ตอนที่ 4 ผู้หญิงที่ซื้อมา NC20+“ฉันเป็นแค่ผู้หญิงที่คุณซื้อไว้ไม่ใช่เหรอคะ คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ”คำพูดของเธอเหมือนแทงเข้าไปในอก ลีโอนิ่งไป ราวกับถูกคุมขังอยู่ในดวงตาคู่นั้นใช่เธอก็แค่ผู้หญิงที่เขาเลี้ยงด้วยเงิน เขาคิดในใจ แววตาลังเลเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นแววโรจน์อีครั้งลีโอโน้มหน้าลง กัดริมฝีปากเธอแรงพอให้เธอสะดุ้ง ก่อนจะไล้จูบลากลงมาตามลำคอ สลับกับดูดเม้มจนขึ้นรอยแดงเป็นจ้ำคล้ายตราประทับ"ใช่เธอคือผู้หญิงที่ฉันซื้อมา" เขากระซิบเสียงพร่า มือหนาขย้ำขาอ่อนเธอแรงพอให้เธอสะดุ้ง "และไม่มีใครหน้าไหนมีสิทธิ์แม้แต่จะมอง"มือที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดโป่งและความร้อนลากไล้ไปทั่วเรียวขา พิมพ์ชนกหายใจขาดห้วง เธอพยายามจะขืนตัว แต่เขาโน้มลงมากดเธอกับโต๊ะจนไม่มีทางหนีเขาดึงชุดของเธอออกอย่างไร้ความอ่อนโยน เนื้อผ้านุ่มหลุดออกจากร่างจนเผยผิวเนียนที่สั่นระริกอยู่ใต้แสงไฟสีอุ่นของคอนโด เธอหอบหายใจ ดวงตาฉ่ำวาวด้วยความรู้สึกที่ปะปน ทั้งกลัว ทั้งสะท้าน และทั้งต้องการ“มองหน้าฉัน” เขากดปลายคางเธอให้เงยขึ้น แทรกตัวเข้าหาเธอ ใกล้จนสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนในอกของอีกฝ่าย ความร้อนที่บดเบียดเข้า
ตอนที่ 3 เธอเป็นของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ NC25+เสียงนาฬิกาดังติ๊ก...ติ๊ก...ในห้องหรูของคอนโดกลางเมือง พิมพ์ชนกนั่งนิ่งอยู่หน้ากระจก แต่งหน้าในชุดเดรสราคาแพงที่คนขับรถเอามาให้เมื่อเช้าวันนี้เธอต้องไปงานเลี้ยงกับเขา ลีโอ เจ้าของรีสอร์ตและโรงแรมชื่อดังชายที่ผู้หญิงทั้งเมืองอยากอยู่ใกล้ แต่เธอรู้ดีที่สุดว่าในความใกล้นั้นมีแต่หนามทิ่มแทงสองสัปดาห์ผ่านไปหลังจากคืนนั้นเธอยังอยู่ที่นี่ ในคอนโดหรู มีพนักงานดูแล มีรถรับส่งเวลาไปมหาลัย มีเงินใช้ มีเสื้อผ้าแบรนด์เนมแต่ไม่มีอิสระลีโอไม่มาหาเธอทุกคืน เขาจะโผล่มาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และจะไปตอนไหนก็ไม่บอก บางคืนมาแค่เพื่อลงโทษเธอในแบบของเขา บางคืนก็เงียบราวกับเขาลืมว่าเธอมีชีวิตอยู่แต่เธอก็ยังอยู่ เพราะไม่มีทางกลับไปได้อีกแล้ว ไม่มีเงิน ไม่มีที่ให้กลับไป ไม่มีศักดิ์ศรีเหลือให้ต่อรอง เธอเคยลองออกจากคอนโดโดยไม่ขออนุญาต เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็มีสายจากเขา“คิดจะหนีเหรอ อย่าลืมว่าเธออยู่ได้เพราะฉันอนุญาต” น้ำเสียงเย็นชาที่ตอกกลับมาจากนั้นเขาก็มาพบเธอในคืนนั้น และสั่งสอนด้วยวิธีที่ทำให้เธอเจ็บจนพูดไม่ออกไปหลายวัน เธอเข้าใจแล้ว ว่าเธอไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อใ
