All Chapters of ระหว่างเราใต้ขอบฟ้า: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 ผู้โดยสารจอมวุ่นวายสนามบินยามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับ ผู้โดยสารต่างเร่งรีบกับเสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่อง แต่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น นลินภากลับยืนนิ่งริมกระจกใส มองลานจอดเครื่องบินกว้างใหญ่ เธอรู้สึกเหมือนติดอยู่ในทางแยกที่ไม่รู้จะเดินไปทางไหนเครื่องบินของสายการบินต่าง ๆ ที่เตรียมทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าไม่ได้ทำให้หญิงสาวที่ชื่อ นลินภาหรือนล ตื่นเต้นได้เลยแม้แต่น้อย กลับกันยิ่งได้โบยบินมากเท่าไหร่ เธอยิ่งรู้สึกว่าอิสระของการใช้ชีวิตถูกตัดขาดมากขึ้นเท่านั้น อาชีพแอร์โฮสเตสที่ใฝ่ฝัน มันไม่ใช่แบบที่คิดเลย“มายืนเหม่ออะไรตรงนี้ยะแม่คุณ รีบไปทำงานที่เรารักกันเถอะ”เสียงเล็กแหลมเข้ามาขัดจังหวะความคิดจนทำให้นลหลุดจากภวังค์ ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นเสียงของใคร เพราะเพื่อนร่วมงานที่เธอไว้ใจได้ไม่ได้มีมากนักนลดึงด้ามจับของกระเป๋าลากขึ้นจนสุดแล้วลากกระเป๋าส่วนตัวเดินตามเพื่อนสนิทไปตามทางเดินของตัวอาคาร รองเท้าหุ้มส้นสีครีมที่มีส้นสูงสองนิ้วรองรับขาเรียวยาว กับชุดพนักงานของสายการบินที่เป็นเสื้อแจ็กเก็ตสีน้ำตาลเข้ารูปสวมทับเชิ้ตสีขาว และกระโปรงขนาดพอดีตัวที่ยาวเลยเข่าขึ้นมาหน่อยนึงในส

ระหว่างมื้ออาหาร ทั้งปราณปภัสและนลได้เปิดใจพูดคุยกันมากขึ้น แม้จะเป็นเพียงการเริ่มต้นทำความรู้จักกันแต่ก็ไม่เป็นปัญหา ในเมื่อตัดสินใจลงเรือลำเดียวกันแล้ว การจะรู้จักกันให้ได้มากที่สุดนับว่าเป็นเรื่องที่ควรทำ“พาสต้ากับซุปเนื้อที่สั่งมาอร่อยดีนะ”ปราณเอ่ยขึ้นระหว่างที่บทสนทนาเงียบลงไป“สองเมนูนี้เป็นเมนูขึ้นชื่อของร้านนี้เลย ฉันคิดไว้แล้วว่าคุณต้องชอบแน่ ๆ”น้ำเสียงที่ส่งมาดูสดใสขึ้นมาหน่อย แววตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนไปจากตอนเจอกันบนเครื่อง ราวกับว่าแอร์โฮสเตสสาวคนนี้ยอมสลัดภาพลักษณ์แสนเย่อหยิ่งออกไปบ้างแล้ว“แล้วนี่ไม่ต้องทำงานแล้วรึไง?”“ฉันมีวันพักสองวันค่ะ เป็นปกติของการบินไฟลต์ยาว”“งั้นก็แปลว่าพรุ่งนี้ว่างอีกวัน”“อื้อ”นลพยักหน้าแล้วตักพาสต้าในจานของเธอเข้าปากต่อ ท่าทีกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยของคนตรงหน้าทำให้ปราณยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว“มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง”“ไม่ได้สิ ฉันจ่ายเอง เป็นการขอโทษตามที่เมลไปบอกไง”“ช่างเมลนั้นเถอะ อีกหน่อยถ้าเราแต่งงานกันแล้วเธอก็ต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่างในทุกเงื่อนไข ซ้อมไว้ตั้งแต่ตอนนี้ก็ดี”ความตั้งใจที่จะเป็นเจ้ามือต้องชะงักในทันทีเมื่อปราณเอาเงื่อนไข

