บทที่ 9 ไหว้พ่อแม่

หลังจากภารกิจเที่ยวบินของนลเสร็จสิ้น และเธอมีเวลาพักที่ไทยสองวัน สิ่งแรกที่ต้องจัดการคือการพาปราณปภัสไปหาครอบครัวและอธิบายเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น โดยที่นลเดาไม่ออกเลยว่า เรื่องราววันนี้จะจบลงยังไง

“เธอโอเคนะ”

ปราณปภัสที่อยู่หลังพวงมาลัยหันมาถาม วันนี้เธอตั้งใจมาเจอครอบครัวของนลพร้อมตะกร้าของฝากมากมาย ทั้งผลไม้และไวน์รสชาติเยี่ยม อีกทั้งยังเสียสละเคลียร์งานและหาวันว่างให้ตรงกับนล ซึ่งเป็นไปอย่างยากลำบาก แต่สุดท้ายปราณก็ล็อกเวลาได้อย่างฉิวเฉียด แม้ว่าค่ำวันนี้เธอจะต้องไปทานข้าวกับรัฐมนตรีกระทรวงอื่น ๆ ต่อก็ตาม

“ไม่โอเคก็ต้องโอเคแล้วล่ะ ถ้าวันนี้ฉันไม่พาคุณไปที่บ้าน แม่คงไม่เชื่อเรื่องทั้งหมดแน่ แล้วฉันก็คงต้องเจอคำถามเดิม ๆ ไปอีกนาน ฉันตัดสินใจแล้วที่จะให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้”

“ไม่ต้องกังวลนะ มีฉันทั้งคน”

ปราณเอื้อมมือไปลูบศีรษะคนที่นั่งอยู่เบาะข้าง ทว่าครั้งนี้นลไม่ปฏิเสธการกระทำของเธออีกแล้ว กลับมีเพียงเสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังขึ้น ระหว่างที่รถหรูของปราณขับเคลื่อนไปบนถนนเส้นยาว

บ้านของนลอยู่ห่างจากชานเมืองเล็กน้อย เป็นบ้านในโครงการหมู่บ้านที่อยู่หลังสุดท้าย บ้านหลังนี้นลทำงานเก็บเงินและซื้อสดด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอ เพราะอยากให้พ่อกับแม่มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น

การเป็นลูกคนเดียวที่แบกรับความหวังมากมายไว้บนบ่านั้นแสนจะเหน็ดเหนื่อย แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมานลไม่เคยพูดคำว่าเหนื่อยให้คนที่บ้านได้ยินเลยสักครั้ง เธอทำตามกรอบที่แม่วางไว้แทบทุกอย่าง

แต่เรื่องเดียวที่นลจะไม่ยอมคือเรื่องคู่ครอง เพราะเธอรู้ดีว่าสิ่งนี้เธอไม่สามารถปรับเปลี่ยนให้พ่อแม่พอใจได้

“บ้านเธอร่มรื่นดีนะ”

ปราณเอ่ยขึ้นเมื่อขับรถมาจอดหน้าบ้านของนล มองผ่านรั้วบ้านเข้าไปเห็นต้นไม้เล็กใหญ่ล้อมรอบ

“พ่อฉันชอบปลูกต้นไม้น่ะ แม่ก็เหมือนกัน”

“ไม่ต้องคิดมากนะ เราผ่านวันนี้ไปด้วยกันได้แน่นอน”

ปราณเอื้อมมือไปจับมือคนข้าง ๆ เอาไว้ เธอรับรู้ความกังวลใจของนลผ่านดวงตาคู่สวยได้ดี

“ขอบคุณนะ ฉันก็หวังว่าทุกอย่างวันนี้จะผ่านไปด้วยดีเช่นกัน”

ทั้งคู่ก้าวลงจากรถ โดยไม่ลืมหยิบของฝากหลายกระเช้าติดมือไปด้วย เมื่อเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่น พ่อและแม่ที่กำลังนั่งดูข่าวเที่ยงวันก็ลุกยืนทันที เพราะวันนี้นลไม่ได้กลับบ้านมาคนเดียว แต่ข้างกายของเธอยังมีปลัดกระทรวงการต่างประเทศยืนอยู่ด้วย

“คุณปราณ คุณปราณจริง ๆ ด้วย สะ สวัสดีค่ะ”

