ตอนที่ 2 ไม่ยอมปล่อย

วันเสาร์...

รรรกลับถึงห้องด้วยอาการเมาค้าง แถมยังต้องปวดหัวกับเรื่องเมื่อคืนที่เขาเอาแต่ครุ่นคิดมาตลอดทางว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง พยายามเรียบเรียงเหตุการณ์แต่มันก็เลือนรางจนปะติดปะต่อเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย

ใจหนึ่งก็ดีใจที่คนที่ตื่นมาเจอคือพิจิก คนที่เขาคิดถึงและโหยหามานาน แต่อีกใจก็เศร้า ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ การที่เขาย้ายมาอยู่ที่นี่คนเดียว ทำงานแล้วเลือกไม่ติดต่อเพื่อนฝูงเลย เพราะไม่อยากรับรู้เรื่องราวของพิจิกอีก

“ทำไมกูหนีมึงไม่พ้นสักที” ได้แต่คิด

เสียงโทรศัพท์ทำให้รรรหลุดจากความคิด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์แปลกที่เขาไม่ได้เมมไว้

“สวัสดีครับ”

“เป็นไงบ้าง ยังแฮงค์อยู่หรือเปล่ามึง”

“มึงมีเบอร์กูได้ไง”

“กูก็กดเซฟไว้ตอนมึงเมาไง” อดไม่ได้ที่จะกวนกลับ เวลาได้แกล้งรรรให้โกรธมันมีความสุข “อย่าเพิ่งวางสายหนีกู กูแค่เป็นห่วง” กลับมาเป็นจริงจัง เพราะจริง ๆ แล้วเขาอดเป็นห่วงรรรไม่ได้ รู้ว่าเวลาเมาทีไรจะแฮงค์นาน บางทีพาลกลายเป็นป่วยไปเลย

“เออ...กูไม่เป็นไร”

“มึงปากแข็ง” เขาเงียบรอฟังเสียงปลายสายสักพัก แต่รรรก็ไม่พูดอะไรกลับมา “มึงมียาแก้แฮงค์ไหม ถ้าไม่มีกูจะซื้อไปให้”

“ไม่ต้อง”

“มึงหยุดดื้อก่อน...บอกที่อยู่มึงมา กูจะซื้อยากับข้าวเข้าไปให้...” ยังพูดไม่ทันจบรรรก็กดตัดสาย และปิดโทรศัพท์หนีทันที

“โอ๊ย....ปวดหัวโว้ย!!”

วันหยุดสุดสัปดาห์หมดไปด้วยอาการเมาค้างทั้งสองวัน รรรเอาแต่นอน จะเปิดโทรศัพ์ทีก็มีแต่เบอร์ไอ้จิกโทรมา จะบล็อกก็ลังเล แต่คิดว่าถึงบล็อกยังไงมันมีเบอร์มันก็หาทางติดต่อได้อยู่ดี บวกกับจะให้เปลี่ยนเบอร์หนีมันก็ใช่เรื่อง

ถึงเวลาต้องกลับไปทำงาน ออฟฟิศของรรรอยู่ใจกลางเมืองย่านอโศก เขาต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเบียดเสียดคนบนรถไฟฟ้าไปให้ทันเวลาเข้างาน จะให้เช่าคอนโดแถวอโศกราคาก็เกินเอื้อม ขออยู่ไกลหน่อยประหยัดค่าใช้จ่าย แต่ก็ต้องแลกกับตื่นเช้า

มาถึงที่ทำงานถึงรู้ตัวว่าบัตรพนักงานของตัวเองหาย แต่ก็ช่างเถอะเดี๋ยวค่อยทำใหม่ได้ ทำงานไปจิตใจก็ไม่สดใส เอาแต่คิดถึงเหตุการณ์คืนวันศุกร์ที่ผ่านมา กำลังนั่งเหม่อ ๆ อยู่เสียงโทรศัพท์ข้างหน้าดังขึ้นทำให้หลุดจากภวังค์

