บทที่ 7 ความสับสน

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทางสง่างาม ดวงตาสีนิลมองไปรอบๆร้านอย่างคุ้นเคย งานศิลปะของอดีตคนรักถูกออกแบบอย่างปราณีตและถูกสวมใส่โดยหุ่นจำลอง ผ้าไหมและส่าหรีเต็มไปด้วยสีสันงดงามและมีความหรูหรา พลันสายตาก็สะดุดกับหญิงสาวในชุดส่าหรีสีแดงเข้มเดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ

" คุณมาขอพบฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ ศิวะ" ดวงตาสีน้ำผึ้งอ่อนของหญิงสาววูบไหวเล็กน้อย เธอซ่อนความรู้สึกผิดเอาไว้ในใจ น้ำเสียงอ่อนหวานสั่นเครือช่วงท้ายประโยค

" ผม...อยากได้ส่าหรีให้แม่สักชุด กำลังจะถึงวันเกิดของท่านแล้วผมก็อยากให้อะไรที่มันพิเศษ " ชายหนุ่มบอกหญิงสาวเสียงนุ่ม พลางมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาคนึงหา ในใจของเขาก็พลันรู้สึกเจ็บปวด คนที่เคยอยู่เคียงข้าง เคยใกล้ชิด เคยได้รัก ตอนนี้เธอก็เดินไปเคียงข้างคนอื่นเสียแล้ว

" จริงด้วย ถ้างั้นฉันจะเป็นคนตัดส่าหรีให้คุณป้าเองค่ะ รับรองว่าเสร็จก่อนวันงานแน่ๆ" เสียงหวานกล่าวกับชายหนุ่มอย่างมั่นเหมาะ ถึงอย่างไรมารดาอีกฝ่ายก็ดีกับเธอมาก อัมมาวดีอยากให้ของขวัญชิ้นนี้พิเศษกว่าทุกชิ้น

" รบกวนหรือเปล่า"

"ไม่หรอกค่ะ วันเกิดคุณป้าทั้งที" รอยยิ้มสดใสปรากฏบนดวงหน้าหวาน ศิวะมองรอยยิ้มนั้นอยู่นาน ก่อนเสหน้าไปทางอื่น ตอนนี้ชายหนุ่มเหมือนเป็นคนแปลกหน้าที่มองอดีตของตัวเองจากที่ไกลๆ ไม่สามารถครอบครองมันได้อีกแล้ว ดวงตาสีนิลเข้มขึ้นด้วยอารมณ์บางอย่างก่อนที่จะเลือนหายไป

" ถ้ายังไงผมจะกลับมารับอีกทีตอนเย็นนะ...แล้วก็งานวันเกิดของคุณแม่..." ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดออกไป

"ผมอยากจะเชิญคุณและครอบครัวไปด้วยน่ะครับ" สิ้นประโยคอัมมาวดีก็เงียบไป เธอก็ไม่คิดว่าจะได้ยินคำเชิญนี้จากปากเขาเพราะว่าหญิงสาวทำกับเขาไว้เจ็บแสบ ทว่า..มารดาของอีกฝ่ายก็ดีกับเธอมาก

" ศิวะคะ...คือฉัน.."

"ไปเถอะครับ แม่ผม ท่านเข้าใจ" สายตาคาดหวังของเขาทำให้เธอปฏิเสธเขาไม่ลง

" ได้ค่ะ ฉันจะไปแน่นอน ขอบคุณที่เชิญนะคะ"เธอพยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติแต่ว่าในใจเธอกลับหนักอึ้งอย่างบอกไม่ถูก อัมมาวดีรู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายที่ยังดีกับเธอไม่เปลี่ยนแปลงทั้งๆที่เธอนอกใจเขา หักหลังเขา ศิวะเป็นคนดีจริงๆ แต่ผู้ชายที่ดีและเพียบพร้อมเธอก็หมดรักเขาซะได้

"ยินดีครับ " ใบหน้าคมเข้มเผยรอยยิ้มอ่อนโยน ทว่าในใจกลับเจ็บแปลบขึ้นมา... ความรู้สึกทั้งรัก ทั้งแค้นประทุขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวตรงหน้าคือคนที่เขารัก เมื่อจินตนาการถึงสายตาของคนที่รักกำลังแสดงความเจ็บปวดยามที่เขาได้แก้แค้นสำเร็จ หัวใจของเขากลับปวดหน่วง

