กลับมาสานสัมพันธ์อีกครั้ง

นิกกี้ได้ขับรถพาสุกี้ไปยังเหมืองแร่ที่เขาทำงานในช่วงเสาร์อาทิตย์นี้ ช่วงแรกสุกี้ก็ไม่พอใจและโวยวาย แต่เมื่อโดนขู่ว่าจะฟ้องพ่อกับแม่ ซึ่งสุกี้กลัวมากเลยต้องตามใจนิกกี้ไปยังเหมืองแร่

“ไม่พอใจพี่เหรอ” นิกกี้เอ่ยขึ้น

“แต่ที่พี่ทำลงไปเพื่อสุกี้นะ มิคกี้เขาชอบบอมบอม สุกี้น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ พี่พูดตรงๆ เลยก็แล้วกัน ขนาดหน้าน้องเหมือนสุก้าคนที่มิคกี้เคยรัก มิคกี้ยังไม่สนใจเลย ทำไมน้องสุกี้ไม่เห็นคุณค่าในตัวเองบ้างล่ะ”

“ไม่ต้องมาตอกย้ำสุกี้หรอก”

“ไม่ได้ตอกย้ำ แต่พี่อยากให้สุกี้มองคนที่รักตัวตนสุกี้บ้าง” นิกกี้เหล่ตามองเพื่ออยากเห็นสีหน้า

“ใคร”

“พี่ไง”

สุกี้หันไปมองนิกกี้ที่กำลังยิ้มอยู่ ซึ่งสุกี้ก็พอรู้บ้างเพราะพฤติกรรมของนิกกี้บ่งบอกมาอย่างชัดเจน แต่สุกี้แกล้งไม่รับรู้และยอมรับ

“พี่ก็รู้นี่ว่าสุกี้ไม่ได้รักพี่”

“ถ้าไม่ได้รักแล้วยอมเป็นของพี่ทำไม”

“เผลอตัวไปหน่อย” เมื่อสุกี้พูดจบเขาก็ครุ่นคิดว่าเป็นอย่างที่นิกกี้บอกหรือไม่

“เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ไปอยู่กับพี่ที่เหมืองช่วงมหาวิทยาลัยปิด สุกี้อาจจะพบคำตอบก็ได้นะ”

“ได้ สุกี้ก็เบื่อตามตื้นคนอื่นเหมือนกัน หันมาลองรักคนที่รักเราชีวิตอาจมีสีสันที่สดใส” สุกี้พูดแกมประชด

“สัญญากับพี่แล้วนะมาเกี่ยวก้อยกัน”

นิกกี้ยื่นนิ้วก้อยให้สุกี้มาเกี่ยว ซึ่งสุกี้ก็ยินดีทำตามโดยอย่างเต็มใจ แต่ในขณะเดียวกันพอสุกี้เผลอ มิคกี้ก็แอบหอมแก้มทันที

“พี่นิกกี้มาหอมแก้มอะไรตอนนี้ กำลังขับรถอยู่อันตรายนะ”

“ได้ คืนนี้จะทำให้หนักกว่าหอมแก้มอีก”

สุกี้ไม่ได้พูดจาตอบโต้อะไรอีก เพราะเขากำลังครุ่นคิดและอยากให้ถึงเหมืองแร่ไวๆ เพราะจะได้เจอสิ่งใหม่ๆ ให้คลายสิ่งเก่าๆ ออกมาให้หมด ส่วนนิกกี้ก็แสนดีใจที่จะสมหวังในรัก และดีใจยิ่งกว่าอีกขั้นหนึ่ง เพราะเป็นโอกาสดีที่มิคกี้กับบอมบอมจะได้รักกัน

ในระหว่างที่บิวยืนงงและมองหามิคกี้อยู่นั้น ยูโรก็ออกมาจากห้องอาบน้ำและคว้าแขนของบิวไปยังที่จอดรถและผลักร่างของบิวเข้าไปในรถทันที ส่วนตัวยูโรก็รีบขึ้นไปในฝั่งคนขับและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

“นายจะพาเราไปไหน ในเมื่อนายบอกไม่ได้รักเรา แต่รักมิคกี้ไม่ใช่เหรอ” บิวยังรู้สึกโกรธไม่หาย

“ใช่ แต่ในเมื่อมิคกี้ปฏิเสธเรา นายก็มีโอกาสได้เรา เอ๊ะ ได้แล้วไม่ใช่เหรอ” ยูโรพยายามฝืนหัวเราะ

