บทที่ 27 เตรียมตัวเดินทาง

บทที่ 27 เตรียมตัวเดินทาง

“ก็ปล่อยไว้เช่นนี้ ไม่เห็นต้องทำสิ่งใด” 

       เหตุที่เสียนอ๋องเอ่ยถามกับนางเช่นนั้นเป็นเพราะก่อนหน้านี้เสิ่นลี่อิงได้ขอให้ญาติผู้พี่ของตนคุ้มกันตัวนาง และตู้เปาหลงไปส่งที่จวนหนิงอ๋อง และขอให้เขาสร้างสถานะใหม่ให้ตนเอง นางจะเข้าไปในวังหนิงอ๋องในฐานะหมอหญิงลี่อิง ผู้ช่วยชีวิตอ๋องน้อยแห่งจวนหนิงอ๋องเอาไว้ 

       แผนการนี้ถูกเสียนอ๋องคัดค้านในคราแรกเกรงว่าการกระทำของนางอาจดูไม่เหมาะสม แต่เมื่อเสิ่นลี่อิงยกเหตุผลว่าคนที่วางยาได้ทั้งหนิงอ๋องและลูกในเวลาไล่เลี่ยกัน ทั้งยังเป็นยาพิษชนิดเดียวกันย่อมต้องเป็นฝีมือของคนภายในเป็นแน่ หากนางเทียวไปเทียวมาเพื่อทำการรักษา ตัวผู้บงการก็จะสามารถสั่งให้คนของตนวางยาซ้ำได้อยู่ดี จะดีกว่าหากนางอยู่ในเรือนเพื่อให้ทุกอย่างแก้ไขได้ทันท่วงที และนางยังสามารถปกปิดเรื่องที่ ‘เสิ่นลี่อิง’ ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกด้วย

.

.

.

“ของในบ้านเจ้าเหตุใดจึงมีน้อยนัก” เสียนอ๋องอดถามไม่ได้เมื่อเห็นว่าของในบ้านที่ญาติผู้น้องของเขาจะนำติดตัวไปด้วยมีเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น เขารู้สึกงุนงงว่านางอยู่อาศัยโดยมีแค่เครื่องเรือนพื้นฐานเช่นนี้ได้อย่างไร

“ข้ามาอยู่ได้ยังไม่นานจะมีของมากมายได้อย่างไร” 

       เมื่อเห็นว่าในบ้านไม่มีอะไรแล้ว นางก็เดินพาเสียนอ๋องทะลุออกไปหลังบ้านก็พบกับเปาเปาที่ยืนควบคุมองครักษ์สองนายให้ขุดพืชผักที่นางปลูกเอาไว้ในที่ดินรอบบ้านอยู่

“เปาเปา เก็บสิ่งใดไปแล้วบ้าง”

“เก็บเห็ดไปแล้วขอรับ เหลือเพียงพืชผักพวกนี้” 

       นางพยักหน้ายิ้มให้เด็กน้อยตรงหน้าที่ช่วยแบ่งเบาจัดแจงได้เก่งกาจนัก คราแรกนางไม่คิดจะขุดสิ่งที่ปลูกแล้วออกไป แต่เมื่อเปาหลงต้องการนำไปด้วยนางก็จะปล่อยให้เขาจัดการ

“เจ้าดูแลเขาได้ดี” เสียนอ๋องที่มองดูอยู่ห่างออกมากล่าวขึ้น

“ขอบคุณ” 

       สิ่งของในบ้านนางถูกขนออกไปพักที่จวนเสียนอ๋องจนหมด เหลือไว้เพียงเครื่องปรุงและวัตถุดิบไว้สอนทำอาหารแก่ชาวบ้านที่เหลือ ลี่อิงนัดแนะให้พวกเขามาเรียนรู้ให้เสร็จสิ้นเสียในวันนี้เลย 

