ตอนที่ 4 ผู้รับใช้โลหิต

Irene Part

ฉันเกลียดแวมไพร์ เกลียดชนิดที่ตายก็ไม่เผาผี พวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์ที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยง สำหรับฉันแล้วต่อให้ชีวิตนี้ต้องตายก็ไม่มีทางศิโรราบแทบเท้าพวกแวมไพร์ให้เสียศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์

พวกแวมไพร์เป็นเผ่าพันธุ์ที่สามารถฆ่าได้อย่างเลือดเย็น พวกเขาไม่มีความรู้สึกหรือความสงสารเห็นใจต่อใครทั้งนั้น แม้กระทั่งพ่อและแม่ของฉันเอง...

โชคชะตาไม่เคยใจดีกับฉันแม้แต่ครั้งเดียว หนำซ้ำกลับเล่นตลกกับผู้หญิงธรรมดาแบบฉันเสียจริง ฉันต้องมาพัวพันกับพวกแวมไพร์ทั้งที่ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นเช่นนี้ น้องชายของฉันถูกพวกนั้นใช้เป็นเครื่องมือในการต่อรองให้ต้องอยู่เป็นทาสรับใช้ให้แก่เจ้าชายแวมไพร์ที่โหดร้ายเลือดเย็นอย่างไคน์ ฉันทั้งรังเกียจและขยะแขยงเขา ฉันไม่ได้ต้องการที่จะมาตกเป็นทาสเบี้ยล่างของเขาเช่นนี้ เหตุใดโชคถึงไม่เคยเข้าข้างฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว...

“แวมไพร์” พวกเผ่าพันธุ์ที่น่ารังเกียจ พวกเขาสามารถทำร้ายและทารุณมนุษย์อย่างพวกเราได้อย่างโหดร้ายและเลือดเย็น พวกเขาไม่เคยเห็นใจและเห็นมนุษย์อยู่ในสายตา มนุษย์อย่างพวกเราก็เป็นดั่งขยะที่ไร้ค่าสำหรับพวกเขาเพียงเท่านั้น

“รอหน่อยนะไอเดน พี่จะต้องรู้ให้ได้ว่าพวกนั้นจับน้องไปไว้ที่ไหน แล้วเราสองคนจะหนีไปด้วยกัน”

คนตัวเล็กนั่งรำพันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ชีวิตเธอช่างอาภัพและถูกโชคชะตาเล่นตลกอยู่ไม่เว้นแต่ละวัน เธอบ่นพร่ำรำพันตัดพ้อในความลำเอียงของพระเจ้าที่ไม่เคยให้เธอได้ใช้ชีวิตแบบมีความสุขเลย หญิงสาวลุกขึ้นอย่างคนหมดแรง เธอค่อยๆเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว มือเล็กหยิบชุดนักศึกษาที่ถูกจัดเตรียมไว้มาสวมใส่ก่อนจะเดินไปที่หน้าประตู

“คุณหนูจะไปไหนรบกวนแจ้งให้พวกเราทั้งสองทราบก่อน”

เสียงแวมไพร์สาวที่ทำหน้าที่เป็นสาวใช้ประจำคฤหาสน์เคลล็อกก์เอ่ยถามขึ้น สองแขนของพวกเธอนั้นยกขึ้นมากั้นเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเดินออกไป

“ฉันจะไปมหาวิทยาลัย เจ้าชายของพวกเธอจะกักขังฉันไว้ไม่ให้ไปไหนแม้กระทั่งไปเรียนเลยรึไง?”

