บทที่ 4

“เอางั้นก็ได้ แต่รอจังหวะก่อน จากนั้นฉันจัดเต็มอย่างแน่นอน” เมื่อพูดจบครูสจึงยกเหล้าขึ้นดื่ม และรอจังหวะที่ต้องการ ระหว่างนี้ก็เฝ้ามองไอลดาเป็นระยะ แต่ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นครูสกับคาร่าไม่ทันได้สังเกตว่าการคุยกันของทั้งคู่จะมีใครมาได้ยินเข้า เพราะเสียงเพลงมันดังพอสมควร ทว่าหนึ่งในเพื่อนของไอลดาดันมาได้ยินเข้าพอดี ฉะนั้นเพื่อเป็นการปกป้องเพื่อน เรื่องนี้จึงต้องไปถึงหูไอลดาแต่โดยเร็ว เพื่อจะได้รับมือกับผู้ชายที่อยากจะรวบกินเธอ 

เมื่อไอลดารู้เรื่องเข้า เธอจึงหาทางรับมือกับผู้ชายที่คาร่าส่งมา แต่ก็หวั่นใจไม่น้อย เพราะคนพวกนี้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวจนตามไม่ทัน แต่สุดท้าย เธอต้องหยุดคิดเพื่อลดความเครียด ไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งเครื่องดื่มที่ชอบ

“เตกีล่าค่ะ” ไอลดาสั่งกับบาร์เทนเดอร์หนุ่มพร้อมกับชูหนึ่งนิ้ว จังหวะเดียวกันนั้น หนุ่มหล่อสามคนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม และเมื่อได้ยินเสียงหวานๆ สำเนียงภาษาอังกฤษค่อนไปทางเอเชียเล็กน้อยก็ทำให้พวกเขาหันมามอง 

หนุ่มหล่อสองคนแค่ชื่นชมความสวย และมองสัดส่วนเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เสียมารยาท แต่อีกหนุ่มนั้นสำคัญคือนิโคไล เขานั่งตรงกลางแต่โน้มตัวไปค้ำที่เคาน์เตอร์ พร้อมกับปรายตามองไปทางด้านซ้ายมือของตนเอง ด้วยความที่เป็นหนุ่มนักรักทำให้เขาตาลุกวาวเมื่อเห็นสาวเอเชียแต่หุ่นระดับนางแบบ แม้ในความสลัวของแสงไฟ เขาก็ยังมองเห็นว่าอกเป็นอก เอวเป็นเอว 

“อะแฮ่ม!” บาร์เทนเดอร์หนุ่มกระแอมพร้อมกับยิ้มกริ่มเหมือนจะรู้ทัน ทำเอานิโคไลถึงกับสะดุ้งแล้วกันมองบาร์เทนเดอร์ด้วยแววตาตำหนิ ก่อนจะละสายตาไปจากเจ้าของรูปร่างสูงเพรียวนั่น 

“ไม่ออกไปสนุกกับเพื่อนๆ ล่ะครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มที่เสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับไอลดาถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอสั่งเสร็จก็นั่งหน้าเคาน์เตอร์ ก่อนจะยกเตกีล่าขึ้นดื่ม

“เมื่อยตัวค่ะก็เลยเข้ามาพักน่ะ” ไอลดาตอบและยิ้มอย่างเป็นมิตร

“นั่งคนเดียวเหงาแย่เลยครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มชวนคุยอีกครั้งแต่ปรายตามองนิโคไลด้วยสายตาแปลกๆ 

“หึๆ ไม่เหงาหรอกค่ะ ดูสิคนนั่งตั้งเยอะอีกอย่างเสียงเพลงก็เปิดดังขนาดนี้ จะให้เหงาได้ยังไง” 

“จริงสิครับ ผมก็ลืมไป” บาร์เทนเดอร์หนุ่มพูดจบก็จัดเตกีล่าให้เธออีกหนึ่งแก้ว ทั้งที่ยังไม่ได้สั่งเลย 

“เอ่อ ฉันยังไม่ได้สั่งนะคะ” ไอลดาถามด้วยความแปลกใจ 

“ไม่เป็นไรครับ มีคนจัดการให้คุณแล้ว” บาร์เทนเดอร์บอก ทว่าไม่ได้ส่งซิกส์ให้รู้เท่านั้นเองว่าเป็นใคร

“มี... มีคนจัดการให้แล้วอย่างนั้นเหรอคะ ใครคะ” ไอลดาอ้ำอึ้งไม่กล้ารับเพราะกลัวในแก้วที่ให้มาจะมีอะไรผสม

“เขาไม่ให้บอกครับ คนนี้ชอบทำตัวลึกลับ” 

“ฉันไม่กล้ารับไว้หรอกค่ะ” ไอลดาตอบปฏิเสธอย่างสุภาพ 

“รับไว้เถอะครับผมเพิ่งเทเมื่อครู่ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีอะไรผสม ผมรับรองได้” ดูเหมือนบาร์เทนเดอร์หนุ่มจะรู้ทัน

