ตอนที่ 3 อดีตอันเลวร้ายของเจ้าชายน้อยไคน์

Kine Part

ฉันเกลียดมนุษย์ คนพวกนี้ขี้ขลาดสิ้นดี พวกมนุษย์นั้นทั้งโกหกและหลอกลวง หลอกให้รักและไว้ใจ สุดท้ายก็หักหลังแวมไพร์อย่างฉันไปอย่างไม่มีเยื่อใย พวกมนุษย์เป็นพวกที่เชื่อถือไม่ได้ สมแล้วที่ต้องตกของเล่นให้กับเหล่าแวมไพร์อย่างพวกเรา

ฉันเคยหลงรักมนุษย์ ผู้หญิงคนนั้นคือผู้รับใช้โลหิตคนเก่าของฉัน เธอดีกับฉัน คอยโอบกอดฉันไว้ไม่ว่าจะเวลาใด ผู้หญิงคนนั้น ผู้รับใช้โลหิตที่แสนภักดีของฉันดวงตาสีน้ำตาลคู่นั่นและผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวสลวยน่าสัมผัส ฉันจำได้ฝังใจไม่เคยลืมเลือน...

เจ้าชายน้อยไคน์เมื่อครั้นอายุ 13 ปี ตกหลุมรักหญิงสาวผู้หนึ่ง เธอเป็นคนที่อ่อนหวาน ใบหน้านั้นสวยราวกับสวรรค์สร้าง ไม่ว่ามนุษย์หรือแวมไพร์ที่ได้พบเห็นล้วนต้องตกหลุมรักเธออย่างปฏิเสธไม่ได้

“พี่...พี่ครับ...บาร์รอน...มีใครอยู่ไหม?”

“เจ้าชาย กำลังตามหาใครอยู่หรือ?”

เด็กชายบาร์รอนเดินเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงเรียกหาพร้อมเอ่ยถามเจ้าชายน้อยไคน์ผู้เป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง ไม่ต่างจากเจ้าชายคิงส์ เคลล็อกก์ ที่เดินตามมาติดๆ

“นายเรียกพี่ทำไมเจ้าชายน้อยของพี่”

“คาร่า พี่เห็นคาร่าหรือไม่ ตั้งแต่ตื่นมาฉันยังไม่เห็นเธอเลย”

“เธอไม่อยู่กับนายแล้วไคน์ เธอไปแล้ว”

“ไป?...คาร่าไปไหนครับ”

เจ้าชายไคน์น้อยเอ่ยถามพี่ชายด้วยความไร้เดียงสา เขาไม่รู้เลยว่าคนที่ตามหานั้นอยู่ที่แห่งใด คนที่เคยสัญญากับเขาเอาไว้ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ทอดทิ้งคุณ เจ้าชายน้อยที่รักของฉัน” เหตุใดเขาถึงไม่ทำตามคำมั่นสัญญา

“คนโกหก...ฮึก!”

“คนหลองลวง...ฮึก!”

ผู้เป็นพี่ชายดึงเอาเจ้าชายตัวน้อยเข้ามากอดปลอบโยนด้วยความรัก

“อย่าเศร้าไปเลย นายต้องเรียนรู้และเข้าใจ ไม่มีมนุษย์คนไหนทนอยู่กับแวมไพร์อย่างพวกเราไปได้ตลอดหรอก สักวันหนึ่งนายก็จะต้องอยู่ตัวคนเดียวดั่งเช่นตอนนี้”

“เพราะอะไรกัน? หากทำไม่ได้ตามที่สัญญาก็ไม่ควรรับปากฉันสิ ทำไมต้องสัญญาลมๆแล้งๆเช่นนี้ด้วยล่ะ...ฮึก! ฉันรังเกียจ พวกมนุษย์ไม่รักษาสัจจะ พวกมนุษย์หลอกลวง”

ภาพจำในอดีตนั้นผุดขึ้นในหัวเมื่อฉันมองภาพเหตุการณ์ที่อยู่เบื้องหน้าตรงสนามหญ้าของมหาวิทยาลัย ดวงตาคู่นั้น ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยแบบนั้น ช่างเหมือนเหลือเกิน เหมือนกับผู้หญิงคนนั้น คนที่หักหลังและทอดทิ้งฉันไปอย่างไม่ใยดีเมื่อ 11 ปีที่แล้ว