“ถ้าเช่นนั้น เชิญคุณหนูค่ะ”

สาวใช้ทั้งสองยินยอมให้เธอเดินออกไปได้แต่โดยดี ไอรีนรีบวิ่งออกจากห้องนั้นทันที เธอเดินตรงไปที่มหาวิทยาลัยซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์เคลล็อกก์มากนัก ภายในมหาวิทยาลัยนั้นเธอก็ยังคงพบเจอกับสภาพแวดล้อมที่แสนโหดร้ายเช่นเดิม

“นังหน้าด้าน ขนาดนี้แล้วยังกล้ากลับมาเรียนอีก”

“นั่นน่ะสิ! พวกเราไปแจ้งให้คุณหนูเฮเลน่าทราบหน่อยดีกว่า”

“หึหึ!! ดีเลยสิ พวกเราจะได้มีเรื่องสนุกให้ดูอีกแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ไอรีนเดินไปนั่งอยู่ประจำที่นั่งในห้องเรียนของเธออย่างเงียบๆ ทุกคนที่อยู่ภายในห้องนั้นต่างก็ซุบซิบนินทา บ้างก็ขว้างปาสิ่งของต่างๆใส่เธอไม่หยุด

“โอ๊ย!! พวกบ้า ทำอะไรของพวกเธอ หยุดนะ!!”

คนตัวเล็กที่ทนไม่ไหวจึงได้ลุกขึ้นและตะโกนร้องห้ามเสียงดัง แต่ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด ยิ่งเธอห้ามก็เหมือนยุยงส่งเสริม ทั้งมนุษย์และแวมไพร์เหล่านั้นต่างกระทำต่อเธออย่างไร้ซึ่งความปรานี

คนตัวเล็กวิ่งหนีออกจากห้องนั้นไป เธอไม่อยากมาพบเจอกับเรื่องเลวร้ายอะไรอีกแล้ว เธอวิ่งออกไปจนเกือบจะพ้นหน้าประตูแต่กลับมีบางกลุ่มยืนรอเธออยู่ที่หน้าประตูก่อนแล้ว ขาเรียวที่กำลังจะก้าวสะดุดเข้ากับสิ่งกีดขวางบางอย่างที่กลุ่มที่มาใหม่ได้วางขวางเอาไว้

---อ๊ะ!!---

---ผลัก!!!---

คนตัวเล็กสะดุดล้ม ใบหน้าเรียวกระแทกที่พื้นจนเกิดรอยถลอก เธอค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่กลับมีเท้าของใครบางคนยื่นเข้ามาตรงหน้าเธอ

“เฮเลน่า......”

“หึ!! ว่าไง เธอยังรอดมาได้ดวงแข็งไม่เบาเลยนี่ วันนี้ฉันจะเล่นสนุกกับเธอสักหน่อยก็แล้วกัน”

แวมไพร์สาวก้มลงไปจับผมของไอรีนและดึงขึ้นมาอย่างไม่กลัวว่าเธอจะรู้สึกเจ็บแต่อย่างใด

“พวกนั้นตัดผมเธอไปแค่นิดเดียวเองนี่ เดี๋ยวฉันตัดให้ใหม่ก็แล้วกันนะ เอาให้มันสั้นสุดๆไปเลยเป็นไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!”

“อย่านะ!!!”

“เอากรรไกรมาให้ฉัน พวกเธอมาจับมันไว้ หึหึ!! ผมยาวสวยนี่ใช่ไหมที่เธอใช้ยั่วเจ้าชาย งั้นก็อย่ามีมันอีกเลย”

แวมไพร์สาวหยิบกรรไกรมาจากมือลูกน้องคนสนิท เธอค่อยๆบรรจงตัดผมที่ยาวสลวยของไอรีนออกทีละนิด ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของคนตัวเล็กที่พยายามดิ้นขัดขืนและร้องขอความช่วยเหลือ

Irene Part

ฉันคิดว่าจะหนีรอดจากพวกกลุ่มคนใจร้ายเหล่านี้ได้ คิดว่าพวกเขาคงไม่หาเรื่องฉันแล้ว แต่ฉันคิดผิด คนพวกนั้นทำร้ายฉันราวกับว่าฉันไม่ใช่คน ทั้งที่เป็นมนุษย์เช่นเดียวกัน แต่เหตุใดพวกเขากลับไม่เห็นใจหรือสงสารฉันบ้างเลย พวกเขาเอาแต่เชื่อฟังแวมไพร์พวกนั้น เหตุใดถึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์กันได้ขนาดนี้