“งั้นก็ขอบคุณค่ะ ฝากขอบคุณเขาด้วย” 

ว่าแล้วไอลดาจึงรับเอาไว้ แต่ดื่มแก้วเดิมที่สั่งมาก่อนหน้านี้ให้หมดเสียก่อน จากนั้นจึงพยายามกวาดตามองว่ามีใครที่มีพิรุธหรือไม่ เผื่อว่าจะเป็นคนที่เลี้ยงดื่มเธอ และอีกนัยหนึ่งที่ไม่ไว้ใจก็เพราะว่ากลัวจะเป็นคนของคาร่าเสียมากกว่า 

เธอจึงแทบจะไม่สนใจหนุ่มหล่อโคตรๆ ที่นั่งข้างๆ เลย และเมื่อไม่พบความผิดปกติ เธอจึงนั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง ไม่ได้คิดจะออกไปเต้นกับเพื่อนๆ อีกแล้ว ทว่ายังคงโยกตัวไปตามจังหวะเพลงฮิบฮอบ 

 

 

 

ขณะเดียวกัน คนที่เลี้ยงเครื่องดื่มไอลดาก็นั่งอยู่ใกล้ๆ มีเพียงฝรั่งอีกคนนั่งคั่นกลางเอาไว้เท่านั้น แต่ให้ตายเถอะความโดดเด่นของชายหนุ่มไม่สามารถดึงความสนใจของเธอได้เลย ฉะนั้นเขาก็ได้แต่มองแล้วมองอีก และด้วยความที่เพื่อนนั่งคั่นกลาง จึงยากที่จะหาโอกาสคุย แต่เพื่อนก็รู้ใจจึงแสร้งขอออกไปเต้น เพื่อเปิดโอกาสให้กับนิโคไลได้คุยกับหญิงสาว

ขณะที่เสียงเพลงบรรเลงไปเรื่อยๆ ไอลดาก็โยกตัวเล็กน้อยไม่ได้ออกสเต็ปมาก สายตาก็กวาดมองไปทั่วด้วยความเพลิดเพลิน ก่อนจะหันมามองทางซ้ายมือของตัวเอง แล้วก็ปะทะเข้ากับสายตาของหนุ่มอเมริกันที่หล่อเหลาราวกับนายแบบ เขายกแก้วขึ้นเพื่อเป็นการทักทายพร้อมกับยิ้มมุมปาก 

ไอลดาจึงยกแก้วเตกีล่าขึ้น เพื่อรับการทักทายเช่นกันเพราะไม่อยากเสียมารยาท และยิ้มกลับเล็กน้อย ในใจอดคิดไม่ได้ว่าคนนี้คือคนที่เลี้ยงเครื่องดื่มเธอหรือเปล่า และแอบคิดว่าเขาคือคนที่ยัยคาร่าตัวแสบส่งมาจีบแน่ๆ เพราะมีเขากับเพื่อนๆ ที่เธอเห็นว่าเป็นคนแปลกหน้าในค่ำคืนนี้ 

“สวัสดีครับ” นิโคไลเริ่มกล่าวทักทาย ทว่าไม่ได้ขยับมาหาเธอแต่อย่างใด

“ค่ะ” ไอลดาทักทายกลับ ก่อนจะแสร้งมองไปยังกลุ่มเพื่อนๆ ตามเดิม ทำทีเป็นไม่สนใจต่อสายตาของเขา ที่มองมาราวอยากจะกลืนกินเธอเสียให้ได้ คิดว่าผู้ชายคนนี้แน่ๆ ที่คาร่าส่งมาจีบ ขณะเดียวกันเมื่อนิโคไลเห็นเธอไม่สนใจ เขาก็ต้องถอนหายใจแล้วก็หันมามองบาร์เทนเดอร์ ซึ่งแน่นอนว่าโดนยุหนักเข้าไปอีก ว่าแล้วเขาจึงขยับไปนั่งเก้าอี้ตัวติดกับเธอ พร้อมทั้งหันหน้าออกไปทางฟลอเต้นรำ ในมือถือแก้ววิสกี้แล้วยกขึ้นดื่ม ปรายตามองเธอเล็กน้อยเพื่อหยั่งเชิง

“มาคนเดียวเหรอครับ” นิโคไลเริ่มถามเมื่อเห็นว่าเธอเงียบ แต่ให้ตายสิไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าเมินใส่เขาขนาดนี้เลย คิดแล้วก็หงุดหงิดใจเสียอย่างนั้น

“ขา? ถามฉันเหรอ” ไอลดาหันหน้ามาหาเขา แล้วแสร้งถามเหมือนไม่รู้ตัวเสียอย่างนั้น

“เรานั่งกันอยู่สองคนนะครับ” เขาตอบยิ้มๆ