ตอนที่ 2 : คนอ่อนแอ

ไคน์ยืนมองหญิงสาวที่ร่างกายบอบบางถูกเหล่านักศึกษาในมหาวิทยาลัยกลั่นแกล้งและทำร้ายอยู่ริมระเบียงใหญ่ เขาสะแยะยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ นักศึกษาหญิงที่กำลังลงมือกับคนตัวเล็กที่แสนอ่อนแอนั้นคือพวกมนุษย์ด้วยกันเอง

“นังผู้หญิงปากดี แกกล้าทำให้เจ้าชายโกรธได้อย่างไรกัน”

---เพี๊ยะ!!---

---เพี๊ยะ!!---

ฝ่ามือของหญิงสาวคนนั้นฟาดลงบนใบหน้าเรียวเล็กเต็มแรงจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นที่แก้มทั้งสองข้าง ไอรีนไร้ซึ่งหนทางสู้ เธอนั่งก้มหน้าก้มตารับความรุนแรงจากคนพวกนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรงต่อต้านขัดขืน

“คิดว่าการที่แกไม่โต้ตอบแล้วพวกฉันจะปล่อยแกไปอย่างงั้นเหรอ หึ!! ฝันไปเถอะนังผู้หญิงชั้นต่ำ”

---เพี๊ยะ!!---

---เพี๊ยะ!!---

“คนต่ำต้อยแบบแก ใช้วิธีไหนยั่วยวนเจ้าชายกันล่ะ ลุกขั้นมานี่!! ไหนทำให้พวกฉันดูหน่อยซิ แกยั่วยวนเจ้าชายด้วยท่าไหน”

“ลุกขึ้นมา นังตัวดี!!”

มือของหญิงสาวคนหนึ่งเอื้อมมาจิกผมที่ยาวสลวยและดึงขึ้นด้วยความรุนแรง ร่างกายบางเล็กลุกขึ้นตามแรงดึงนั้น เธอพยายามปัดป้องขัดขืน แต่ตัวคนเดียวย่อมไม่อาจสู้แรงของผู้หญิง 5 คนได้

“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ปล่อย!! นี่พวกเธอบ้าไปแล้วเหรอ”

“คิดจะสู้พวกฉันงั้นเหรอ แกนี่อวดดีนักนะ!!”

มือข้างหนึ่งของหญิงสาวในกลุ่มนั้นบีบเข้าที่แขนเล็กอย่างเต็มแรงด้วยความโกรธ ไอรีนพยายามดิ้นขัดขืนเพื่อให้หลุดจากกลุ่มหญิงสาวที่โหดร้ายราวกับแม่มดพวกนี้

“ทำไมกัน? ทำไมพวกเธอต้องเชื่อฟังและทำตามคำสั่งของพวกแวมไพร์ที่น่ารังเกียจพวกนี้ด้วย พวกเธอลืมศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ไปแล้วหรือยังไงกัน!! ช่วยมีสติกันหน่อยได้ไหม!!”

“ศักดิ์ศรีงั้นเหรอ? ฮ่า ฮ่า นังคนชั้นต่ำกล้าพูดถึงเรื่องศักดิ์ศรีเหรอ น่าขำสิ้นดี”

“ใช่ คนอย่างแกกล้าพูดถึงเรื่องศักดิ์ศรีกับพวกฉันเหรอ? ศักดิ์ศรีที่แกพูดถึงกินอิ่มท้องไหม ใช้แทนเงินได้ไหม ทำให้แกมีชีวิตรอดในดินแดนแห่งนี้ได้รึเปล่า ฮ่า ฮ่า”

“การที่ได้เป็นคนของเจ้าชายนั้นถือว่าวิเศษแค่ไหนแล้ว ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างแกกล้าดียังไงมาทำให้เจ้าชายของพวกเราโกรธ ทำตัวเป็นคนอ่อนแอ มารยาสาไถนักนะ

---ผลัก!!---

ไอรีนใช้ช่วงเวลาที่หญิงสาวทั้ง 5 คนเผลอ ยกมือเล็กขึ้นผลักพวกเธอให้ถลาเซล้มไป ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นวิ่งหนี แต่ก็หนีไม่ทัน เมื่อหนึ่งในหญิงสาวของกลุ่มนั้นลุกขึ้นมากระชากผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวสลวยของเธอเอาไว้ จากนั้นหญิงสาวทั้ง 5 คนก็รุมล้อมคนตัวเล็กเอาไว้อีกครั้ง

“ผมยาวๆของเธอนี่มันช่างเกะกะเสียจริง งั้นพวกฉันจะช่วยตัดออกให้ก็แล้วกัน ฮ่า ฮ่า”

“ยะ...อย่า...นะ!!! ปล่อยฉันนะพวกบ้า”

เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเจ้าชายแวมไพร์อย่างไคน์มาตั้งแต่ต้น ดวงตาคู่สีน้ำตาลที่เป็นประกายและผมผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวสลวยนั้น ช่างเหมือน เหมือนเหลือเกิน เหมือนกับคนคนนั้นเมื่อ 11 ปีก่อน ช่างเหมือนราวกับเป็นคนคนเดียวกัน....