แต่...ทำไมเขาจะต้องเป็นฝ่ายเจ็บล่ะ

" ถ้าชุดเสร็จเมื่อไหร่คุณโทรมาบอกผมนะครับ เดี๋ยวผมมารับ" สายตาของเขาวูบไหวเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติในเสี้ยววินาที เสียงนาฬิกาโบราณดังขึ้นภายในร้าน เป็นสิ่งที่ดังไพเราะแต่สำหรับเขามันเป็นเสียงตอกย้ำว่าอดีตได้ผ่านพ้นไปแล้ว ชายหนุ่มเรื่องสายตาไปรอบๆร้านก่อนจะชะงักเมื่อเห็นชุดส่าหรีชุดหนึ่งสวมอยู่ที่หุ่นจำลอง เป็นชุดสีแดงเข้มประกายทอง ผ้าส่าหรีทำด้วยผ้าไหมจัณฑีเนื้อเนียนละเอียดราวกับสายน้ำ ชายส่าหรีและพรมชาย ปากลวดลายดอกไม้โมเกรา(Mogra) และดอกชบาเป็นดอกไม้ที่พระแม่ปารวตีโปรดปราน และเสื้อเบลาส์ แขนยาวทำด้วยผ้าไหมสีทองอ่อน ปักลวดลายเล็กๆด้วยเส้นด้ายสีแดงและสีทองอย่างปราณีต ขอบส่าหรีเย็บเสริมด้วยมุกสีขาวนวล เป็นชุดที่สวยงามหรูหรา ชุดนี้หญิงสาวเป็นคนออกแบบกับมือ

เพราะ...มันเป็นชุดแต่งงานของเธอกับเขา

ครั้งหนึ่ง... เขาเคยเคียงข้างเธอในยามค่ำคืนเวลาเธอตัดเย็บ ชุดนี้อย่างตั้งใจ

ครั้งหนึ่ง... เธอเคยบอกว่าอยากใส่ชุดนี้..ในงานแต่งงานของเรา

" ศิวะคะ ถ้าฉันใส่ชุดนี้ในงานแต่งของเรา คุณจะมองฉันเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกไหมคะ"

"แน่นอนอยู่แล้ว คุณสวยที่สุดสำหรับผมเสมอ" ภาพในอดีตไหลย้อนเข้ามาในความทรงจำราวกับสายน้ำ ชุดนี้เคยเป็นชุดที่มีค่าที่สุดสำหรับหญิงสาว..

ตอนนี้... มันกลับถูกเอามาวางขายในร้าน ราวกับว่ามันไม่มีค่าอะไร

รอยยิ้มของชายหนุ่มค่อยๆเลือนหาย ก่อนจะเดินออกจากร้านไปด้วยความเร่งรีบ อัมมาวดีมองตามแผ่นหลังของอดีตคนรักไป สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและขอโทษอยู่ในใจ

" ขอโทษนะ ศิวะ" สายตาสีน้ำตาลอ่อน มองไปยังชุดที่เธอตัดเย็บมัน ตั้งใจว่าจะใส่มันในงานแต่งของเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป

ในขณะเดียวกันอัมพิกาก็เดินเข้ามาพร้อมของกินในมือมากมาย ใบหน้าสวยหวานเปื้อนรอยยิ้ม ชายหนุ่มหยุดชะงัก ดวงตาสีนิลมองหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะหลุบตาลงอย่างใช้ความคิด

อัมพิกา เจ้าหญิงในกรงทองของครอบครัวเชาฮาน เธอน่ารัก นิสัยดี อ่อนโยน และไม่รู้เรื่องอะไรเลย ชายหนุ่มเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆแต่... เธอเป็นน้องสาวที่อดีตคนรัก รักมาก ถ้าการใช้เธอทำให้อัมมาวดีต้องเจ็บปวด เขาก็จะไม่ลังเลที่จะทำ

" อัมมาวดี.คุณจะต้องจดจำความเจ็บปวดนี้ไปอีกนาน" เสียงทุ้มต่ำรอดออกจากริมฝีปากหนา ฝ่ามือของเขากำหมัดแน่น อารมณ์โทสะพี่มอบดับไปแล้วกลับประทุขึ้นมาใหม่ราวกับไฟจากนรก

ในเมื่อความรักของเขามันไม่มีค่า.. ก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

ในเมื่ออดีตคนรักเลือกที่จะฉีกอดีตที่มีร่วมกันทิ้งอย่างเลือดเย็น

เขาก็จะทำให้เธอจดจำเขาไปตลอดชีวิตเช่นกัน....

