ตอนที่ 10 : ข้อจำกัด 1/2

ตอนที่

[8]

ข้อจำกัด

 “แต่หากนายหญิงเข้ามาในนี้ นายหญิงสามารถใช้อุปกรณ์และกินอาหารที่อยู่ในนี้ได้นะขอรับ” เมื่อเห็นว่าสีหน้าของอีกฝ่ายยังไม่ดีขึ้น เสี่ยวหลงจึงกล่าวต่อ “และนายหญิงสามารถพาท่านแม่และพี่ใหญ่ของนายหญิงหรือคนอื่น ๆ ที่นายหญิงต้องการ กินเข้ามากินอาหาร หรือมาใช้บริการที่นี่ได้นะขอรับ” 

จูกุ้ยหยวนหันขวับทันที “จริงหรือ” 

เมื่อเห็นสีหน้าของนายหญิงดีขึ้น เสี่ยวหลงก็ยิ้มกว้างและกล่าวต่อไปอีกว่า 

“สามารถใช้ได้ทุกส่วนเลยขอรับ ทั้งบ้านจำลอง โซนอาหาร แม้กระทั่งใช้เครื่องรักษาตนก็สามารถใช้ได้ เครื่องนั้นแม้จวนจะสิ้นลมก็สามารถรักษาได้”

“ดีจริง!” เช่นนั้น ท่านแม่ของนางก็มีโอกาสหายป่วยแล้วสินะ และไม่ว่าผู้ใดเจ็บป่วยก็สามารถพามารักษาได้อย่างทันท่วงที ทั้งจะได้กินอาหารดี ๆ และได้อยู่ที่ดี ๆ เช่นบ้านจำลองด้วย ในระหว่างที่กำลังสร้างฐานะที่โลกของความที่นี่จะเป็นประโยชน์กับนางมาก แม้จะไม่สามารถนำวัตถุดิบหลายอย่างออกไปได้ แต่นางคิดว่าสามารถสร้างขึ้นได้จากโลกภายนอก และวัตถุดิบหลัก ๆ ส่วนมากก็จะเป็นเครื่องปรุงที่น่าจะหายากในโลกข้างนอกนั่นต่างหาก 

“ว่าแต่ ข้าสามารถเอาเตากับกระทะย่างออกไปได้หรือไม่” นางกำลังคิดถึงเรื่องร้านหมูกระทะของนาง และกิจการบางอย่างที่เกิดขึ้นในหัว 

“ได้ขอรับ เรื่องนั้นไม่มีปัญหา นอกจากข้อห้ามที่เสี่ยวหลงบอกไป นายหญิงเอาไปได้ หากอันใดไม่แน่ใจ เสี่ยวหลงจะไปสอบถามตาแก่เจ้าเล่ห์ดูว่าได้หรือไม่” 

“ตาแก่เจ้าเล่ห์เช่นนั้นหรือ...” เสี่ยวหลงเบิกตาขึ้น เมื่อรู้สึกตัวว่าตนเผลอหลุดพูดบางอย่างไป

“เดี๋ยวเสี่ยวหลงจะเล่าให้นายหญิงฟังอีกครั้งเอาเป็นว่าทำตามนั้นก่อนนะขอรับ หากนายหญิงอยากจะออกไป ก็แค่คิดคำว่าออกไป มันก็จะพานายหญิงออกไปจากที่นี่ หากอยากจะเข้ามา นายหญิงก็สามารถแตะไปที่ข้อมือได้ ยามนี้มีจุดแดงเกิดขึ้นแล้วขอรับ” เมื่อเสี่ยวหลงพเยิดหน้า นางก็ยกข้อมือตนเองขึ้นมาดู ก็พบว่ามีจุดสีแดงเกิดขึ้นจริง ๆ แม้จะสงสัยเรื่องตาแก่เจ้าเล่ห์ที่ว่าแต่นางก็จะปล่อยไปก่อน

“และหากนายหญิงจะพาผู้ใดเข้ามาในมิติแห่งนี้ ยามที่นายหญิงกำลังจะแตะที่ข้อมือตนเอง ก็ให้คนผู้นั้นมาแตะที่ร่างกายนายหญิง ส่วนใดก็ได้ หลังจากนั้นก็จะมาปรากฏที่นี่ขอรับ” 

ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่ง! 

“ขอบใจมากนะเสี่ยวหลง” 

 “เป็นหน้าที่ของเสี่ยวหลงขอรับ และเมื่อนายหญิงออกไปแล้ว เราสามารถสื่อสารกันทางจิตได้ด้วยนะขอรับ หากนายหญิงต้องการการช่วยเหลือ หรืออยากสอบถามอันใด สามารถถามเสี่ยวหลงได้ตลอดเลย ยามนี้เสี่ยวหลงคือผู้ช่วยของนายหญิงขอรับ” 

 “ได้ ขอบใจเจ้า แต่ตอนนี้ข้าคงต้องออกไปแล้ว” ยามนี้นางรู้สึกดีขึ้นแล้ว มีหนทางให้นางเดินไปต่อแล้ว แต่ตอนนี้คงต้องทนทำสิ่งที่นางรู้สึกยุ่งยาก เช่นการเกี่ยวข้าวไปก่อน ส่วนเรื่องมิตินี้หากตัดโซนวัตถุดิบจำพวกเนื้อสัตว์และผักสดออกไป ก็เรียกได้ว่าเอาออกไปได้เกือบทั้งหมด นี่ดีมากแล้ว

“หยวนเออร์ เจ้าเป็นอันใด!!” เมื่อนางออกมาจากมิติแล้ว ก็พบกับสีหน้าตื่นตระหนกของพี่ใหญ่ เขาคงเป็นห่วงนางมาก “ข้ามิเป็นอันใดพี่ใหญ่ เรารีบไปเกี่ยวข้าวต่อเถิด” 

“เจ้าไม่ไปพักแล้วหรือ...” จูกุ้ยหยางมีสีหน้าที่แปลกใจ ก่อนหน้าน้องสาวหงุดหงิดเป็นอย่างมาก แต่ยามนี้กลับคล้ายคนละคน 

“ข้าไม่พักแล้ว เรารีบไปช่วยกันดีกว่า จะได้เสร็จเร็ว ๆ” กล่าวเพียงเท่านั้นก็เดินไปยังจุดที่นางเกี่ยวข้าวก่อนหน้า เมื่อไปถึงก็พบกับสายตาเป็นห่วงของเสี่ยวจวนและท่านน้าเจิงซื่อ

หลังจากที่เกี่ยวข้าววันแรกผ่านพ้นไป กลับมาที่บ้านนางก็พบกับมารดาในสภาพดวงตาแดงก่ำ แต่เมื่อสอบถามสิ่งใด อีกฝ่ายก็ได้แต่ตอบว่า ไม่มีอันใด แต่นางรู้ว่ามันต้องมีอันใดเกิดขึ้นแน่ ๆ 

“มีคนรังแกท่านหรือ!!” นางเอ่ยขึ้นเสียงดัง