แม่ของนลเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกักแถมยังยกมือไหว้คนตรงหน้า ทำเอาปราณรีบรับไหว้เช่นกัน

“เอ่อ ไม่ต้องไหว้หรอกค่ะ ปราณต่างหากที่ต้องไหว้คุณแม่ แล้วก็คุณพ่อ”

ปราณปภัสยกมือไหว้คนอาวุโสตรงหน้าทั้งสองท่าน พยายามส่งยิ้มให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้บรรยากาศกดดัน แต่ถึงอย่างนั้นบรรยากาศในบ้านก็ยังดูอึมครึมอยู่ดี

“นล  นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงพาคุณปราณมาบ้านเราได้”

คนเป็นพ่อถามเสียงเข้ม

นลกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และพยายามพูดทุกอย่างให้ชัดเจนมากที่สุด

“แม่คะ พ่อคะ นลกับคุณปราณเราคบหากันมาได้สักพักแล้วค่ะ อย่างที่ข่าวออกไป มันคือเรื่องจริง”

“คบ?”

แม่ทวนคำ สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“ใช่ค่ะ แล้วเราก็วางแผนจะแต่งงานกัน”

ทุกอย่างรอบตัวอยู่ในความเงียบงัน พ่อกับแม่หันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจมากกว่าเดิม

“สาเหตุที่นลไม่ยอมแต่งงานกับคนที่แม่หามาให้สักทีก็เพราะแบบนี้เองเหรอ ทำไมไม่บอกกันล่ะลูก”

น้ำเสียงเศร้าที่เอ่ยออกมานั้นนลรู้ดีว่าแม่ของเธอเพียงแต่แปลกใจ แต่ไม่ได้เห็นดีเห็นงามกับสิ่งที่เธอเลือกนัก

“นลไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนะคะ แต่เพราะยังไม่มั่นใจอะไรหลาย ๆ อย่างค่ะแม่”

ปราณที่ยืนอยู่ข้างกันสังเกตเห็นความลำบากใจของนล เธอจึงตัดสินใจพูดขึ้น

“คุณพ่อคุณแม่คะ ปราณเข้าใจว่าทุกอย่างมันปุบปับ อาจจะทำใจลำบากสักหน่อย แต่ปราณอยากให้คุณพ่อคุณแม่รู้ว่าปราณจริงใจกับนล และพร้อมจะดูแลทุกอย่าง เรื่องงานแต่งงานแล้วก็สินสอดทองหมั้นไม่ต้องกังวลเลยนะคะ ปราณจะจัดอย่างเหมาะสมเลยค่ะ”

พ่อของนลมองปราณด้วยสายตาจริงจังก่อนจะเอ่ยบางอย่าง

“คุณปราณครับ การแต่งงานครั้งนี้มันเป็นเรื่องใหญ่นะ อาจจะมีการพูดถึงกันไปทั่ว คุณรู้ใช่มั้ย”

“รู้ค่ะ แล้วปราณก็พร้อมจะรับมือกับทุกอย่าง”

ปราณตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคงในทันที

แม่ของนลถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ถึงแม้จะไม่เห็นด้วยมากนัก แต่เมื่อนึกภาพถึงงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ แขกเหรื่อทั้งหลายต่างมีหน้ามีตาและมีชื่อเสียงพากันมางาน ไหนจะสินสอดทองหมั้นที่คงจะเหลือประมาณ เพียงแค่นี้ก็เป็นเหตุผลมากพอที่เธอจะยอมให้งานแต่งของลูกสาวตัวเองเกิดขึ้น

“ถ้าลูกทั้งสองมั่นใจกันจริง ๆ แม่ก็ไม่ขัดหรอก แล้วเรื่องแต่งงานวางแผนกันรึยัง”

ปราณยิ้มอย่างโล่งใจเมื่อเห็นว่าแม่ของนลเริ่มผ่อนคลาย

“เรื่องนั้นแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ นลกับคุณปราณจะช่วยกันจัดการทุกอย่างค่ะ นลเองก็มีเพื่อนที่รู้จักออร์แกไนเซอร์ดัง ๆ ไม่ต้องกังวลค่ะ”

พ่อของนลพยักหน้าช้า ๆ เมื่อรู้แบบนั้น

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาที่เด็ก ๆ สะดวกเถอะ พ่อกับแม่น่ะไม่ค่อยจะรู้เรื่องพวกนี้หรอก แล้วนี่คุณชาญชัยเขาว่ายังไงบ้างล่ะนล”

