EP.8 แค่อดีต

๓

แค่อดีต

   

   

อนุกุลยกกล้วยขึ้นไปเก็บไว้หลังกระบะ เขาหันไปมองคนที่อุ้มลูกสาวเดินวนเวียนอยู่ไม่ไกลนักก็นึกขวางนัยน์ตา จึงหันไปถามหญิงสาวตรงๆ

“พี่ดลกลับมาแบบนี้แล้ว หมอกจะทำยังไงต่อไป ดูท่าเขาอยากขอคืนดีกับหมอกไม่น้อยเลยนะนั่น” เขากล่าวพลางมองไปยังร่างสูงที่ดูดีอย่างร้ายกาจด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ พาให้เภตราต้องหันไปมองผู้ที่กำลังตกเป็นหัวข้อสนทนาก่อนจะเบือนหน้ากลับมายังคนตรงหน้าแล้วส่ายหัวเบาๆ

“เรื่องของหมอกกับเขาจบลงตั้งนานแล้ว”

คำตอบของหญิงสาวทำให้คนฟังกระตุกยิ้ม เขาไม่เชื่อที่หล่อนพูดสักนิด แววตายามเผลอมันฟ้องชัดเจนว่าเภตรายังมีใจให้ดลภาคย์

“แล้วหมอกจะทนใจแข็งได้ยังไง ดูสิ พี่ดลเล่นพาเรือพ่วงมาด้วยแบบนั้น แถมเรือพ่วงยังน่ารักน่าชังเสียอีก ดูท่าทางแม่กับไหมจะเอ็นดูไม่น้อยเลย”

คำพูดกระแนะกระแหนด้วยความลืมตัวของอนุกุลทำให้หญิงสาวมองเขาตรงๆ ด้วยสายตาค่อนข้างกระด้าง ทำให้คนที่เผลอปากเสียเพราะเกิดความหวั่นใจว่าจะสู้คนที่เพิ่งกลับมาไม่ได้ถึงกับหน้าเจื่อนลง

“พี่ขอโทษ พี่พูดมากเกินไป”

พออีกฝ่ายเอ่ยออกมาเช่นนั้นหญิงสาวก็ถอนหายใจเฮือก

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่แอ๊ดไม่ต้องจ่ายเงินนะคะ หมอกฝากไปให้แม่กับธาม” หญิงสาวตัดบท บอกเขาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นเดิม ทำให้ชายหนุ่มลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะเกรงว่าการพลั้งปากออกไปเมื่อครู่จะทำให้หล่อนโกรธเขาขึ้นมา

“ขอบใจหมอกมากนะ คราวหน้าพี่จะพาแม่มาด้วย เห็นบ่นว่าอยากมาเที่ยวบ้านหมอกหลายหนแล้ว” สีหน้าของเขาเจือรอยยิ้ม

“ดีสิคะ แต่ต้องบอกกันล่วงหน้าด้วยนะ หมอกจะได้เตรียมตัวต้อนรับ” บอกเขาด้วยความยินดี

“อย่าลำบากเลยหมอก แม่พี่น่ะสบายๆ ไม่ต้องยุ่งยากอะไรเลย” เขารีบออกตัว และหวังว่าการพามารดามาคราวหน้า จะทำให้มีโอกาสใกล้ชิดหล่อนมากขึ้น กลับไปวันนี้เขาจะบอกกับท่านว่าคนที่ตนมีใจให้นั้นคือใคร ท่านคงแปลกใจไม่น้อยทีเดียว...

หญิงสาวรอจนเขากลับขึ้นรถเรียบร้อยจึงกล่าวอวยพร

“ขับรถปลอดภัยนะคะ”

“จ้ะ แล้วเจอกัน” บอกด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนรถกระบะออกไปจากบริเวณนั้น โดยไม่ลืมปรายตามองไปยังสองพ่อลูกที่เดินเตร็ดเตร่อยู่ไม่ห่าง เขาไม่ยอมแพ้แน่คราวนี้ อนุกุลบอกตนเองด้วยความมุ่งมั่น...

เมื่อรถกระบะของเสี่ยฟาร์มหมูห่างออกไป หญิงสาวก็หมุนตัวกลับเข้าบ้านโดยไม่ได้ทักทายหรือรอคนตัวโตที่อุ้มลูกสาวและกำลังเดินตรงมายังหล่อนทันทีที่กลับเข้าบ้าน หญิงสาวไม่อยากสบตาเขา ไม่อยากพูดอะไรที่จะทำให้ต้องคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งในอดีต ไม่อยากคิดว่าเคยรักกันมากเพียงใด และไม่อยากต้องมาทุกข์ซ้ำซากเพราะเฝ้าแต่หาคำตอบและถามตนเองว่าหล่อนแย่แค่ไหนเขาจึงทิ้งไปหาคนอื่น...  

