บทที่ 26 รับผลกรรมที่ก่อ

บทที่ 26 รับผลกรรมที่ก่อ

       เสิ่นลี่อิงเบื่อแสนเบื่อกับการทะเลาะกับคนในหมู่บ้านแห่งนี้เต็มที พวกเขาเห็นนางไม่เอาเรื่องจนเด็ดขาดก็เลยตามหาเรื่องไม่ยอมหยุดหย่อน พอครั้งนี้นางเลือกตีให้น่วมเป็นตัวอย่างก็ยังกล้าหาเรื่องลำบากใจมาให้นางอีก คงเป็นเพราะฉินเปาที่ไม่ยอมบอกสาเหตุที่ถูกลี่อิงตีจนเกือบตาย

อยากตายกันไปข้างก็จัดให้ได้!

“มาคร่ำครวญเอาอะไรไม่ทราบ”

“เจ้า!” ทันทีที่เสิ่นลี่อิงก้าวลงมาจากรถม้าผู่จานก็พุ่งเข้ามาหวังทำร้ายนางทันที แต่ก่อนจะได้ฟาดฝ่ามือลงมาก็ถูกสกัดไว้เสียก่อนจากองครักษ์ที่ติดตามมาด้วย

“เจ้า ตีลูกข้าปางตาย นังปีศาจ เจ้ามันโหดร้ายเกินคน”

       นางผู่จานคนนี้หากอยู่ในภพเก่าของเสิ่นลี่อิงคงได้ทำงานในวงการบันเทิง เพราะทันทีที่สิ้นคำก่นด่าว่าลี่อิงโหดร้าย หญิงท้วมผู้นี้ก็สะบัดมือให้สามีประคองฉินเปาที่ใบหน้าบวมปูด มีเลือดไหลซึมออกจากทางปากเข้ามาทันที ยกให้เห็นมือที่โดนทุบจนต้องใช้สมุนไพรพอกไว้

       คนสกุลหยางมองนางด้วยแววตาอาฆาตมาดร้าย ส่วนคนในหมู่บ้านก็ส่งสายตาเคลือบแคลงมาให้สมาชิกใหม่ของหมู่บ้าน พวกเขาแม้ไม่อยากจะเชื่อว่าแม่นางที่ยอมแบ่งปันวิธีการหาเงินของตนให้อย่างไม่ปิดบังจะทำเช่นนี้ได้ แต่เพราะหลักฐานที่เห็นอยู่ตรงหน้า ทำให้คิดเป็นอื่นไม่ได้จริงๆ บ้างก็มึนงงกับความสามารถในการทำร้ายคนของสตรีตรงหน้า

“จะเงียบอีกนานหรือไม่ ลูกข้า ลูกชายเพียงคนเดียวของข้าปางตายถึงเพียงนี้จะรับผิดชอบอย่างไร”

“รับผิดชอบหรือ เขาทำอะไรไว้เล่าจึงโดนตี ฉินเปาที่แสนดีของเจ้าได้บอกไว้หรือไม่”

“จะทำสิ่งใดได้กัน ไม่ว่าเขาทำสิ่งใดมันสมควรแล้วหรือที่เจ้าจะทำร้ายจะลูกข้าจนเกือบจะพิการเช่นนี้”

“สมควรไม่สมควรวัดอย่างไร” ลี่อิงถาม

       เมื่อคู่กรณีเงียบไปอยู่นาน ลี่อิงจึงถามซ้ำ “ตอบไม่ได้?”

“วัดอย่างไรก็ไม่สมควรทั้งนั้น!” หัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนพูดขึ้น 

“เช่นนั้นหากข้าคิดจะตีท่านเพื่อเอาเงินหนึ่งพันเจ็ดร้อยตำลึงทอง ท่านก็จะปล่อยข้าไปโดยไม่ทำสิ่งใดใช่หรือไม่!”