เมื่อแม่เอ่ยถามถึงพ่อของปราณ นลก็ได้แต่เงียบ เพราะแม้แต่ตัวตนจริง ๆ เธอยังไม่เคยเจออีกฝ่ายด้วยซ้ำ การได้เจอนายกรัฐมนตรีมันเป็นเรื่องง่ายซะที่ไหนกัน นลถอนหายใจเบา ๆ เธอเคยคิดว่าตัวเองเตรียมพร้อมจะตอบคำถามนี้มาตลอด แต่พอถึงเวลาจริง เธอกลับรู้สึกว่าคำพูดมันติดอยู่ในลำคอ

“เขายังไม่ว่ายังไงค่ะ”

นลตอบสั้น ๆ ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาแม่

"ยังไม่ได้บอกเหรอนล หรือยุ่งมากจนไม่มีเวลาคุยกัน?"

นลเงียบอีกครั้ง เธอไม่กล้าพูดความจริงออกไป ไม่ใช่แค่ไม่ได้บอก ไม่เคยคุย แต่เธอยังไม่เคยพบเขาเลยด้วยซ้ำไป เธอเคยเห็นเขาผ่านหน้าจอโทรทัศน์ ในบทบาทนายกรัฐมนตรีผู้ทรงอิทธิพลที่สุดของประเทศก็เท่านั้น

“ช่วงนี้พ่อเค้ายุ่งมากเลยค่ะ ปราณเลยยังไม่ได้พานลไปที่บ้าน แต่พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ยังไงลูกสาวของคุณพ่อคุณแม่ได้ไปเจอพ่อของปราณแน่นอนค่ะ”

ปราณที่เงียบอยู่นานเป็นฝ่ายเอ่ยตอบแทน เธอรู้ดีว่านลคงจะอึดอัดใจที่จะตอบ

“คุณชาญชัยเขายุ่งมากค่ะแม่ นลเลยอยากพาปราณมาบ้านเราก่อน แล้วหลังจากนั้นค่อยไปเรียนเรื่องนี้กับท่าน แต่ไม่มีปัญหาแน่นอนค่ะ เพราะข่าวที่ออกไปคุณชาญชัยก็เห็นแล้ว”

“พ่อไม่ได้ว่าอะไรใช่ไหมคะคุณปราณ เพราะแม่เคยเห็นข่าวว่าเขาไม่ค่อยสนับสนุนเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ข่าวนั่นมันก็นานหลายปีแล้ว”

แม่ของนลอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามเรื่องนี้ สีหน้ายังคงเต็มไปด้วยความกังวลใจ

“ไม่ว่าอะไรเลยค่ะ คุณพ่อเข้าใจถึงสังคมที่เปิดกว้าง แล้วคุณพ่อเค้าก็เห็นด้วยมาก ๆ”

ปราณตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พยายามซ่อนความรู้สึกอื่น ๆ ไว้ลึกที่สุด ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องทำมีเพียงอย่างเดียวคือ ทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องง่ายดายมากที่สุด

“งั้นก็ดีจ้ะ”

แม่ของนลลอบถอนหายใจก่อนจะเอ่ยตอบมาสั้น ๆ ทั้งคู่จึงโล่งใจไปตามกัน

หลังจากการพูดคุยกับครอบครัวของนลผ่านพ้นไป ทั้งคู่ก็ขอตัวกลับ นลกลับไปพักที่คอนโดของปราณเพราะไม่อยากจะถูกซักไซ้คำถามใด ๆ อีก

“ขอบคุณนะคุณ”

นลเอ่ยขึ้นขณะที่ทั้งคู่กำลังทิ้งตัวอยู่บนเตียงนอน ปราณหันหน้ามามองคนข้างกายเห็นนลกำลังหลับตาพริ้มจึงเอื้อมมือไปลูบศีรษะอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา

“วันนี้มันผ่านไปแล้วนะ ไม่ต้องคิดมากอีก”

“พูดอย่างกับอ่านใจฉันได้เลยนะ”

นลตอบกลับทั้งที่ยังหลับตา

“เธอขมวดคิ้วแทบตลอดเวลาตั้งแต่ออกมาจากบ้านแม่ ไม่ต้องอ่านใจได้ก็ดูออกว่าเธอยังมีเรื่องไม่สบายใจ”