“เหตุใดกัน ทำไมยิ่งมองเด็กคนนั้นก็ยิ่งนึกถึง”

ไคน์บ่นกับตัวเองอยู่ภายในห้องโถงที่ไม่มีใครเลยนอกจากเขา ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขาไม่อยากนึกถึง แต่กลับต้องนึกถึงทุกครั้งที่มองไปยังคนตัวเล็ก

“เจ้าชาย พวกเราอาบน้ำทำความสะอาดและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเสร็จแล้วค่ะ”

“อืม...วางเธอไว้บนเตียงในห้องนอนของฉัน อีกเดี๋ยวฉันจะตามไป”

“รับทราบค่ะเจ้าชาย”

ร่างสูงเดินตรงไปยังห้องนอน บนเตียงขนาดใหญ่นั้นปรากฎให้เห็นร่างบางของหญิงสาวที่นอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนนั้น ใบหน้าเรียวและผิวที่ขาวเนียน รวมไปถึงกลิ่นกายที่หอมหวนชวนหลงใหลแตกต่างจากมนุษย์สาวคนอื่นๆที่เขาเคยพบ

เขาโน้มใบหน้าลงไปจ้องคนตัวเล็กจนใบหน้าของพวกเขานั้นห่างกันเพียงคืบ ทันใดนั้นภาพความทรงจำเก่าๆ ก็วนกลับเข้ามาในหัวของเจ้าชายอีกครั้ง

“ปวดหัว!! ไม่ไหว!! ภาพนั้น เธอคนนั้น!! มาอีกแล้ว!!”

ไคน์กุมขมับด้วยความทรมาน อาการปวดหัวที่รุนแรงมักจะเกิดขึ้นทุกครั้งที่เขานึกถึงหญิงสาวผู้ทรยศคนนั้น

“พวกคนทรยศ ฉันเกลียด เกลียดคนทรยศ...โอ๊ย!!”

เจ้าชายแวมไพร์หนุ่มรีบลุกขึ้น เขาวิ่งออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว มือแกร่งเอื้อมไปปิดล็อกประตูห้องเอาไว้แน่น และไม่ลืมที่จะสั่งสาวใช้ประจำคฤหาสน์ 2 คนยืนเฝ้าหน้าประตูเอาไว้ทั้งคืน

“เธอกล้าดียังไงมาทำให้ฉันนึกถึงผู้หญิงคนนั้น ทั้งที่ฉันควรจะลืมไปแล้ว”

ไคน์สบถกับตัวเองเมื่อเขาพาตัวเองวิ่งมาจนถึงห้องทำงานส่วนตัว คืนนี้เขาคงไม่สามารถไปนอนที่ห้องนอนได้ เพราะเมื่อเขาเห็นหน้าคนตัวเล็กทีไรก็จะพลันนึกถึงโฉมหน้าหญิงสาวที่ทรยศหักหลังเขาเมื่อ 11 ปีก่อนทันที

“สักวันฉันจะทำให้เธอต้องมาคุกเข่าอ้อนวอนฉันให้ได้”

แวมไพร์หนุ่มล้มตัวลงนอนบนโซฟาตัวใหญ่ ดวงตาสีเขียวนั้นค่อยๆปิดลงและเขาก็เข้าสู้ห้วงนิทราไป ในห้วงของความฝัน โสตประสาทที่รับรู้นั้นได้ยินเพียงเสียงหวานที่เคยเอ่ยเอื้อนถ้อยคำสัญญาต่างๆนานา

“เจ้าชายที่รักของฉัน คาร่าคนนี้จะอยู่เคียงข้างคุณ”

“เจ้าชายที่รักของฉัน คาร่าคนนี้จะเป็นผู้รับใช้โลหิตที่จงรักภักดีกับคุณตลอดไป”

“เจ้าชายที่รักของฉัน คาร่าคนนี้จะไม่มีวันทอดทิ้งคุณไปโดยเด็ดขาด”

ถึงแม้สติจะหลับใหลไปแล้ว แต่นี้ห้วงความฝันนั้นเป็นเหมือนดั่งกับการจุดระเบิด ไคน์สะดุ้งตื่นมาพร้อมกับเหงื่อที่เปียกโชกทั่วทั้งร่างกาย

“คนโกหก!!”