ผมของฉัน ผมที่ยาวสลวยที่ฉันไว้ยาวมาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย ตอนนี้กำลังถูกพวกมนุษย์ใจร้ายและพวกแวมไพร์ที่น่ารังเกียจตัดมันออกจนไม่เป็นทรง ไม่รู้ว่าฉันไปทำอะไรให้พวกเขาเจ็บช้ำน้ำใจนักหนา พวกเขาถึงได้กระทำรุนแรงกับฉันเช่นนี้ จะมีไหมใครสักคนที่มองเห็นฉันในตอนนี้และเข้ามาช่วยให้ฉันหลุดพ้นไปจากขุมนรกนี้ที

“หยุดเดี๋ยวนี้!!! ปล่อยเธอซะ!!!”

เสียงนั้นทำให้ทุกการกระทำถูกหยุดลง ทุกคนต่างหันตามไปมองยังต้นตอของเสียง ผู้มาใหม่กำลังย่างกรายเข้ามาและก้มลงไปอุ้มเอาคนตัวเล็กที่นอนฟุบอยู่ที่พื้น

“เจ้าชาย.....”

“หุบปากซะ!!!”

ไคน์ตะโกนใส่แวมไพร์สาวด้วยน้ำเสียงอันทรงพลัง ตอนนี้เจ้าชายอย่างเขาไม่พอใจอย่างยิ่งกับทุกการกระทำที่เกิดขึ้นกับคนตัวเล็ก เขาอุ้มไอรีนออกไปยืนตรงระเบียงใหญ่ซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางของมหาวิทยาลัยแห่งนี้

“แวมไพร์ทุกตนและมนุษย์ทุกคนในที่นี้จงฟังให้ดี ฉันในนามเจ้าชายไคน์ เคลล็อกก์ ผู้ปกครองมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกันว่า ผู้หญิงคนนี้คือผู้รับใช้โลหิตของฉันนับตั้งแต่วันนี้ เธอคือคนของฉัน หากใครกล้าทำร้ายเธออีก นั่นหมายความว่ากำลังท้าทายฉัน”

เสียงประกาศนั้นทำให้แวมไพร์สาวผู้ซึ่งหลงรักและหมายปองเจ้าชายมานานอย่างเฮเลน่า กอนซาเลซ ถึงกับกำมือแน่นด้วยความโกรธแค้น

“ฉันไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้นแน่ มนุษย์ที่ไร้ค่าอย่างแกไม่เหมาะสมกับเจ้าชายเลยสักนิด...ชิ!!!”

เสียงประกาศกร้าวของไคน์สร้างความฮือฮาได้เป็นอย่างมาก หลายคนต่างอิจฉาไอรีนที่เธอได้รับโอกาสเป็นผู้รับใช้โลหิตข้างกายเจ้าชาย ตอนนี้ไม่มีใครหน้าไหนกล้าที่จะทำร้ายเธออีกแล้ว

ไคน์อุ้มคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน เขาพาเธอกลับไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ ร่างสูงบรรจงวางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา เขาเอื้อมมือไปลูบไล้ทั่วใบหน้างามและเส้นผมที่ถูกตัดอย่างไม่เป็นทรง

“บัดซบ!!!”

