ตอนที่ 11 : เห็นดีเห็นงาม

ตอนที่

[9]

เห็นดีเห็นงาม

 เมื่อเห็นว่าถามมารดาอย่างไรก็ไม่ได้คำตอบ เพราะอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งเงียบนัยน์ตาแดงก่ำเช่นนั้น นางจึงส่งกระแสจิตไปถามเสี่ยวหลงที่อยู่ในมิติว่าเกิดอันใดขึ้น และเมื่อได้รับนางคำตอบเลือดก็ขึ้นหน้าทันที 

 บิดาทำเช่นนี้ได้อย่างไร ช่างเป็นสามีที่ชั่วช้านัก! หากเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ดีแน่ และอีกอย่างหากไม่รีบทำอันใด นางก็คงถูกขายออกไปและหลังจากนั้นอีกฝ่ายจะเป็นเช่นไร นางไม่อยากจะคิด แม้พี่ชายนางจะรักท่านแม่ แต่ด้วยความยอมคนเช่นนั้น ก็คงจะทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ตลอดไป 

 “ท่านแม่ ท่านคิด จะหย่ากับท่านพ่อบ้างหรือไม่” 

 “ยะ...หยวนเออร์ เหตุใด จึงถามแม่เช่นนั้น...”

จูกุ้ยหยวนเอ่ยถามมารดาขณะที่ยามนี้พี่ชายไปทำอาหารอยู่ที่ห้องครัว คำถามนี้ไม่ใช่การลองใจแต่เป็นการอยากรู้ถึงจิตใจว่าอีกฝ่ายเจ็บปวดถึงเพียงนี้แต่เคยคิดถึงเรื่องหย่าบ้างหรือไม่ 

 นางฉินซื่อมองบุตรสาวที่กำลังมองมาที่ตนอย่างรอคอยคำตอบก็เม้มปากทันที

 “ข้ารู้ว่าท่านรักท่านพ่อ แต่ยามนี้มันสมควรเพียงพอแล้วมิใช่หรือท่านแม่” 

“มันไม่ใช่เรื่องง่าย....” ด้วยยามนี้ตนตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ อีกทั้งหากหย่าแล้วจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร ดูอย่างสหายของตนอย่างนางเจิงซื่อเป็นอย่างไร 

จูกุ้ยหยวนมองหน้ามารดา คล้ายรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังกังวลสิ่งใด 

“ท่านแม่ หากท่านเพียงมีความคิดที่จะไปจากที่นี่ ท่านไม่ต้องกังวลว่าหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไร เพราะข้าจะจัดการทุกอย่างเอง” นางฉินซื่อมองหน้าบุตรสาวพลางขบคิด เหตุใดตนจึงรู้สึกว่าบุตรสาวของนางเปลี่ยนไปราวกับเป็นอีกคนที่ในหลายครั้งตนแทบไม่กล้าสบตากับสายตาแรงกล้านั้น ตนเป็นมารดาแต่ยามนี้ความเข้มแข็งกลับมีไม่เท่าบุตรสาวในยามนี้ด้วยซ้ำ 

“ข้าอยากให้ท่านลองคิดดู” จูกุ้ยหยวนได้แต่ถอนหายใจออกมายามนี้นางยังบอกอันใดมากไม่ได้โดยเฉพาะเรื่องมิติลึกลับ เพราะนางรู้ดีว่ามารดายังรักบิดาผู้นั้น ไม่แน่ว่าอาจจะให้นางทนอยู่ และใช้ความพิเศษเหล่านั้นเพื่อช่วยบิดาก็เป็นได้ และเรื่องที่นางได้ยินมานั้น นางก็จงใจไม่พูด

เพราะหากมารดายังตัดอกตัดใจไม่ได้ นางก็มีแผนจะใช้เรื่องนั้นมาใช้ให้เป็นประโยชน์อยู่แล้ว มาลองดูว่ามารดาจะยังคงลังเลอยู่หรือไม่ 