“ห๊าาา!” เสียงชาวบ้านรวมถึงนางผู่จานและสามีร้องขึ้นพร้อมกัน สภาพของฉินเปาถูกลืมไปชั่วขณะ

“แม่นางเจ้าขายของได้มากถึงเพียงนั้นเชียวหรือ มิน่าเล่าถึงได้สอนวิธีเพาะเห็ดให้พวกข้า” หนึ่งในชาวบ้านที่ได้ไปเรียนเพาะเห็ดกล่าวขึ้นอย่างตกตะลึง

“มิใช่จากการค้าขายหรอก ข้าโชคดีเจอเห็ดหลินจือจึงนำมาเพาะแบบที่สอนทุกคน”

       ชาวบ้านที่ได้ไปเรียนรู้วิธีเพาะเห็ดระบายยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น นั่นหมายความว่าหากพวกเขาโชคดีได้เจอเห็ดที่มีค่าย่อมสามารถนำมาเพาะด้วยวิธีเดียวกันได้ทั้งหมดโดยไม่ต้องหาวิธีการใหม่ หนทางลืมตาอ้าปากย่อมอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

“ว่าอย่างไรหากข้าเอาเงินมาจากเจ้ามากถึงเพียงนั้นก็จะปล่อยข้าไปใช่หรือไม่” นางหันกลับไปทางนางผู่จานและคนสกุลหยางที่ยืนรวมกันอยู่

“แต่นี่..” ยังไม่ทันจะพูดจบสามีของนางผู่จานก็ถูกน้องสาวตนพูดขัด

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ เจ้าบอกว่าเพาะเห็ดได้เป็นพันตำลึงทอง ในฐานะผู้อาศัยในหมู่บ้านสกุลข้า เจ้าจงบอกพวกข้ามาทั้งหมดว่าทำอย่างไร” ลูกสาวของลุงหยางหัวหน้าหมู่บ้านกล่าวแทรกขึ้นมา

“กฎหมายข้อใดอนุญาตให้พวกเจ้าขู่เข็ญคนให้มอบวิธีทำกินให้เปล่าๆ กัน เจ้าได้มาช่วยข้าคิดหรือ ข้าจะสอนไม่สอนใครก็เรื่องของข้า” เสิ่นลี่อิงกอดอกนิ่ง ก่อนจะหันไปเรียกองครักษ์จากจวนเสียนอ๋องให้ไปขนของในบ้านนางขึ้นรถม้าทั้งหมดโดยให้เปาหลงไปกับพวกเขาด้วย

       เมื่อเห็นกลุ่มคนที่มาจากจวนอ๋องหายลับเข้าไปในหมู่บ้าน ลุงหยางหัวหน้าหมู่บ้านจึงค่อยอ้าปากพูดขึ้นมาอีกครั้งอย่างวางท่า “เจ้าเป็นคนนอกไร้ที่มา ข้าสู้อุตส่าห์ใจดียอมให้เจ้าเข้ามาอยู่อาศัยในหมู่บ้านแห่งนี้ พอมาถึงก็สร้างแต่ปัญหา หาเรื่องหลานชายข้าไม่เว้นแต่ละวัน วิธีทำกินเช่นนี้ควรมอบให้เป็นความรู้ของหมู่บ้านจึงจะถูกต้อง”

“ท่านพูดบ้าอะไร หาเรื่องฉินเปา? ต้องให้ข้าสาธยายหรือไม่ ว่าหลานชายของท่านทำสิ่งใดไว้บ้าง หลานท่านต่างหากที่พยายามเข้าหาข้า พอข้าไม่สนใจก็วกกลับจดจ้องหาเรื่องข้า นิสัยโทษคนอื่นเหมือนกันทั้งตระกูลเลยหรือนี่”

“สามหาว” ลุงหยางตะโกนลั่น

“ข้ายังพูดไม่จบ! หวังจะให้ข้าสอนวิธีการเพาะเห็ด ฝันไปเถอะ อย่างไรทุกคนก็ตกลงกันแล้วว่าจะเก็บเป็นความลับ ความรู้หมู่บ้าน น่าขัน!ใครจะยอมให้ตนเองมีคู่แข่งเป็นคนทั้งหมู่บ้านกัน” 