       คนจากแต่ละสกุลจะได้เรียนรู้อาหารที่แตกต่างกันออกไป เทียบเคียงสูตรเป็นวัตถุดิบที่พวกเขาเสาะหากันได้ บ้างก็ได้เรียนรู้วิธีการทำอาหารประเภทต่างๆ บ้างได้เรียนการทำของหมักดองเปรี้ยวเค็มหลากหลาย บ้างก็เป็นวิธีการทำเครื่องปรุงอย่างน้ำปลา และน้ำจิ้มมะเขือเทศ ผงโรยปรุงรส ส่วนสกุลกู้ของช่างกู้นางสอนพวกเขาทำชะลอมดักปลาแทนการทำอาหารเพื่อให้เข้ากับความถนัดของพวกเขา ทั้งอุปกรณ์นี้ยังมีประโยชน์นัก

       หลังจากนี้การค้าขายอาหารหรือการเพาะเห็ดของแต่ละครอบครัวจะเป็นอย่างไร ก็เป็นเรื่องที่พวกเขาต้องไปพยายามด้วยตนเองแล้ว ล่วงเลยไปยามห้ายรถม้าจากจวนอ๋องที่ขนของล่วงหน้าไปแล้วก็วนกลับมารับนางและเปาหลงไปพักอาศัยในจวนเสียนอ๋องชั่วคราว

เรือนผิงกั๋ว จวนเสียนอ๋อง

“พี่สาวเราจะได้ไปหาท่านพ่อกันจริงหรือ”

“จริงสิ เสียนอ๋องท่านอาของเจ้าเป็นผู้คุ้มกันไปเองเช่นนี้ ย่อมต้องปลอดภัย”

“คิดถึงท่านพ่อ”

“ข้ารู้แล้ว ท่านพ่อเองก็คงคิดถึงเจ้าเช่นกัน รอพระชายาเอกอาการดีขึ้นพวกเราก็สามารถออกเดินทางกันได้ทันที”

       เด็กน้อยที่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มแก้มปรินอนยิ้มอยู่บนเตียงพูดซ้ำไปซ้ำมาว่า “เจอพ่อ เจอพ่อ” จนนางนึกเป็นห่วง แม้เสิ่นลี่อิงจะบอกเปาเปาน้อยไปว่าท่านพ่อของเขาโดนพิษแบบเดียวกับที่เขาได้รับก่อนมาเจอนาง เปาเปาก็ไม่ได้มีอาการหวาดกลัวแต่อย่างใด ทั้งยังบอกลี่อิงว่านางเก่งกาจ แค่เพียงไปถึงบ้านของเขา ท่านพ่อของเด็กน้อยก็ต้องหายดีแน่นอน ดูเหมือนเสิ่นลี่อิงจะสอนวิชาการชื่นชมได้ดีจนเกินไปเสียแล้ว

       นางถึงกับต้องกุมขมับในความมั่นใจของเปาเปา พิษนี้เป็นพิษร้ายแรงแม้นางจะรักษาได้แต่ระยะเวลาที่หนิงอ๋องต้องใช้ชีวิตอยู่กับพิษยาวนานกว่าเปาหลงมาก ร่างกายภายในจะแปรเปลี่ยนไปมากเพียงใดก็มิอาจล่วงรู้ได้เลย 

        ยิ่งใกล้ต้องเดินทางเสิ่นลี่อิงก็ยิ่งทิ้งความสงสัยเรื่องหนิงอ๋อง และการถูกพิษของหนิงอ๋องออกไปจากความคิดไม่ได้มากกว่าเดิม 

       หากท่านอ๋องต้องพิษเพราะนางมาที่นี่ก็เป็นเรื่องหนึ่ง แต่หากตามเรื่องราวเดิมท่านอ๋องต้องโดนเล่นงานจากพิษนี้อยู่แล้ว หมายความว่ามีตัวละครลับที่นางไม่รู้จักมาก่อนสามารถถอนพิษนี้ได้ 

ตัวละครลับที่แก้พิษได้คือใครกัน

       นางคิดไปก็รู้สึกปวดหัวจึงพาเปาหลงเข้านอน แล้วไปตรวจอาการหลี่เจียอีและดูแผลของนางให้ตนเองหายฟุ้งซ่านไปเสีย “พวกเขาดูแลพระชายาได้ดีนักเพคะ แผลนี้ก็รักษาความสะอาดได้น่าชื่นชม”

“ขอบใจเจ้ามาก หากมีสิ่งใดที่ข้าตอบแทนได้ ข้ายินดีทำเพื่อเจ้าทุกสิ่ง” หลี่เจียอีที่ถูกนางจับวัดไข้วัดความดันพูดออกมา

“อีกไม่นานก็หายแล้ว วันมะรืนท่านจะต้องลุกเดิน หากนอนนานเกินไปจะฟื้นตัวช้า เจ็บเพียงไรก็ต้องอดทน”

.

