Share

บทที่ 557

เช้าวันรุ่งขึ้น

อิ๋นอิ๋นมาที่ห้องของฉินอันอันและกล่าวคำอำลาเธอด้วยเสียงแผ่วเบา “อันอัน ฉันจะไปแล้วนะ ดูแลตัวเองดี ๆ ล่ะ ถ้าหายดีแล้วต้องกลับไปประเทศเอนะ!”

หลังจากที่อิ๋นอิ๋นพูดจบ เธอก็กลัวว่าจะปลุกฉินอันอันให้ตื่น จึงไม่อยู่ต่อและรีบออกจากห้องไป

ฉินอันอันลืมตาขึ้นและมองไปยังห้องอันว่างเปล่าด้วยความรู้สึกโหวงในใจ

เวลาแปดโมงเช้า เครื่องบินส่วนตัวกัลฟ์สตรีมจีหกห้าศูนย์ออกเดินทางจากสนามบินเมืองหลวงประเทศบี ไปยังสนามบินเมืองหลวงประเทศเอซึ่งเป็นสนามบินปลายทาง

หลังจากบินนานกว่าสิบชั่วโมง เครื่องบินก็ลงจอดช้า ๆ ที่สนามบินเมืองหลวงประเทศเอ

ขณะนี้ประเทศเองเป็นเวลาหกโมงเช้า

เว่ยเจินกลับมาพร้อมกับพวกเขา

“คุณฟู่ ขอบคุณที่พาพวกเรากลับมานะคะ” คุณแม่เว่ยแสดงความขอบคุณฟู่สือถิง

ฟู่สือถิงถิง “ยินดีครับ”

“งั้นเราไปก่อนนะคะ!” แม่เว่ยพูด

ลูกกระเดือกของฟู่สือถิงกระตุก หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า “คุณเว่ย การที่เว่ยเจินได้รับบาดเจ็บแบบนี้ไม่สามารถไปตำหนิฉินอันอันได้ เธอไม่ได้พูดด้วยซ้ำว่าเธอเป็นศิษย์หลับของศาสตราจารย์หูชิง เว่ยเจินถูกลักพาตัวเพราะเวิยเจินเป็นผู้ช่วยของศาสตราจา
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status