บทที่ 8 นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

ภายในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ซึ่งเป็นบ้านของนายกรัฐมนตรี ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความเงียบและบรรยากาศชวนอึดอัด ทันทีที่ข่าวของปราณปภัสถูกแพร่กระจายออกไป พ่อของเธอเรียกพบโดยด่วนในเช้าวันต่อมา แม้ว่าปราณจะเตรียมใจเรื่องนี้เอาไว้แล้ว แต่เมื่อสถานการณ์จริงเกิดขึ้นความกังวลคือสิ่งที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้เลย

ปราณปภัสนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพ่อของเธอ ดวงตาคมกริบของอีกฝ่ายจ้องเธอราวกับเจาะทะลุผ่านหัวใจ ปราณพยายามตั้งสติและสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทำตัวให้นิ่งที่สุดเผื่อจะมีเวลาไตร่ตรองคิดหาถ้อยคำสวยหรูมาบอกแก่อีกฝ่าย

“แกรู้ไหมว่าแกทำอะไรลงไปปราณ แกทำให้พ่อขายหน้าคนทั้งประเทศนะ รู้ตัวรึเปล่า!”

น้ำเสียงตวาดกร้าวทำให้ปราณสะดุ้งโหยง แต่สองมือของเธอยังคงประสานบนหน้าตัก ใบหน้าราบเรียบไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา

“ปราณให้สัมภาษณ์ข่าวไปตามจริงค่ะ” ปราณตอบเรียบ ๆ แต่คำพูดนั้นเหมือนน้ำมันราดลงบนกองไฟ

“ตามจริงงั้นเหรอ แกคิดว่าการประกาศคบกับผู้หญิงกลางวงสื่อมันคือเรื่องสมควรเหรอ!” เสียงของพ่อดังขึ้นจนปราณรู้สึกสะเทือนหู

“ไม่ว่าพ่อจะมองว่ามันสมควรหรือไม่ มันก็คือความจริงที่พ่อต้องยอมรับให้ได้ ครั้งนี้ปราณจะไม่ยอมให้พ่อมาสั่งห้ามเหมือนคราวที่แล้วอีกแล้ว ครั้งนี้ปราณจะเลือกเส้นทางของปราณด้วยตัวเอง!”

“หึ ความจริงงั้นเหรอ แต่ไอ้ความจริงของแกน่ะ มันทำให้ฉันขายขี้หน้า! ตอนนี้มีแต่คนพูดถึงเรื่องนี้ บางคนถึงกับตั้งคำถามว่าแกกำลังเล่นเกมอะไร แกกำลังจะหาผลประโยชน์อะไรให้ตัวเองอีก เค้ามองว่าความรักของแกน่ะมันจอมปลอม!”

ปราณกำมือแน่นจนปลายเล็บเผลอจิกกับเนื้อด้านในฝ่ามือจนเกิดความรู้สึกเจ็บแสบ แต่ความเจ็บที่เกิดขึ้นมันเทียบไม่ได้เลยกับบาดแผลในใจของเธอที่ถูกขุดขึ้นมาใหม่อีกครั้ง และยังคงสร้างความเจ็บปวดให้เธอเช่นเดิม

“เมื่อไหร่พ่อจะเลิกอ่านคอมเมนต์ของใครต่อใครก็ไม่รู้สักที น่าเบื่อเป็นบ้า”

“ใครต่อใครงั้นเหรอ ใครต่อใครที่แกว่าน่ะมันคือประชาชนของฉัน คือคนที่ฉันต้องแคร์”

“ใช่เหรอคะ? พ่อแคร์พวกเขางั้นเหรอ ถ้าแคร์แล้วทำไมไม่สนใจเวลาที่พวกเขาเรียกร้องเรื่องปากท้อง เรื่องการขับเคลื่อนประเทศให้มันเป็นไปในทิศทางที่ดีกว่านี้ กับเรื่องของปราณทำไมพ่อต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนด้วย ไม่ใช่เพราะพ่อแค่อายคนมากกว่าเหรอ!”

