All Chapters of ย้อนเวลามาเจอรัก: Chapter 1 - Chapter 10

กลิ่นหอมเข้มข้นของน้ำมันงาคั่วคลุกเคล้ากับกลิ่นเครื่องเทศนานาชนิด ฟุ้งกระจายไปทั่วห้องครัวสเตนเลสที่ทันสมัย เสียงกระทะเหล็กใบใหญ่ถูกพลิกกลับไปมาอย่างคล่องแคล่ว ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายผู้ปรุง แสงไฟสีขาวสว่างจ้าส่องลงมาจับทุกอิริยาบถของ หลิน เยว่ซี เชฟสาววัยย่าง 28 ปี ผู้ได้รับการยอมรับว่าเป็นอัจฉริยะแห่งวงการอาหารจีน เธอคือหัวใจสำคัญที่ดึงดูดลูกค้ากระเป๋าหนักให้เข้ามาลิ้มลองรสชาติอันเป็นเอกลักษณ์ของโรงแรมหรูระดับประเทศแห่งนี้ปลายนิ้วเรียวยาวที่ได้รับการดูแลอย่างดี สัมผัสและปรุงแต่งวัตถุดิบแต่ละชนิดด้วยความใส่ใจ ราวกับศิลปินกำลังสร้างสรรค์งานศิลปะชั้นเลิศ ไม่นานนัก "เป๋าฮื้อเจี๋ยนคะน้าฮ่องกงน้ำมันหอย" จานซิกเนเจอร์ที่ใครต่อใครต่างก็ใฝ่ฝันถึง ก็ถูกจัดวางลงบนจานกระเบื้องลายครามอย่างพิถีพิถัน พร้อมส่งตรงสู่โต๊ะของท่านประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังถึงแม้ฝีมือการทำอาหารของหลิน เยว่ซี จะเป็นที่กล่าวขานไปทั่วทั้งวงการ จนยากจะหาผู้ใดมาเทียบเคียงได้ ทว่าบุคลิกส่วนตัวของเธอกลับเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งในขั้วโลกเหนือ ความมั่นใจในตนเองที่สูงล้นจนกลายเป็นความหยิ่งทะนง ทำให้เธอไม่เคยใส่ใจความ

สายตาของ ไป๋ หลินฮวา สบเข้ากับดวงตาคมกริบของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก มู่ หานเจิ้น เขายืนมองแผงขาย เจียนปิ่ง ของเธอด้วยท่าทีที่อ่านไม่ออก ราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่างหลินฮวารู้สึกใจเต้นแรงอย่างประหลาด ทั้งที่ไม่เคยรู้จักชายผู้นี้มาก่อน รูปลักษณ์ที่โดดเด่นของเขาช่างแตกต่างจากผู้คนทั่วไปในตลาดเล็กๆ แห่งนี้หานเจิ้นค่อยๆ ก้าวเท้าเข้ามาใกล้แผงของหลินฮวา ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็หลีกทางให้เขาอย่างเกรงใจ บ่งบอกว่าชายผู้นี้คงไม่ใช่คนธรรมดา"นี่คือ... เจียนปิ่ง?" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถาม ดวงตาของเขาทอดมองไปยังแผ่นแป้งบางกรอบสีเหลืองทองที่ทาไข่และโรยด้วยต้นหอม"เจ้าค่ะ ท่านสนใจจะลองชิมหรือไม่?" หลินฮวารีบกล่าวเชิญด้วยรอยยิ้มหานเจิ้นพยักหน้าเล็กน้อย "ขอลองหนึ่งชิ้น"หลินฮวารีบลงมือทำ เจียนปิ่ง สดๆ ร้อนๆ อีกครั้ง ท่าทางคล่องแคล่วของเธอเป็นที่น่าจับตามอง ไม่นานนัก เจียนปิ่ง หอมกรุ่นก็ถูกส่งให้กับหานเจิ้นชายหนุ่มรับไปชิมอย่างช้าๆ ดวงตาของเขาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากได้ลิ้มรส"รสชาติ... ไม่เลว" หานเจิ้นเอ่ยขึ้นหลังจากกลืนไปคำหนึ่ง"ขอบคุณค่ะ ท่านชอบหรือไม่เจ้าคะ?" หลินฮวาถามด้วยความหวัง"ก็พอ