“เราไม่ใช่ตัวสำรองใคร นายปล่อยให้เราลงรถตรงนี้แหละ”

“ไม่ เราจะพานายไปที่บ้านเรา”

“ไม่ไปหรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว” บิวหน้าบึ่ง

“นายคิดไปคนเดียว แต่เราไม่คิดเช่นนั้น”

“นายเห็นเราเป็นตัวอะไร เมื่อกี้ยังบอกรักมิคกี้อยู่เลย ตอนนี้นายจะมายุ่งเกี่ยวอะไรกับเราอีกล่ะ”

“เราขอโทษที่คิดกับนายไม่ดี และทำให้นายเจ็บซ้ำ เราลองคิดดูแล้วนะ รักคนที่รักเราดีกว่า และอีกอย่างถ้ามิคกี้รักเราขึ้นมาจริงๆ เมื่อถึงวันนี้เราไม่อยากโดนแบบที่เราทำกับนาย เจ็บไหม” ยูโรอมยิ้มนิดๆ ถึงแม้จะมีความเศร้าอยู่บ้าง

“นายมันบ้าจริงๆ”

“เอาน่า ถือว่าให้อภัยเราก็แล้วกัน นายอยากให้เราทำอะไรเรายอมทุกอย่าง”

“ไม่อยากจะเชื่อ ทำไมเปลื่ยนใจเร็วอย่างนี้ นายต้องมีแผนการอะไรแน่ๆ” บิวรู้สึกไม่ไว้ว่างใจยูโรสักเท่าไรนัก

“มีแผนอยู่เหมือนกัน แผนที่นายต้องทำให้เราหลงรักนายให้ได้ เพราะถ้าเรารักกันทุกอย่างจะลงตัวไม่ใช่เหรอ เพื่อนของนายบอมบอมจะไม่มีคู่แข่งอย่างเรา”

“ช่างกล้าพูดนายไม่ใช่คู่แข่งบอมบอมหรอก” บิวเบ้ปากทันที

“ลองไหมล่ะ”

บิวไม่กล้ารับคำท้าของยูโร เพราะเขาค่อนข้างแน่ใจว่ายูโรทำจริง ถ้าเกิดวันใดมิคกี้พลาดท่าขึ้นมา บอมบอมจะมีโอกาสน้อยมากที่จะได้มิคกี้กลับคืนมา

“ได้ เราลองคบกันดูอีกครั้ง”

“ต้องให้ได้อย่างนี้สิ แต่นายก็น่าจะรู้นะ ถ้านายตกลงเป็นแฟนเราอย่างเป็นทางการ นายก็ต้องอดทนรู้ไหม เป็นแฟนยูโรต้องอดทนทำให้ได้ทุกอย่าง”

“ที่เป็นอยู่อย่างนี้ยังไม่อดทนอีกเหรอ”

“เอ้า ทนอยู่เหรอ”

บิวไม่โต้ตอบอะไรอีก เพราะเขารู้สึกดีใจอย่างมาก ที่ยูโรเปิดใจให้ถึงแม้ส่วนลึกยังมีมิคกี้อยู่ก็ตามที แต่นั่นเขาก็ไม่หวั่นเพราะจุดเริ่มต้นเล็กๆ ในความรัก กำลังจะไปได้สวยต่อจากนี้ ในส่วนของยูโรนั้นถึงแม้จะยังไม่ได้รักบิวแต่อย่างใด ซึ่งมันก็ไม่ผิดในความคิดเขา แต่ยูโรกับมีความรู้สึกผิดที่หลอกให้บิวหลงรัก เขาจึงอยากจะชดเชยความผิดนี้ และอีกอย่างยูโรคิดอยู่หลายรอบความรักของเขากับมิคกี้เป็นเส้นคู่ขนาน ที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้อย่างแน่อน เขาจึงเลือกที่จะลองเปิดใจและคบบิวอย่างเปิดเผย

หลังเลิกเรียนก็อตได้ดักรอสุก้าหน้าคณะ เมื่อเขาเห็นสุก้าออกมาก็อตจึงรีบดึงแขนขึ้นรถทันที เพราะวันนี้ก็อตเอารถของพ่อแม่มา กะว่าจะพาสุกี้ไปกินไอศกรีมในห้างสรรพสินค้า แต่ดันเกิดเรื่องซะก่อน เขาจึงต้องมาแก้ปัญหาหัวใจ บนรถคันเก่าๆ ที่ยืมพ่อของเขามาใช้

