พิเศษ9

เมื่อแผนการใส่ร้ายด้วยคำพูดไม่สำเร็จ หลิว ฮุ่ยหลิน ก็เริ่มคิดหาวิธีที่แนบเนียนและร้ายกาจยิ่งกว่าเดิม เธอตัดสินใจที่จะใช้ความแตกต่างทางวัฒนธรรมและความไม่คุ้นเคยกับยุคสมัยของ ซินเยว่ มาเป็นเครื่องมือ

ฮุ่ยหลินแอบสังเกตกิจวัตรประจำวันของซินเยว่ และพยายามหาโอกาสที่จะทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายหรือถูกเข้าใจผิด

วันหนึ่ง ฮุ่ยหลินเห็นซินเยว่สนใจเครื่องดนตรีโบราณชิ้นหนึ่งในห้องโถงใหญ่ เธอจึงวางแผนที่จะใช้สิ่งนี้

ต่อมา ฮุ่ยหลินแสร้งทำเป็นชวนซินเยว่ไปเดินเล่นในงานเทศกาลประจำหมู่บ้าน ที่นั่นมีการแสดงดนตรีพื้นเมืองและการละเล่นต่างๆ มากมาย

"ซินเยว่ เจ้าเคยเห็นการแสดงแบบนี้หรือไม่?" ฮุ่ยหลินถามด้วยรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร

ซินเยว่มองการแสดงด้วยความสนใจ "ไม่เคยค่ะ น่าตื่นตาตื่นใจมาก"

ฮุ่ยหลินชี้ไปยังเวทีที่มีนักดนตรีกำลังบรรเลงเพลงด้วยเครื่องดนตรีโบราณชิ้นหนึ่งที่คล้ายกับที่อยู่ในห้องโถงใหญ่

"นั่นคือ 'กู่ฉิน' เครื่องดนตรีที่มีประวัติยาวนาน หากเจ้าสนใจ ข้าจะสอนวิธีเล่นให้" ฮุ่ยหลินเสนอ

ซินเยว่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงตอบตกลง

ฮุ่ยหลินพาซินเยว่ไปที่กระท่อมเล็กๆ หลังเวที ซึ่งมีกู่ฉินวางอยู่ เธอเริ่มสอนวิธีการวางนิ้วและการดีดสายอย่างคร่าวๆ

"ลองดูสิ" ฮุ่ยหลินกล่าวเชียร์

เมื่อซินเยว่ลองดีด ปรากฏว่าเสียงที่ออกมาไม่เป็นเพลง ฮุ่ยหลินแอบยิ้มอย่างมีเลศนัย

ในขณะนั้นเอง เฟยหลงที่ตามหาซินเยว่ด้วยความเป็นห่วงก็เดินผ่านมาพอดี เขาเห็นภาพซินเยว่กำลังจับเครื่องดนตรี และฮุ่ยหลินยืนอยู่ข้างๆ

ฮุ่ยหลินรีบพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดังพอให้เฟยหลงได้ยิน "ซินเยว่บอกว่าเครื่องดนตรีนี้เล่นง่าย แต่ข้าว่ามันยากเกินไปสำหรับนาง"

ซินเยว่รู้สึกงุนงงกับคำพูดของฮุ่ยหลิน

เฟยหลงมองทั้งสองด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าฮุ่ยหลินต้องการอะไร

ฮุ่ยหลินเดินเข้าไปหาเฟยหลงด้วยท่าทีที่ดูเป็นห่วงเป็นใย

"ท่านคะ ข้าแค่อยากจะช่วยให้นางได้เรียนรู้วัฒนธรรมของเรา แต่ดูเหมือนนางจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่" ฮุ่ยหลินกล่าว

คำพูดของฮุ่ยหลินทำให้เฟยหลงเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจในตัวซินเยว่อีกครั้ง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมซินเยว่ถึงดูไม่กระตือรือร้นที่จะเรียนรู้วัฒนธรรมของที่นี่

ความสงสัยในใจของ มู่ เฟยหลง เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้งจากคำพูดของ หลิว ฮุ่ยหลิน เขามอง ซินเยว่ ด้วยความไม่แน่ใจนัก ทำไมเธอถึงดูไม่สนใจที่จะเรียนรู้วัฒนธรรมของยุคนี้?

ซินเยว่สังเกตเห็นสายตาที่เปลี่ยนไปของเฟยหลง เธอรู้สึกใจเสียที่ฮุ่ยหลินพยายามสร้างความเข้าใจผิด

"เฟยหลงคะ ฉัน..." ซินเยว่พยายามจะอธิบาย

แต่เฟยหลงขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยังคงมีความลังเล "เจ้าไม่ชอบวัฒนธรรมที่นี่หรือ?"

ซินเยว่ส่ายหน้าทันที "ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ฉันแค่... ยังไม่ค่อยเข้าใจวิธีการเล่นเครื่องดนตรีโบราณเท่านั้นเองค่ะ"

"แต่ฮุ่ยหลินบอกว่าเจ้าดูไม่สนใจ" เฟยหลงกล่าว

"ฉันสนใจนะคะ! ฉันแค่อาจจะเรียนรู้ช้าไปหน่อย" ซินเยว่ตอบอย่างร้อนรน เธอรู้สึกน้อยใจที่เฟยหลงดูเหมือนจะเชื่อคำพูดของฮุ่ยหลินมากกว่าเธอ

ฮุ่ยหลินที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แอบยิ้มอย่างพอใจที่แผนของเธอกำลังได้ผล

ไป๋ หลินฮวา ที่เห็นสถานการณ์ตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง ก็เดินเข้ามาใกล้

"เฟยหลง เจ้าอย่าเพิ่งตัดสินใจอะไรตอนนี้เลย ซินเยว่เพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน การเรียนรู้วัฒนธรรมใหม่ๆ ต้องใช้เวลา" หลินฮวากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เข้าใจ

เฟยหลงมองหน้ามารดาด้วยความสับสน เขารักและเคารพความคิดเห็นของหลินฮวาเสมอ

"แต่..." เฟยหลงยังคงลังเล

"ไม่มี 'แต่' เฟยหลง เจ้าควรจะให้โอกาสซินเยว่ได้ปรับตัว" หลินฮวากล่าวเสริม

ซินเยว่มองหลินฮวาด้วยความขอบคุณ เธอรู้สึกซาบซึ้งที่หลินฮวาเชื่อมั่นในตัวเธอ

เฟยหลงถอนหายใจออกมาเบาๆ "ข้าเข้าใจแล้วท่านแม่ ข้าอาจจะคิดมากเกินไป" เขาหันไปมองซินเยว่ด้วยสายตาที่อ่อนลง "ข้าขอโทษเจ้าด้วยซินเยว่"

ซินเยว่ยิ้มบางๆ "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ"

ฮุ่ยหลินเห็นว่าแผนการทำให้เฟยหลงเข้าใจผิดในครั้งนี้ไม่สำเร็จ เธอก็รู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ เธอมั่นใจว่าจะต้องหาทางกำจัดซินเยว่ออกไปให้ได้