All Chapters of รอยกัดอันตรายคุณแวมไพร์ที่รัก: Chapter 1 - Chapter 10

ไคน์ยืนมองหญิงสาวที่ร่างกายบอบบางถูกเหล่านักศึกษาในมหาวิทยาลัยกลั่นแกล้งและทำร้ายอยู่ริมระเบียงใหญ่ เขาสะแยะยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจ นักศึกษาหญิงที่กำลังลงมือกับคนตัวเล็กที่แสนอ่อนแอนั้นคือพวกมนุษย์ด้วยกันเอง“นังผู้หญิงปากดี แกกล้าทำให้เจ้าชายโกรธได้อย่างไรกัน”---เพี๊ยะ!!------เพี๊ยะ!!---ฝ่ามือของหญิงสาวคนนั้นฟาดลงบนใบหน้าเรียวเล็กเต็มแรงจนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นที่แก้มทั้งสองข้าง ไอรีนไร้ซึ่งหนทางสู้ เธอนั่งก้มหน้าก้มตารับความรุนแรงจากคนพวกนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรงต่อต้านขัดขืน“คิดว่าการที่แกไม่โต้ตอบแล้วพวกฉันจะปล่อยแกไปอย่างงั้นเหรอ หึ!! ฝันไปเถอะนังผู้หญิงชั้นต่ำ”---เพี๊ยะ!!------เพี๊ยะ!!---“คนต่ำต้อยแบบแก ใช้วิธีไหนยั่วยวนเจ้าชายกันล่ะ ลุกขั้นมานี่!! ไหนทำให้พวกฉันดูหน่อยซิ แกยั่วยวนเจ้าชายด้วยท่าไหน”“ลุกขึ้นมา นังตัวดี!!”มือของหญิงสาวคนหนึ่งเอื้อมมาจิกผมที่ยาวสลวยและดึงขึ้นด้วยความรุนแรง ร่างกายบางเล็กลุกขึ้นตามแรงดึงนั้น เธอพยายามปัดป้องขัดขืน แต่ตัวคนเดียวย่อมไม่อาจสู้แรงของผู้หญิง 5 คนได้“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ปล่อย!! นี่พวกเธอบ้าไปแล้วเหรอ”“คิดจะสู้พวกฉันงั้นเหรอ แกนี่อวดดี

Irene Partฉันเกลียดแวมไพร์ เกลียดชนิดที่ตายก็ไม่เผาผี พวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยง สำหรับฉันแล้วต่อให้ชีวิตนี้ต้องตายก็ไม่มีทางศิโรราบแทบเท้าพวกแวมไพร์ให้เสียศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์พวกแวมไพร์เป็นเผ่าพันธุ์ที่สามารถฆ่าได้อย่างเลือดเย็น พวกเขาไม่มีความรู้สึกหรือความสงสารเห็นใจต่อใครทั้งนั้น แม้กระทั่งพ่อและแม่ของฉันเอง...โชคชะตาไม่เคยใจดีกับฉันแม้แต่ครั้งเดียว หนำซ้ำกลับเล่นตลกกับผู้หญิงธรรมดาแบบฉันเสียจริง ฉันต้องมาพัวพันกับพวกแวมไพร์ทั้งที่ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นเช่นนี้ น้องชายของฉันถูกพวกนั้นใช้เป็นเครื่องมือในการต่อรองให้ต้องอยู่เป็นทาสรับใช้ให้แก่เจ้าชายแวมไพร์ที่โหดร้ายเลือดเย็นอย่างไคน์ ฉันทั้งรังเกียจและขยะแขยงเขา ฉันไม่ได้ต้องการที่จะมาตกเป็นทาสเบี้ยล่างของเขาเช่นนี้ เหตุใดโชคถึงไม่เคยเข้าข้างฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว...“แวมไพร์” พวกเผ่าพันธุ์ที่น่ารังเกียจ พวกเขาสามารถทำร้ายและทารุณมนุษย์อย่างพวกเราได้อย่างโหดร้ายและเลือดเย็น พวกเขาไม่เคยเห็นใจและเห็นมนุษย์อยู่ในสายตา มนุษย์อย่างพวกเราก็เป็นดั่งขยะที่ไร้ค่าสำหรับพวกเขาเพียงเท่านั้น“รอหน่อยนะไอเดน พี่จะต้อง

