บททั้งหมดของ ย้อนเวลามาเป็นว่าที่พระชายาที่ถูกลืมของตัวร้าย: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทที่ 1 หมู่บ้านริมชายป่า เสิ่นลี่อิงหันมองรอบตัวอีกครั้งเพื่อเก็บข้อมูลว่าตนเองตกลงมาอยู่ที่ใด อย่างไรนางก็ต้องหาวิธีปีนกลับไปยังรถม้าของเจ้าของร่างคนเดิม ไม่แน่ว่าอาจมีสิ่งของเหลือให้นางนำไปใช้ประโยชน์ต่อได้บ้าง อย่างน้อยก็ต้องหาเอกสารยืนยันตัวตนของบ่าวไพร่ที่ติดตามมาด้วย เพื่อสวมรอยใช้ชีวิตต่อเป็นพวกนาง หรือหากไม่จำเป็นต้องใช้ตอนนี้ ก็สามารถเก็บไว้ใช้เข้าเมืองยามเดินทางไกลที่นี่เป็นน้ำตกตามธรรมชาติ ไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวแบบภพเก่า…ต้องเหนื่อยอีกแล้วล่ะสิ เสิ่นลี่อิงถอนหายใจไว้อาลัยให้ตัวเอง เมื่อมองขึ้นไปเห็นทางเขาที่จะต้องเดินย้อนกลับไป ทั้งร่างเจ็บปวดไปหมด แต่เพราะตัวนางเคยเป็นนักดับเพลิงมาถึงยี่สิบปี จึงสามารถกัดฟันข่มความเจ็บและมุ่งทำภารกิจให้สำเร็จได้ ยิ่งภารกิจนั้นทำเพื่อประโยชน์ของตัวนางเอง ซาร่าในร่างเสิ่นลี่อิงยิ่งยอมแพ้ไม่ได้ นางตัดสินใจเดินขึ้นเขาทั้งที่เสื้อผ้ายังเปียกอยู่ หากนั่งผิงไฟรอให้แห้งคงมืดค่ำเสียก่อน ระยะเวลาที่จะได้ออกจากป่าแห่งนี้ก็ต้องยืดออกไปอีก เมื่อไม่มีอุปกรณ์ปีนเขาติดตัวมาด้วยเช่นนี้ นางจึงต้องพาร่างของเสิ่นลี่อิงเดินอ้

บทที่ 3 เป็นน้องข้าไม่ต้องกลัวใครหน้าไหน เสิ่นลี่อิงนั่งเป็นลูกมือให้กับพี่จินเหมย นางสั่งให้ทำอะไรหั่นแบบไหน เสิ่นลี่อิงก็จัดการให้อย่างรวดเร็ว แม้นางจะเปิดร้านอาหารมาได้สามเกือบสี่ปี แต่ก่อนหน้านี้นางก็ชอบทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้ว เรื่องนี้ต้องยกความดีความชอบให้กับคุณแม่และคุณย่าของซาร่าในชาติภพก่อน แม่ของซาร่าเป็นหญิงชาวไทยที่มาแต่งงานกับคนต่างชาติ ซาร่าจึงมีความสามารถในการทำอาหารไทยที่เรียนรู้มาจากแม่ และอาหารฝรั่งที่ได้เรียนรู้มาจากคุณย่า จินเหมยลอบมองมายังเสิ่นลี่อิงจนนางรู้ตัว ลี่อิงจึงได้เงยหน้าขึ้นสบตาเผื่อว่าพี่จินเหมยจะมีอะไรให้นางช่วยอีก“พี่จินจะเอาอะไรหรือเดี๋ยวข้าไปหยิบให้” นางวางมีดที่กำลังซอยผักลงบนเขียง“เปล่าหรอก ข้าแค่เห็นว่าเจ้าใช้มีดคล่องแคล่วดีเท่านั้น โล่งใจไปที ข้านึกว่าจะต้องสอนเจ้าใหม่เสียทั้งหมด” จินเหมยที่กำลังขอดเกล็ดปลายิ้มให้กับนาง“ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพียงแต่พอพี่บอกให้หั่นมือมันก็ไปเองน่ะ ข้าอาจจะชอบทำกับข้าวก็ได้” เสิ่นลี่อิงเอ่ยแก้ต่างให้ตัวเองอย่างว่องไว และหยิบวัตถุดิบต่างๆ ที่หั่นเรียบร้อยแล้วส่งให้พี่จิน จิ

บทที่ 5 ลองใช้น้ำกลิ่นจันทร์กับคนดู เมื่อวางเด็กน้อยลงบนเตียงกว้างเสิ่นลี่อิงก็นำตะเกียงมาจุดให้แสงสว่างกับนางในการตรวจร่างกายทันที ระหว่างนั้นลี่อิงได้กลิ่นแปลกๆ ออกมาจากตัวเด็กคนนี้ กลิ่นนั้นถึงขั้นทำให้นางต้องขมวดคิ้วแน่นเลยทีเดียว เหงื่อผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าและซอกคอของร่างเล็กๆ ที่ลี่อิงลองพิจารณาดูแล้วน่าจะมีอายุประมาณสองหนาวยังไม่เกินสองหนาวครึ่งเสียด้วยซ้ำ วิญญาณความเป็นนักดับเพลิงที่ต้องเรียนรู้การปฐมพยาบาลมาหลายรูปแบบเริ่มจุดติดขึ้นมาทันที ใบหน้าเล็กๆ ซีดขาวไร้สีเลือดเนื้อตัวเย็นเฉียบ ปลายเล็บสีคล้ำม่วง แผลที่ศีรษะนั้นดูไม่รุนแรงเท่าใดนัก แต่ด้วยอายุของเด็ก ลี่อิงล้วงมือหยิบไฟฉายจากมิติออกมาส่องรูม่านตา แล้วก็รู้สึกโล่งใจที่ม่านตาขยายหดรับแสงอย่างปกติ สมองคงมิได้กระทบกระเทือนอันใด“ฮือออ ป้า นม เปาเปาขอโทษ อื้ออ หนาวๆๆ” เสียงเล็กๆ นั้นละเมอออกมาอย่างน่าสงสาร ปากอ้าออกเล็กน้อยทำให้ลี่อิงเห็นสีที่ผิดปกติ นางใช้มือดูเหงือกด้านในพบว่ามีสีดำคล้ำปนสลับกับแดงก่ำน่ากลัวเหลือเกิน“พี่สาวขอดูเหงือกเจ้าหน่อยนะ” เมื่อได้ยินเด็กน้อยละเมอ นางจึงได้เริ่มบอกว่านางจะทำสิ่ง