ไคน์กำมือแน่น เขาพยายามที่จะไม่มองไปยังคนตัวเล็กที่กำลังถูกรุมทำร้ายอยู่ตรงสนามเบื้องล่าง แต่ก็ไม่สามารถห้ามสายตาไม่ให้มองได้เลย ภาพที่เห็นตอนนี้คือคนตัวเล็กกำลังถูกกลุ่มหญิงสาวใช้กรรไกรตัดผมที่ยาวสลวยนั้นทิ้งอย่างเป็นเป็นทรง แวมไพร์หนุ่มไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป เขาจึงตัดปัญหาด้วยการเดินกลับเข้าไปภายในห้องพักส่วนตัวเพื่อไม่ให้เห็นภาพบาดตาเล่านั้น

“เจ้าชาย ท่านอธิการบดีเรียกให้เจ้าชายเข้าไปพบที่ห้องประชุม เชิญครับ”

เป็นเสียงของพ่อบ้านเก่าแก่ประจำตระกูลเคลล็อกก์ที่ดูแลรับใช้ตระกูลนี้มานานได้เอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาภายในห้องส่วนตัวของไคน์

“หึ! น่าเบื่อเสียจริง”

เขาสบถขึ้นก่อนจะเดินสวนออกไปอย่างหัวเสียพ่อบ้านเก่าแก่คนนั้นสังเกตเห็นร่องรอยบาดแผลบนใบหน้าเนียนของเจ้าชายจึงได้ทักขึ้น

“เจ้าชาย เหตุใดบนแก้มของคุณถึง...เอ่อ รอยแผลนั่นมัน...คุณมีเลือดออกนะ”

“หึ!! อย่ามายุ่งกับเรื่องของฉัน อย่ามาทำเป็นรู้ดี กลับไปทำหน้าที่ของนายซะ”

เขาเอื้อมมือขึ้นใช้นิ้วปาดไปที่รอยแผลนั้น ทันควันกลับไม่มีร่องรอยของบาดแผลอีกเลย ก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงรำคาญใจ ร่างสูงเดินเข้าไปที่ห้องส่วนตัวของพี่ชายก่อนที่นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“ในแต่ละวันพี่ไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงเรียกหาแต่ฉันอยู่ได้”

"ได้ข่าวว่านายประกาศเป็นศัตรูกับผู้หญิงคนนั้นทั่วทั้งมหาวิทยาลัยเลยเหรอ”

“คิงส์” ผู้เป็นพี่ชายและยังมีตำแหน่งเป็นอธิการบดีของมหาวิทยาลัยแห่งนี้กล่าวทักขึ้นเมื่อเห็นน้องชายของเขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์

“หึ!! ผู้หญิงคนนั้นสมควรโดนแล้ว พวกไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ทำเป็นรังเกียจแวมไพร์แบบฉัน ทั้งที่ความจริงก็อยากได้ฉันจนตัวสั่น”

“นายอย่ามั่นใจไปหน่อยเลยไคน์ ฉันเคยเตือนนายแล้วใช่ไหม ตอนนี้นายอยู่ในช่วงเตรียมตัวเข้าร่วมคัดเลือกเป็นราชาผู้ปกครองดินแดนนะ หากเรื่องนี้รู้ไปถึงหูเหล่าแวมไพร์อาวุโสเกรงว่าจะไม่เป็นผลดีกับนาย”

“พี่ไม่ต้องมายุ่งหรอกน่า ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร พี่เรียกฉันมาเพื่อที่จะพูดแค่นี้ใช่ไหม หึ!! น่าเบื่อ”

ไคน์เอ่ยตอบผู้เป็นพี่ชายก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไปด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ตอนนี้ในหัวของเขานึกถึงแต่หญิงสาวตัวเล็กผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยที่กำลังโดนรังแกอยู่กลางสนาม

“ชิ!!!”

