บทที่ 10 คนเจ้าเล่ห์

เรื่องที่ปราณขอคบนลอย่างจริงจังไม่ถูกพูดถึงอีกนับแต่วันนั้น เพราะนลคิดว่าอีกฝ่ายตั้งใจซ่อนจุดประสงค์นี้ไว้ตั้งแต่แรก ตั้งใจให้เธอลงเรือลำเดียวกัน และงัดเอาเงื่อนไขนี้มาใช้ ทำให้นลปฏิเสธไม่ได้

ซึ่งมันก็ถูก คนอย่างปราณปภัสไม่มีทางจะยอมช่วยเหลือใครง่าย ๆ หากไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกถูกชะตาใครคนนั้นตั้งแต่แรกเห็น

และแน่นอนว่าการกดกระดิ่งเรียกซ้ำ ๆ ตั้งแต่บนเครื่องบินที่เจอกันครั้งแรก นั่นก็เพราะเธออยากจะเห็นหน้าของแอร์โฮสเตสที่ชื่อนลินภาบ่อย ๆ ก็เท่านั้นเอง ใครจะไปคิดว่าอยู่ดี ๆ อีกฝ่ายจะมาขอร้องให้เธอช่วยแต่งงานด้วยซะอย่างนั้น งานนี้ถ้าไม่เรียกว่าอ้อยเข้าปากช้างก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว

“นี่ ยิ้มเยอะ ๆ หน่อยสิ รูปพรีเวดดิ้งนี่เราต้องเอาไปแปะไว้ข้างฝาบ้านนะ”

ปราณกระซิบข้างหูของนลระหว่างที่ทั้งคู่พากันมาถ่ายรูปงานแต่งงานที่สตูดิโอแห่งนี้ เพราะตกลงกันแล้วว่าจะไม่ถ่ายนอกสถานที่เพื่อลดปัญหาจากสายตาคู่อื่น ๆ แค่สายตาของคนในสตูดิโอก็ทำเอาทั้งคู่เกร็งไปตามกัน

“เชิญคุณแปะไปคนเดียว ฉันไม่แปะด้วยหรอก”

นลตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแต่ยังพยายามแย้มรอยยิ้มขณะที่มือข้างหนึ่งของเธอกำลังวางอยู่บนไหล่ของปราณ ทั้งคู่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวราวกับเจ้าหญิง แต่งหน้าทำผมจากช่างฝีมือดี หันหน้าเข้าหากัน ส่งยิ้มให้กัน ท่ามกลางคำพูดกระซิบกระซาบตลอดเวลาของการถ่ายรูป

“เลิกโกรธฉันได้แล้ว”

“ใครโกรธคุณ”

“เธอนั่นแหละ งอนฉันไม่เลิกสักที”

“ไม่ได้งอน! แต่ฉันโกรธ”

“นั่นไง เธอยอมรับแล้ว เธอโกรธฉันเรื่องที่ฉันอยากคบกับเธอจริง ๆ แต่มันก็ดีแล้วไง การแต่งงานของเรามันจะได้สมจริง”

“แต่ฉันไม่ได้บอกสักคำว่าจะยอมเป็นแฟนกับคุณจริง ๆ มันแค่การจัดฉาก ไม่เข้าใจรึไง”

นลหันไปถลึงตาใส่ปราณขณะที่ตากล้องใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการเช็กภาพที่ถ่ายไปก่อนหน้า

“เป็นแฟนกับปลัดกระทรวงแล้วมันยังไง มีสาว ๆ ต่อคิวเธอตั้งเยอะแยะนะ นี่ฉันลัดคิวให้เลย”

ปราณยิ้มอย่างยียวน เธอยังคงชอบใบหน้าบึ้งตึงของนลเสมอ เห็นทีไรก็พาให้ยิ้มตามได้ทุกครั้ง

“หลงตัวเองเป็นบ้า”

นลมองค้อนอีกฝ่ายไม่กี่วินาทีก่อนจะเปลี่ยนหน้าเป็นการส่งยิ้มสวย ๆ แล้วหันมองกล้อง

“สนใจมาหลงด้วยกันมั้ยล่ะ บอกก่อนว่าถ้าเธอหลงฉันขึ้นมาจริง ๆ เธอจะหาทางออกไม่เจอนะ”