เขาตะโกนขึ้นมาอย่างลืมตัว สายตาที่มองสำรวจไปบริเวณโดยรอบห้องนั้นกลับไม่มีใครเลยนอกจากเขาเพียงผู้เดียว

“คนทรยศเช่นเธอ ไม่ควรค่าที่ฉันต้องนึกถึง”

“หึ!! ผู้หญิงแพศยา ฉันเกลียด เกลียด”

มือหนานั้นกำแน่น ดวงตาสีเขียวทั้งคู่กำลังค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงช่างดูน่ากลัวยิ่งนัก ความโมโหนั้นทำให้แวมไพร์หนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงตรงปรี่ไปที่ห้องนอนที่มีคนตัวเล็กนอนหลับใหลอยู่ทันที

---ปึ้ง!!!---

“ลุกมานี่ ลุกมา!!!”

คนตัวเล็กที่หลับใหลไม่ได้สตินั้นโยกโยนเคลื่อนไหวไปตามแรงกระชาก ร่างกายที่อ่อนล้านั้นยังคงหลับใหลไม่ได้สติเช่นเดิมแต่กลับไม่ใช่บนเตียงเหมือนเดิม เพราะร่างกายเธอถูกโยนลงไปที่พื้นด้วยแรงอันมหาศาลของแวมไพร์หนุ่ม

“ชิ!!!...น่าสมเพชสิ้นดี”

ไคน์สบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะก้มลงไปอุ้มคนตัวเล็กให้ขึ้นมานอนบนเตียงกว้างดั่งเดิม เขาล้มตัวลงนอนข้างๆและหลับใหลไปพร้อมคนตัวเล็กในอ้อมกอด

วันที่สามของการหลับใหล ไอรีนยังไม่ฟื้นคืนสติ เธอได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากคำสั่งของไคน์ รอบกายนั้นล้อมไปด้วยสาวใช้ประจำคฤหาสน์เคลล็อกก์ที่คอยปรนนิบัติอยู่ไม่ห่าง

“เธอฟื้นหรือยัง?”

คนที่เพิ่งมาใหม่ถามขึ้นอย่างใจเย็นเมื่อเดินมาถึงประตูหน้าห้อง

“ยังค่ะเจ้าชาย”

“อืม...จะไปไหนก็ไป ถ้าฉันไม่เรียกไม่ต้องเข้ามา”

“รับทราบค่ะเจ้าชาย”

แวมไพร์หนุ่มเดินเข้าไปภายในห้องพร้อมกับปิดประตูลงกลอนเพราะกลัวว่าจะมีใครเข้ามาระหว่างที่เขายังอยู่ในห้องกับคนตัวเล็ก

“เหตุใดถึงยังไม่ฟื้น ทั้งที่ฉันรักษาบาดแผลให้เธอทุกวัน”

ไคน์บ่นพรึมพรำหลังจากที่พยุงคนตัวเล็กขึ้นมาให้เธอเอนอิงที่อกแกร่งของเขา สองแขนแกร่งโอบกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง สายตาพลางสำรวจรอบเรือนกายที่กำลังหลับใหลไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขน

“บาดแผลก็ไม่มีแล้วนี่ ทำไมกัน”

“อื้อ...”

พูดยังไม่ทันขาดคำ คนที่หลับใหลในอ้อมแขนก็ค่อยๆขยับตัว ดวงตาสีน้ำตาคู่สวยลืมขึ้นมาอย่างเชื่องช้า เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อเริ่มรู้สึกว่ามีใครบางคนกอดอยู่ด้านหลัง ร่างบางค่อยๆหันกลับไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอกลับกรีดร้องออกมาพร้อมกลับผลักไสเขาราวกลับเป็นสิ่งของที่น่ารังเกียจ

“กรี๊ดดดดด!!!!!! เอามือสกปรกของนายออกไปนะ”

เรี่ยวแรงของมนุษย์มีหรือจะสู้แรงอันมหาศาลของแวมไพร์ได้ ยิ่งเป็นมนุษย์ที่เพิ่งจะฟื้นตัวจากบาดแผลที่แสนสาหัสแล้วด้วย ยิ่งแทบจะไม่มีแรงผลักเลย

“หึ!! สลบไปตั้ง 3 วัน ตื่นมาเธอก็ยังปากดีเหมือนเดิม”

ไคน์เอ่ยขึ้นพร้อมกับค่อยๆคืบคลานเข้าไปหาคนตัวเล็กช้าๆ ราวกับว่าเธอคืออาหารแสนอร่อยที่ตั้งรอไว้ให้เขาเข้าไปลิ้มลองรสชาติ

“อย่าเข้ามานะ!!”