“ทะลึ่ง เชิญคุณซ้อมไปคนเดียวเถอะ!”นลปลีกตัวเดินไปอีกทางพร้อมกับความรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า ต่างจากปราณที่กลับยิ้มกว้างมากกว่าเดิม“ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่ซ้อมฉันซ้อมคนเดียวก็ได้”พูดจบปราณก็เดินไปกอดนลจากด้านหลังแล้วเอียงหน้าหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว“นี่คุณ!”เสียงโวยวายที่ดังตามมาทำให้คนตัวสูงยิ้มกว้างอย่างชอบใจ ก่อนจะปิดประตูลงพร้อมใบหน้าสดใส ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ความรู้สึกแบบนี้ไม่เกิดขึ้นกับเธอ มันอาจจะนานมากจนปราณไม่คิดว่าเธอจะกลับมารู้สึกแบบนี้ได้อีกหลังจากเจ้าของห้องปิดประตูลง นลก็ทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มในห้องนั่งเล่นทันที เธอกวาดสายตาหันมองรอบตัวพลางคิดทบทวนเหตุการณ์มากมายที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะพาตัวเองมาอยู่ตรงนี้ คอนโดราคาสูงท่ามกลางเมืองวุ่นวายนลทิ้งตัวลงนอนไปกับโซฟาจนเผลอหลับไป กว่าจะรู้สึกตัวก็เกือบสี่โมงเย็น ทันทีที่ลืมตาตื่นเธอคว้ามือถือมาดูนาฬิกาบนหน้าจอแล้วก็เจอกับข้อความจากปราณปภัสที่ขอเลื่อนการทานข้าวเป็นหนึ่งทุ่ม เนื่องจากภาระงานยังไม่เสร็จสิ้น นลถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอยังมีเวลามากพอในการแต่งหน้าแต่งตัวและเลือกชุดที่ดูดีที่สุดแต่ไม่ทันจะได

ภายในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นบ้านของนายกรัฐมนตรี ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความเงียบและบรรยากาศชวนอึดอัด ทันทีที่ข่าวของปราณปภัสถูกแพร่กระจายออกไป พ่อของเธอเรียกพบโดยด่วนในเช้าวันต่อมา แม้ว่าปราณจะเตรียมใจเรื่องนี้เอาไว้แล้ว แต่เมื่อสถานการณ์จริงเกิดขึ้นความกังวลคือสิ่งที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้เลยปราณปภัสนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพ่อของเธอ ดวงตาคมกริบของอีกฝ่ายจ้องเธอราวกับเจาะทะลุผ่านหัวใจ ปราณพยายามตั้งสติและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทำตัวให้นิ่งที่สุดเผื่อจะมีเวลาไตร่ตรองคิดหาถ้อยคำสวยหรูมาบอกแก่อีกฝ่าย“แกรู้ไหมว่าแกทำอะไรลงไปปราณ แกทำให้พ่อขายหน้าคนทั้งประเทศนะ รู้ตัวรึเปล่า!”น้ำเสียงตวาดกร้าวทำให้ปราณสะดุ้งโหยง แต่สองมือของเธอยังคงประสานบนหน้าตัก ใบหน้าราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา“ปราณให้สัมภาษณ์ข่าวไปตามจริงค่ะ” ปราณตอบเรียบ ๆ แต่คำพูดนั้นเหมือนน้ำมันราดลงบนกองไฟ“ตามจริงงั้นเหรอ แกคิดว่าการประกาศคบกับผู้หญิงกลางวงสื่อมันคือเรื่องสมควรเหรอ!” เสียงของพ่อดังขึ้นจนปราณรู้สึกสะเทือนหู“ไม่ว่าพ่อจะมองว่ามันสมควรหรือไม่ มันก็คือความจริงที่พ่อต้องยอมรับให้ได้ ครั้งนี้ปราณจะไม่ยอมให้

เรื่องที่ปราณขอคบนลอย่างจริงจังไม่ถูกพูดถึงอีกนับแต่วันนั้น เพราะนลคิดว่าอีกฝ่ายตั้งใจซ่อนจุดประสงค์นี้ไว้ตั้งแต่แรก ตั้งใจให้เธอลงเรือลำเดียวกัน และงัดเอาเงื่อนไขนี้มาใช้ ทำให้นลปฏิเสธไม่ได้ซึ่งมันก็ถูก คนอย่างปราณปภัสไม่มีทางจะยอมช่วยเหลือใครง่าย ๆ หากไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกถูกชะตาใครคนนั้นตั้งแต่แรกเห็นและแน่นอนว่าการกดกระดิ่งเรียกซ้ำ ๆ ตั้งแต่บนเครื่องบินที่เจอกันครั้งแรก นั่นก็เพราะเธออยากจะเห็นหน้าของแอร์โฮสเตสที่ชื่อนลินภาบ่อย ๆ ก็เท่านั้นเอง ใครจะไปคิดว่าอยู่ดี ๆ อีกฝ่ายจะมาขอร้องให้เธอช่วยแต่งงานด้วยซะอย่างนั้น งานนี้ถ้าไม่เรียกว่าอ้อยเข้าปากช้างก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว“นี่ ยิ้มเยอะ ๆ หน่อยสิ รูปพรีเวดดิ้งนี่เราต้องเอาไปแปะไว้ข้างฝาบ้านนะ”ปราณกระซิบข้างหูของนลระหว่างที่ทั้งคู่พากันมาถ่ายรูปงานแต่งงานที่สตูดิโอแห่งนี้ เพราะตกลงกันแล้วว่าจะไม่ถ่ายนอกสถานที่เพื่อลดปัญหาจากสายตาคู่อื่น ๆ แค่สายตาของคนในสตูดิโอก็ทำเอาทั้งคู่เกร็งไปตามกัน“เชิญคุณแปะไปคนเดียว ฉันไม่แปะด้วยหรอก”นลตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแต่ยังพยายามแย้มรอยยิ้มขณะที่มือข้างหนึ่งของเธอก