ตอนที่ 2 ถอดเสื้อผ้าของเธอออกซะ“ถอดเสื้อผ้าออก”เธอหันขวับไปสบตาเขา ดวงตาของเขาเรียบนิ่งจนอ่านไม่ออกว่าเขารู้สึกอะไร“ที่นี่...เลยหรือคะ” เสียวของเธอสั่น จนตัวเองรู้สึกได้“หรือเธอคิดว่าเราจะไปเดทกันก่อน”เธอกัดริมฝีปาก ลมหายใจติดขัด มือของเธอสั่นขณะถอดเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความหนาว...แต่เพราะความกลัวเสื้อของเธอค่อย ๆ หล่นลงไปกองอยู่ที่พื้นหัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น ความร้อนในตัวเธอถูกแย่งชิงด้วยความเย็นจากสายตาของเขาลีโอยกมือขึ้นแล้ววางมันเบา ๆ บนคางของเธอ ก่อนที่จะบังคับให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาและเขาก็ไม่ให้เวลาเธอได้ตั้งตัว หรือแม้แต่จะตอบคำถามใด ๆ เขาผลักเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ โดยใช้แรงเพียงเล็กน้อย ทำให้ร่างกายของเธอล้มลงข้างหลัง บนผ้าปูที่นอนสีขาวที่ดูคมกริบเหมือนเขา“เธอจะต้องรับมันให้ได้…” เขาเอ่ยเสียงต่ำอย่างกดดันพิมพ์ชนกลมหายใจติดขัด ความกลัวเริ่มกัดกิน เธอรู้ว่ามันจะเกิดมาในไม่ช้า แต่กลับไม่สามารถหนีไปได้จากสายตาของเขามือของเขากดที่เอวของเธอ ลีโอเริ่มถอดกระโปรงของเธอออก ช้าๆ โดยไม่รีบร้อน ร่างกายของเธอสะท้านกับสัมผัสที่ไม่ต้องการแต่กลับไม่สาม
ตอนที่ 1พิมพ์ชนก หญิงสาววัยยี่สิบสามปี ที่ชีวิตสุดแสนจะรันทด เธอนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงไม้เก่าในห้องเช่าราคาถูก ผนังบางจนได้ยินเสียงคนข้างห้องเถียงกันเรื่องเงิน น้ำตาเธอไหลเงียบ ๆ แม้จะพยายามแล้วทุกทาง แต่ก็ยังหนีความจริงไม่ได้เธอและน้องเป็นเด็กกำพร้า เติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าเล็ก ๆ กลางเมือง ด้วยทุนการศึกษาและงานพาร์ตไทม์หลายอย่างที่ช่วยให้เธอประคองตัวจนเรียนใกล้จบมหาวิทยาลัย แต่ชีวิตกลับเล่นตลกเมื่อร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่เธอทำงานอยู่ต้องปิดตัวลงกะทันหันและน้องชายของเธอตอนนี้ก็ยังเป็นทหารเกณฑ์อยู่ไม่มีรายได้ ไม่มีเงินจ่ายค่าเทอม ค่าหอพัก เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เรียกว่า “อดทน” ไม่ได้ช่วยอะไรในโลกแห่งความจริงนี่เสมอไป“แกต้องหาคนเลี้ยงแล้วล่ะพิม”เสียงเพื่อนสนิทพูดขึ้นขณะยื่นซองกระดาษเล็ก ๆ มาให้พิมพ์ชนกเงยหน้าขึ้น น้ำเสียงตกใจ “แกหมายความว่าไง”“แบบที่แกคิดนั่นแหละ...” เพื่อนถอนหายใจ “แค่ไปเจอเขา ไปนอนกับเขาตามข้อตกลง เขาจะให้เงินแกใช้ทุกเดือน ไม่ต้องทำอะไรอีก”“...แต่...”“ฉันก็ทำอยู่ แกจะรังเกียจฉันก็ได้นะ แต่ถ้าไม่มีทางเลือก แกต้องอยู่รอดก่อน”พิมพ์ชนกไม่พูดอะไรอีก ดวงตาคู่นั้นสั่นไหว เธอ
