LOGINShare
ลวนลาม
Last Updated:
2025-06-25 08:42:02"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" เธอพยายามสะบัดมือหนาที่จับข้อมือเธอไว้
"เธอเเอบมองฉันทำไม" สายตาคู่นั้นจับจ้องใบหน้าเธออย่างคาดโทษ
"ฉันไม่ได้อยากจะมองหรอกนะ เเต่นายมาเอากันให้ฉันเห็นเอง" เธอตอบไป ก็เป็นเขาเองนั่นละที่ผิด
ใบหน้าคมคายก้มลงมาสูดดมกลิ่นความสาว มืออีกข้างยกขึ้นปัดปลายผมเธอออกจากต้นคอ เผยให้เห้นต้นคอขาวเนียน ภายในกายของเขาก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที
ร่างสูงขยับใบหน้าเข้าไปอีก ทำให้คนตัวเล็กขยับหนี ทว่าเขากลับรั้งท้ายทอยของเธอเข้ามากบจูบ อย่างหื่นกระหาย
มือเล้กยกขึ้นกระหน่ำทุบเเผอกเเกร่ง เธอดิ้นเหมือนคนกำลังขาดอากาศหายใจ ในตอนที่เรียวลิ้นหนาพยายามรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากเล็ก เขารวบมือเธอทั้งสองข้างที่กำลังผลักเขาออกด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะปล่อยให้เธอได้หายใจอย่างอิสระ
"ทุเรศ" ทันทีที่เขาปล่อยริมฝีปากเล็กให้เป็นอิสระ เธอก็พ่นคำด่าใส่เขาทีนที
"ไปนอนกับฉันไหม" เสียงเเหบพร่าเอ่ยกระซิบข้างใบหู
"เเกบ้าไปแล้วเหรอ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงเอาไม่เลือกเเบบเเกหรอกนะ"
หึ!! เขาหัวเราะในลำคอ เขาไม่ได้รู้สึกโกรธกับคำด่าทอของเธอเลย เเต่กลับล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อนักศึกษาของร่างเล็ก
"อย่านะ" เธอพยายามดิ้น เพื่อให้หลุดพ้นจากน้ำมือของเขา เเต่กลับหลบเหลี่ยงไม่ได้ มือหนาค่อยๆขยับขึ้นมาขย้ำหน้าอกอวบอิ่ม
ดวงตาคู่งามเเดงก่ำ น้ำตาคลอหน่วยด้วยความรังเกียจ
"ฉันบอกให้หยุดไง" ใบหน้าหล่อเหล่าก้มลงมาซุกไซ้ซอกขาว
"แกจะมาทำกับฉันเเบบนี้เพียงเพราะฉันแอบดูเเกไม่ได้นะ"
"ทำไมจะไม่ได้ เธอน่าเอากว่ายัยนั้นอีก"เขาเอ่ยบอกโดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเเม้เเต่น้อย
"โรคจิต"
ครืน~ ครืน~ ครืน~
เสียงสายเรียกเข้าของของคนผมลอนดังขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มตรงหน้า
"ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันมีเเฟนเเล้ว นายคงไม่มั่วกระทั่งคนมีเจ้าของเเล้วหรอกนะ"
สายตาขลับสีดำจ้องมองไปยังดวงตาเปื้อนน้ำตา จากนั้นจึงผลักเธอออก ก่อนจะเดินออกจากห้องนี้ไป
ปัง!!! เสียงปิดประตูของเขาทำให้เธอที่ยื่นติดกับผนังสะดุ้ง โมรินยกมือขึ้นมาปาดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้ม
เเละจัดการจัดเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อย จึงเดินออกมา
