เสน่ห์ร้ายแม่ม่ายพราวนภา -2. แผนร้าย 1/1

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่งานจับมือเขียน โครงการอบรมสานฝันสืบงานเขียนค่ะ” เสียงของเด็กสาวหน้างานเอ่ยขณะอยู่ในชุดพนักงานของดิเรกสิงหะกรุ๊ป

“ค่ะ” พราวนภาเอ่ยขณะส่งใบสมัครให้หญิงสาวคนนั้น

พนักงานด้านหน้ารับมาตรวจดูแล้วส่งให้เธอเซ็นชื่อเพิ่มอีกที่

“เดี่ยวคุณพราวนภาเซ็นตรงนี้อีกที่นะคะ” จิลชวาในวัยอายุยี่สิบหกปีเอ่ยขณะชี้ไปที่จุดที่พราวนภาต้องเซ็น

“ค่ะ” พราวนภาควานหาปากาในกระเป๋าแล้วหยิบขึ้นมาเขียนชื่อของเธออย่างลวกๆ

“เดี่ยวเชิญรับอาหารว่างแล้วเดินเข้าไปในงานได้เลยนะคะ” จิลชวาเอ่ยเสียงชัดถ้อยชัดคำ

สตรีเบื้องหน้าของจิลชวาเป็นหญิงสาววัยกลางคน ภายใต้แว่นกันแดดสีชา จิลชวาลอบเห็นกรอบโครงหน้ารูปไข่ ผิวขาวเนียนละเอียดหมดจดไร้ไฝฝ้า

ผู้หญิงคนนี้แน่ๆ ที่เป็นภรรยาของพี่ชายของเธอ จิลชวาอดนึกในใจไม่ได้ว่า เวลาผ่านไปพราวนภาที่เธอเคยดูถูกกลับมีความสวยแปล่งประกายสะดุดตากว่าผู้เข้าร่วมทุกคนที่เธอเคยพบมา

“ค่ะ” พราวนภารับคำเพียงสั้นๆ แล้วหมุนตัวออกมาทันที

“ทางไปห้องน้ำไปทางไหนคะ” พราวนภาเอ่ยถามจิลชวาอย่างไม่คุ้นเคย

“เลี้ยวซ้ายเดินไปสุดทางแล้วเลี้ยวขวาค่ะ” จิลชวาเอ่ยเสียงหวานแล้วฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุดเท่าที่เธอเคยทำมา

"คนนี้เหรอคุณพราวนภา” เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นขณะพราวนภาเดินออกไปไกล

“เบาๆสิเดี่ยวคุณจิลได้ยิน” มิลรยาเอ่ยขึ้นขณะลอบมองใบหน้าของเจ้านายสาวที่สีหน้าบอกบุญไม่รับ

“มิลรยา” จิลชวาเอ่ยเรียกเสียงเข้ม

“คะ” มิลรยาเดินออกมาจากมุมตรงทางเดินพร้อมซีน่า เพื่อนสนิทสุดรักของเธอ

“คุณจิลชวามีอะไรเหรอคะ” มิลรยาเอ่ยถามเสียงหวานแล้วสาวเท้าเดินเข้าไปหาเจ้านายสาว

“ฉันมีเรื่องจะให้เธอสองคนไปทำ” จิลชวาเอ่ยอย่างกระซิบกระซาบข้างหูของพนักงานสาวทั้งสอง แม้จะเบาราวกระซิบ หากแต่ได้ยินชัดเต็มสองหูของใครบางคนที่แอบซุ่มฟังอยู่อย่างใจจดใจจ่อ

ห้องน้ำ

ม่ายสาววางกระเป๋าไว้ด้านหน้ากระจก ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายระยับกว่าเดิม

‘วันนี้แล้วซินะ ที่เราจะได้เจอกันอีกครั้ง คุณธนู’พราวนภาคิดในใจ

พราวนภาเอื้อมมือเปิดกระเป๋าสะพายราคาแพงหูฉี่ หญิงสาวแต้มริมฝีปากด้วยลิปสติกสีแดงจัด

เธอจำได้ว่า ‘คุณธนู’ ไม่ชอบอะไร และชอบอะไร ความจำของพราวนภาเป็นเลิศโดยเฉพาะกลับมนุษย์ที่ทำให้หญิงสาวน้ำตาซึมบ่อยครั้ง

“มันจะไม่มีอีกแล้ว พราวนภา” หญิงสาวเอ่ยขึ้น

ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าของพราวนภาคือสตรีสวมชุดเดรสสั้นเลยเข่า

เรือนไหมสีน้ำตาลเข้มแกมแดงปล่อยสยายยาวถึงกลางหลัง เส้นผมของสตรีม่ายทิ้งตัวลงอย่างมีน้ำหนัก

ดวงตาคู่งดงามไล่ระดับสายตาลงมาถึงทรวงอกดุนดัน ที่วันนี้ซุกซ่อนมิดชิดภายใต้เดรสสีแดงสดสั้นที่เผยเรียวขานวลละเอียดลออ

แม้ว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด หากแต่พราวนภากลับยังคงความสาวความสวยไว้เหนียวแน่นราวสาวสองพันปี

“กึก” เสียงประตูถูกล็อกดังเล็ดลอดเข้ามาด้านใน ไม่นานนักไฟก็พลันดับลง

“ว้าย” พราวนภาหวีดร้องอย่างตระหนก

พราวนภาสัมผัสได้ถึงบางอย่าง ตั้งแต่ที่เธอเจอจิลชวาน้องสาวของสามีเก่าเธอ ที่เบื้องหน้ากลับยิ้มแย้ม หากแต่เบื้องหลังกลับมีใจคด