“สวัสดีครับ”

“รรร”

“มึงโทรมาได้ยังไง”

“ผมก็ดูจากบัตรพนักงานของคุณรรรไงล่ะครับ”

“…”

“พอดีผมเก็บได้เลยจะเอามาคืนครับ”

“ทิ้งไปเลย กูไม่เอา กูทำใหม่ได้”

“รรร” จากที่กวน ๆ อยู่พิจิกเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจัง “กูอยากเจอมึง”

“กูจะทำงาน” รรรรีบตัดบทวางสาย ‘มึงจะกลับมาทำให้กูสับสนทำไมวะ’

รรรรู้ตัวว่าวันนี้ตัวเองไม่มีสมาธิทำงานต่อแน่ ๆ เขาจึงลาป่วยขอกลับห้องไปตั้งหลักก่อน ที่จะเสียงานเสียการมากไปกว่านี้ โชคดีที่หัวหน้าไม่ซักไซ้ เพราะปกติรรรไม่ใช่คนเหลวไหล

กลับมาถึงห้องก็บ่าย ๆ เขาไม่แวะที่ไหน อยากกลับไปนอนหมดสภาพที่ห้อง และก็ต้องจำใจเปิดมือถือไว้ เผื่อที่ทำงานโทรมาตามเรื่องงาน

เป็นอย่างที่คิดพิจิกโทรมาไม่หยุด สุดท้ายต้องยอมใจอ่อนรับสาย “มึงจะโทรมาทำไมนักหนาวะ”

“กูอยากคุยกับมึง กูอยากเจอ...” พิจิกเสียงแผ่ว “กูโทรไปที่ทำงานมึงอีกทีเขาบอกว่ามึงลาป่วยกลับบ้าน กูเป็นห่วง”

“…” รรรเงียบไปสักพัก “กูไม่เป็นอะไร มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูอีกได้ไหมวะ กูขอเถอะ”

“กูตามหามึงตั้งนานกว่าจะเจอ แล้วจะให้กูปล่อยมึงไปง่าย ๆ ได้ไงวะ...แล้วเรื่องคืนก่อน”

“มันก็แค่ one night stand มึงจะสนใจไปทำไม” รรรเสียงเศร้าลง แต่พยายามเก็บความรู้สึก เขาไม่อยากให้พิจิกรับรู้ว่าจริง ๆ แล้วเขาอ่อนไหวแค่ไหน

“กูไม่ได้สนเรื่องที่เรานอนด้วยกัน แต่กูสนคำพูดของมึงที่พูดทั้งคืนว่า...คิดถึง...”

“คำพูดตอนเมามึงจะไปใส่ใจทำไม...แค่นี้นะ ไม่ต้องโทรมาแล้วกูว่าเราเคลียร์แล้ว...มึงกับกูแค่ one night stand ไม่มีอะไรมากกว่านี้” รรรรีบกดตัดสายก่อนที่พิจิกจะจับความรู้สึกที่แท้จริงของเขาได้

เขาทั้งดีใจและเสียใจที่ได้เจอพิจิก คนที่เขาแอบรักมาตลอด และยังแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าพิจิกมีใจ แต่สุดท้ายไม่ใช่...

“ไอ้รรร...ไอ้บ้าเอ๊ย มึงจะบ้าไปกับมันไม่ได้นะโว้ย...มันมีเมียแล้ว มึงอย่าลืมสิโว้ย” ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นอนโวยวายทึ้งหัวตัวเองอยู่คนเดียว

ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาพิจิกพยายามโทรหารรรทั้งที่ทำงานและมือถือ แต่รรรจะหนีไม่ยอมรับสายบ้าง ทำเป็นยุ่งบ้างตลอด แต่ในเมื่อความรู้สึกเขาเองไม่อยากเก็บไว้อีกต่อไป เขาจะต้องตามเคลียร์กับรรรให้ได้