หญิงสาวเดินมาที่รถก็พบว่าลินินนั่งรอเธอยู่ในรถ
"โมเเกไปไหนมา ไหนว่ารอฉันอยู่ที่รถไง"
คนตัวเล็กเหลือบมองไปยังรถหรูคันตรงหน้า ก็ยังเห็นเขานั่งสูบบุหรี่อยู่ในรถ เเขนอีกข้างพาดออกมานอกหน้าต่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่าสายตาของเธอกลับสบเข้ากับเขาพอดี เธอจึงหลุบสายตาลงต่ำ เเล้วรีบขึ้นรถ
"แกพาฉันกลับคอนโดเดี๋ยวนี้เลยนะ" เธอตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด โดนลวนลามมา จิตใจใครมันจะอยู่กับเนื้อกับตัว
"อารมณ์ไม่ดีอีกเเล้วเหรอ โทรหาคุณหมอไม่ติดอะดิ"
"เเกช่วยเงียบปากหน่อยได้ไหม" เมื่อเพื่อนสาวเอ่ยบอกลินินจึงเงียบลงเเละตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปส่งโมรินที่คอนโด
ระหว่างขับรถโมรินกลับคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เป็นอีกครั้งที่หัวใจเธอเต้นรัวเเรงขึ้น เมื่อเห็นรถเเลมโบกีนีสีส้มขับตามรถของลินินมา
ก่อนจะบีบเเตรใส่เเล้วขับรถเฉียวรถของพวกเธอไปด้วยความเร็ว
"ว๊าย ไอ้เด็กบ้านี่ ขับรถไม่ดูทางหรือไง"
"แกรู้จักหรอ" โมรินหันไปถามเพื่อนทันที
"รุ่นน้องของเพื่อนฉันอีกที ก็คนที่นั่งข้างๆเเกในผับไง"
เป็นด็กเป็นเล็กเเต่มารยาททรามมาก อย่าให้เจออีกนะจะเเจ้งความจับ ให้ไปนอนกินข้าวในคุก
เมื่อรถหยุดจอดหน้าคอนโดของเธอ โมรินจึงก้าวลงจากรถ ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป เธอหันกลับมาพูดบางอย่างกับลินิน
"ตั้งเเต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะไม่ไปดื่มกับแกอีก"
"ยัยโมแกโกรธอะไรฉันอีก" ลินินเอ่ยถามเมื่อเห็นโมรินปฏิเสธขั้นเด็ดขาด
@วันต่อมา
โมรินมายังโรงพยาบาล เพื่อมาหาเเฟนหนุ่ม เห็นเขาบอกเธอว่าว่างในตอนบ่ายจึงรีบขับรถมาหา สองสามวันที่ผ่านมาเราแทบจะไม่เจอหน้ากันเลย หญิงสาวจึงซื้อขนมที่เขาชอบมาให้
ระหว่างทางที่เดินผ่านประตูเข้ามา เธอก็เห็นแฟนหนุ่มของตัวเอง จึงฉีกยิ้มทันที
"พี่คิน" คนตัวเล็กเอ่ยชื่อเรียกเขา ทว่าหญิงสาวกลับหุบยิ้มลงในทันที
Latest chapter
รักกักขัง แฟน
บนเตียงนอนขนาดคิงไซส์มีชายหญิงคู่หนึ่งนอนแนบชิดใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ภายในห้องยังคงมืดสลัว มีเพียงแสงจากเบื้องนอกตกสะท้อนเข้ามาทางหน้าตาจนเกิดแสง ยังมีผ้าม่านบดบังแสงสะท้อนนั้นไว้ จึงไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลากี่โมงแล้ว ก๊อกๆๆเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น ทำให้หญิงสาวขยับตัวตื่นเป็นคนแรก โมรินแสดงสีมึนงงขณะลุกขึ้น เธอควานหานาฬิกามามอง เมื่อเห็นแล้วก็แทบจะตาสว่างเช้าแล้ว!