“ใช่ๆๆ พวกเราไม่ยอมหรอก” ชาวบ้านที่รู้วิธีการเพาะกล่าวสนับสนุนขึ้น

       นั่นสร้างความไม่พอใจให้กับคนที่ไม่ได้มีส่วนได้กับชาวบ้านกลุ่มแรกให้เริ่มมีสีหน้าย่ำแย่ “เช่นนี้พวกข้าก็ต้องยากจนต่อไปหรือ”

“ผิดแล้ว มีแค่คนที่เป็นคนสกุลหยางเท่านั้นที่จะไม่ได้อะไรไปจากข้า เพราะคนอื่นๆ ข้าย่อมให้สูตรอาหารไปค้าขายในเมือง” 

       เมื่อสิ้นคำพูดว่าจะสอนคนที่เหลือทำสิ่งอื่น คนในหมู่บ้านที่กำลังโกรธเคืองที่ไม่ใช่ผู้ถูกเลือกกลุ่มแรกก็สงบใจลง และไม่คิดจะเข้าข้างคนสกุลหยางอีก

“ต่อให้หมู่บ้านนี้จะชื่อหมู่บ้านหยาง แต่ท่านลองมองรอบตัวดู คนสกุลหยางมีเท่าใด คนที่ทำการค้าร่วมกับข้า และจะได้วิธีทำกินจากข้ามีเท่าใด” นางระบายยิ้มเย็นออกมายักคิ้วคล้ายกับกำลังเยาะเย้ยพวกเขา

       คนในสกุลหยางมองไปรอบๆ เห็นว่าคนในหมู่บ้านเริ่มทยอยเปลี่ยนท่าที จากที่นับดูจะว่ามากก็มากกว่าคนสกุลอื่นในหมู่บ้านแต่หากนับไปจริงๆ คนสกุลอื่นรวมกันย่อมมีมากกว่าสกุลหยางเพียงสกุลเดียว

       ทันใดนั้นเองสามีของผู่จานก็เกิดโมโหคว้าเสิ่นลี่อิงเหวี่ยงลงไปกับพื้น และคนแซ่หยางผู้อื่นก็เข้ามารุมผลักนางด้วย เมื่อลี่อิงไม่ได้ตั้งตัวเช่นนี้ ก็พลาดท่าได้เช่นกัน นางล้มลงไปบนถนนหน้าหมู่บ้าน ลู่จานและจินเหมยกำลังจะเข้ามาช่วยแต่ชะงักไป เมื่อมีเสียงคนและม้าดังขึ้นมาจากด้านหลัง

“เสียนอ๋องเสด็จ!” หลังผ่านความรู้สึกนิ่งอึ้งที่เสียนอ๋องเสด็จมายังหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ ก็พลันเกิดการถวายพระพรผิดๆ ถูกๆ ชวนให้หัวเราะขึ้น

       เสียนอ๋องรอจนเสิ่นลี่อิงลุกขึ้นมาได้จึงเริ่มพูด “ใครเป็นผู้ทำร้ายนาง” 

“…” มีแต่ความเงียบเกิดขึ้นแทนคำตอบ

“หากไม่มีผู้ใดพูดก็ตายมันทั้งหมู่บ้าน!”

“เป็นลูกชายท่านหัวหน้าหมู่บ้านเริ่มก่อนพ่ะย่ะค่ะ” ไฉ่ตู้ตอบขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ

“ลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านทำร้ายผู้มีพระคุณของข้าสั่งโบยห้าสิบครั้ง หัวหน้าหมู่บ้านไม่มีความสามารถแม้แต่จะอบรมบุตรหลานตนเอง สั่งให้ปลดจากตำแหน่ง”

       เสิ่นลี่อิงยิ้มมุมปากหันไปจับจ้องที่ฉินเปาที่บาดเจ็บหนัก จนแม้แต่จะร้องระบายอารมณ์ยังทำไม่ได้ 