ทว่าคนตัวโตสาวเท้าตามมาเร็วๆ แล้วร้องเรียกหญิงสาวเอาไว้ ก่อนที่หล่อนจะกลับเข้าบ้านไปสมทบกับมารดาและน้องสาว ทำให้เขาหมดโอกาสพูดคุยกับหล่อนอย่างที่ตั้งใจเอาไว้

“เดี๋ยวหมอก รอพี่ก่อน”

คนถูกรั้งด้วยเสียงเรียกหยุดชะงัก เสียงเหยียบใบไม้กิ่งไม้ดังกรอบแกรบเข้ามาหยุดอยู่ด้านหลัง ทำให้คนที่พยายามไม่สนใจต้องผ่อนลมหายใจยาว แล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากันในที่สุด เมื่อได้สบตากันอย่างใกล้ชิดอีกครั้ง หล่อนจึงบอกตนเองว่าควรหยุดวิ่งหนีเขาเสียที เพราะเมื่อหล่อนหนีเขาจะออกตามติด บางทีหากได้พูดกันตรงๆ อาจทำให้อีกฝ่ายเลิกตามหล่อนก็เป็นได้...

ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะหลุบตามองลูกสาวในอ้อมแขน

“น้องเดียว นี่อาหมอกนะลูก จำได้ไหมคะ” เขาถามลูกสาว แม่หนูน้อยจึงส่งยิ้มให้สาวสวยตรงหน้าแล้วเอนศีรษะลงซบไหล่กว้างของพ่อด้วยความเขินอาย

 “หนูจำได้”

คำตอบของลูกสาวทำให้คนเป็นพ่อยิ้มพอใจ เขาสบตาหญิงสาวอีกครั้งพลางบอก

“พี่มีเรื่องอยากจะปรึกษาหมอก”

เภตรานิ่วหน้าเมื่อเขาเอ่ยมาเช่นนั้น คนอย่างดลภาคย์น่ะหรือมีปัญหามาปรึกษาหล่อน เป็นไปไม่ได้สักนิด...

 “เรื่องอะไรล่ะคะ” ถึงแม้จะไม่เชื่อว่าเขาจะมีปัญหา แต่หญิงสาวจำต้องเอ่ยถามตามมารยาท

ดลภาคย์ลอบผ่อนลมหายใจกับน้ำเสียงที่ห่างเหินของหล่อน

“เรื่องขอใบรับรอง พรุ่งนี้พี่จะเข้าเมือง อยากรบกวนหมอกเรื่องนี้” เขามองตาหล่อนอย่างขอความเห็นใจ หญิงสาวอยากปฏิเสธใจจะขาด แต่หากทำเช่นนั้นก็ดูจะน่าเกลียดและมารดาคงตำหนิหากรู้ว่าหล่อนกลายเป็นคนแล้งน้ำใจไปเสียแล้ว

หญิงสาวกวาดตามองแม่หนูดุษิตาแล้วยิ้มตอบเมื่อเจ้าหล่อนส่งยิ้มเอียงอายมาให้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา

 “เข้าบ้านก่อนสิคะ ไปคุยกันข้างใน”

เพียงแค่นั้นดลภาคย์ก็แทบจะโห่ร้องออกมาด้วยความยินดี อย่างน้อยเขาก็ทำให้หล่อนต้อนรับได้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี คงต้องยกความดีให้สวนผลไม้ของพ่อ...

ดวงใจชะเง้อมองพี่สาวและร่างสูงที่ตามกันมาแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปบอกมารดา

 “แม่ๆ พี่หมอกกับพี่ดลมากันแล้ว”

ใบหน้ายิ้มชอบใจกับอาการระริกระรี้ของลูกสาวคนเล็กเรียกค้อนหมั่นไส้จากคนเป็นแม่ได้ทันที

“เก็บอาการหน่อย”

ดวงใจหันไปหัวเราะกับแม่พลางบอก

“ก็หนูเชียร์อยู่ หนูก็ต้องดีใจสิแม่ มากันแล้ว” หญิงสาวรีบหันไปยิ้มให้พี่สาวและดลภาคย์ทันที พร้อมกับวางมือแล้วลุกไปหาคนทั้งสอง

 “น้องเดียว มากับอาดีกว่า” ดลภาคย์ส่งลูกสาวให้ดวงใจทันทีเช่นกัน เขาสบตาหล่อนอย่างนึกขอบคุณในใจ ฝ่ายนั้นยิ้มให้เขาราวกับรู้กัน ก่อนจะหันหลังกลับไปยังแคร่ที่นั่งทำกับข้าวกันอยู่

 “อย่าลืมโทร.ไปบอกกับทิดสนล่ะดล ว่าจะอยู่กินข้าวกับอาที่นี่” นางอุบลเงยหน้าขึ้นบอกชายหนุ่ม

 “บอกแล้วครับ” เขาตอบยิ้มๆ ทำให้คนที่กำลังเดินนำไปยังโต๊ะม้าหินที่อยู่ใกล้ๆ ลอบค้อนเขาเสียขวับหนึ่ง และชายหนุ่มก็ตาไวเห็นท่าทางนั้นของหญิงสาว นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้เห็น หัวใจของเขาไหววาบ มันซ่านขึ้นแล้วค่อยๆ อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จึงแอบยิ้มน้อยๆ ขณะเดินตามหล่อนไป