โมรินเขย่าแขนอลันให้ตื่น เมื่อคืนเธอเตือนเขาให้ปลุกเธอ ทำไมเขาถึงลืมไปได้ พ่อกับแม่เธอต้องตามหากันวุ่นแน่“หือ”ชายหนุ่มส่งเสียงร้องในลำคอก่อนจะปรือตาตื่น เขาหันมามองหญิงสาวข้างกายที่มองเขาไม่วางตา“ทำไมนายไม่ปลุกฉัน”“ลืม”อลันยกมือสางผมแล้วหาวออกมาเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก โมรินรู้สึกกังวลและประหม่า เธอหันมองชายหนุ่มอย่างเป็นคำถาม ทว่าอลันไม่ทันได้ปริปากพูดอะไร คนข้างนอกก็เปิดประตูเข้ามาแล้วโมรินดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโป่งอย่างรวดเร็ว จึงไม่เห็นว่าคนที่เข้ามาคือใครแม่มองเขาอย่างสงสัย บนห้องมีเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปหมด แล้วลูกชายยังไม่สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอีก “ล
รักกักขัง สารภาพ
“มีผู้หญิงคนหนึ่งอายุมากกว่าฉัน เธอจูบฉันแล้วยังบอกฉันอีกว่า โตไปฉันต้องเป็นของเธอ”ดวงตาขลับสีนิลลึกล้ำยามมองดวงหน้างามตรงหน้าหัวใจดวงเล็กสั่นไหว ผุดภาพเด็กหนุ่มใบหล่อเหลาครานั้นที่เธอเมามายแล้วเผลอจูบ ก็คือเขา!คิ้วเรียวงามเลิกขึ้น ดวงตากลมเพ่งพิศมองเขาให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง เขาในวัยเด็กเปลี่ยนไปมากทว่าเค้าโครงเดิมยังคงอยู่ “ตอนนั้นฉันเมา อย่าคิดมากเลย”“หึ”เขาหัวเราะในลำคอให้กับคำตอบของหญิงสาว เธอมาทำให้เขาลงรักแล้วก็จากไปแบบไม่คิดอะไร “ได้”เขาเงียบแล้วกระดกแชมเปญดื่มไปอีกหลายอึก“งั้นเธอตอบคำถามฉันมาห้ามโกหก ในใจเธอมีฉันบ้างไหม หากเธอตอบว่าไม่มีฉันจะหายไปจากชีวิตเธอตอนนี้เลย”โมรินอึ้งในคำถามและเงื่อนไขของเขา เธอเม้มปากเข้ากันอย่างลังเล แพขนตางามหรี่ตาลงหลบสายตาคาดคั้นคู่นั้นที่จ้องมองรอคำตอบของเธอ“ฉัน…”โมรินกำมือแน่น อีกใจก็อยากปฏิเสธแต่กลัวว่าเขาจะหายไปจริง อีกทางก็กลัวว่าเขาจะหลอกถามเธอในขณะที่หญิงสาวกำลังครุ่นคิด ร่างสูงตรงหน้าก็คว้าท้ายทอยโมรินขึ้นจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว รสจูบนั้นร้อนแรง ดุดันและหิวกระหายโมรินดิ้นพล่านใน
รักกักขัง งานเลี้ยง
“ทำไมต้องหลบหน้าฉัน”วันก่อนหลังจากเขาตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธอหายไปแล้ว ตอนนั้นเขากระวนกระวายมากไม่รู้ว่าเธอจะหายไป แต่ลินินบอกว่าเธอไม่หายไปไหนหรอก“เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”“ขึ้นรถ”อลันจับจับแขนเธอ โมรินสะบัดมือออกทันที “ฉันไม่ไป”“ไปกับฉัน”เขาคว้าแขนเธออีกครั้ง“ไม่”โมรินปฏิเสธอีก เธอไม่ไปไหนทั้งนั้น เธอจะกลับบ้าน