All Chapters of รวมเรื่องสั้นชุดบุหงาระบำไฟ: Chapter 1 - Chapter 10

"สายแล้ว” พราวนภาเอ่ยอย่างกระหืดกระหอบ ยามเมื่อก้มลงมองดูนาฬิการองเท้าส้นเตี้ยก้าวเดินฉับ ๆ เพื่อให้ทันนัดหมายในเก้าโมงร่างระหงส์สวมชุดเดรสยาวเลยเข่าสีโอรส ดวงตาคู่นั้นสอดส่ายหาไปยังบุคคลที่จะช่วยเหลือเธอได้วันนี้เป็นวันที่สาวใหญ่อย่างพราวนภาเดินทางมายังงานอบรม “สานฝัน สืบงานเขียน” หากแต่เวลานี้เธอกลับกำลังหลงทางไปห้องอบรมไม่ถูกขณะที่กำลังหลงทางอยู่นั้นรองเท้าส้นเตี้ยของม่ายสาวก็พลันเหยียบเศษเปลือกกล้วย“กรี๊ด” พราวนภาหวีดร้องสุดเสียงยามเมื่อเรือนร่างอรชรกำลังเสียหลัก พราวนภาหลับตาลงด้วยความหวาดกลัว“คุณครับ...เป็นอะไรไหมครับ” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเวลานี้พราวนภากำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขา ธนพรั้งเอวอรชรมาใกล้ตัวพราวนภาลืมตาโพลง แม่ม่ายสาวใหญ่สังเกตเห็นหนุ่มน้อยคนหนึ่ง ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายระยับ คิ้วเข้มจนเน้นให้ใบหน้าหล่อดูคมคาย ดวงหน้าคมคายอยู่ใกล้ใบหน้านวลผ่องแค่คืบ พราวนภาสัมผัสได้ถึงหัวใจของตนเองที่เต้นระรัว“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” พราวนภาเอ่ยขึ้นขณะยืนตัวตรง ม่ายสาวจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยกว่าเดิม“ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้” พราวนภาเอ่ยขณะสบสายตาชวนหวามใจของชายหนุ่มตรงหน้า

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่งานจับมือเขียน โครงการอบรมสานฝันสืบงานเขียนค่ะ” เสียงของเด็กสาวหน้างานเอ่ยขณะอยู่ในชุดพนักงานของดิเรกสิงหะกรุ๊ป“ค่ะ” พราวนภาเอ่ยขณะส่งใบสมัครให้หญิงสาวคนนั้นพนักงานด้านหน้ารับมาตรวจดูแล้วส่งให้เธอเซ็นชื่อเพิ่มอีกที่“เดี่ยวคุณพราวนภาเซ็นตรงนี้อีกที่นะคะ” จิลชวาในวัยอายุยี่สิบหกปีเอ่ยขณะชี้ไปที่จุดที่พราวนภาต้องเซ็น“ค่ะ” พราวนภาควานหาปากาในกระเป๋าแล้วหยิบขึ้นมาเขียนชื่อของเธออย่างลวกๆ“เดี่ยวเชิญรับอาหารว่างแล้วเดินเข้าไปในงานได้เลยนะคะ” จิลชวาเอ่ยเสียงชัดถ้อยชัดคำสตรีเบื้องหน้าของจิลชวาเป็นหญิงสาววัยกลางคน ภายใต้แว่นกันแดดสีชา จิลชวาลอบเห็นกรอบโครงหน้ารูปไข่ ผิวขาวเนียนละเอียดหมดจดไร้ไฝฝ้าผู้หญิงคนนี้แน่ๆ ที่เป็นภรรยาของพี่ชายของเธอ จิลชวาอดนึกในใจไม่ได้ว่า เวลาผ่านไปพราวนภาที่เธอเคยดูถูกกลับมีความสวยแปล่งประกายสะดุดตากว่าผู้เข้าร่วมทุกคนที่เธอเคยพบมา“ค่ะ” พราวนภารับคำเพียงสั้นๆ แล้วหมุนตัวออกมาทันที“ทางไปห้องน้ำไปทางไหนคะ” พราวนภาเอ่ยถามจิลชวาอย่างไม่คุ้นเคย“เลี้ยวซ้ายเดินไปสุดทางแล้วเลี้ยวขวาค่ะ” จิลชวาเอ่ยเสียงหวานแล้วฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุดเท่าที่เธอ