เขาสบถออกมาด้วยความโกรธ เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวสลวยสวยงาม แบบที่เขาชอบตอนนี้กลับถูกตัดขาดไม่เหลือชิ้นดี

“บาร์รอน นายเข้ามาหาฉันหน่อย”

ไคน์เอ่ยเรียกผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและผู้ติดตามที่เขาไว้วางใจให้เข้ามาหาก่อนจะเอ่ยสั่งให้เขาไปจัดการเรื่องบางอย่างให้

“ชื่อไอเดน เมอร์ตัน อาศัยอยู่บ้านพักโทรมๆ เก่าๆ แถวชานเมือง ฝากจัดการด้วย”

“นายจะไม่บอกเธอหน่อยเหรอเรื่องนี้”

“ไม่จำเป็น นายรีบไปจัดการเถอะ”

“หึ!! การกระทำของนายมันดูย้อนแย้งกับคำพูดนะ รู้ตัวไหม”

บาร์รอนเอ่ยเพียงเท่านั้นก็เดินออกไป ปล่อยให้เจ้าชายอย่างไคน์อยู่ภายในห้องกับคนตัวเล็กเพียงลำพัง ร่างสูงค่อยๆก้มลงพรมจูบไปที่ร่องรอยบาดแผลตามใบหน้าและเนื้อตัวของคนที่กำลังหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียง

บาดแผลตามเนื้อตัวและใบหน้างามนั้นค่อยๆจางหายไปพร้อมกับรอยจูบ ดวงตาคู่สีน้ำตาลนั้นค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ คนตัวเล็กมองไปบริเวณโดยรอบก็พบว่านี่คือห้องนอนของเธอในคฤหาสน์เคลล็อกก์ สายตาคู่สวยหันไปมองฝั่งซ้ายมือก็เจอร่างสูงที่คุ้นชินกำลังนั่งมองเธออยู่อย่างไม่ละสายตา

“อื้อ....”

“ฟื้นแล้วเหรอ?”

ร่างสูงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เขาไม่แสดงท่าทีใดออกมานอกจากใบหน้าที่นิ่งเฉยไร้อารมณ์และความรู้สึก

“นะ...นาย ทำอะไรฉัน?”

“อย่างฉันเหรอจะทำอะไรเธอ อย่าสำคัญตัวมากไปหน่อยเลยน่าสาวน้อย หัดสำนึกในบุญคุณของฉันบ้างนะที่ช่วยรักษาบาดแผลให้เธอ”

“บาดแผล?...หายไปแล้ว ไม่มีแล้วนี่”

“หึ!! ต่อไปพวกนั้นจะไม่กล้าทำร้ายเธออีก เพราะเธอคือผู้รับใช้โลหิตของเจ้าชาย จะไม่มีใครกล้าทำร้ายคนของฉัน แล้วก็ ฉันให้แม่บ้านไปตามช่างตัดผมมาให้เธอแล้ว ผมของเธอถูกตัดจนขาดเช่นนี้ช่างไม่ถูกใจฉันเอาเสียเลย รออยู่นี่ห้ามไปไหน ฉันจะให้ช่างตัดผมมาจัดการให้”

“มะ...ไม่!! ผม...ฉัน!!”

“เธอจะใช้ชีวิตโดยที่ผมเป็นแบบนี้หรือไง จะให้ใครต่อใครมาหัวเราะเยาะผู้รับใช้โลหิตของฉันเหรอ”

“แต่.....”

“อย่าพูดมาก! ฉันไม่ชอบผู้หญิงพูดมาก ทำตามคำสั่งของฉันซะ แล้วฉันจะรอดู”

ร่างสูงพูดอย่างเอาแต่ใจก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนั้น ตอนเด็กมีแต่คนชมว่าผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอนั้นช่างงดงาม เมื่อต้องตัดมันออกไป จะไม่ให้เธอเสียใจได้อย่างไรกัน

ไอรีนนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียงกว้าง ทั้งที่เธออยากใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร รีบศึกษาเล่าเรียนให้จบเอาความสำเร็จไปฝากน้องชาย แต่เหตุใดกลับกลายเป็นแบบนี้ รวมถึงน้องชายที่เธอรักที่สุดอย่างไอเดน ที่ตอนนี้ไม่รู้ถูกเอาตัวไปไว้ที่ไหน จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร พี่สาวอย่างเธอกลับไม่รู้อะไรเลย

“ขอโทษนะไอเดน พี่เป็นพี่ที่แย่จริงๆ ที่ดูแลน้องชายคนเดียวยังไม่ได้...ฮึก!”