“พี่ขอโทษจริงๆ พี่ยอมรับ ตอนแรกที่พี่จีบสุก้าเพื่อช่วยบอมบอม” ก็อตรู้สึกเศร้าใจกับเหตุการณ์นี้อย่างมาก

“ไม่ต้องมาบอกหรอกสุก้าได้ยินหมดแล้ว”

“นั่นแหละ มันมีมากกว่านั้น คือ ตอนแรกพี่ก็คิดอย่างที่สุก้าได้ยิน แต่พี่จะไม่มีวันเลิกกับสุก้าอย่างแน่อน พี่ตกลงใจตั้งแต่วันแรกแล้วที่ได้จีบสุก้า”

“มีประโยชน์อะไรเพราะพี่ก็อตไม่ได้รักสุก้านี่”

“เมื่อก่อนใช่ แต่เดี๋ยวนี้พี่รักสุก้าเข้าใจไหม”

“ไม่เชื่อหรอก” สุก้าหันหน้าออกไปยังทางหน้าต่างรถ

“พี่ผิดไปแล้ว พี่ไม่รู้จะพูดอย่างไงให้สุก้าเชื่อ แต่สุก้าจำคำพี่ไว้นะ ไม่ว่าอย่างไงพี่จะไม่ทิ้งสุก้าอย่างเด็ดขาด พี่จะพิสูจน์ให้เห็นอย่างแน่นอน” ความคิดของก็อตนั้นแน่วแน่และไม่หวั่นอะไรทั้งนั้น

“สุก้ารักพี่ไหม” ก็อตเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

สุก้าอ้ำอึ้งเพราะเขารักก็อตจนหมดใจไปแล้ว แต่ด้วยคำพูดที่ได้ยินเมื่อเช้านั้นสร้างบาดแผลให้เขาอย่างมาก สุก้ายังไม่อยากพูดอะไรออกมาในเวลานี้ แต่ก็อดสงสารก็อตไมได้เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของก็อตที่รู้สึกผิด

“ยังไม่บอกพี่เลย” ก็อตย้ำอีกรอบหนึ่ง

“ถ้าไม่รักแล้วจะงอนพี่ทำไม”

“เหรอ” ก็อตยิ้มออกมาในทันที และหันไปมองสุก้าที่ยังทำหน้านิ่งๆ บอกบุญไม่รับ

“ถ้างั้นให้อภัยพี่แล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ไหม”

ก็อตหวังว่าครั้งนี้จะไม่พลาดท่าอะไรอีกแล้ว เพราะการง้อคนที่รักนั้นช่างยากเย็นสำหรับเขาอย่างมาก ซึ่งครั้งแรกที่ก็อตง้อคนและยอมทำทุกอย่าง นอกจากบอมบอมแล้วก็สุก้านี่แหละที่เขายอม แต่ในช่วงเวลานี้เหลือเพียงสุก้าคนเดียวเท่านั้น

“ได้” สุก้าตอบเสียงเบาลง

ถึงแม้สุก้าจะโกรธก็อตขนาดไหนก็ตาม แต่ในเมื่อใจได้รักเข้าไปแล้ว สุก้าจึงไม่อยากจะทำให้ตัวเองทรมาน เขาจึงตัดสินใจลองรักที่เสียไปให้กลับคืนมาอีกครั้ง ซึ่งก็อตก็ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเป็นเช่นไร แต่ขอให้วันนี้มีความสุขแค่นั้นก็พอ

“ถ้างั้นไม่ไปกินไอศกรีมแล้วนะไปบ้านพี่ดีกว่า” ก็อตเอ่ยขึ้น

“บ้านพี่มีไอศกรีมเหรอ” สุก้าถามพาซื่อ

“คืนนั้นที่สุก้ากินไม่ใช่ไอศครีมเหรอ” ก็อตหัวเราะ

“พี่ก็อตก็ทะลึ่งเหมือนกันนะ” สุก้ายิ้มนิดๆ

สุก้าคิดถึงค่ำคืนวันฝนตก เขาก็เลยคิดว่าอยากทำอย่างนั้นอีกครั้ง แต่พยายามเก็บสีหน้าท่าทางไว้ไม่ให้ก็อตได้เห็น ถึงแม้ก้อตจะหันมามองเขาบ่อยๆ อยู่หลายครั้งก็ตามที