“คุณปราณปภัส เลิกพูดจาเพ้อเจ้อได้แล้ว”

“เธอนี่มันน่ารักเป็นบ้าเลย”

ปราณปภัสหัวเราะเล็กน้อยแล้วประคองใบหน้าอีกฝ่ายให้ปลายจมูกของนลชนกับปลายจมูกของเธอ แม้ว่าคนตรงหน้าจะออกแนวขัดขืนเล็กน้อย แต่กลับมีเสียงเชียร์รอบข้างที่เห็นดีเห็นงาม

“สวยครับสวย สวยมากครับคุณปราณ ดีครับ ยิ้มครับ”

เสียงชัตเตอร์รัว ๆ ตามมาหลายครั้ง การถ่ายพรีเวดดิ้งวันนี้ผ่านไปด้วยดี หลังจากเสร็จสิ้นทั้งคู่จึงกลับมายังคอนโดของปราณเพื่อสั่งอาหารมาทานด้วยกัน วันนี้ปราณปภัสไม่มีงานที่ไหนอีก ส่วนนลก็อยู่ในช่วงพักเที่ยวบิน ทั้งคู่จึงได้ทานมื้อเย็นด้วยกัน

พิซซ่าสองถาดกับปีกไก่และน้ำอัดลม เป็นมื้อเย็นของคนทั้งคู่ ทีวีห้าสิบนิ้วตรงหน้ากำลังฉายหนังรักเรื่องหนึ่งที่นลเป็นคนเลือก ทั้งคู่นั่งอยู่บนเบาะโซฟาที่พื้นด้วยท่าทีสบาย ๆ เพราะเหนื่อยกับการถ่ายพรีมาทั้งวัน

“เธอหายโกรธฉันรึยัง”

ปราณเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่ส่งพิซซ่าชิ้นใหญ่เข้าปากกันไปจนใกล้จะอิ่มท้องแล้ว

“คุณจะสนใจทำไม ต่อให้หายหรือไม่หายฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว งานแต่งกำลังจะเกิดขึ้น ฉันก็ต้องทำตามเงื่อนไขของคุณอยู่ดี”

นลไม่ได้มองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างกัน สายตาของเธอจดจ่อกับภาพทีวีเบื้องหน้า แม้ว่าจะดูไม่รู้เรื่องเลยก็ตาม

“ตอนที่ฉันตกลงน่ะ เธอไม่คิดบ้างรึไงว่ามันง่ายเกินไป คนไม่รู้จักกันมาก่อนจะยอมช่วยเหลือกันง่าย ๆ เหรอ”

นลละสายตาจากทีวีทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอกลับมาจ้องมองใบหน้าของปราณอย่างไม่วางตา

“ฉันไม่ได้คิดว่ามันง่ายเกินไป แต่ฉันคิดว่ามันแฟร์กับเราทั้งคู่ ฉันเองก็ต้องยอมทิ้งงาน ทิ้งเงินเดือน มาอยู่กับคุณตรงนี้ไง”

“เธอก็ต้องทำแบบนั้นอยู่แล้ว เธอกำลังจะแต่งงานกับปลัดกระทรวงการต่างประเทศนะนล ไม่ใช่คนทั่วไปที่เธอจะยังใช้ชีวิตอย่างปกติได้”

“เรื่องนั้นฉันไม่เถียง แต่ฉันไม่ชอบที่คุณพูดไม่หมด เรื่องเงื่อนไขนั่น”

“ทำไม? ถ้าเราต้องคบหากันจริง ๆ แล้วมันทำไม”

“ไม่ทำไมหรอก แต่คนอย่างคุณน่ะไม่เหมาะกับฉัน ฉันเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ปล่อยฉันกลับไปทำงานบนเครื่องบินเถอะ”

“ไม่ปล่อย เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนแล้วทั้งนั้น”

“คุณนี่มันเจ้าเล่ห์มาก ฉันกำลังหนีเสือปะจระเข้รึไงนะ”

“อย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลย เราก็แค่มาคบกันให้มันจบเรื่อง นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป วันนี้วันที่เท่าไหร่นะ ฉันดูปฏิทินแป๊บ”

นลขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะทำนัก

“สองมีนาคม จดเป็นวันครบรอบละกันนะ แฮปปี้แอนนิเวอร์ซารีหนึ่งวันนะคุณ”