คนตรงหน้าปราณนิ่งงันไปชั่วขณะ เขากำมือแน่นเช่นกัน สายตาดุจน้ำนิ่งยากจะเดาออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“ถ้าแกคิดว่าการทำลายชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลคือสิ่งที่แกสมควรทำ แกกับฉันก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก”

คำพูดทิ่มแทงหัวใจยิ่งสร้างความปวดร้าวให้กับปราณปภัส แม้ที่ผ่านมาความสัมพันธ์ระหว่างเธอและพ่อจะไม่ราบรื่นนัก แต่ปราณก็ไม่คิดว่ามันจะมาถึงจุดนี้

“ปราณจะทำให้พ่อเห็นว่าสิ่งที่ปราณเลือก มันไม่ได้ทำลายชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล พ่อไม่ต้องห่วงค่ะ”

ปราณยืนขึ้นต่อหน้าพ่อของเธอก่อนจะเอ่ยบางคำด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นคง

“ปราณรักนล และงานแต่งงานของเราจะเกิดขึ้นแน่นอน”

         

มือถือของนลสั่นไม่หยุด นับตั้งแต่ที่ข่าวของเธอแพร่ออกไป แน่นอนว่ามีเบอร์เดียวที่มักจะโทรหาเธอบ่อย ๆ ตามใจต้องการ ไม่เคยสนใจว่าจะเป็นช่วงเวลาที่เธอกำลังปฏิบัติงานอยู่รึเปล่า

หลังจากเครื่องขึ้นและนลทำหน้าที่ของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอมานั่งพักในห้องพักลูกเรือและกดรับสายคนที่โทรเข้ามา

“ค่ะแม่”

นลพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า เธอรู้ดีว่าแม่ต้องการคำตอบเรื่องที่เกิดขึ้น

“นล! เกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกถึงไปเกี่ยวข้องกับปราณปภัส ลูกสาวของคุณชาญชัย ไหนจะเรื่องแต่งงานอีก อธิบายแม่มาเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงแม่ดังลอดมาจากอีกฝั่งอย่างร้อนรน

“แม่ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ”

นลพยายามประนีประนอมและตั้งสติให้ได้มากที่สุด เตรียมรับมือกับเรื่องนี้

“เรื่องมันซับซ้อนนิดหน่อย แต่หนูไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังแม่เลย”

“ซับซ้อนยังไง! คบกันมาตั้งปีนึงทำไมแม่ถึงไม่รู้เรื่อง ลูกไม่เคยพูดถึงปราณปภัสเลยสักครั้ง แล้วนี่จะแต่งงานกัน ทำไมแม่เพิ่งมารู้ตอนนักข่าวถาม นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนล!”

“แม่...”

นลรู้สึกถึงก้อนสะอื้นติดอยู่ในลำคอ เธอไม่รู้จะเริ่มต้นอธิบายอย่างไร

“แม่ให้หนูบินรอบนี้เสร็จก่อน แล้วหนูจะไปหาแม่ที่บ้าน หนูสัญญาว่าจะอธิบายทุกอย่าง”

เสียงปลายสายเงียบไปชั่วครู่ก่อนแม่ของเธอจะตอบกลับ

“ได้ แต่ลูกต้องพูดความจริงทั้งหมด เข้าใจไหม”

“ค่ะ แม่”

นลตอบเสียงเบาและวางสายลง เธอถอนหายใจยาว ปัญหาที่รุมเร้าเข้ามาทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกกดดันจากทุกด้าน

หลังจากเที่ยวบินกว่าสิบสองชั่วโมงเสร็จสิ้นลง นลมีเวลาพักสิบสองชั่วโมงก่อนจะเตรียมตัวบินกลับอีกครั้ง เธอทิ้งตัวลงในห้องพักของโรงแรมใกล้สนามบินที่ทางสายการบินจัดไว้ให้ ระหว่างที่สมองกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สายเรียกเข้าจากปราณก็ดังขึ้น

