สาวเปิดลิฟต์เอวสะเด่า-เคลเกอร์คนหล่อ

------------

บ้านหลังใหญ่มีพื้นที่ใช้สอยมากมายมีบริวารแม่บ้าน คนขับรถสมกับเป็นบ้านเจ้าของบริษัท ML บริษัทส่งออกน้ำมันรำข้าวรายใหญ่ของประเทศ 

"ทำอะไรกันอยู่ครับ" 

"กลับมาแล้วลูกชายของแม่!" 

คุณหญิง เคลล่า วิ่งปรี่ตรงเข้ากอดกลางอกลูกชายด้วยความคิดถึง หลังจากลูกชายหนีไปทำธุระส่วนตัวที่ต่างประเทศเป็นเวลาเกือบห้าปี 

"ตัวหนาขึ้นนะไอ้ลูกชาย" 

เสียงประธานบริษัท เรน ดังขึ้นทำให้ร่างของลูกชายและแม่ชาวสวีเดนต้องผละออกจากกัน 

"พ่อก็หล่อขึ้นเหมือนกันครับ" 

คนเป็นลูกไม่ยอมถลาตัวเข้ากอดผู้เป็นพ่อเช่นกัน ทั้งสามพากันนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่ใจกลางห้องรับแขกตกแต่งสไตล์ยุโรป 

"เป็นไงถึงได้กลับมาล่ะ พ่อเกลี้ยกล่อมให้กลับตั้งนานไม่กลับ" 

"พอดีผมจะกลับมาทำร้านอาหารกับเพื่อนเลยถือโอกาสกลับมาหาพ่อกับแม่นี่ไง" 

ลูกชายยังไม่ยอมหยุดพูดเอาอกเอาใจ ทั้งยังโอบกอดเอวเคลล่าไม่ปล่อย 

"นี่แม่ควรจะดีใจไหมนะ" 

"ฮ่าฮ่า ดีใจสิครับครั้งนี้อาจจะอยู่ถึงปีเลยนะ" 

"เอาเถอะ ไม่ว่าอย่างไงลูกแม่ก็กลับมาหาแล้ว" 

"แล้วเรื่องบริษัทพ่อล่ะ" 

เรนรีบพูดถึงเรื่องงานที่ยังค้างคาใจกับลูกชาย ก่อนที่จะไม่มีเวลา 

"เอาตามที่พ่อต้องการเลยก็ได้ครับ" 

"งั้นระหว่างที่ลูกกำลังเตรียมตัวทำร้านอาหารกับเพื่อน พ่อขอเวลาให้เราเข้าไปในบริษัทในฐานะผู้ช่วยประธานได้ไหม พ่ออยากให้เราเรียนรู้เรื่องงานก่อนน่ะ" 

"ผมยังไม่รับปากนะ แต่จะพยายามหาเวลาแล้วกันครับ ^^ " 

"สู้ๆ นะลูกชายแม่รู้ว่าเราเก่งอยู่แล้ว ^^ " 

"ครับนี่ก็ใกล้มื้อเย็นแล้ว เราออกไปหาทานอาหารกันข้างนอกดีไหม เดี๋ยวลูกชายเลี้ยงเอง"

"ไปสิ เดี๋ยวพ่อจองห้องอาหารเอาไว้ให้" 

ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาผมเอาแต่หนีครอบครัวหรอกนะ ที่ผมต้องไปเริ่มทำงานที่ต่างประเทศส่วนหนึ่งก็เพราะอยากพึ่งพาตัวเองมากกว่าพ่อและแม่ เลยทำให้ผมตัดสินใจออกจากบ้านนั่นเอง กลับมาที่บ้านครั้งนี้เหมือนได้ชาร์ตพลังชีวิตเลยล่ะ 

@บ้านเช่าในซอยแคบ

ชุมชนแออัดแน่นขนัดไปด้วยผู้คนชนชั้นล่าง บ้านเรือนมีขนาดเล็กและเก่าในหมู่บ้านแห่งนี้นั้นมีเทพธิดาคนสวยประจำอยู่ เธอคนนั้นก็คือ 