เจ้าชายไคน์เดินเข้าไปในห้องพักส่วนตัว ร่างสูงนั่งเอนตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่พร้อมสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด

“เป็นอะไร? นายหงุดหงิดใจที่เห็นเด็กคนนั้นโดนทำร้ายเหรอ”

“เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

“แต่อาการที่นายกำลังเป็นตอนนี้มันฟ้องว่านายเป็นห่วงเด็กคนนั้น”

“ฉันไม่ได้เป็นห่วง นายอย่ามารู้ดีไปกว่าตัวฉัน”

“ถ้านายบอกว่าไม่ได้เป็นห่วงงั้นเรื่องที่ฉันจะบอกนายก็คงไม่สำคัญแล้วสิ งั้นฉันไปล่ะ”

บาร์รอนพูดจบก็หันหลังก้าวเท้าเดินออกไป คนที่กำลังกระวนกระวายใจอยู่นั้นก็รีบเรียกให้เขาหยุดทันที บาร์รอนยิ้มกริ่มที่มุมปากอย่างรู้ทัน เขาไม่ได้เป็นเพียงผู้ติดตามของไคน์เท่านั้น แต่เขายังเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของไคน์ที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กและรู้ใจไคน์ทุกเรื่อง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้าชายกำลังเป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร

“แกจะหนีไปไหน นังตัวดี”

ไอรีนพยายามดิ้นขัดขืนกลุ่มหญิงสาวทั้ง 5 คนจนสามารถหลุดออกไปได้ เธอวิ่งหนีจากเหตุการณ์ที่แสนเลวร้ายนี้อย่างไม่คิดชีวิต ปากบางร้องเรียกขอความช่วยเหลือไม่หยุด

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ใครก็ได้ช่วยที”

“คิดว่าแกจะหนีพ้นงั้นเหรอ ฝันไปเถอะนังคนชั้นต่ำ”

คนตัวเล็กวิ่งผ่านกลุ่มนักศึกษาที่บางส่วนก็ยืนมองเธอวิ่งหนีตายด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร อีกบางส่วนก็ช่วยกลุ่มหญิงสาวพวกนั้นวิ่งไล่จับเธอ ช่างไม่มีใครเห็นใจหรือสงสารเธอบ้างเลย แม้กระทั่งมนุษย์ด้วยกันเอง...

“อ้ะ!!! อร๊าย!!”

---ผลัก!!---

---ตุ้บ!!!---

วิ่งหนีจนจะพ้นอยู่รอมร่อแต่ไม่รู้ว่าขาของใครที่ไหนมาขัดขาของคนตัวเล็กเอาไว้จนเธอสะดุดล้มหัวฟาดพื้น ตอนนี้ดวงตาคู่สวยกำลังจะหลับลงแล้ว เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้นพยุงตัวให้หนีได้อีกต่อไป

“ศัตรูของเจ้าชายก็เหมือนศัตรูของฉัน เอาตัวมันไป”

“ครับ คุณหนู”

ดวงตาคู่สวยที่พร่ามัวพยายามที่จะเหลือบมองตามเสียงนั้นเพื่อที่จะดูว่าคนคนนั้นคือใคร แต่ของเหลวสีแดงที่ไหลออกมาจากแผลบนศีรษะดันไหลอาบลงมาปกปิดการมองเห็นนั้นจนคนตัวเล็กทนความเจ็บปวดไม่ไหว และดวงตาที่พร่ามัวนั้นก็ดับลงไปพร้อมกับสติอันเลือนลาง

“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไร มีเรื่องอะไรที่จะบอกฉัน”

“นายจะอยากรู้ไปทำไม ในเมื่อนายไม่ได้สนใจเด็กคนนั้นสักหน่อยนี่”

“นายอย่าอ้อมค้อมได้ไหม มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะ”

“เหอะ!! ฉันแค่จะบอกว่าเด็กคนนั้นกำลังโดนเหล่านักศึกษาทั้งพวกมนุษย์และพวกแวมไพร์ลงทัณฑ์อย่างน่าสงสารตามคำสั่งของนาย แต่ก็นะ นายคงไม่ใส่ใจเธอหรอก ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะตกอยู่ในเงื้อมมือของเฮเลน่าก็ตาม”

“นายว่าไงนะ!!!!”

“นายจะตกใจทำไม ฉันแค่จะบอกว่าเฮเลน่าจับตัวเด็กคนนั้นไปแล้ว เธอกำลังทำกับเด็กคนนั้นเหมือนอย่างที่นายต้องการไง ฉันไปล่ะ”

บาร์รอนเดินออกจากห้องไปอย่างสบายใจ เป็นไปตามที่เขาคาด เจ้าชายเพื่อนสนิทของเขารีบเดินออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว เขาคงไม่ต้องเดาว่าเจ้าชายไคน์จะไปที่ใด ก็คงเป็นที่นั่น ที่ที่มีเด็กสาวนอนไร้สติและไร้เรี่ยวแรงอยู่

“จับมันขึ้นมา”

---เพี๊ยะ!!!---

---เพี๊ยะ!!!---

แวมไพร์สาวฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของคนตัวเล็กที่กำลังหมดสติอยู่ด้วยความรุนแรง

“จับมันลุกขึ้น”

---เพี๊ยะ!!!---

“หึ!! พวกมนุษย์ไร้ค่า มิน่าล่ะเจ้าชายถึงได้เกลียดเธอ...ชิ!!!”