.

.

       เมื่อวันมะรืนมาถึงเสียนอ๋องได้นำของมีค่า เครื่องประดับสวยงามออกมาเตรียมไว้ให้หลี่เจียอีเป็นรางวัล แลกกับการเดินแต่ละก้าว ของส่วนนี้จะถูกแยกเป็นของส่วนตัวของนางรวมไปกับสินเดิมของพระชายาเอกเอง เสียนอ๋องจะไม่มีสิทธิ์แตะต้องของเหล่านี้อีก ทั้งยังสร้างราวไม้ไว้ให้นางจับประคองพยุงตัวยามเดินในสวนอีกด้วย

     เสิ่นลี่อิงที่เห็นภาพนี้ถึงกับหัวเราะออกมาเพราะเข้าใจแล้วว่าเหตุใดในนิยายจึงไม่เห็นเสียนอ๋องสนใจผู้ใดเป็นพิเศษ ที่แท้ความรักที่มีให้กับพระชายาหลี่ผู้นี้มีมากมายถึงเพียงนี้นี่เอง

“เสียนหวางเฟยท่านไม่ต้องฝืนตัวเอง เดินเท่าที่ไหวต้องทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหายเจ็บวันนี้เดินได้น้อยก็ไม่เป็นไร” นางให้กำลังใจหญิงสาวที่พึ่งผ่าตัดมา

       หลี่เจียอีพยักหน้าและจับราวค่อยๆ เดินออกไปทีละก้าวโดยมีเปาหลงคอยเป็นผู้ช่วยนับก้าว ไม่ให้ท่านอาของตนบิดพลิ้วลดจำนวนสมบัติที่จะประทานให้มารดาของน้องน้อยคนใหม่ของเขา

เปาเปานี่ก็ไปเรื่อยตลอด

       เสิ่นลี่อิงขบขันนักกับท่าทางจริงจัง ตะโกนร้องให้คนทั้งเรือนทราบจำนวนก้าวและให้บ่าวที่พอรู้หนังสือเดินจดตามคำบอกตนเอง

“ห้าก้าวแล้ว!”

.

.

.

       วันเวลาที่เรียบง่ายและมีความสุขเช่นนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลี่เจียอีอาการดีขึ้นไม่มีสิ่งใดที่น่าเป็นห่วงแล้ว เสียนอ๋องจึงสั่งให้คนจัดขบวนเพื่อจะนำเสิ่นลี่อิงและตู้เปาหลงไปส่งให้ถึงจวนหนิงอ๋องด้วยตัวเอง เพื่อความปลอดภัยและความสะดวกสบายของญาติผู้น้องที่มีพระคุณคนนี้ตัวเขาและพระชายาย่อมเต็มใจ ส่วนหลี่เจียอีนั้นได้มารดาของตนมาดูแลเป็นการชั่วคราวในระหว่างที่สามีไม่อยู่

“ได้เวลาไปกันแล้ว นั่งรถม้านี้อีกเพียงสิบห้าวัน เราก็จะไปถึงจวนของเจ้ากันแล้ว”

“พี่สาวที่จวนเปาเปา พี่สาวนอนกับเปาเปาเหมือนเดิมได้หรือไม่”

“เรื่องนี้ไว้รอไปถึงค่อยถามผู้อื่นว่าทำได้หรือไม่ก็แล้วกัน ขึ้นไปได้แล้วเจ้าเด็กคนนี้”

       เสิ่นลี่อิงอุ้มเปาเปาน้อยขึ้นไปบนรถม้าคันเดียวกับนาง แยกกับเสียนอ๋องที่อยู่บนรถม้าอีกคัน และแล้วเมื่อทุกคนอยู่ในตำแหน่งที่ควรอยู่ล้อก็เริ่มหมุนนำพานางไปยังจวนของว่าที่สามีในท้ายที่สุด

____

ยามห้าย หมายถึง 21.00 - 22.59 น.