“ไม่ทำงานทำการรึไงเนี่ย”

น้ำเสียงนลฟังดูหงุดหงิดแต่ปราณไม่ได้ถือสานัก

“งานน่ะทำ แต่อยากโทรมาเช็กดูก่อนว่าเธอโอเค”

“หึ แล้วฉันจะไม่โอเคเรื่องอะไร อย่าทำเป็นรู้ดีหน่อยเลยน่า”

“น้ำเสียงเธอมันบอกว่ากำลังมีเรื่องไม่สบายใจ”

“เหอะ คุณคิดไปเองมากกว่า ฉันสบายใจดีต่างหาก”

“เป็นไปไม่ได้หรอก วันนี้ข่าวของเราแพร่เต็มโซเชียล อย่างน้อย ๆ แม่ของเธอก็คงโทรไปแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะสบายใจอย่างที่บอกแน่ ๆ ถ้าไม่โอเคก็แค่บอกฉัน เราลงเรือลำเดียวกันแล้วเหมือนที่เธอเป็นคนบอกเอง”

นลนิ่งงันไปชั่วขณะ ทุกอย่างที่ปราณปภัสเอ่ยออกมาคือเรื่องจริงทั้งหมด ใช่ เธอกำลังไม่สบายใจ ไม่สบายใจมาก ๆ แม้ว่าจะเตรียมรับมือกับทุกอย่างไว้แล้ว แต่พอเอาเข้าจริงอะไรหลายอย่างมันไม่ง่ายอย่างที่ปราณเคยบอกนั่นแหละ

ทั้งคู่กำลังเล่นละครตบตาคนทั้งประเทศ เพียงเพื่อหนีการคลุมถุงชนของนล ทุกอย่างมันเป็นเพราะการอยากหนีปัญหาของนลเพียงคนเดียว หากเธอไม่ใช่คนขี้ขลาดและเลือกที่จะแก้ปัญหาแบบนี้ บางทีเรื่องราววุ่นวายทั้งหลายคงไม่ตามมา

“ละครฉากแรกเริ่มขึ้นแล้ว ไม่รู้ว่ามันจะไปจบลงตรงไหนเนอะ นี่เราสองคนกำลังทำบ้าอะไรกัน”

นลเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่ปลายสายที่กำลังตั้งใจฟังเธอได้ยินถ้อยคำของนลอย่างชัดเจน

“มันอาจจะไปจบตรงที่ เราสองคนใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขก็ได้”

นลหลุดหัวเราะออกมาเมื่อปราณปภัสเอ่ยเช่นนั้น

“คุณนี่ชอบฝันกลางวันจริง ๆ เรื่องของเรามันจริงที่ไหนกัน”

“ตอนนี้ไม่ แต่อนาคตมันอาจจะจริงก็ได้”

“อย่าฝันเฟื่องไปหน่อยเลย ฉันบอกแล้วไงว่าไม่พิศวาสคนอย่างคุณ”

“เหรอ แต่เค้าว่าเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นนะ”

“ถ้าเป็นจริงตามนั้นฉันจะขอพูดใหม่ว่า ฉันชอบคุณ ชอบคุณมาก อยากได้คุณมาเป็นคู่ชีวิตมาก ๆ เลย”

“ฮ่า ๆ ยัยบ๊อง เธอนี่ก็ตลกดีนะ”

จากสถานการณ์ตึงเครียด ทั้งคู่กลับเปลี่ยนการสนทนาเป็นการหยอกล้อและคุยเล่นกันไปเรื่อยเปื่อย เวลาแค่สามนาทีกว่า ๆ ที่สายของปราณปภัสโทรเข้ามากลับทำให้นลลืมเรื่องหนักอึ้งในใจไปได้ชั่วขณะ