“ได้สิคะ คุณธนู” เสียงหวานแหลมดังเล็ดลอดมาจากสตรีที่นอนหลับพริ้มอยู่ตรงหน้าหนุ่มใหญ่สะดุ้งพรวดสุดตัว ธนูสบสายตากับดวงตาคู่กลมโตนั้นอย่างไม่เชื่อสายตา“พราว คุณตื่นแล้วเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยขณะนั่งลงเลียบเคียงถามสตรีตรงหน้า“ค่ะ พราวตื่นแล้ว” พราวนภาเอ่ยด้วยเสียงเข้มกว่าเดิมเล็กน้อย“ธนูยังรักพราวอยู่ใชไหมคะ” พราวนภาเอ่ยแล้วโผเข้ากอดหนุ่มใหญ่ราวกับสตรีไร้เดียงสา“ครับ ผมขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา แต่วันนี้ผมเกือบเสียคุณไป เวลานี้ผมรู้แล้วว่าผมรักใคร” หนุ่มใหญ่เอ่ยแล้วผละออกจากอ้อมกอดของหญิงสาวดวงหน้าคมคายอยู่ใกล้ดวงหน้าหวานแค่คืบ เวลานี้พราวนภาลืมเลือนไปเสียแล้วว่าเหตุใดเธอมาอยู่ที่นี่ ราวกับว่าโลกทั้งโลกหยุดหมุน พราวนภาอาจเลือกรักคนผิดแต่เธอมั่นใจว่าศึกรักครั้งนี้เธอเป็นฝ่ายได้แต้มต่อพราวนภาจงใจเลื่อนใบหน้าที่ประทินโฉมเข้าใกล้หนุ่มใหญ่ ทายาทของตระกูลอสังหาริมทรัพย์ ‘ดิเรกสิงหะ’ริมฝีปากของธนูทาบทับลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม หนุ่มใหญ่บดขยี้เรียวปากนั้นอย่างหื่นกระหายเพียงสัมผัสแรกทำให้พราวนภาอดจูบตอบกลับไม่ได้ แม่ม่ายสาวสัมผัสได้ถึงความกระหายตรงหน้าว่าเขากระหายมากเพียงใดและเธอเองก็กระหายเช่นกัน

แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาแยงดวงตาของธนู หนุ่มใหญ่ขยี้ตาอย่างแรงเหตุการณ์เมื่อคืนราวกับจะตอกย้ำให้ธนูรู้ชัดว่าน้ำพริกถ้วยเก่าอย่างพราวนภารสเลิศเพียงใด กระนั้นหนุ่มใหญ่ยังอดชำเลืองมองภรรยาเก่าของเขาไม่ได้หากแต่เวลานี้พราวนภากลับอันตธานหายไปเสียแล้วกระนั้นร่องรอยน้ำสวาทยังคงมีอยู่ให้เห็นจนหนุ่มใหญ่อดใจหายไม่ได้“ตื่นแล้วเหรอคะ...” พราวนภาเอ่ยถามขณะหนุ่มใหญ่ตรงหน้ากำลังจมลึกในห้วงภวังค์ธนูสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นว่าพราวนภาสวมชุด...เมื่อวานที่เขาบรรจงถอดมันออกมากับมือเดรสสีแดงสั้นเผยให้เห็นว่าสตรีตรงหน้างดงามเพียงใดดวงหน้าอ่อนหวานล้อมกรอบด้วยเรือนไหมสีน้ำตาลแดงปล่อยยาวสยายถึงกลางหลังธนูสังเกตว่าพราวนภามีริมฝีปากที่สะดุดสายตามากกว่าสิ่งอื่นใดบนดวงหน้างดงามหนุ่มใหญ่ไล่ระดับสายตามายังเอวคอดที่โค้งเว้าอย่างสมดุลพราวนภาคนใหม่มีท่าทางแตกต่างจากภรรยาคนเก่าของเขามาก แม้กระทั่งเรื่องบนเตียงกลับเจนจัดมากกว่าเดิมแม่ม่ายสาวประเมินสถานการณ์ตรงหน้าอย่างชั่งใจ...พราวนภาไม่มีทางเลือกมานักหากว่าเธอไม่ตัดสินใจทำไรสักอย่าง“คุณลืมเรื่องเมื่อวานเถอะ พราวผมขอโทษ” ธนูพูดแล้วรีบสวมเสื้อผ้าให้เร็วกว่าเดิม

แม่ม่ายทรงเครื่องสัมผัสได้ว่า ธนูแทรกตัวผ่านช่องทางสวรรค์ของเธออย่างไม่ปรานี กระนั้นในโพรงปากกับมีแท่งไอติมเขื่องธนพคาอยู่ธนพจับศีรษะของพราวนภาเข้าออกอย่างแผ่วเบาที่สุด หากแต่พราวนภากลับรู้สึกพึงใจต่อเหตุการณ์เช่นนี้อย่างถึงที่สุดตั้งแต่เกิดมา พราวนภาไม่เคยรู้สึกราวกับผกผินได้เช่นนี้มาก่อน ม่ายสาวรู้สึกนี่คือสวรรค์รำไรของเธอขณะที่พราวนภาตกอยู่ในภวังค์ห้วงวสุข ธนูเองก็ขยับเข้าออกช่องทางสวาทของเธออย่างเป็นจังหวะบทบรรเลงเกมกามารมณ์เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือดธนพเองก็จับศีรษะของพราวนภาเข้าออกอย่างไม่หยุดหย่อนดวงหน้าคมคายคล้ายธนูแหงนขึ้นอย่างกระสันต์ถึงที่สุดเฉกเช่นเดียวกับพราวนภา ธนพอดร้องครางออกมาราวกับสิงห์คำรามไม่ได้เช่นเดียวกันกับธนูหนุ่มใหญ่อดรู้สึกไม่ได้เลยว่าเขาชอบบทเพลงรักที่แสนจะดุเดือดแบบนี้มากเพียงใด ยิ่งยามเห็นแววตาของพราวนภาที่แสดงออกถึงความสุขที่เธอไม่เคยได้รับทำให้เขายิ่งกระแทกเธอแรงกระชั้นขึ้นกว่าเดิมธนูอดรู้สึกดีไม่ได้ เขามักจะแข็งตัวทุกครั้งที่เห็นฝ่ายหญิงเป็นหมากเบี้ยล่างอย่างนี้ ยิ่งยามนี้ได้เห็นภรรยาเก่าของเขาสุขสันต์ยิ่งสร้างความกระหายให้เขาอย่างหาที่สุดไม่ได้ลม