เย็นวันศุกร์ที่แสนจะวุ่นวายย่านอโศกพิจิกขับรถมาดักรอรรร เขาตั้งใจว่าวันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง แต่ถ้าปรากฏตัวให้รรรเห็นตอนนี้ก็ต้องโดนปฏิเสธเหมือนอย่างเคยแน่ ๆ เขาเลยรออยู่ในรถรอดูว่าเลิกงานแล้วรรรจะไปไหน

เป็นอย่างที่คิดรรรไม่กลับบ้าน แต่กลับเรียกแท็กซี่ไปร้านแถวทองหล่อร้านเดิมที่ได้เจอกับรรรครั้งที่แล้ว รรรเลือกที่จะนั่งดื่มที่หน้าบาร์คนเดียว เขานั่งดื่มค็อกเทลแก้วโปรดไม่สนใจใคร มีบ้างที่เข้ามาคุย มาจีบแต่ในหัวรรรตอนนี้มีแต่เรื่องพิจิกให้ครุ่นคิดจนเขาแทบจะไม่ได้เงยหน้ามองใครเลยด้วยซ้ำ

พิจิกเฝ้าแอบมองจากมุมหนึ่งของร้าน อดห่วงไม่ได้กลัวว่าจะเมาเหมือนครั้งที่แล้ว พอใครเข้ามาทำท่าทางว่าจะจีบอยากจะลุกไปแสดงตัว แต่ก็ต้องพยายามข่มใจไว้ก่อน

เป็นอย่างที่คิดรรรเมามากไม่ต่างจากวันนั้นที่เจอกัน จังหวะที่เขาลุกจากบาร์กำลังจะกลับ ก็มีเด็กหนุ่มหน้าตาดี ร่างสูงใหญ่เข้าประชิดตัวรรร มีการพูดคุยกันบางอย่าง และพากันเดินออกจากร้านไป

ระหว่างที่ทั้งสองเริ่มนัวเนียกันหน้าร้าน เด็กหนุ่มเริ่มลวนลามทั้งกอด ทั้งหอมโดยที่รรรเองก็เมาจนแทบจะไม่รู้สึกตัว

“ไอ้รรร...มึงกลับกับกู” พิจิกเข้ากระชากแขนดึงตัวรรรออกจากเด็กหนุ่ม

“มึงเสือกอะไร...คืนนี้กูจะไปกับน้องมัน”

“มึงไปกับกู” รรรสะบัดแขนออก เดินไปกับเด็กหนุ่มที่ยืนงงดูท่าทีของทั้งสองอยู่

“ไปกัน...อย่าไปสนใจมัน”

“มึงจะเอาไง มึงประชดกูทำเหี้ยอะไร”

คอนโดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา

“มึงพากูมาที่นี่ทำไม...กูจะกลับห้องกู” รรรเริ่มโวยวายอีกรอบ หลังจากที่ระหว่างทางหมดฤทธิ์หลับมาตลอดทาง

“กูจะพามึงมาหาไอ้ติณ”

“อ้อ...พามาหาเมียมึง” รรรประชดประชันด้วยน้ำเสียงแกมน้อยใจ

“เออ...” พิจิกตัดบท “ขึ้นห้องก่อนค่อยคุยกัน”

“กูจะกลับห้องกู” รรรดื้อใส่

“เดี๋ยวกูพากลับ แต่ตอนนี้ขึ้นห้องก่อน” รรรเตรียมอ้าปากจะเถียง “มึงหยุดดื้อก่อน...ฟังกูหน่อยกูขอร้อง ถ้าคุยกันแล้ว มึงตัดสินใจยังไงกูจะยอมรับมัน”

ครั้งนี้รรรยอมเงียบและลงรถเดินตามพิจิกขึ้นไปบนห้อง

“มึงรอแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวกูโทรตามไอ้ติณมาที่ห้อง”

“ทำยังกับว่ามึงไม่ได้อยู่กับมันอย่างนั้นแหละ”

“มันก็อยู่ห้องมัน กูก็อยู่ห้องกู”