ตอนที่ 8 ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบเสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อประตูเปิดออก เผยให้เห็นลานจอดรถชั้นใต้ดินที่มืดสลัว แสงไฟนีออนบางดวงกะพริบติดๆ ดับๆ สร้างบรรยากาศวังเวงและน่าขนลุก รถยนต์จอดอยู่ห่างๆ กันอย่างโดดเดี่ยว มีเพียงไม่กี่คันที่จอดใกล้ทางออก บ่งบอกว่าที่นี่แทบจะไม่มีผู้คนพลุกพล่านในยามค่ำคืนขวัญตรีเดินออกมาจากลิฟต์อย่างระมัดระวัง สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ อย่างไม่สบายใจ ความรู้สึกบางอย่างบอกเธอว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย แต่ความหิวก็ทำให้เธอต้องก้าวเดินต่อไป เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น มุ่งตรงไปยังทางออกที่ใกล้ที่สุดเสียงฝีเท้าของเธอดังก้องสะท้อนไปมาในความเงียบงันของลานจอดรถ มันเป็นเสียงเดียวที่เธอได้ยิน นอกจากเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นระรัวอย่างผิดปกติทันใดนั้น…ฟุ่บ!เงาร่างหนึ่งพุ่งพรวดออกมาจากเสาต้นใหญ่ที่อยู่ใกล้ที่สุด รวดเร็วเสียจนขวัญตรีไม่ทันได้ตั้งตัว มือปริศนาที่สวมถุงมือสีดำตะครุบเข้าที่ปากของเธออย่างแรง พร้อมกับแขนอีกข้างที่รวบร่างของเธอจากด้านหลังอย่างรวดเร็วและรุนแรงขวัญตรีเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด เธอพยายามดิ้นรนสุดกำลัง ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ แต่ก็ไร้ประโยชน์ แรงของอีกฝ่ายแข็งแ
ตอนที่ 7 ไปต่อในห้องน้ำ แสนเหนือนอนยิ้มกริ่มอยู่บนเตียง เขารอให้พยาบาลตรวจจนเสร็จและออกไป จากนั้นพยายามลุกขึ้นจากเตียง ร่างสูงโงนเงนเล็กน้อยจนเธอต้องรีบเข้ามาพยุง“พี่แสนจะไปไหน”“เข้าห้องน้ำ” เขาตอบสั้น ๆ สีหน้าเหมือนไม่ใช่แค่ปวดปัสสาวะธรรมดาเธอรีบเดินประคองเขาไปยังห้องน้ำเล็ก ๆ ภายในห้องพักผู้ป่วย พอประตูปิดลงหลังแผ่นหลังของเขา เธอก็หันจะออกไปแต่ไม่ทัน…แกร๊ก!เสียงล็อกประตูดังขึ้นทันทีจากด้านหลัง ก่อนที่เธอจะรู้สึกว่าร่างถูกผลักเข้าหาเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะอ่อนแรงเมื่อครู่ บัดนี้กำลังยืนแนบชิดด้านหลัง ร่างกายร้อนผ่าวแนบกับแผ่นหลังเธอ“จะทำอะไร...นี้ห้องน้ำนะ” เธอถามเสียงสั่น เสี้ยววินาทีต่อมา มือเขาก็สอดเข้าใต้เสื้อคนไข้ของเธอ ลูบจากเอวขึ้นไปบดเบียดหน้าอกอย่างหิวกระหาย“ห้องน้ำแล้วไง แค่มีขวัญก็พอ” เขากระซิบชิดใบหู “เมื่อกี้แค่เรียกน้ำย่อย แต่ตอนนี้พี่จะกินขวัญทั้งตัว”ดวงตาคมเต็มไปด้วยเปลวเพลิงแห่งราคะ มือข้างหนึ่งยกร่างเธอขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์หน้าอ่างล้างมืออย่างรวดเร็ว จนสะโพกเธอกระแทกกับพื้นเย็น ๆ พร้อมเสียงสูดปากจากความเสียวที่แล่นวาบขึ้นทันทีเธอกำล