อัมพิกา คือหมากชั้นดีที่จะทำให้เขาแก้แค้นได้สำเร็จ

คฤหาสน์หรูย่าน Civil Lines., เมืองชัยปุระ

คฤหาสน์หรูสไตล์ราชสถานตกแต่งด้วยสถาปัตยกรรมอินเดียดั้งเดิมผสมผสานกับความทันสมัย มีพื้นที่กว้างขวางและสวนน้ำพุขนาดใหญ่ สมกับเป็นเจ้าของธุรกิจการผลิตและการขายสินค้าอุตสาหกรรม ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทเดินก้าวเข้ามาด้านใน เคยให้เห็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่ตกแต่งด้วยโคมไฟระย้าตรงกลางห้อง ผ้าม่านปักลวดลายสวยงามพริ้วไสวตามสายลม

" กลับมาแล้วเหรอลูก" หญิงวัยกลางคนในชุดส่าหรี่สีฟ้าครามเรียบง่ายเดินเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" ครับแม่ " ศิวะเดินโผลเข้ากอดมารดาอย่างแผ่วเบา อ้อมกอดของมารดาทำให้เขารู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นทุกครั้งที่ได้กลับบ้าน หัวใจของเขารู้สึกเหมือนได้พักผ่อนหลังจากที่เจอมรสุมมาอย่างหนัก

ศุมิตรา ลูบหลังลูกชายคนเดียวของเธอด้วยความอ่อนโยน

" ไหน..ขอแม่ดูหน่อย" เธอผละออกจากลูกชาย ก่อนจะสำรวจดูชายหนุ่ม

" ลูกผอมลงนะ... ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลย" เธอพูดดุลูกชายยกใหญ่ ร่างสูงได้แต่ยิ้มไม่ได้ตอบอะไรเธอไป

" กลับมาได้แล้วหรอ!" เสียงทุ้มห้าวตวาดลั่นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของชายวัยกลางคน ใบหน้าคมเข้มมีหนวดเคราถูกตัดแต่งไว้อย่างดี สวมชุดครุตา เดินออกมาจากห้องทำงานอย่างสง่างาม

" อกหักครั้งเดียว ถึงกับไม่กลับบ้านกลับช่อง แกคิดว่าบ้านเป็นโรงแรมเอาไว้พักชั่วคราวหรือไง" นารายณ์ อัคราวัล แม่อายุจะร่วงเลยเข้าสู่วัยชราแล้ว แต่เขาก็ยังรักษาร่างกายให้แข็งแรงเรากับคนอายุสี่สิบ

" ผมต้องทำงานครับ " ชายหนุ่มตอบกลับผู้เป็นพ่อไป พลางเอามือล้วงกระเป๋า

"หึ... แกคิดว่าฉันจะเชื่อหรอ!" นารายณ์ที่เห็นการกระทำนั้นของลูกชายก็รู้สึกหมั่นไส้ ปนความเป็นห่วงอยู่ลึกๆที่ไม่แสดงออก เขาเลิกคิ้วถามลูกชายกลับไปเสียงสูง

"ครับ" พูดจบเขาก็เดินหนีไปอีกทางทันที เพราะอยู่เถียงไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี

"คุณดูมันสิ ดูมันยอกย้อมผม" เขาหันไปฟ้องภรรยาทันที ศุมิตรามองหน้าสามีอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

" คุณก็อย่าไปต่อปากต่อคำกับลูกสิคะ "

" คุณเข้าข้างมันหรอ!!" เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เสียงโวยวายของสามีทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยใจ

" เอาล่ะค่ะคุณนารายณ์ เมื่อไหร่คุณจะเลิกทะเลาะกับลูกสักทีคะ"

" มันมากกว่าที่ชวนผมทะเลาะ"

" ฉันไม่คุยกับคุณแล้วค่ะ" เมื่อเห็นสามีเถียงเขาเป็นเอ็น ศุมิตราก็หาทางหนีทีไล่เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาเหมือนกัน

นารายณ์ที่ถูกภรรยาและลูกชายเดินหนีเขาก็รู้สึกฮึดฮัดในใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะว่านั่นก็ภรรยาที่เขารัก นั่นก็ลูกชายที่เขาภูมิใจ

" ให้มันได้อย่างนี้สิ"