลุกขึ้นเดินจากไปโดยไม่หันกลับมา

เสียงฝีเท้าดูเร่งรีบอย่างมาก

เหวินหนิงหลับตาลงเพื่อปกปิดพายุแรงโหมกระหน่ำในแววตาของเธอ

เฉินหรานกลับไปแล้ว

เหวินหนิงเพิ่งโยนระเบิดระหว่างผู้เป็นแม่กับเจียงชูหาน แม้ว่าความสัมพันธ์แม่ลูกของพวกเขาคงตัดกันไม่ขาดก็ตาม

แต่นั่นก็สร้างรอยร้าวอยู่ดี

แต่ก่อนเธอห่วงเจียงชูหานและหวังว่าเขาและครอบครัวจะไม่มีปัญหาเพราะเธอ ทว่าตอนนี้มันต่างไปแล้ว

ตอนนี้ครอบครัวเจียงทั้งหมดเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

ไม่เพียงแต่ครอบครัวเจียงเท่านั้น ทั่วบ้านทั่วเมืองก็วุ่นวายเพราะเรื่องนี้

.....

อย่างที่เหวินหนิงคาด เจียงชูหานไม่ได้กลับบ้านเป็นเวลาหลายวัน ในระยะเวลาดังกล่าว ชื่อของเธอและมู่อินตกเป็นพาดหัวข่าวตั้งแต่วินาทีแรกที่พวกเขาพบมู่อิน

มู่อินขาหักและตาบอดช่างดูน่าสงสารและน่าสังเวชไปในตัว

ผลที่ออกมามันเกินไปไม่ได้เพียงแค่สร้างความฮือฮาไปทั่วเมืองนี้แต่ยังทั่วประเทศอีกด้วย

เหวินหนิงที่ก่อนหน้านี้ตกเป็นเหยื่อของการแต่งงานที่ล่มสลายกลับตกเป็นจำเลยของสังคมเนื่องจากความโชคร้ายของมู่อิน

"คุณนายเล็ก มีของมาส่งให้คุณ" หัวหน้าแม่บ้านเข้ามาพร้อมกับพัสดุส่งด่วนหลายรายการ

แววตามองมาที่เหวินหนิงแปลกใจเล็กน้อย

เนื่องจากเหวินหนิงไม่เคยซื้อของออนไลน์มาก่อน คฤหาสน์หงเย่จึงไม่เคยมีของที่จ่าหน้าถึงเหวินหนิงมาส่ง

ทว่าวันนี้กลับมีเต็มไปหมด

เมื่อคิดถึงข่าวที่เกิดขึ้น ทุกคนที่นี่ตอนนี้ก็มองเหวินหนิงเปลี่ยนไป

เหวินหนิงกำลังกินอาหารเช้าอยู่ นัยน์ตาของเธอหรี่ลง มาแล้วสินะ! "ช่วยฉันแกะหน่อย"

เธอรู้ว่าของข้างในพัสดุพวกนั้นคืออะไรเพราะในชีวิตที่แล้ว เมื่อเธอเห็นมันเธอก็ตกใจมากจนนอนไม่หลับอยู่ทั้งคืน

หัวหน้าแม่บ้านเรียกให้สาวใช้นำกรรไกรมาและเปิดพัสดุชิ้นแรก เมื่อทุกคนในที่นี้เห็นของที่อยู่ข้างในก็ต่างตกใจและแสดงความหวาดกลัว

"นี่ นี่มัน...."

เหวินหนิงเพียงแค่เหลือบมอง มันคือหนูที่ตายแล้วห่อด้วยเงินกงเต๊ก