บทที่ 10 ความรู้สึกที่ไม่อาจพูด

พินอาภายืนอึ้งมองเพื่อนสาวที่กำลังอาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย เธอกำลังภาวนาขออย่าให้มันเป็นอย่างที่คิด ปรางค์ปรียาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วทอดกายนั่งลงบนโซฟาราวกับคนหมดเรี่ยวแรง คนเป็นเพื่อนรีบเดินไปหาแล้วกุมมือบางไว้ด้วยความเป็นห่วง

“ปรางค์ท้องใช่ไหม...”พินอาภาถามเพื่อนเสียงเบา

หญิงสาวนิ่งมีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมา ทั้งๆ ที่ไม่อยากนึกถึงเรื่องราวแสนเจ็บปวดนั้น แต่สุดท้ายแล้วเธอก็คงหนีไม่พ้น โชคชะตาช่างเล่นตลกเสียจริง ประจำเดือนขาดหาย ระหว่างอยู่ฝรั่งเศสเธอไม่ได้ป้องกันอะไรเลย แล้วเขาก็เช่นเดียวกัน อาจเพราะเขาชิงชังเลยทำให้หลงลืม แล้วผลของมันคือการที่เธอตรวจพบว่าตนเองกำลังมีลูกน้อยในครรภ์

“ใช่พิน เราท้อง” เธอตอบตามตรงไม่ปิดบัง

พินอาภาเม้มริมฝีปาก สีหน้าเครียดขึ้น สงสารเพื่อนจับใจ

“แล้วปรางค์จะทำยังไง จะเอาเด็กไว้หรือเปล่า หรือปราค์จะ...” พินอาภายังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เพื่อนพูดแทรกขึ้นมาเสียงก่อน

“ไม่พิน... เราไม่มีวันเอาเด็กออกเด็ดขาด เขาคือลูกของเรา ต่อให้ใครหน้าไหนจะว่าเรานินทาเราก็ตาม”ปรางค์ปรียาตั้งใจแน่วแน่

“ได้ปรางค์ ถ้าปรางค์ต้องการเด็กคนนี้ เราจะช่วยปรางค์เลี้ยงเขานะ”พินอาภาบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้มที่มาพร้อมกับน้ำตา

ร่างบางในชุดคลุมท้องเดินเข้าที่ทำงาน เสียงซุบซิบนินทาตั้งแต่หญิงสาวตั้งครรภ์เข้าสู่เดือนที่ห้า แม้จะรู้สึกอับอายแต่เธอจำต้องฝืนกันฟันทน กวินภพยืนมองด้วยความรู้สึกผิดหวัง ไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงอย่างปรางค์ปรียาจะเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมถึงทำตัวเหลวไหล ท้องไม่มีพ่อ คิดว่าดูคนไม่ผิดแล้ว ที่ไหนได้ปรางค์ปรียาก็เหมือนผู้หญิงรักสนุกทั่วไป

กวินภพก้าวเข้ามาหา แล้วรั้งเรียวแขนของคนท้อง อยากรู้นักว่าใจของเธอทำด้วยอะไร ถึงได้ทำร้ายหัวใจเขาแบบนี้ รักเธอบูชาเธอ แต่เธอกลับทำตัวเป็นผู้หญิงไร้ค่า ส่ำส่อน

“ทำไมทำกับผมแบบนี้ปรางค์ คุณก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณ!”เขาตัดพ้อเสียงสั่น

“ปรางค์ขอโทษวิน...” หญิงสาวสบตาน้ำตาเริ่มเอ่อ

“ทำไมปรางค์ทำตัวแบบนี้ ถ้าปรางค์ท้อง ทำไมไม่บอกพ่อของเด็ก ทำไมต้องมาดูแลลูกคนเดียวแบบนี้ ไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร มันดีกว่าวินเหรอ ปรางค์ถึงได้ยอมไปมีอะไรกับมัน!”

“มันไม่ใช่แบบนั้นวิน เราไม่ได้ตั้งใจ”ปรางค์ปรียาพยายามอธิบาย

“อ๋อ! หรือว่าปรางค์เมาเลยเผลอไปมีอะไรกับผู้ชาย ทำไมทำตัวไร้ค่าแบบนี้ปรางค์!”เขาตวาดลั่น

เพียะ!

ฝ่ามือบางของพินอาภาฟาดลงไปบนใบหน้าของกวินภพ คนถูกตบหน้าชาหันมองสีหน้าปวดร้าว

“นายไม่รู้อะไรอย่ามาพูดกับปรางค์แบบนี้อีก!”พินอาภาตวาด

“ทำไมจะพูดไม่ได้ ในเมื่อสิ่งที่ผมเห็นตรงหน้ามันบอกแบบนั้น!”เขาย้อน

“ที่ปรางค์ต้องเป็นแบบนี้เพราะฉัน นายไม่มีสิทธิ์มาดูถูกปรางค์!”

ปรางค์ปรียารีบห้ามเพื่อนตนเองทันควัน เธอไม่อยากให้เพื่อนต้องรู้สึกผิด ไม่ว่าใครจะว่าอะไร เธอไม่เคยใส่ใจอยู่แล้ว

“เธอหมายความว่ายังไงพิน!”

“อย่าบอกนะพิน เราไม่เป็นไร...”หญิงสาวพยายามห้ามเพื่อน

“ไม่ได้หรอกปรางค์ ต่อไปนี้เราจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายปรางค์อีกแล้ว...”

มือบางกระชากท่อนแขนเขาไปที่ลับตาคนแล้วเปิดปากเล่าเรื่องทุกอย่าง คำพูดจากปากของพินอาภาทำให้ชายหนุ่มพูดไม่ออก เหมือนมีบางอย่างมันจุกแน่นในอก มือกำหมัดเพื่อสะกดอารมณ์โกรธ ผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิงที่เขารักคนนั้นมันเป็นใคร มันกล้าดียังไงถึงได้ทำแบบนี้ มันเห็นชีวิตคนเป็นอะไรถึงได้ย่ำยีกันโดยไม่มีจิตสำนึก!

กวินภพจ้องมองหญิงสาวด้วยความเสียใจ เขารักเธอด้วยใจจริง และไม่ว่าเธอจะเป็นของใคร เขาก็ยินดียอมรับมัน เพราะรักปรางค์ปรียามากจริงๆ รักตั้งแต่ที่ได้พบกับครั้งแรกแล้ว