รุ่งเช้าของวันใหม่ ไอรีนตื่นขึ้นมาพร้อมกับความอึดอัดเมื่อร่างบางเล็กของเธอนั้นถูกใครบางคนกอดเอาไว้แน่น เมื่อคืนเธอจำไม่ได้เลยว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คนตัวเล็กพยายามพลิกตัวออกจากอ้อมกอดนั้นจนเธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ต้นคอ“โอ๊ย!!”คนตัวเล็กร้องขึ้น เธอรีบเดินไปที่หน้ากระจก มือเล็กค่อยๆปัดผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวปะบ่าไปไว้ด้านหลัง กระจกเงาตรงหน้านั้นสะท้อนให้เห็นรอยกัดสองรอยปรากฎอยู่บนต้นคอที่ขาวเนียนไอรีนค่อยๆใช้นิ้วเรียวแตะๆที่รอยกัดนั้นเบาๆ ความเจ็บจี๊ดก็ยังคงโลดแล่นเข้ามาให้รู้สึกได้ เธอซู้ดปากเบาๆเพื่อเป็นการผ่อนคลายความเจ็บนั้นก่อนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกาย ภายในห้องน้ำขนาดใหญ่ เธอยังคงยืนส่องที่หน้ากระจกเงา พลันบางสิ่งบางอย่างก็แล่นเข้ามาในห้วงความคิดจนทำให้น้ำสีใสรินไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง“ฮึก!...นี่เรา...ร่างกายเราเปือดเปื้อนแล้ว...ฮึก!”“ทั้งที่รังเกียจและขยะแขยงมากเพียงไหน แต่เหตุใดจึงต้องมาเปื้อดเปื้อนเสียความบริสุทธิ์ให้พวกแวมไพร์แบบนี้ด้วย...ฮึก! พระเจ้าไม่เคยเข้าข้างฉัน โลกใบนี้ช่างโหดร้ายกับฉัน”มือเล็กเอื้อมไปเปิดฝักบัวให้สายน้ำไหลผ่านเรือนร่าง

Irene Partตั้งแต่ที่ฉันถูกประกาศให้เป็นผู้รับใช้โลหิตของเจ้าชายไคน์ต่อหน้าทุกผู้ทุกคนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ชีวิตฉันก็สงบขึ้น ไม่มีใครกล้ารังแกหรือทำร้ายฉันเหมือนแต่ก่อน ความจริงฉันก็ต้องการชีวิตที่สงบเช่นนี้ แต่ที่ไม่ต้องการเลยคือตำแหน่งหรือหน้าที่อะไรต่างๆที่ฉันได้มาเป็นของแถมการที่จะเป็นผู้รับใช้โลหิตของแวมไพร์สักตน นั่นหมายถึงว่าจะต้องตกอยู่ใต้อาณัติของเขาไปชั่วชีวิต ดั่งเช่นฉันในตอนนี้ที่ต้องคอยหลบหน้าพยายามไม่ไปเจอกับใครเพราะถูกไคน์ห้ามเจโรมเป็นเพื่อนของฉัน ฉันและเขาต่างก็มีชะตาชีวิตที่เหมือนกัน พวกเราเป็นมนุษย์ มนุษย์ที่ถูกพวกแวมไพร์รังแกและกระทำตามใจราวกับพวกเราเป็นของเล่น เขาดูเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่ไคน์กลับสั่งห้ามไม่ให้ฉันเข้าใกล้เขา ถ้าหากฉันยังยุ่งเกี่ยวกับเขา น้องชายของฉันก็อาจจะไม่ปลอดภัย“ไอรีน...หยุดก่อนไอรีน”ชายหนุ่มวิ่งตามคนตัวเล็กมาจนถึงหน้าห้องสมุด เขาทั้งวิ่งตามและร้องเรียกชื่อเธอไม่หยุดเพื่อหวังให้เธอหันกลับมาคุยกับเขา“เจโรม นายกลับไปเถอะ อย่ามายุ่งกับเราเลย”“วันนี้เธอเป็นอะไรไปไอรีน เธอพยายามหลบหน้าเราตลอดทั้งวัน เธอเดินหนีเรา และไม่คุยกับเรา”“เจโรม เราขอร้อง

ไอรีนลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของวันใหม่ เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นขยับได้อย่างยากลำบากก่อนพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของใครบ้างคน“ไคน์....”เธอเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเพราะกลัวว่าเขาจะตื่น คนตัวเล็กนอนจ้องหน้าเขาอยู่พักใหญ่ เธอกลับเผลอตัวเอื้อมมือเรียวนั้นไปเกลี่ยที่ใบหน้าหล่อเหลาเบาๆ---หมับ!!---“อ๊ะ!!”“ทำไม หลงใหลในตัวฉันแล้วหรือถึงได้แอบทำอะไรเช่นนี้”“ปะ...เปล่า...เปล่าสักหน่อย”คนตัวเล็กรีบปฏิเสธทันควัน เรื่องอะไรเธอจะไปเผลอใจให้แวมไพร์แบบเขากันล่ะ ก็เพียงพลั้งเผลอชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นแหล่ะ อย่างไรเสียพวกแวมไพร์ก็เชื่อใจไม่ได้“หึ!! งั้นเหรอ”ร่างสูงพูดพร้อมกับยื่นใบหน้านั้นเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น คนตัวเล็กพยายามเบือนหน้าหนีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะสังเกตได้ว่าตอนนี้สองแก้มของเธอนั่นร้อนฉ่าจนขึ้นสี“นายลุกออกไปได้แล้ว ฉันจะรีบไปอาบน้ำวันนี้มีเรียน”ไอรีนรีบตัดบทก่อนที่จะดีดตัวเองลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที จะให้อีกฝ่ายเห็นไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอกำลังเขินกับคำพูดของเขา และสิ่งที่สำคัญไปกว่านั้น จะเผลอใจไปรู้สึกดีกับเขาไม่ได้เด็ดขาดเพราะอีกไม่นานเธอก