“คุณหนู ช่างตัดผมมาถึงแล้ว”

เสียงสะอื้นไห้นั้นต้องหยุดชะงักลง มือเล็กรีบยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเมื่อได้ยินเสียงเรียกของสาวใช้ ก่อนที่พวกเธอจะพาช่างตัดผมที่เป็นมนุษย์เหมือนกับเธอเข้ามาภายในห้อง

“คุณหนู ผมจะทำให้ผมของคุณกลับมาสวยเหมือนเดิม ไม่ต้องกังวลนะครับ”

“ฮึก......”

เสียงสะอื้นดังขึ้นอีกครั้ง ทุกความรู้สึกนึกคิดถาโถมเข้ามายังโสตประสาท น้ำสีใสรินไหลลงอาบแก้มนวลทั้งสองข้างราวกับเขื่อนแตก ผมยาวสลวยที่เธอรักกำลังจะถูกตัดออกไป ผมสีน้ำตาลอ่อนที่มีเพียงผู้เป็นแม่เท่านั้นที่เคยตัดให้ตอนนี้กำลังจะถูกใครคนอื่นตัดมัน

---ฉับ! ฉับ! ฉับ!---

เสียงของกรรไกรที่ตัดลงไปยังเส้นผมที่อ่อนนุ่มนั้นช่างทำให้เธอเจ็บปวด คนตัวเล็กไม่สามารถกลั้นสายน้ำจากดวงตาทั้งสองข้างได้เลย เธอปล่อยโฮออกมาจนกระทั่งการตัดผมเสร็จสิ้นลง ร่างสูงที่ยืนมองอยู่ด้านหลังนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงพอใจกับผลงานที่เห็น

“ก็ไม่เลวนี่ ดูดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ”

คนตัวเล็กหันไปมองตามเสียงนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ยังไหลออกมาจากดวงตาคู่งามไม่หยุด คราบน้ำตาที่ไหลเปรอะเปื้อนแก้มนวลทั้งสองข้าง ทำเอาแวมไพร์หนุ่มที่เห็นเช่นนั้นรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย

“เธอร้องไห้ทำไม หยุดซะ! ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาของใคร”

ยิ่งพูดก็เหมือนเอาไม้ไปแหย่รังแตน เขื่อนน้ำตาที่แตกอยู่แล้วตอนนี้มันกลับระเบิดตู้ม น้ำสีใสไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสายโดยที่ไม่มีคำพูดใดเอื้อนเอ่ยออกมาจากคนตัวเล็กนอกจากเสียงสะอื้นและเสียงร่ำไห้

“หยุดร้องนะ!! ฉันบอกให้หยุดไง”

คนที่สุดแสนจะรังเกียจแวมไพร์แบบเธอต้องมาร้องไห้ฟูมฟามต่อหน้าพวกแวมไพร์เช่นนี้ ช่างน่าอับอายเสียจริง

“คุณหนู หยุดร้องเถอะค่ะ ที่เจ้าชายทำไปทุกอย่างก็เพราะต้องการช่วยคุณหนูนะคะ”

เสียงสาวใช้ผู้หนึ่งพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมหยุดร้องไห้สักที แต่คำพูดนั้นกลับได้ผล คนตัวเล็กหยุดร้องทันที เธอถามกลับไปด้วยความสงสัย

“ช่วย?....เหตุใด? เพราะอะไรนายถึงช่วยฉัน”

“หึ!! ผู้รับใช้โลหิตของฉัน ย่อมได้รับการปกป้องจากฉัน หยุดร้องไห้ได้แล้ว ทรงผมใหม่ของเธอก็ดูไม่เลว รีบพักผ่อนเถอะ เธอต้องเตรียมพร้อมร่างกายให้ดี เพราะต่อจากนี้ไปเธอจะต้องรับใช้ฉันในฐานะผู้รับใช้โลหิตของฉันแต่เพียงผู้เดียว”