ลวนลาม

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" เธอพยายามสะบัดมือหนาที่จับข้อมือเธอไว้ 

"เธอเเอบมองฉันทำไม" สายตาคู่นั้นจับจ้องใบหน้าเธออย่างคาดโทษ

"ฉันไม่ได้อยากจะมองหรอกนะ เเต่นายมาเอากันให้ฉันเห็นเอง" เธอตอบไป ก็เป็นเขาเองนั่นละที่ผิด 

ใบหน้าคมคายก้มลงมาสูดดมกลิ่นความสาว มืออีกข้างยกขึ้นปัดปลายผมเธอออกจากต้นคอ เผยให้เห้นต้นคอขาวเนียน ภายในกายของเขาก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที 

ร่างสูงขยับใบหน้าเข้าไปอีก ทำให้คนตัวเล็กขยับหนี ทว่าเขากลับรั้งท้ายทอยของเธอเข้ามากบจูบ อย่างหื่นกระหาย 

มือเล้กยกขึ้นกระหน่ำทุบเเผอกเเกร่ง เธอดิ้นเหมือนคนกำลังขาดอากาศหายใจ ในตอนที่เรียวลิ้นหนาพยายามรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากเล็ก เขารวบมือเธอทั้งสองข้างที่กำลังผลักเขาออกด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะปล่อยให้เธอได้หายใจอย่างอิสระ

"ทุเรศ" ทันทีที่เขาปล่อยริมฝีปากเล็กให้เป็นอิสระ เธอก็พ่นคำด่าใส่เขาทีนที

"ไปนอนกับฉันไหม" เสียงเเหบพร่าเอ่ยกระซิบข้างใบหู

"เเกบ้าไปแล้วเหรอ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงเอาไม่เลือกเเบบเเกหรอกนะ"

หึ!! เขาหัวเราะในลำคอ เขาไม่ได้รู้สึกโกรธกับคำด่าทอของเธอเลย เเต่กลับล้วงมือเข้ามาใต้เสื้อนักศึกษาของร่างเล็ก

"อย่านะ" เธอพยายามดิ้น เพื่อให้หลุดพ้นจากน้ำมือของเขา เเต่กลับหลบเหลี่ยงไม่ได้ มือหนาค่อยๆขยับขึ้นมาขย้ำหน้าอกอวบอิ่ม 

ดวงตาคู่งามเเดงก่ำ น้ำตาคลอหน่วยด้วยความรังเกียจ 

"ฉันบอกให้หยุดไง" ใบหน้าหล่อเหล่าก้มลงมาซุกไซ้ซอกขาว 

"แกจะมาทำกับฉันเเบบนี้เพียงเพราะฉันแอบดูเเกไม่ได้นะ"

"ทำไมจะไม่ได้ เธอน่าเอากว่ายัยนั้นอีก"เขาเอ่ยบอกโดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเเม้เเต่น้อย

"โรคจิต"

ครืน~ ครืน~ ครืน~

เสียงสายเรียกเข้าของของคนผมลอนดังขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มตรงหน้า 

"ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันมีเเฟนเเล้ว นายคงไม่มั่วกระทั่งคนมีเจ้าของเเล้วหรอกนะ"

สายตาขลับสีดำจ้องมองไปยังดวงตาเปื้อนน้ำตา จากนั้นจึงผลักเธอออก ก่อนจะเดินออกจากห้องนี้ไป

ปัง!!! เสียงปิดประตูของเขาทำให้เธอที่ยื่นติดกับผนังสะดุ้ง โมรินยกมือขึ้นมาปาดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้ม

เเละจัดการจัดเสื้อผ้าของเธอให้เรียบร้อย จึงเดินออกมา 

หญิงสาวเดินมาที่รถก็พบว่าลินินนั่งรอเธอยู่ในรถ 

"โมเเกไปไหนมา ไหนว่ารอฉันอยู่ที่รถไง" 

คนตัวเล็กเหลือบมองไปยังรถหรูคันตรงหน้า ก็ยังเห็นเขานั่งสูบบุหรี่อยู่ในรถ เเขนอีกข้างพาดออกมานอกหน้าต่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทว่าสายตาของเธอกลับสบเข้ากับเขาพอดี เธอจึงหลุบสายตาลงต่ำ เเล้วรีบขึ้นรถ

"แกพาฉันกลับคอนโดเดี๋ยวนี้เลยนะ" เธอตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด โดนลวนลามมา จิตใจใครมันจะอยู่กับเนื้อกับตัว

"อารมณ์ไม่ดีอีกเเล้วเหรอ โทรหาคุณหมอไม่ติดอะดิ" 

"เเกช่วยเงียบปากหน่อยได้ไหม" เมื่อเพื่อนสาวเอ่ยบอกลินินจึงเงียบลงเเละตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปส่งโมรินที่คอนโด

ระหว่างขับรถโมรินกลับคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เป็นอีกครั้งที่หัวใจเธอเต้นรัวเเรงขึ้น เมื่อเห็นรถเเลมโบกีนีสีส้มขับตามรถของลินินมา 

ก่อนจะบีบเเตรใส่เเล้วขับรถเฉียวรถของพวกเธอไปด้วยความเร็ว 

"ว๊าย ไอ้เด็กบ้านี่ ขับรถไม่ดูทางหรือไง" 

"แกรู้จักหรอ" โมรินหันไปถามเพื่อนทันที 

"รุ่นน้องของเพื่อนฉันอีกที ก็คนที่นั่งข้างๆเเกในผับไง" 

เป็นด็กเป็นเล็กเเต่มารยาททรามมาก อย่าให้เจออีกนะจะเเจ้งความจับ ให้ไปนอนกินข้าวในคุก 

เมื่อรถหยุดจอดหน้าคอนโดของเธอ โมรินจึงก้าวลงจากรถ ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป เธอหันกลับมาพูดบางอย่างกับลินิน 

"ตั้งเเต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะไม่ไปดื่มกับแกอีก" 

"ยัยโมแกโกรธอะไรฉันอีก" ลินินเอ่ยถามเมื่อเห็นโมรินปฏิเสธขั้นเด็ดขาด

@วันต่อมา

โมรินมายังโรงพยาบาล เพื่อมาหาเเฟนหนุ่ม เห็นเขาบอกเธอว่าว่างในตอนบ่ายจึงรีบขับรถมาหา สองสามวันที่ผ่านมาเราแทบจะไม่เจอหน้ากันเลย หญิงสาวจึงซื้อขนมที่เขาชอบมาให้

ระหว่างทางที่เดินผ่านประตูเข้ามา เธอก็เห็นแฟนหนุ่มของตัวเอง จึงฉีกยิ้มทันที 

"พี่คิน" คนตัวเล็กเอ่ยชื่อเรียกเขา ทว่าหญิงสาวกลับหุบยิ้มลงในทันที