“คุณปราณ นี่คุณเพี้ยนปะเนี่ย”

นลขมวดคิ้วเข้าหากันมากกว่าเดิม

“อ๊ะ ๆ อย่านะ อย่าพูดแบบนั้น ถ้าฉันเพี้ยนก็แปลว่าเธอมีแฟนเป็นคนเพี้ยนนะ คิดดี ๆ”

“ฉันไม่ใช่แฟนคุณ เราเป็นแฟนกันตอนไหนไม่ทราบ”

“ตอนนี้ไง นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

“ให้ตายเถอะ หัวจะปวด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย”

นลถอนหายใจออกมาซ้ำ ๆ ต่างจากปราณที่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ยิ่งเห็นใบหน้าบึ้งตึงของอีกฝ่ายเธอก็ยิ่งชอบอกชอบใจ

“พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปรับรถนะ ต่อไปเผื่ออยากจะไปไหนจะได้มีรถใช้”

“รับรถ รถอะไร?”

นลยังไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ย

“รถเก๋งอีกคัน ฉันซื้อให้เธอ เอาไว้ใช้”

“ไม่เอา!”

นลตอบกลับไปทันที เธอไม่คิดจะรับสิ่งของใด ๆ จากอีกฝ่ายอยู่แล้ว ยิ่งเป็นของชิ้นใหญ่หรือของมีค่า นลไม่เคยหวังว่าจะได้มันเลย

“ไม่เอาได้ไง เธอจะให้ฉันใช้รถสองคันเหรอ รับไปเถอะน่า ขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก”

“คุณนี่มัน..”

“ทำไมคะ”

ปราณยักคิ้วอย่างยียวน

“เจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์ที่สุด”

“แล้วเธอชอบไหม? คนเจ้าเล่ห์น่ะ”

“ไม่ ไม่มีทาง!”

“แล้วจะคอยดู อย่ากลืนน้ำลายตัวเองละกันคุณนลินภา”

“โลกใบนี้ไม่มีใครหลงตัวเองได้เท่าคุณแล้วล่ะ”

นลไม่อยากจะต่อบทสนทนาอีก เลยหยิบปีกไก่เข้าปากแล้วเคี้ยวแก้มตุ่ย สายตาหันกลับไปมองทีวีเบื้องหน้า ส่วนปราณก็เอาแต่จ้องหน้าคนข้าง ๆ ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

หากนลสังเกตมันสักนิด เธอคงได้เห็นว่าแววตาของปราณในตอนนี้เต็มไปด้วยความคลั่งรักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

วันต่อมาปราณพานลไปรับรถอย่างที่บอกไว้จริง ๆ รถเก๋งสีขาวยี่ห้อดังรุ่นใหม่ล่าสุดเพิ่งเปิดตัวไม่นาน ติดโบแดงอันใหญ่ไว้ที่กระโปรงรถพร้อมด้วยช่อดอกไม้สีหวานจากเซลล์ที่ดูแลการซื้อรถคันนี้ของปราณปภัส

“เจนขอบคุณคุณปราณมากนะคะที่ให้ความไว้ใจและมารับรถด้วยตัวเอง”

พนักงานขายรถเอ่ยกับปราณปภัสด้วยน้ำเสียงแสนหวาน สายตามองคนที่คุยด้วยอย่างปลาบปลื้ม

“ขอบคุณเช่นกันค่ะที่จัดการทุกอย่างให้”

ปราณตอบกลับอย่างสุภาพ ไม่ได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านั้น เธอจับมือนลไปเดินดูรถท่ามกลางสายตาของพนักงานขายรถในโชว์รูมหลายคน บางคนก็แอบเอาโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปของทั้งคู่ บ้างก็พูดถึงข่าวของทั้งสองคนที่เพิ่งให้สัมภาษณ์เรื่องการคบหาไปไม่นาน