การเก็บเกี่ยวผลิตใช้เวลาหลายวันกว่าที่คิด ด้วยมีกำลังคนน้อย ระหว่างเกี่ยวก็ต้องตากข้าวไว้ที่คันนาเพื่อไล่ความชื้นออกจากข้าว กว่าจะเก็บเกี่ยวเสร็จก็หลายวันแล้ว หลังจากนั้นยังต้องมานวดข้าวและตากข้าวอีกครั้งอีก ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลนี้ผู้เป็นบิดาไม่เคยมาช่วยเหลือหรือถามไถ่เลยแม้แต่น้อย นางกับพี่ใหญ่แทบจะหมดแรงในแต่ละวัน แม้จะมีครอบครัวเจียงมาช่วย แต่ก็ล้วนเป็นสตรี ทั้งจำนวนคนก็ไม่มาก จึงทำได้เพียงสุดความสามารถ ยิ่งครอบครัวของท่านลุงใหญ่ ลุงรอง หรือแม้ท่านปู่ท่านย่า ก็ไม่เคยโผล่หน้ามาถามไถ่เลยสักนิดเช่นกัน นางถึงแม้ไม่เคยเห็นพวกเขา และไม่ปรารถนาอยากจะเห็น แต่อย่างไรเรื่องพวกนี้ก็สมควรจะไยดีกันสักนิดหรือไม่ อย่างไรก็ลูกหลาน  

ยามนี้มาถึงขั้นตอนสุดท้ายนั่นก็คือการสีข้าว ซึ่งเป็นการสีข้าวแบบโบราณ นางกับพี่ใหญ่ช่วยกันหมุนอุปกรณ์สีข้าวจนมือแทบแตก ใช้แรงค่อนข้างมาก และเมื่อมาถึงวันสุดท้ายที่ข้าวชุดสุดท้ายผ่านการจัดการเรียบร้อยแล้ว ในช่วงเย็นของวันนั้นสวีต้าต่านก็พาคนผู้หนึ่งมา 

เป็นดั่งที่คาด เป็นบุรุษที่อีกฝ่ายจะขายนางเพื่อให้ไปตบแต่งด้วย! 

ครอบครัวตระกูลจูที่มารอแบ่งผลผลิตก็อยู่กันอย่างครบถ้วน 

จูกุ้ยหยวนยกยิ้มมุมปากทันที หลายวันไม่เคยเห็นหัว แต่ยามนี้มากันครบ ยิ่งเมื่อได้เห็นว่าจะได้รับผลประโยชน์เกี่ยวกับเรื่องสินสอดของนางยิ่งตา

ลุกวาวกันใหญ่ ยามนี้นางถูกนำมาตัวมานั่งที่กลางห้องโถง โดยพี่ใหญ่ก็ตามมาด้วยความเป็นห่วงนาง

บุรุษผู้นั้นอายุราวยี่สิบเอ็ดปี ห่างกันกับร่างนี้ราวหกปี ด้านอายุนั้นไม่เท่าใด แต่บุรุษผู้นี้มีหน้าตาที่อัปลักษณ์นักทั้งยังดูเป็นคนหัวอ่อนยิ่ง ดูได้จากนางสวีว่าอย่างไรอีกฝ่ายก็เห็นด้วย เห็นว่าเขาเป็นบุตรชายคนเล็กของครอบครัวคนเลี้ยงม้า ครอบครัวก็พอมีฐานะ แต่หากอยู่ในยุคนี้และเปรียบเทียบกับชาวบ้านด้วยกัน ก็ถือว่าเป็นคนที่มีฐานะพอสมควร แต่นางคิดว่านางสวีคงไม่ได้หาสิ่งที่ดี ๆ ให้นางถึงเพียงนั้น นางเห็นสายตาของสวีอ้ายเหมยที่แอบมองมาที่นางอย่างดูแคลนทั้งดวงตาสายฉายแววสาสมใจ นี่คงเป็นเครื่องยืนยันได้ว่า บุรุษผู้นี้นอกจากหน้าตาอันขี้ริ้วขี้เหร่แล้วยังต้องมีอันใดอย่างอื่นอีก 

“ต่านเออร์ หยวนเออร์ ยังเด็ก ข้าว่า....”

