17

หลังจากเหตุการณ์ร้ายแรงที่เกิดขึ้น ทำให้ มู่ หานเจิ้น ตระหนักถึงความเปราะบางของ ไป๋ หลินฮวา มากยิ่งขึ้น เขาดูแลเธออย่างใกล้ชิด ไม่ปล่อยให้คลาดสายตา และคอยถามไถ่อาการอยู่เสมอ

หลินฮวาเองก็รู้สึกซาบซึ้งในความรักและความห่วงใยของหานเจิ้น เธอพักผ่อนอย่างเต็มที่และร่างกายก็ค่อยๆ ฟื้นตัวดีขึ้น

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองแน่นแฟ้นยิ่งกว่าเดิม พวกเขาใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น พูดคุยถึงเรื่องราวต่างๆ ในชีวิต และวางแผนถึงอนาคตที่จะใช้ร่วมกัน

หานเจิ้นเริ่มเตรียมการสำหรับการแต่งงานอย่างจริงจัง เขาปรึกษาผู้ใหญ่ในตระกูล และจัดการเรื่องต่างๆ ให้เป็นไปตามธรรมเนียม

หลินฮวาได้เรียนรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมและประเพณีการแต่งงานในยุคนี้จากคนรับใช้ในคฤหาสน์ เธอรู้สึกตื่นเต้นและตั้งตารอวันสำคัญนั้น

วันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนยามเย็น หานเจิ้นก็หยุดเดินและหันมาเผชิญหน้ากับหลินฮวา

"ข้ามีบางสิ่งอยากจะมอบให้เจ้า" หานเจิ้นกล่าวพลางหยิบกล่องไม้เล็กๆ ออกมาจากแขนเสื้อ

เขาเปิดกล่องนั้น เผยให้เห็นปิ่นปักผมทองคำสลักลายดอกไม้สวยงาม

"นี่คือของหมั้นของเรา" หานเจิ้นกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน "ข้าอยากให้เจ้าเก็บรักษามันไว้"

หลินฮวามองปิ่นปักผมทองคำด้วยความตื้นตัน เธอไม่เคยได้รับของขวัญที่สวยงามเช่นนี้มาก่อน

"ขอบคุณท่านมากค่ะ หานเจิ้น" หลินฮวากล่าวเสียงสั่น เธอรับปิ่นปักผมมาอย่างทะนุถนอม

หานเจิ้นค่อยๆ ปักปิ่นทองคำลงบนผมของหลินฮวาอย่างเบามือ

"มันสวยงามมาก... เหมือนเจ้า" เขากระซิบข้างหูเธอ

ใบหน้าของหลินฮวาแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เธอซบหน้าลงบนอกของหานเจิ้นอย่างมีความสุข

ช่วงเวลาแห่งความสุขดูเหมือนจะดำเนินต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แต่ในความเงียบสงบนั้นเอง ก็มีคลื่นใต้น้ำที่กำลังก่อตัวขึ้น

ข่าวการยกเลิกการหมั้นหมายของหานเจิ้นกับเว่ย ซูหลิน และการที่เขากำลังจะแต่งงานกับหญิงสาวชาวบ้านธรรมดาอย่างหลินฮวา เริ่มแพร่กระจายออกไป

บรรดาญาติผู้ใหญ่ในตระกูลมู่หลายคนไม่พอใจกับการตัดสินใจของหานเจิ้น พวกเขามองว่าหลินฮวาไม่เหมาะสมที่จะมาเป็นภรรยาของทายาทตระกูลใหญ่เช่นเขา

วันหนึ่ง กลุ่มญาติผู้ใหญ่เข้ามาพบหานเจิ้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

"หานเจิ้น นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมเจ้าถึงยกเลิกการหมั้นหมายกับคุณหนูเว่ย และจะมาแต่งงานกับหญิงสาวที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเช่นนี้!" หนึ่งในญาติผู้ใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

หานเจิ้นมองหน้าญาติผู้ใหญ่ด้วยความหนักแน่น "ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะแต่งงานกับหลินฮวา"

"เจ้ากำลังทำลายชื่อเสียงของตระกูล! หญิงผู้นั้นไม่คู่ควรกับเจ้า!" อีกคนกล่าวเสริม

"ความสุขของข้าสำคัญกว่าชื่อเสียงที่ไม่จีรัง" หานเจิ้นตอบอย่างหนักแน่น "ข้ารักหลินฮวา และข้าจะแต่งงานกับนาง"

บรรดาญาติผู้ใหญ่ต่างก็ไม่พอใจกับการยืนกรานของหานเจิ้น พวกเขาพยายามพูดจาหว่านล้อมและข่มขู่ แต่หานเจิ้นก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจ

หลินฮวาที่แอบได้ยินการสนทนานั้นรู้สึกไม่สบายใจ เธอรู้ว่าฐานะของเธอกับหานเจิ้นแตกต่างกันมาก และการแต่งงานของพวกเขาอาจจะนำมาซึ่งปัญหามากมาย

เย็นวันนั้น หลินฮวาจึงตัดสินใจที่จะพูดคุยกับหานเจิ้นถึงเรื่องนี้

"หานเจิ้น..." หลินฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

"มีอะไรหรือ หลินฮวา? เจ้าดูไม่สบายใจเลย" หานเจิ้นถามด้วยความเป็นห่วง

"ข้าได้ยินสิ่งที่ญาติผู้ใหญ่พูดคุยกับท่าน..." หลินฮวากล่าวเสียงแผ่ว "ท่านแน่ใจแล้วหรือคะ ที่จะแต่งงานกับข้าเจ้า?"

หานเจิ้นจับมือเธออย่างอบอุ่น "ข้าแน่ใจ หลินฮวา ข้ารักเจ้า และข้าไม่สนใจว่าใครจะว่าอย่างไร"

"แต่ข้าไม่อยากให้ท่านต้องมีปัญหายุ่งยากเพราะข้าเจ้า..."

"เจ้าคือความสุขของข้า หลินฮวา ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีกแล้ว" หานเจิ้นกล่าวด้วยความจริงใจ

หลินฮวามองหน้าเขาด้วยความรักและความซาบซึ้ง เธอรู้ว่าเธอโชคดีแค่ไหนที่ได้พบกับผู้ชายคนนี้