และไม่นานหลังจากนั้น ภาพของปราณและนลที่โชว์รูมรถก็ว่อนสนั่นโซเชียล

คุณเห็นข่าวรึยัง

นลส่งข้อความไปถามปราณขณะที่เธอกำลังทำงานอยู่บนเครื่อง

เห็นแล้ว รูปสวยดีหนิ แต่ในภาพฉันดูอ้วนไปหน่อย สงสัยต้องออกกำลังกายเพิ่มแล้ว

ยังจะตลก พ่อคุณไม่ว่ารึไง

ไม่หนิ ก็มันเรื่องจริง ทำงานเถอะ เจอกันที่ไทย

ข้อความที่ส่งหากันสิ้นสุดลงแค่นั้น นลถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่และอดเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้ เธอรู้ดีว่าคำว่าไม่ของปราณ มักจะซ่อนความรู้สึกอื่นไว้เสมอ

และตอนนี้เธอกำลังอยู่อีกฝั่งของโลก ไม่สามารถที่จะไปหาปราณได้ ไม่รู้เลยว่าข่าวที่แพร่ออกไปจะสร้างความหนักใจให้ปราณมากขนาดไหน

“แกว่างมากนักรึไง ถึงมีเวลาไปดูรถซื้อรถ รู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ ภาพพจน์ที่ออกมามันทำให้ชื่อเสียงของฉันป่นปี้หมดแล้ว!”

ห้องทำงานของนายกรัฐมนตรีถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศชวนอึดอัด นายชาญชัยเรียกลูกสาวของเขาเข้าพบทันทีเมื่อเห็นข่าวในโซเชียล

“ปราณไม่เห็นว่าชื่อเสียงของพ่อจะป่นปี้ตรงไหนนี่คะ อีกอย่างภาพนั้นก็เรื่องจริง ไม่ใช่ภาพตัดต่อ และข่าวที่เขียนออกมาก็ไม่ได้สร้างความเสียหายอะไรเลย ในข่าวกลับเขียนชมพ่อด้วยซ้ำว่าเปิดกว้างเรื่องนี้ พ่อกำลังถูกยกย่องนะคะ นี่ปราณทำเพื่อพ่อเลยนะ”

“ปราณ!”

นายชาญชัยตบโต๊ะเสียงดังปังพร้อมกับการตวาดลูกสาวของเขาเต็มเสียง ปราณสะดุ้งเล็กน้อยแต่ใบหน้าของเธอราบเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมาแม้แต่น้อย

“อีกหน่อยพ่อต้องไปงานแต่งของปราณนะคะ เรากำลังเตรียมงานไปได้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว ถึงวันนั้นปราณจะส่งการ์ดเชิญอีกที”

ปราณปภัสเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น แววตาของเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความมั่นใจ ต่างจากความรักครั้งก่อนที่ยอมให้มันเป็นไปตามคำสั่งของพ่อ นั่นก็เพราะเธอและคนรักเก่าก็ไม่ได้ราบรื่นเท่าไหร่นัก

ต่างจากนลที่ปราณปภัสมั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้เหมาะสมที่จะอยู่เคียงข้างเธอ

“แกอยากจะทำอะไรก็ทำไป ต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของแกอีก แต่บอกไว้ก่อนว่าถ้าเมื่อไหร่แกสร้างปัญหาให้กับฉัน ฉันเฉดหัวแกออกจากบ้านแน่”

“พ่อไม่กล้าหรอก! ลองไม่มีปราณดูสิ ใครจะมาเป็นที่รองรับอารมณ์ของพ่อ ใครจะคอยมารับหน้านักข่าว คอยไปออกงานแทน ไหนจะกินเลี้ยงกับผู้แทนต่างประเทศ โดยที่พ่อเอาเวลาเหล่านั้นไปหมกมุ่นกับเรื่องไร้สาระ คอยแต่จะหาผลประโยชน์เข้าตัวเอง!”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

นายชาญชัยลุกขึ้นพรวด เขาขี้หน้าปราณปภัสอย่างเหลืออด

“ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะให้ลูกน้องมาลากแกออกไป!”

“ไม่ต้องค่ะ ปราณออกไปเองได้ ยังไงก็อย่าลืมหาวันว่างไว้ด้วยนะคะ คุณพ่อ”

ปราณหันหลังเดินจากมา ไม่คิดจะหันกลับไปมองใบหน้าของคนเป็นพ่อแม้แต่น้อย เธอรู้ดีว่าสิ่งที่ทำคือการตั้งแง่กับพ่อของตัวเองอย่างตั้งใจ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เธอคิดมาดีแล้ว