EP.9 แค่อดีต

ระหว่างที่ดลภาคย์ปรึกษาเรื่องการขอใบรับรองกับเภตรา สองแม่ลูกก็จับตามองอยู่เงียบๆ ดวงใจลุ้นแทบแย่ว่าดลภาคย์จะมีคำหวานๆ กับพี่สาวของตนหรือไม่ ทว่าหล่อนต้องฝันสลายเมื่อชายหนุ่มเอาแต่คุยเรื่องงาน และพี่สาวของหล่อนก็เอาแต่ตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

จะเครียดอะไรกันนักหนานะคู่นี้ จะดันขึ้นไหมนี่เรา...

เจ๊ดันอย่างดวงใจถอนหายใจเฮือก ก่อนจะพาดุษิตาไปนั่งหน้าทีวี เปิดการ์ตูนให้แม่หนูดู ปล่อยให้มารดาทำกับข้าวที่เหลือไปพลางๆ

เมื่อคุยเกี่ยวกับรายละเอียดปลีกย่อยเรียบร้อย ดลภาคย์จึงเอ่ยปากชวนหญิงสาว

“แล้วหมอกจะพอมีเวลาว่างหรือเปล่า ถ้าพอมี พี่อยากขอให้หมอกไปกับพี่พรุ่งนี้เช้า” เขาสบตาคู่งามของคนที่ตนรักไม่เสื่อมคลายด้วยสายตามีความหวัง ฝ่ายนั้นถอนหายใจอย่างอึดอัด หล่อนให้คำปรึกษาเขาได้แต่ไม่คิดจะไปไหนมาไหนกับเขาสองต่อสอง ยอมรับตามตรงว่าไม่สนิทใจด้วยนัก...

สีหน้าลำบากใจของเภตราทำให้หัวใจของดลภาคย์เหี่ยวแฟบ เขากลายเป็นคนที่หล่อนไม่อยากแม้แต่จะสนทนา จะไปไหนด้วยก็คงคิดหนัก เขาน่ารังเกียจขนาดนั้นเชียวหรือ แต่เมื่อสบตาของหล่อนอีกครั้งเขาก็ต้องเตือนตนเองว่าความจริงนั้นเป็นเพราะเขาเองที่ทำให้หล่อนไม่อาจสนิทใจด้วยได้

“ไม่เป็นไร ถ้าหมอกไม่สะดวกพี่ไปเองก็ได้” ใบหน้าเขาแต้มยิ้ม ทว่าหัวใจของเขาห่อเหี่ยว “ขอบใจมากนะที่ให้คำปรึกษาพี่”

ร่างสูงผุดลุกจากเก้าอี้ตรงไปยังลูกสาวที่นั่งดูการ์ตูนบนเก้าอี้นอนตัวยาวที่พับได้ ดวงใจยิ้มให้เขาพลางส่งดุษิตาคืนพ่อแล้วลุกขึ้น มองไปยังพี่สาวแวบหนึ่งก่อนจะเดินเข้าครัว

เภตรามองสองพ่อลูกอย่างครุ่นคิด เหตุใดเขาจึงเลิกรากับภรรยา แล้วทำไมฝ่ายนั้นจึงยอมให้เขาพาลูกสาวมาด้วยทั้งที่คนเป็นแม่ส่วนใหญ่ไม่มีวันยอมเด็ดขาด...

เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเขากันแน่ 

   

เภตราตื่นขึ้นแต่เช้าตรู่เหมือนทุกวัน เพียงแต่วันนี้หญิงสาวกำลังคิดว่าจะเอาอย่างไรดี ระหว่างไปกับดลภาคย์ตามคำขอของเขาหรือทำเฉยเมยไม่รู้ไม่ชี้ ทำงานของตนเองไปเหมือนทุกวันที่ผ่านมา

หญิงสาวถอนหายใจยาวเหยียด ใจหนึ่งไม่อยากแยแสแต่อีกใจก็ร้อนรนสาระแนอยากจะช่วยเขา! นัยน์ตามองไปยังสวนกล้วย คนงานที่หญิงสาวว่าจ้างเป็นครั้งคราวเริ่มทยอยมาถึง แต่แทนที่จะก้าวไปหาคนเหล่านั้นร่างบางกลับหมุนตัวกลับเข้าบ้าน แล้วสั่งงานกับดวงใจที่ก้าวลงมาจากบนเรือนทันทีที่พบหน้า

“ไหม วันนี้คุมคนงานแทนพี่ด้วยนะ พี่จะเข้าจังหวัดกับพี่ดลสักพัก”

คำบอกเล่าของพี่สาวทำให้อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา

“ได้สิ ไปเถอะ ทางนี้หนูจัดการเอง”

เมื่อได้รับคำตอบจากน้องสาวอย่างแข็งขัน เภตราก็หันหลังให้อีกฝ่ายทันที หล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เบอร์ของเขายังอยู่ในนี้ที่เดิม ไม่เคยลบมันออกในขณะที่เขาเองก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเช่นกัน...

