🐱5.หยุดเรียกผัว ว่าลุงได้แล้ว

ตอนที่ 5 ความคิดถึงที่แสนทรมาน

เสียงร้องของแม่ในตอนเช้าวันยังคงดังก้องในหัวเธอไม่จางหาย

เธอถูกกระชากออกจากอ้อมกอดของอีธาน ร่างกายยังไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะยืน แต่แม่ไม่รอฟังคำอธิบาย มือที่ทั้งผลักทั้งดึงพาเธอกลับบ้านอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของแม่เต็มไปด้วยความโกรธจัด ความผิดหวัง และความตกใจสุดขีด ส่วนอีธาน… เธอไม่ได้แม้แต่จะหันไปมองเขาอีกครั้ง

“แม่จะไม่ยอมให้ลูกเข้าไปยุ่งกับเขาอีกเด็ดขาด!” เสียงแม่สั่นเครือแต่แข็งกร้าว

พ่อยืนรออยู่ในห้องรับแขก เมื่อเห็นสภาพลูกสาวในสภาพเหมือนเพิ่งผ่านเรื่องหนักหน่วงมาทั้งคืน สีหน้าของพ่อเปลี่ยนเป็นแดงก่ำด้วยโทสะทันที

“แคท นี่มันเกินไปแล้ว! เขาเป็นผู้ใหญ่! อายุห่างจากลูกตั้งกี่ปี!”

“แต่เขาไม่ได้...” แคทพยายามจะอธิบาย แต่เสียงของเธอแผ่วเบาเกินกว่าจะสู้แรงอารมณ์ของผู้เป็นพ่อแม่ได้

“พอเถอะ! ลูกไม่รู้เหรอว่าคนทั้งซอยจะมองยังไง ถ้าเรื่องเมื่อคืนรู้ถึงหูใคร! ลูกเป็นผู้หญิงนะ!”

เธอได้แต่นิ่ง… กลืนก้อนสะอื้นลงคอ ดวงตาเริ่มพร่าเบลอด้วยน้ำตา เธอไม่ได้ร้องไห้เพราะโดนดุ แต่เพราะเธอไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอเขาอีก

หลายวันผ่านไปที่บ้านของอีธาน

อีธานยืนพิงขอบหน้าต่าง กอดอกแน่