บทที่ 7 แม่เป็นเช่นไร ลูกเป็นเช่นนั้น เสิ่นลี่อิงพาเปาหลงไปอาบน้ำ และบอกให้เขารออยู่ที่บ้านก่อน เพราะนางนำเสื้อยืดของนางจากในมิติมาให้เขาใส่แทนชุดที่เลอะอุจจาระตั้งแต่เมื่อคืนนี้ จึงคิดจะไปขอเสื้อผ้าชุดเดิมของลู่เว่ยมาให้เปาหลงยืมใส่เสียก่อน“ข้าจะไปยืมเสื้อผ้ามาให้เจ้าใส่ ชุดเช่นนี้ใส่ออกไปข้างนอกไม่ได้รู้หรือไม่”“ขอรับ พี่สาวอย่าทิ้งเปาเปาไปนะ”“ไม่ทิ้งอยู่แล้ว พี่สาวสัญญา” นางยื่นนิ้วก้อยออกไปตรงหน้า เปาเปาน้อยขมวดคิ้วไม่เข้าใจการกระทำของนางแต่ก็ยื่นนิ้วก้อยออกมาตามแบบที่เสิ่นลี่อิงทำ“ทำเช่นนี้เรียกว่าเกี่ยวก้อยสัญญา ข้าให้คำมั่นว่าจะไม่ทิ้งเจ้าไป” เสิ่นลี่อิงเกี่ยวนิ้วเล็กๆ เข้ามา จากนั้นก็รีบไปขอเสื้อผ้าที่บ้านของจินเหมยทันที...“พี่จิน! อยู่หรือไม่เจ้าคะ” นางตะโกนเรียกอีกฝ่ายออกไป“ว่าอย่างไร ข้ากำลังจะออกไปชวนเจ้าไปขึ้นเขาพอดี”“ข้าเพียงจะมาขอยืมเสื้อผ้าเก่าๆ ของลู่เว่ย พอจะมีบ้างหรือไม่ เมื่อคืนมีเด็กหลงมาที่บ้านของข้า คงต้องดูแลกันไปก่อน …” ลี่อิงเล่าออกไปให้อีกฝ่ายฟังบางส่วน รายละเอียดสำคัญอย่างแท้จริงไม่ได้กล่าวออกไปแม้เพียงครึ่งคำ“ได้ๆ รอเดี๋ยวน่าจะมีสักสองชุด

บทที่ 9 หมูผัดขึ้นฉ่าย น้ำแกงไก่ถู่โต้ว ช่วงปลายยามเว่ยนางและเปาหลงที่กำลังเดินไปจะขึ้นเกวียนเทียมวัวของลุงไฉ่ก็ทันเห็นเกวียนจากร้านเครื่องเรือนและข้าวของอยู่เต็มไปหมดกำลังออกไปพอดี นางจึงร้องบอกย้ำว่าให้ไปที่หมู่บ้านหยางหลังท้ายสุด ส่วนตัวนางก็จ่ายเงินกับลุงไฉ่อุ้มเปาหลงขึ้นนั่งตักบนเกวียน“เจ้ามาพอดี หากเลยเข้าไปยามเซินข้าก็ไม่อยู่รอแล้ว”“วันนี้ต้องซื้อของมาก ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ”เกวียนกลับยามเซินแปลว่าถ้าจะขายของตอนเย็นต้องมีเกวียนของตัวเอง เปาหลงก็ยังคงตื่นเต้นกับการนั่งวัวเทียมเกวียนเช่นเดิม ด้านเสิ่นลี่อิงที่นั่งประจันหน้ากับป้าผู่จานก็พลันรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที ยังดีที่ครานี้ป้าผู่ไม่ได้มาสนใจจะหาเรื่องอะไรกับนางอีก ทุกคนจึงสามารถเดินทางกันได้อย่างสงบสุข เปาเปาน้อยวิ่งนำนางกลับบ้านเพื่อไปดูสิ่งของที่หาซื้อกันมาวันนี้ ระหว่างทางนางจึงไปบอกจินเหมยที่กำลังให้อาหารไก่ว่าให้พาครอบครัวของนางมาทานข้าวเย็นที่บ้านของนาง“ต้องมานะเจ้าคะ ข้าซื้อเนื้อมาเพื่อทำอาหารเลี้ยงขอบคุณพี่โดยเฉพาะ” มาถึงหน้าบ้านนางก็ให้คนส่งของช่วยยกฟูก ฉากกั้น และคันฉ่องเข้าไปภายในบ