ไอรีนถอยหนีแต่กลับถูกอีกฝ่ายจับที่ข้อเท้าไว้แน่นพร้อมกับดึงตัวเธอเข้าหาตัวเขา ริมฝีปากหนาสะแยะยิ้มจนมองเห็นเขี้ยวอันแหลมคมทั้งสองข้าง

“ไม่สำนึกบุญคุณเอาเสียเลย รู้อย่างนี้ฉันไม่ช่วยรักษาแผลให้เธอหรอก ไม่สู้ดูดเลือดเธอแล้วปล่อยให้ค่อยๆตายไปเสียดีกว่า”

“วะ...ว่าไงนะ...นาย...นายช่วยฉัน ช่วยฉันทำไม? ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายไปซะ ดีกว่าให้ฉันต้องมาอยู่ใกล้พวกแวมไพร์ที่น่าขยะแขยงแบบนาย”

“หึ!! ผู้หญิงปากดีอย่างเธอจะต้องมาคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนฉัน อย่าอวดเก่งให้มันมากนะ ฉันไม่ใช่พวกที่มีความอดทนสูงอย่างที่เธอคิด”

แวมไพร์หนุ่มกำข้อมือเล็กพร้อมบีบแน่นจนไอรีนรู้สึกเจ็บปวด เธอพยายามสะบัดมือเขาออกสุดแรงที่มีแต่ก็ไม่สามารถสะบัดออกไปได้เลย เขายิ่งกำแน่นและบีบแรงขึ้น

“ปล่อยฉัน!!! ฉันจะรีบกลับไปหาน้องชายของฉัน ปล่อย!!!”

“น้องชาย? หึ!! ไม่ต้องห่วง น้องชายของเธอจะปลอดภัย ตราบใดที่เธอยอมทำตามคำสั่งฉัน”

“นะ...นาย..หมายความว่ายังไง

คนตัวเล็กดวงตาเบิกโพรงด้วยความตกใจ น้องชายเป็นเพียงญาติคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ในตอนนี้ แต่เกิดอะไรขึ้นกับน้องชายของเธอกัน หรือว่าแวมไพร์พวกนี้จับน้องชายเธอไปทารุณ ความกระวนกระวายใจเกิดขึ้นเมื่อได้ยินเขาเอ่ยถึงน้องชาย แวมไพร์พวกนี้รู้ได้อย่างไรกันว่าเธอกับน้องชายนั้นอาศัยอยู่ที่ไหน

“นะ...นาย..ทำอะไรกับไอเดน ปล่อยเขาไปนะ อย่าทำอะไรไอเดนนะ เขากำลังป่วย ปล่อยเขาไปเถอะ ถ้านายอยากดื่มเลือด มาทำฉันแทนเถอะ ขอร้องล่ะ”

“หึ!! สาวน้อย ฉันบอกแล้วไง น้องชายของเธอจะปลอดภัยตราบใดที่เธอยอมทำตามคำสั่งของฉัน”

เจ้าชายไคน์ผู้เจ้าเล่ห์สะแยะยิ้มอย่างพอใจจนเห็นเขี้ยวอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าเด็กสาวกำลังคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนเขาดั่งที่เขาเคยพูดไว้ ท่าทีนั้นสร้างความพึงพอใจให้เจ้าชายได้ไม่น้อย

“เธอจะต้องอยู่ที่นี่ เพราะเธอคือผู้ที่ถูกเลือกจากฉัน เธอต้องอยู่ข้างกายฉันในฐานะ ผู้รับใช้โลหิต!! และต้องรับใช้ให้ฉันแต่เพียงผู้เดียว”

สาวน้อยดวงตาเบิกโพรงอีกครั้ง เธอจะใช้ชีวิตอยู่กับพวกแวมไพร์ที่เธอสุดแสนจะรังเกียจได้อย่างไร เวลานี้มีหนทางไหนให้เธอหลบหนีได้บ้าง ข้อต่อรองที่บังคับให้เธอต้องอดทนนั้นก็คือน้องชายเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ หลังจากนี้ไปเธอจะทำเช่นไร เธอจะทนเป็นเบี้ยล่างรับใช้พวกแวมไพร์ที่น่าขยะแขยงนี้ไปได้นานสักแค่ไหนกัน...