"หนูเมลกลับบ้านแล้วหรอ" 

"จ้าป้า วันนี้เพื่อนมาส่งเลยถึงเร็วหน่อย ^^ " 

รอยยิ้มของคาราเมลดั่งสายฝนชโลมใจ เหล่าลุงป้าพากันเอ็นดูเธอทั้งซอยแม้จะเป็นพื้นที่คับแคบ แต่ที่นี่เป็นดั่งสวรรค์บนดินของเธอไม่มีผิด

รองเท้าส้นเข็มสูงสีดำถูกถอดออก หญิงสาวสวมเสื้อเชิ้ตยูนิฟอร์มเข้ารูป กระโปรงทรงเอสีแดงชุดเครื่องแบบประจำตำแหน่งโค้งก้มเก็บรองเท้าราคาแพงสำหรับเธอขึ้นวางบนชั้นวางรองเท้าอย่างเรียบร้อย ร่างบางเดินเข้าบ้านตามปกติ ทว่าบ้านหลังเล็กกลับถูกเก็บกวาดเช็ดถูสะอาดสะอ้าน โซฟาหน้าทีวีขนาดสองคนนั่งราคาถูกจัดวางเข้าตำแหน่ง สายตาเธอกวาดเจอเข้ากับพ่อบ้านคนขยัน ซึ่งกำลังก้มเช็ดชั้นวางหนังสือวรรณกรรมแสนโปรดปรานของพี่สาวขะมักเขม้น 

"วันนี้พ่อบ้านไมค์ขยันจังเลยนะคะ" 

"กลับมาแล้วเหรอ" 

"ยังมั้ง ที่พูดอยู่คงเป็นวิญญาณ" 

"พูดเพ้อเจ้ออีกแล้วนะ" 

ไมค์ น้องชายและครอบครัวที่เหลือเพียงคนเดียวของคาราเมลหันขวับมองตาขวางใส่พี่สาวชุดใหญ่ เพราะตอนนี้พี่สาวสำหรับเขาเป็นมากกว่านั้น เป็นทั้งพ่อแม่พี่ที่เขาไม่อาจจะเสียเธอไปได้อีกแล้ว 

"ล้อเล่นไหมนะ เฮ้อ เหนื่อยชะมัด" 

ร่างบางทิ้งตัวลงนอนเอนบนโซฟา เปลือกตาเหนื่อยล้าปิดลงทันที หวังจะชาร์จพลังงานให้กับร่างกาย แต่ไม่ทันได้ก้าวขาเข้าสู่ห้วงนิทราก็ถูกน้องชายดึงแขนกระชากร่างให้ลุกขึ้นนั่งแทน 

"พี่ขอนอนแป๊บเดียว" 

"ไม่ได้ ผมเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้พี่แล้วต้องลุกเอาเท้าแช่เดี๋ยวนี้"

ที่แท้น้องชายได้เตรียมอุปกรณ์ ผ่อนคลายเอาไว้เหมือนดั่งทุกวัน เพราะรู้ว่าพี่สาวนั้นต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูตนเองและครอบครัว

"จ้าๆ รู้แล้วจะแช่เดี๋ยวนี้แหละ" 

"ยอมทำตั้งแต่แรกก็จบแล้ว เสร็จแล้วอย่าลืมเรียกผมละ" 

"ได้เลยค่ะ คุณพ่อบ้านไมค์" 

พี่สาวเอ่ยเสียงหวานทั้งยังแสดงสีหน้าภูมิใจในตัวน้องชาย  

เพราะเจ้าตัวน่ารักแบบนี้ไง ฉันเลยพยายามหาเงินเพื่อส่งเสียน้องเรียนอย่างน้อยๆ เขาจะได้ไปใช้ชีวิตในสภาพแวดล้อมที่ดีกว่านี้

------------