แวมไพร์สาวสบถด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เมื่อคนที่โดนกระทำไม่สามารถลุกขึ้นมาขัดขืนหรือตอบโต้ได้ยิ่งทำให้เธอโมโหมากขึ้น

“พวกนาย 4 คน อยากจะทำอะไรกับนังนี่ก็เชิญตามสบาย ฉันยกให้ อย่าลืมถ่ายคลิปไว้ให้ฉันด้วยก็แล้วกัน เจ้าชายต้องชอบใจแน่ที่ฉันลงโทษคนที่เจ้าชายเกลียดเช่นนี้”

“จริงหรือครับคุณหนู ขอบคุณครับ”

“จริงสิ เอาให้ตรงนั้นมันพังยับเยินไปเลยยิ่งดี จากนั้นพวกนายจะดูดเลือดมันจนหมดตัวก็ตามใจ หึ!!!”

“ขอบคุณครับคุณหนูสำหรับอาหารจานเด็ด”

แวมไพร์สาวหันหลังเดินออกไปยังไม่ทันจะพ้นประตู ฝีเท้าที่ทรงพลังนั้นก็ก้าวเข้ามาพร้อมถีบที่ประตูห้องนั้นจนพังลง ปรากฎเป็นร่างสูงของเจ้าชายที่พวกเขาเกรงกลัว

“หยุด!!! ปล่อยเธอซะ”

“ตะ...แต่ คะ...คุณหนู ยกแม่นี่ให้พวกเราแล้วนะครับเจ้าชาย”

“พวกนายกล้าขัดคำสั่งฉันหรือ? ฉันบอกให้ปล่อย!!!”

“คะ...ครับ!!!”

ไคน์เดินเข้าไปถึงคนตัวเล็กที่กำลังสลบอยู่บนเตียง ใบหน้าที่เปือดเปื้อนไปด้วยของเหลวสีแดงฉาน เขาอุ้มร่างบางเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนและเดินออกไป

“จะ...เจ้า...ชาย...เหตุใด”

“หุบปาก!!!”

เขาตะคอกกลับแวมไพร์สาวไปเพียงเท่านั้นก่อนจะพาคนตัวเล็กที่สลบอยู่ในอ้อมแขนไปยังคฤหาสน์ของเขา ร่างสูงบรรจงวางเธอลงบนเตียงกว้างในห้องขนาดใหญ่ กลิ่นหอมของเลือดที่ไหลอาบเต็มใบหน้านั้นช่างเชิญชวนให้เขากระหายเสียจริง

ลิ้นร้อนนั้นค่อยๆไล่เลียเชยชิมความหอมหวานของเลือดนั้นจนสะอาดหมดจด ร่องรอยบาดแผลที่เคยมีตอนนี้กลับหายไปจนหมด ใบหน้าเรียวเกลี้ยงเกลากลับมาสวยเนียนอีกครั้ง

“เจ้าชาย นี่คือ เอ่อ...มนุษย์??”

“ไม่ต้องถามมาก พวกเธอมีหน้าที่ดูแลผู้หญิงคนนี้ให้ดีที่สุด เข้าใจที่ฉันสั่งไหม”

“รับทราบค่ะเจ้าชาย”

“ตอนนี้พาเธอไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”

“รับทราบค่ะเจ้าชาย”

แวมไพร์หนุ่มเดินออกไปยังห้องโถงใหญ่ เขาเอนนอนบนโซฟาสุดหรูด้วยสีหน้าท่าทีสบายอารมณ์ จนเพื่อนและผู้ติดตามคนสนิทอย่างบาร์รอนอดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้

“วันนี้เจ้าชายของพวกเราเป็นอะไรไปกัน เป็นคนประกาศว่าเขาเป็นศัตรูเอง แต่พอเขาโดนทำร้ายกลับไปช่วยเขา การกระทำของนายมันย้อนแย้งนะไคน์”

“พูดมากจริง...ชิ!!”

เจ้าชายแวมไพร์ที่แสนเย็นชาต่อผู้หญิงไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือแวมไพร์ด้วยกันเอง เขาก็ไม่สนใจและไม่เคยจริงใจกับใครทั้งนั้น นอกจากเธอ เธอในอดีตเมื่อ 11 ปีก่อนคนนั้นเพียงผู้เดียว....