นลได้ยินปราณปภัสเอ่ยแบบนั้นจึงลืมตาขึ้น

“ไม่ต้องห่วงเรื่องฉันหรอก ห่วงตัวเองเถอะ จะเอาไงต่อ ถ้างานแต่งงานของเราไม่มีพ่อคุณมาร่วมด้วยมันไม่ตลกเลยนะ”

“อย่าห่วงเรื่องนั้นเลย ยังไงพ่อก็ต้องมา เขากลัวเสียหน้าจะตายไป”

“มันแย่มากเลยเหรอ เรื่องคุณกับพ่อน่ะ เล่าให้ฉันฟังได้นะ”

ทั้งแววตาและน้ำเสียงของนลที่ปนด้วยความห่วงใยทำให้หัวใจของปราณปภัสวูบไหวขึ้นมาซะดื้อ ๆ เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใครมาสนใจเรื่องของความรู้สึกเธอนักหรอก จะสุขหรือทุกข์เธอก็ต้องผ่านมันมาด้วยตัวเองตลอด

“แย่มากไหมไม่รู้ แต่ที่รู้คือฉันผ่านมันมาได้ทุกครั้ง เธอไม่ต้องห่วงหรอก”

“ได้ไงกัน ทีคุณยังแกล้งเป็นห่วงฉันเลย แถมยังถามเรื่องฉันละเอียดยิบ”

“ใครบอกว่าฉันแกล้งเป็นห่วง ฉันเป็นห่วงเธอจริง ๆ ต่างหาก ฉันเข้าใจดีว่าการต้องผ่านเรื่องแย่ ๆ ไปคนเดียวมันเป็นยังไง ฉันไม่อยากให้เธอรู้สึกแบบนั้น อย่างน้อยเธอก็ยังมีฉันนะ ให้จำไว้ว่ายังมีฉันอยู่ข้างเธอหนึ่งคน”

คำพูดของปราณทำให้หัวใจของนลวูบไหวไม่ต่างกัน ที่ผ่านมาเธอก็ต้องผ่านเรื่องราวแย่ ๆ มาด้วยตัวคนเดียว การที่หันมาเจอปราณนอนสบตาเธออยู่ข้าง ๆ อย่างในตอนนี้มันทำให้หัวใจรู้สึกดีไม่น้อย

ไม่รู้เหมือนกันว่าความวูบไหวในใจที่เกิดขึ้น ณ ขณะนี้ มันคือเรื่องจริง หรือเป็นเพราะความใกล้ชิดที่ขยับช่องว่างระหว่างกันลดน้อยลงเรื่อย ๆ

“นี่เรากำลังทำบ้าอะไรกันอยู่นะคุณ”

นลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จนตอนนี้งานแต่งกำลังจะเกิดขึ้นจริง ๆ

“นล”

“หื้ม?”

เมื่อได้ยินเสียงเรียกอย่างจริงจัง เจ้าของชื่อจริงเงยหน้าสบสายตาคนเรียก พลางขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“ไหน ๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เราลองมาคบกันจริงจังดูไหม”

“บ้า เพ้อเจ้ออะไรของคุณ”

นลส่ายหน้าเล็กน้อยกับคำพูดนั้น คบกันจริงจังงั้นเหรอ เมื่อกี้นี้เธอคงจะหูฝาดไป

“ฉันคิดว่าบางที ฉันก็ควรจะมีคนข้างกายจริงจังได้สักที”

นลยังคงนิ่งเงียบ ทุกอย่างรอบตัวดูเบลอไปหมด นี่เธอกำลังถูกปลัดกระทรวงการต่างประเทศขอคบอย่างจริงจังงั้นเหรอ

“เธอเคยบอกฉันว่า ถ้าฉันยอมช่วยเธอเรื่องการแต่งงาน เธอจะยอมอยู่ภายใต้เงื่อนไขของฉันทุกอย่าง แล้วถ้าเงื่อนไขของฉันคือการคบหากันอย่างจริงจังของเราล่ะ เธอจะว่ายังไง”

ครั้งนี้ปราณปภัสย้ำชัด นลได้ยินทุกถ้อยคำชัดเจนไม่ต้องเอ่ยถามอะไรอีก

“คุณมันขี้โกง และไม่มีทางที่ฉันจะคบคุณเป็นแฟนจริงจังแน่นอน”