“กลับไปพักที่ไทยรอบนี้คุณต้องไปเจอแม่ฉันนะ ฉันบอกที่บ้านไว้แล้ว”

“ได้สิ ไม่มีปัญหา”

“แล้วนี่ทำอะไรอยู่ ว่างมากรึไง”

“ฉันเพิ่งออกจากห้องประชุมเลยโทรหาเธอ เมื่อเช้าพ่อฉันเรียกไปคุยเรื่องข่าวน่ะ”

“คุณโอเครึเปล่า ถึงว่าเสียงคุณดูเหนื่อย ๆ คราวหลังก็เล่าเรื่องตัวเองบ้างก็ได้ ไม่ใช่ถามแค่เรื่องฉัน ลงเรือลำเดียวกันก็ต้องคุยกันทุกเรื่อง”

“ฉันโอเค นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย”

ปราณปภัสตัดสินใจเล่าเรื่องราวบาดหมางระหว่างตัวเองและพ่อให้นลฟังคร่าว ๆ ยิ่งได้รู้ว่าสองพ่อลูกมีเรื่องบาดหมางกันขนาดไหน นลยิ่งรู้สึกผิดที่ลากอีกฝ่ายมาเล่นเกมนี้กับเธอ ทั้งที่ความจริงแล้วปราณปภัสควรจะปฏิเสธคำขอร้องของเธอด้วยซ้ำ

“หรือเราควรยกเลิกทุกอย่าง คุณจะได้ไม่ต้องมาเจอปัญหามากมายขนาดนี้”

นลเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ตอนนี้เธอเองก็ไม่ต่างจากขอนไม้กลางทะเลที่ไม่มีแหล่งพักพิง โอนเอนไปตามกระแสเพราะความคิดของตัวเองที่ไม่หนักแน่น

“เธอจะยอมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเหรอนล”

ปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่แต่งหรอก แต่ก็อาจจะใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุขนัก”

“งั้นถ้าการแต่งงานจอมปลอมนี่เป็นสิ่งเดียวที่ช่วยให้เราสองคนหลบหลีกเรื่องราวบั่นทอนจิตใจได้บ้าง เราก็ควรจะทำนะ ฉันสัญญาว่าการลงเรือลำเดียวกันของเราเธอจะไม่เจอกับเรื่องที่ต้องเสียใจแน่นอน”

“แหม พูดซะดูดี จำมาจากไหน”

“ระดับนี้แล้ว ไม่ต้องจำจากใครเค้ามาพูดหรอกน่า”

“ฟังแล้วคลื่นไส้ชะมัด ไม่อยากฟังแล้ว ไปทำงานเถอะ”

“เธอก็พักเยอะ ๆ เจอกันที่ไทยนะ”

นลกดวางสาย แต่ใบหน้ากลับพราวไปด้วยรอยยิ้ม เป็นอีกครั้งที่เธอเผลอมองหน้าจอมือถืออยู่นานแม้ว่าปลายสายจะกดวางไปแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและปราณปภัสเริ่มถลำลึกมากขึ้น ใกล้ชิดมากขึ้น และดูเหมือนอีกฝ่ายก็เริ่มเข้ามามีอิทธิพลต่อความรู้สึกของนลมากขึ้น

ทุกครั้งที่เห็นชื่อนั้นบนหน้าจอมือถือ ทุกครั้งที่ได้รับดอกไม้ ทุกครั้งที่เห็นข้อความสั้น ๆ ที่อีกฝ่ายคอยรายงานตลอดว่าอยู่ไหนกำลังอะไร ทั้งหมดเหล่านี้คือสิ่งที่นลไม่เคยได้รับจากแฟนคนไหนมาก่อน คล้ายจะเป็นการตั้งใจรักก็ว่าได้

แน่นอนว่ามันทำให้นลรู้สึกดี แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามหักห้ามใจ และย้ำเตือนตัวเองเสมอว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นแค่การจัดฉากเท่านั้น