ย้อนเวลามาเจอรัก

กลิ่นหอมเข้มข้นของน้ำมันงาคั่วคลุกเคล้ากับกลิ่นเครื่องเทศนานาชนิด ฟุ้งกระจายไปทั่วห้องครัวสเตนเลสที่ทันสมัย เสียงกระทะเหล็กใบใหญ่ถูกพลิกกลับไปมาอย่างคล่องแคล่ว ราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายผู้ปรุง แสงไฟสีขาวสว่างจ้าส่องลงมาจับทุกอิริยาบถของ หลิน เยว่ซี เชฟสาววัยย่าง 28 ปี ผู้ได้รับการยอมรับว่าเป็นอัจฉริยะแห่งวงการอาหารจีน เธอคือหัวใจสำคัญที่ดึงดูดลูกค้ากระเป๋าหนักให้เข้ามาลิ้มลองรสชาติอันเป็นเอกลักษณ์ของโรงแรมหรูระดับประเทศแห่งนี้

ปลายนิ้วเรียวยาวที่ได้รับการดูแลอย่างดี สัมผัสและปรุงแต่งวัตถุดิบแต่ละชนิดด้วยความใส่ใจ ราวกับศิลปินกำลังสร้างสรรค์งานศิลปะชั้นเลิศ ไม่นานนัก "เป๋าฮื้อเจี๋ยนคะน้าฮ่องกงน้ำมันหอย" จานซิกเนเจอร์ที่ใครต่อใครต่างก็ใฝ่ฝันถึง ก็ถูกจัดวางลงบนจานกระเบื้องลายครามอย่างพิถีพิถัน พร้อมส่งตรงสู่โต๊ะของท่านประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดัง

ถึงแม้ฝีมือการทำอาหารของหลิน เยว่ซี จะเป็นที่กล่าวขานไปทั่วทั้งวงการ จนยากจะหาผู้ใดมาเทียบเคียงได้ ทว่าบุคลิกส่วนตัวของเธอกลับเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็งในขั้วโลกเหนือ ความมั่นใจในตนเองที่สูงล้นจนกลายเป็นความหยิ่งทะนง ทำให้เธอไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของผู้ร่วมงาน

"เชฟหลินคะ ออร์เดอร์พิเศษจากห้องหมายเลข 10 ต้องการซุปหูฉลามน้ำแดงเพิ่มค่ะ" ผู้ช่วยเชฟสาวหน้าตาตื่นรีบเข้ามาแจ้ง

"ก็ไปจัดการสิ นั่นมันหน้าที่ของเธอไม่ใช่หรือไง? ตอนนี้ฉันกำลังควบคุมไฟสำหรับเมนูสำคัญ อย่าให้ใครมารบกวน" หลิน เยว่ซีตอบกลับเสียงเรียบ โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองคู่สนทนา มือยังคงสาละวนกับการผัดอาหารในกระทะ

ด้านหลังเคาน์เตอร์เตรียมวัตถุดิบ เว่ย ซูหลิน เชฟรุ่นพี่วัย 32 ปี ยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลายปะปนกัน ความขุ่นเคืองน้อยใจก่อตัวขึ้นในอก เธอทำงานในครัวแห่งนี้มานานกว่าห้าปี ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ เรียนรู้ทุกขั้นตอนอย่างอดทน แต่กลับไม่เคยได้รับคำชมเชยหรือโอกาสในการแสดงฝีมือเทียบเท่าเชฟรุ่นน้องที่เพิ่งก้าวเข้ามาในวงการได้ไม่นาน

"เฮ้อ..." ซูหลินถอนหายใจเบาๆ พลางก้มหน้าหั่นผักด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

ในคืนที่ท้องฟ้ามืดสนิท หลังเสร็จสิ้นภาระกิจอันหนักอึ้ง หลิน เยว่ซีกำลังขับรถสปอร์ตหรูสีแดงเพลิงกลับคอนโดมิเนียมสุดหรูใจกลางเมือง แสงไฟจากอาคารสูงระยิบระยับสองข้างทางสะท้อนกับตัวรถเป็นประกาย ความอ่อนล้าจากการทำงานตลอดทั้งวันเริ่มกัดกินเรี่ยวแรง

ทันใดนั้น พวงมาลัยในมือก็สั่นสะท้านอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หลิน เยว่ซีรู้สึกถึงความผิดปกติและรีบเหยียบเบรกสุดแรง ทว่ารถกลับไม่ตอบสนอง ราวกับว่าเท้าของเธอกำลังเหยียบอากาศ

"บ้าจริง! เบรกแตกเหรอเนี่ย!?" ดวงตาคู่คมเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก เหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มผุดพรายตามไรผม ภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน สติสัมปชัญญะค่อยๆ เลือนรางลง พร้อมกับเสียงดังสนั่นเมื่อรถยนต์คันหรูพุ่งชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ริมถนนอย่างรุนแรง

...

ความเจ็บปวดแสนสาหัสแล่นริ้วไปทั่วร่าง ไป๋ หลินฮวา ค่อยๆ ปรือเปลือกตาขึ้นอย่างยากเย็น แสงสลัวลอดผ่านรอยแตกของผนังดินเข้ามาในห้องเล็กๆ ที่ดูเก่าโทรม กลิ่นดิน กลิ่นหญ้า และกลิ่นอับชื้นลอยมาแตะจมูก

"อืม..." เสียงครางเบาๆ หลุดออกจากริมฝีปากแห้งผาก เธอพยายามขยับตัว แต่ความเจ็บปวดที่แผ่นหลังทำให้ต้องนิ่วหน้า

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าช่างแตกต่างจากห้องนอนหรูหราของเธอราวกับอยู่กันคนละโลก ผนังดินที่ฉาบด้วยปูนขาวบางๆ หลังคามุงจากที่เห็นร่องรอยของความเก่า เตียงไม้ผุๆ ที่มีฟูกฟางบางๆ ปูอยู่ และผ้าห่มเนื้อหยาบที่คลุมกายเธอไว้... ที่นี่มันที่ไหนกัน?

ในขณะที่ความสับสนยังคงวนเวียนอยู่ในความคิด หญิงวัยกลางคนใบหน้าซูบผอม ดวงตาแดงก่ำ รีบเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าตกใจและเป็นห่วง

"อ้ายย่ะ! เสี่ยวฮวา... ในที่สุดเจ้าก็ฟื้นเสียที แม่ใจหายใจคว่ำหมด" เสียงของนางสั่นเครือเล็กน้อย

"เสี่ยวฮวา?" หลินฮวาขมวดคิ้วมุ่น มองหญิงตรงหน้าด้วยความงุนงง "คุณ... เรียกฉันว่าอะไรนะคะ? ฉันชื่อ... หลิน เยว่ซี"

หญิงวัยกลางคนชะงักไปเล็กน้อย มองใบหน้าซีดเซียวของเธอด้วยความสงสัย ก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

"หลิน เยว่ซี? เจ้าพูดอะไรน่ะเสี่ยวฮวา เจ้าความจำเสื่อมไปแล้วหรือ? เจ้าชื่อไป๋ หลินฮวา ไม่ใช่หรือ?"

ไป๋ หลินฮวา... ไม่ใช่ หลิน เยว่ซี... นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่? และทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเรียกเธอด้วยชื่อที่ไม่คุ้นเคย? ความสับสนและความหวาดหวั่นเริ่มก่อตัวขึ้นในจิตใจ