การเข้ามาของ ไป๋ หลินฮวา สร้างความเปลี่ยนแปลงให้กับคฤหาสน์ของ มู่ หานเจิ้น อย่างเห็นได้ชัด อาหารที่เธอปรุงเต็มไปด้วยรสชาติที่แปลกใหม่และน่าสนใจ ทำให้แขกที่มาเยือนต่างก็ติดใจและเอ่ยปากชมไม่ขาดสายเว่ย ซูหลิน สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ด้วยความไม่พอใจที่ทวีคูณขึ้น เธอรู้สึกว่าความสนใจของหานเจิ้นที่มีต่อหลินฮวานั้นมากเกินกว่าคนครัวคนหนึ่งวันหนึ่ง ขณะที่หลินฮวากำลังเตรียมวัตถุดิบอยู่ในครัว ซูหลินก็เดินเข้ามาด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง"เจ้าเป็นแค่คนครัว ไม่ทราบว่ามีอะไรดีนักหนา คุณชายถึงได้ให้ความสำคัญเจ้ามากเช่นนี้" ซูหลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาหลินฮวาเงยหน้ามองเธออย่างสงสัย "ข้าเจ้าเพียงทำหน้าที่ของตนเองเท่านั้น""หน้าที่ของเจ้าคือการทำอาหาร ไม่ใช่การเข้ามาวุ่นวายในเรื่องที่ไม่ใช่ของเจ้า" ซูหลินกล่าวเสียงแข็ง"ข้าเจ้าไม่เข้าใจว่าท่านหมายถึงอะไร" หลินฮวาตอบด้วยความสงสัย"อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่" ซูหลินแค่นเสียง "เจ้ามันก็แค่หญิงชาวบ้านต่ำต้อยที่คิดจะปีนป่าย!"หลินฮวารู้สึกไม่พอใจกับคำพูดดูถูกเหยียดหยามนั้น แต่เธอก็พยายามควบคุมอารมณ์"ข้าเจ้าไม่เคยคิดเช่นนั้น ท่านเข้าใจผิดแล้

หลังจากได้รับการเตือนจาก มู่ หานเจิ้น ไป๋ หลินฮวา ก็ใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์ด้วยความระมัดระวังมากยิ่งขึ้น เธอตั้งใจทำงานในครัวอย่างเต็มที่ พยายามปรุงอาหารแต่ละมื้อให้ดีที่สุด เพื่อตอบแทนความเมตตาของหานเจิ้น และเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าเธอไม่ได้ต้องการเข้ามาวุ่นวายในเรื่องส่วนตัวของเขาแต่ถึงกระนั้น เว่ย ซูหลิน ก็ยังคงจับจ้องมองหลินฮวาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร หาโอกาสกลั่นแกล้งเธออยู่เสมอ แม้ว่าหานเจิ้นจะเคยเตือนเธอแล้วก็ตามวันหนึ่ง ขณะที่หลินฮวากำลังเตรียมน้ำซุปสมุนไพรอยู่ในครัว ซูหลินก็เดินเข้ามาพร้อมกับคนรับใช้หญิงคนสนิท"ไป๋ หลินฮวา" ซูหลินเรียกด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบหลินฮวาเงยหน้าขึ้นมอง "ท่านมีอะไรหรือเจ้าคะ?""ข้าได้ยินมาว่าเจ้าปรุงอาหารเก่งนัก วันนี้ข้าอยากจะลองฝีมือเจ้าหน่อย" ซูหลินกล่าวด้วยรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยเลศนัย"ยินดีเจ้าค่ะ ท่านต้องการให้ข้าเจ้าปรุงอะไร?" หลินฮวาถามอย่างสุภาพ"ข้าอยากกิน ซุปหูฉลามน้ำแดง ที่เจ้าเคยทำให้แขกในงานเลี้ยงนั่นแหละ แต่ข้ามีข้อแม้..." ซูหลินเว้นจังหวะเล็กน้อย มองหลินฮวาด้วยสายตาที่ท้าทาย "ข้าต้องการให้เจ้าปรุงด้วยวัตถุดิบที่ข้าเป็นคนจัดหามาเอง"หลินฮวารู

หลังจากที่ได้รับการยืนยันว่าน้ำมันงามีสิ่งแปลกปลอมเจือปน มู่ หานเจิ้น ก็เรียก เว่ย ซูหลิน มาพบที่ห้องทำงานของเขาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม"ซูหลิน" หานเจิ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจ้ามีอะไรจะอธิบายเกี่ยวกับเรื่องน้ำมันงาในครัวหรือไม่?"ซูหลินหน้าซีดลงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงแสดงท่าทีปฏิเสธ "ข้าไม่ทราบเรื่องนั้นค่ะคุณชาย อาจจะเป็นความผิดพลาดของคนครัวเองก็ได้""อย่าโกหกข้า" หานเจิ้นกล่าวเสียงต่ำ "ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจหลินฮวา และพยายามหาทางกลั่นแกล้งนาง"ซูหลินน้ำตาคลอเบ้า "คุณชายคะ ท่านเชื่อหญิงคนนั้นมากกว่าข้าหรือคะ? ข้าเป็นคู่หมั้นของท่านนะคะ!""การเป็นคู่หมั้นไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ" หานเจิ้นกล่าวอย่างเฉียบขาด "ข้าเตือนเจ้าแล้วครั้งหนึ่ง ถ้าเจ้ายังไม่หยุด ข้าจะถือว่าเจ้าไม่เคารพการตัดสินใจของข้า"ซูหลินรู้ว่าครั้งนี้หานเจิ้นโกรธจริงๆ เธอจึงไม่กล้าโต้เถียงอีกต่อไป ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้เงียบๆ"ต่อไปนี้ จงอยู่ให้ห่างจากหลินฮวา และอย่าได้หาเรื่องนางอีก ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าทำอะไรไม่ดี ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่" หานเจิ้นสั่งด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดหลังจากที่ซูหลินออกไปแล้ว หานเจิ้นก็ถอนหายใ