เขามีสิทธิ์อะไรมาบังคับเธอ “คุณหนู”คนขับรถของเธอมาแล้วโมรินจึงรีบวิ่งไปหาลุงผาทันที ก่อนโมรินจะขึ้นรถ เธอเหลือบมองเขาครั้งหนึ่ง“ทำไมมารับช้าละค่ะ”โมรินเอ่ยถามทำลายบรรยากาศเงียบในรถ“คุณหญิงกับคุณท่านเตรียมตัวจะไปงานเลี้ยงนะครับ ลุงเลยเอารถไปเช็คมา”“อ่อ”โมรินพยักหน้าหงึกๆเมื่อกลับมาถึงบ้านก็พบว่ามีช่างเสื้อกับช่างแต่งหน้ามาที่บ้าน โมรินงงงวย แต่เหตุการณ์แบบนี้เธอเห็นบ่อยจนเป็นปกติไปแล้ว“ยัยหนูมาเลือกชุดสิ”รดากวักมือเรียกลูกสาวที่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจ“จะไปงานเลี้ยงใครกันคะเนี่ย”“พวกนักธุรกิจนะฉลองวันเกิดให้หลานคนโตจะแต่งตัวธรรมดาไม่ได้ เดี๋ยวนักข่าวถ่ายรูปแล้วไม่เด่น”รดาเลือกชุดออกมาทาบตัวลูกสาวสอ
รักกักขัง คุยกันก่อน
โมรินรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็ตกเย็นแล้ว ร่างกายเธอปวดร้าวไปหมด เหมือนโดนค้อนทุบจนแหลกสลาย ทว่าเธอกลับพยุงตัวเองขึ้นมาจากเตียงนอน ชายหนุ่มใบหน้าคุ้นเคยนอนแนบชิดอยู่ใกล้ตัวเธอ โมรินค่อยๆผลักร่างเขาออกห่างอย่างเบามือที่สุด ดวงเนตรงามฉายแววเกรี้ยวกราดยามเหลือบมองเขาหญิงสาวมองเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นบนพื้น จึงมองหาเสื้อผ้าชุดใหม่ เธอควรรีบออกไปก่อนเขาจะตื่นขึ้นมา ตัวเองฝ่ายผิดยังจะมาใช้กำลังกับเธออีกโมรินปรายตามองเขาก่อนจะออกไปจากห้องของตัวเอง เธอลากสังขารที่ระบมเดินลงไปขึ้นรถ โมรินโกรธเขารวมทั้งลินินตัวดีด้วยหญิงสาวตรงกลับมาที่บ้าน แล้วก็เป็นอย่างทุกครั้ง เมื่อแม่บ้านเห็นรถเธอเข้ามาจอดพวกเขาก็วิ่งกรูเข้ามาหาเธอทันที โมรินลงจากรถด้วยใบหน้าขาวซีด “ว๊ายตาย”แม่บ้านอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคุณหนูร่างอ่อนระทวยพร้อมใบ้หน้าซีดเซียว จึงร้องถามด้วยความเป็นห่วง“เป็นมาอะไรมาคะ ให้ลุงผาขับรถพาไปหาหมอไหม”“ไม่ต้องค่ะ โมเป็นวันนั้นของเดือน ไม่สบายนิดหน่อย”คุณป้าพยักหน้าแล้วเข้ามาช่วยพยุงร่างเธอเข้าไปในบ้าน รดานั่งดูทีวีอยู่ในห้องโถงในมือถือพัดสีแดงโบกไปมา เมื่อเห็น
รักกักขัง หักหลัง
“ออกไปจากห้องฉัน”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแคลงใจ เขากับลินินรวมหัวกันหลอกเธอ อลันหรี่ตา สังเกตเห็นความตระหนกบนใบหน้าเล็กๆ ชายหนุ่มเดินขึ้นหน้าไปหาหญิงสาวอีก เธอถอยหนีเขาตามสัญชาตญาณ เขาเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ“ฉันอธิบายได้”“ไปให้พ้นหน้าฉัน”โมรินฝืนกลั้นความกลัวตะหวาดเสียงใส่เขา เธอเป็นตัวตลกในสายตาพวกเขามามากพอแล้ว