และสิ่งที่นางไม่คาดคิดท่ามกลางคนที่สนับสนุนให้นางออกเรือนไปครั้งนี้จะมีผู้ที่ไม่เห็นด้วยนั่นก็คือบิดาไม่เอาไหนของนาง แม้จะดูไม่ได้จริงจังนักก็เถิด

“ท่านพี่....” นางสวีกลัวว่าสามีจะคัดค้านจึงรีบเอ่ยขึ้น “ข้าเห็นว่าหยวนเออร์นั้นทำงานหนักมามาก เห็นทีว่าควรจะได้รับสิ่งที่ดี ๆ เสียที ครอบครัวตระกูลหูนั้นร่ำรวยมาก หากหยวนเออร์ตบแต่งเข้าไปรับรองว่าสุขสบายอย่างแน่นอน อีกทั้งแม่สามียังใจดีมากด้วย ข้าเห็นว่ามีโอกาสดี ๆ เช่นนี้จึงไม่อยากให้บุตรสาวของเราพลาดไป” แม้ภายนอกจะแสดงท่าทีที่ดูจริงใจ ห่วงใยจูกุ้ยหยวนราวกับบุตรสาวแท้ ๆ ด้วยคำว่าเรียกว่า ‘บุตรสาวของเรา’ แต่ภายในนั้นนางสวีนั้นเหยียดยิ้มเพียงใดไม่มีผู้ใดรู้ ครอบครัวหูดูมีฐานะก็จริงแต่ตระหนี่ขี้เหนียวเป็นที่สุด โดยเฉพาะว่าที่แม่สามีผู้นั้น 

จูกุ้ยหยวนแต่งเข้าไปมีหวังต้องตักขี้ม้าทั้งวันแน่ เพราะอีกฝ่ายไม่อยากเสียเงินจ้างผู้ใด และอีกอย่างที่นางไม่อยากกล่าวออกไปคือนิสัยโมโหร้อนที่ไม่มีผู้ใดห้ามได้ บุตรชายอย่าง ‘หูจ้าง’ ผู้นี้ก็หัวอ่อน มารดาว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้น คงไม่สามารถปกป้องอันใดนังเด็กกุ้ยหยวนได้ แต่งงานครั้งนี้พนันได้ว่าต้องรู้สึกราวกับตกนรกอย่างแน่นอน

จูหมิงยู่ แม้จะรู้สึกดีที่ภรรยาอย่างนางสวีเป็นห่วงถึงอนาคตของบุตรสาว แต่สิ่งที่เขาไม่ชอบใจนักคือหน้าตาของบุรุษนี้ ช่างดูไม่ได้เอาเสียเลย ด้วยเขานั้นหน้าตาดี บุตรสาวบุตรชายก็ล้วนหน้าตาดี แต่จะให้ออกเรือนไปกับคนหน้าตาเช่นนั้น อย่างไรก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจ 

ผู้เฒ่าจูและนางจงซื่อ เมื่อเห็นบุตรชายมีท่าทีลังเล จึงสำทับขึ้น ด้วยก่อนหน้านางสวีกล่าวว่าหนึ่งในสินสอดเป็นม้าหลายตัว ทั้งยังมีเกวียนลากอีกที่อีกฝ่ายยินดีจะมอบให้ครอบครัวใหญ่ ตนจึงเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้หลานสาวเพียงแค่คนเดียวจะคิดอันใดมาก 

“เจ้าสาม ข้ากับแม่ของเจ้าเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ หยวนเออร์ ควรได้รับสิ่งดี ๆ เสียที”  

จูกุ้ยหยวนที่เห็นผู้เฒ่าชราทั้งสองที่มีศักดิ์เป็นปู่ย่ากล่าวว่าเห็นด้วยคล้ายกับหวังดีต่อหลานสาวก็ได้แต่กลอกตาทันที ทุกข้อตกลงเบื้องหลัง นางล้วนรับรู้ทั้งหมดจากการรายงานของเสี่ยวหลง 

“นั่นสิ พวกข้าก็เห็นด้วย” ตามด้วยเสียงของท่านลุงใหญ่ ลุงรอง ป้าสะใภ้ทั้งสอง บุคคลเหล่านี้ล้วนแต่ได้รับผลประโยชน์กันแทบทั้งสิ้น 

ด้านนางสวีเมื่อเห็นว่ามีเสียงสนับสนุนเช่นนี้ ก็ยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ สามีคงปฏิเสธไม่ได้แล้ว  ระหว่างที่จูหมิงยู่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงแห่งความอัดอั้นและความไม่พอใจก็ดังขึ้นมาจากห้องหนึ่ง 

“อย่ายุ่งกับบุตรสาวของข้า”