คนที่กำลังจะก้าวขึ้นรถยนต์ด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีเทาและกางเกงยีนสีเข้มชะงัก เมื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาดู หัวใจของเขาก็เต้นแรง รีบรับสายด้วยความยินดี

“ฮัลโหลหมอก”

คนต้นสายขบเม้มริมฝีปากแน่น เพิ่งนึกได้ว่าไม่ควรเลือกทางนี้เลยจริงๆ หล่อนควรให้เขาช่วยเหลือตนเองเหมือนที่หล่อนก็ต้องดิ้นรนหาทางด้วยตนเองมาโดยตลอดเสียจะดีกว่า ทว่าสิ่งที่หญิงสาวตอบกลับไปคือ...

“ออกจากบ้านหรือยังคะ ถ้ายังแวะมารับหมอกที่บ้านด้วย จะไปเป็นเพื่อน”

ดลภาคย์หันไปยิ้มให้บิดาที่เดินตามหลานสาวอยู่บนลานหน้าบ้าน

“กำลังจะออกไป อีกสักพักพี่ไปรับนะหมอก”

เภตราหันไปมองน้องสาวที่เตรียมกระติกน้ำแข็งและน้ำอัดลมแก้กระหายออกไปให้คนงาน แล้วหันไปเจอมารดาเข้าพอดี จึงรีบบอกกับชายหนุ่ม

“ค่ะ แค่นี้นะคะ” หญิงสาวตัดสายแล้วหันไปหามารดา “แม่ หนูจะไปกับพี่ดล เมื่อวานเขาขอให้หนูไปเป็นเพื่อนเรื่องขอใบรับรอง”

หญิงสาวสบตามารดาได้ไม่เต็มตานัก ทว่าฝ่ายนั้นไม่ซักถามอะไรมากนัก

“จะไปนานไหม”

“ไม่นานหรอก แค่ไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่ เสร็จก็จะรีบกลับ”

มารดาพยักหน้าเบาๆ หันไปคว้าเสื้อแขนยาวมาสวม

“งั้นก็ไปเถอะ”

หญิงสาวยิ้มให้มารดาแล้วก้าวออกไปรอดลภาคย์ที่หน้าบ้าน พักใหญ่รถยนต์ของเขาก็เคลื่อนเข้ามาจอด คนงานชะเง้อมองเป็นตาเดียว พอเห็นว่าเป็นใครก็หันไปซุบซิบกัน หญิงสาวรีบขึ้นรถของเขาอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนงาน

ชายหนุ่มหันมายิ้มให้ทันทีที่หล่อนก้าวขึ้นมานั่งเคียงข้างตน

“ขอบใจนะที่ยอมมากับพี่”

เภตราสบตาเขาแวบหนึ่ง รู้สึกร้อนวูบแถวโหนกแก้ม

“ไม่เป็นไรค่ะ เราเพื่อนบ้านกันอยู่แล้ว ไม่ช่วยกันแล้วใครจะช่วย”

คำตอบของหญิงสาวทำเอาคนฟังหัวใจเหี่ยวลงฉับพลัน ใบหน้าที่สดใสเมื่อครู่ก็พลอยหม่นแสงตามไปด้วย เขาหันไปมองข้างหน้าแล้วออกรถด้วยความรู้สึกเสียใจ แต่ก็ยังบอกออกมาว่า

“ถึงอย่างนั้นพี่ก็ต้องขอบใจหมอกอยู่ดี” พูดจบรถยนต์ก็เคลื่อนออกจากบริเวณนั้น เภตราลอบผ่อนลมหายใจแผ่วๆ หล่อนไม่คิดจะทำร้ายจิตใจเขาด้วยคำพูด แต่ปากก็ไวจนห้ามไม่ทัน

นางอุบลมองตามท้ายรถยนต์ที่ลูกสาวนั่งไปด้วยความครุ่นคิด ไม่รู้เภตรานึกยังไงถึงไปกับดลภาคย์ เลิกกลัวใครต่อใครจะนินทาแล้วหรืออย่างไร หรือเพียงแค่ได้พบหน้า พูดคุยและรู้ว่าอีกฝ่ายหมดพันธะก็เกิดมีความหวังขึ้นมาอีก

สำหรับนางแล้ว หากตัดเรื่องที่อีกฝ่ายทอดทิ้งบุตรสาวไป ชายหนุ่มก็ยังคงเป็นคนดีมีน้ำใจไม่เปลี่ยนแปลง นางยอมรับตรงๆ ว่าเคยอยากได้ดลภาคย์เป็นลูกเขย แต่เวลานี้อะไรๆ มันก็เปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว และหากฝ่ายนั้นจะกลับมาหาลูกสาวตนจริง ก็คงต้องพิสูจน์หัวใจกันนานสักหน่อย อยากจะรู้นักว่า หากเภตราใจแข็งแล้วฝ่ายนั้นจะถอดใจหรือไม่ แต่ดูแล้วลูกสาวของนางท่าทางจะแข็งนอกอ่อนในล่ะสิไม่ว่า นี่ขนาดได้พูดกันแค่วันเดียวยังยอมไปกับเขาง่ายๆ เลย...