เพราะฉะนั้นไปให้พ้นหน้าเธอ“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”ดวงตาคู่งามรื้นน้ำตา หญิงสาวตื่นตะลึงหัวใจแหลกสลายกับสิ่งที่เห็นในโทรศัพท์ของเขาเมื่อครู่ เธอดูเป็นคนโง่ที่โดนเพื่อนรักทรยศหักลัง ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนั้นจะเป็นลินินที่ส่งเธอให้เขากับมืออลันดึงร่างเธอเข้ามาประชิดตัวเขาประคองใบหน้างามแล้วมองเธออย่างรู้สึกผิด“ฟังฉันพูดก่อน”โมรินผลักร่างเขาออกแล้วสะบัดฝ่ามือใส่ใบหน้าด้านข้างของเต็มแรง เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ ในตอนนี้เธอเข้าใจความรู้สึกของภาคินแล้วว่าการโดนหลอกการโดนทรยศหักหลังจากคนรักมันรู้สึกอย่างไร เธอเสียใจจนน้ำตาแห่งความผิดหวังที่กลั้นไว้ไหลทะลักลงอลันดันลิ้นกับกระพุงแก้มเมื่อโดนฝ่ามือสาดใส่ใบหน้าอย่างแรง เขาหันสายตามองคนตัวเล็
รักกักขัง ความลับ
ประตูห้องของเธอดังขึ้นในเวลาต่อมา โมรินที่ยืนเหม่อลอยอยู่ได้สติอีกครั้ง เธอเปิดมันออกมองดูว่าเป็นใครอลัน!ดวงตาคู่เล็กมองเขาอย่างเป็นคำถาม อลันเดินเข้ามาในห้องเหมือนอย่างที่เคยทำ ทำไมเขายังอยู่ที่นี่ เธอไล่เขากลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ “ฉันให้นายกลับไปไม่เหรอ”“ทำไมฉันต้องกลับด้วย”ร่างสูงขยับกายเข้ามาใกล้เธอ ใช้นิ้วมือของเขาเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนพวงแก้ม “ฉันเลิกกับเขาไปแล้ว”เธอพูดต่ออีก“เขาดูเหมือนจะไม่พอใจมาก”“ช่างมันเถอะ”อลันพูด เขาชะโชกใบหน้าลงมาประทับจูบหน้าผากหญิงสาว แล้วดึงร่างเธอเข้าไปในอ้อมกอดเขา เหมือนว่าเขากำลังปลอบใจเธอโมรินรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทะเลาะกับภาคินก่อนหน้า เธอยังพูดจาให้เขาโกรธอีก ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไรบ้างณโรงพยาบาล กลางดึก“พี่นัดหมอไว้ให้แล้ว หมอคนนี้เก่งมากไว้ใจได้”นิชาผู้จัดการส่วนตัวของโยเกิร์ต ดาราสาวตัวท็อปของวงการ เธอไม่อยากให้เป็นข่าวจึงเลือกที่จะมากลางดึก หวังว่าพรุ่งนี้เธอคงไม่เป็นข่าวหน้าหนึ่งเจ้าหน้าที่พยาบาลนำทางเธอมายังห้องตรวจของคุณหมอที่นัดหมายไว้ โยเกิร์ตเข้ามานั่งลงในห
You may also like
LOVE ENGINEER พ่ายรักรุ่นพี่วิศวะสุดแซ่บ
DARINRAT2.0K viewsขย่มรักพ่อเลี้ยง
inglada1.1K viewsฉลามไม่เคยรัก
นิยายของเนม4.7K viewsน่านฟ้าคว้าเกียร์
ต้นนุ่น'นน927 viewsBites Boy หมาเด็กมันร้าย
SkyBlack122 viewsLove Lie Lush (confused ) รักร้ายนายวิศวะ
โบตั๋นสีกลีบบัว636 viewsเกมรักวิศวะเพลย์บอย
อัญธิญาน์3.3K viewsลวงรักร้ายนายเย็นชา
ดอกอ้อลู่ลม414 views