       ดังว่ามีสายฟ้าผ่าฟาดลงมา ตำแหน่งหลานชายหัวหน้าหมู่บ้านที่เขาภาคภูมิใจก็หลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา ที่เคยหวังว่าจะได้รับตำแหน่งต่อก็เป็นอันต้องเก็บพับไป มองดูคนในครอบครัวที่ยังมีเพียงนางผู่จานซึ่งร้องโวยวายที่พ่อของเขาต้องถูกโบย ส่วนผู้อื่นขยับตัวออกห่างท่านพ่อและท่านปู่ของเขาไปเสียแล้ว

       เสิ่นลี่อิงเลือบไปเห็นไฉ่หม่าที่หลบอยู่หลังไฉ่ตู้ก็เห็นว่าเขาหลบตานาง ลี่อิงคิดว่าเขากำลังขอบคุณสวรรค์ที่วันนั้นฉินเปาไม่ได้ชวนตนไป

       เมื่อญาติผู้พี่มาถึงนางก็ไร้ซึ่งความจำเป็นจะต้องเปลืองแรงจัดการอีก ลี่อิงบอกเรื่องที่ลุงหยางขูดรีดราคาค่าบ้านและที่ดินจากนาง และขอให้ตรวจสอบการรับสินบนย้อนหลังของ‘อดีต’หัวหน้าหมู่บ้านด้วย 

       คำพูดของนางทำให้ชาวบ้านที่ถูกกลั่นแกล้งยึดของโดยไม่มีมูลเหตุเริ่มพูดสิ่งที่โดนกระทำมากันบ้าง เมื่อคนหนึ่งฟ้องคนอื่นๆ ก็เริ่มทำตาม

       บทสรุปของเรื่องราวครั้งนี้คือสกุลหยางต้องรับกรรมที่ก่อมาหลายชั่วอายุคนในวันเดียว บางส่วนถูกเนรเทศ บางส่วนถูกส่งไปเป็นทาสตามความเลวทรามที่ได้ก่อ

       นางยืนมองดูพวกเขาถูกลากไปยังที่ว่าการในเมืองเพื่อรับบทลงโทษอย่างไร้ซึ่งความสงสาร “เรื่องนี้หากทำกับข้าไว้คนเดียวย่อมไม่บานปลายเช่นนี้” 

       คนในสกุลนี้ทั้งเอาเปรียบ เห็นแก่ตัว บีบคั้นคนในหมู่บ้านจนบางคนถึงขั้นต้องยอมขายบุตรหลานไปเป็นทาส และที่ดินในหมู่บ้านก็จัดสรรอย่างอยุติธรรม 

“ลุงหยางนี่ทำทีวางท่าว่าเป็นกลางอยู่บ้าง ที่แท้ก็เลวถึงแก่น” ลู่จานบ่นกับภรรยา

“ตระกูลหยางรังแกคนด้วยอำนาจที่มีไปจนทั่ว ต่ำช้าจริงๆ” จินเหมยพึมพำ

“เรื่องรับสินบนข้าตกใจนัก คิดว่าพวกเขามีแค่ปากเสียๆ เรื่องลุงหยางรีดไถผลผลิต เมื่อถึงคราวเก็บภาษีประจำปี ข้าไม่เคยรู้จริงๆ” ชาวบ้านผู้อื่นเริ่มพูดเสริมขึ้นมาบ้าง

“ผู้ที่โดนกลั่นแกล้งมีแต่สกุลที่มีคนน้อย คงคิดมาแล้วว่าจะไม่กล้าต่อกร” เสิ่นลี่อิงออกความเห็นกับชาวบ้านอีกครู่หนึ่ง แล้วเดินนำญาติผู้พี่ไปที่เรือนท้ายหมู่บ้าน

.

.

.

“บ้านหลังนี้เจ้าจะจัดการเช่นไร” ญาติผู้พี่ถามนางทันทีที่เข้ามาในเรือนหลังเล็ก